ยัยหมอวายร้ายที่รัก บทที่ 1003 เธอไม่มีวันไปจากเขา
นั่นดันเป็นขวัญเมือง！
ท่ามกลางหมอกควัน เธอถูกผู้ก่อการร้ายที่อยู่ข้างหลังจับเป็นตัวประกัน
หลังจากเห็นม็อกโกอย่างชัดเจน เธอก็ควบคุมตัวเองไม่ได้อีกต่อไป ตื่นเต้นจนร้องไห้และหัวเราะท่ามกลางโจรเหล่านั้น
สีหน้าของม็อกโกดูแย่ขั้นสุด
“เธอมาอยู่นี่ได้ไง？”
“ก็……ก็ษาโยนฉันมาให้คนพวกนี้ พี่ เรื่องที่ซีจาร์ฉันไม่ได้จะทำนะ แต่นิษาบังคับฉัน เธอบอกว่าถ้าฉันไม่ทำแบบนั้น เธอจะให้พ่อแม่ฉันอยู่ที่ตระกูลโชคศักดาอย่างไม่สงบสุข คุณป้าไม่อยู่ ฉันไม่มีทางเลือก พี่คะ……”
เธออยู่ในมือของผู้ก่อการร้าย ตอนพูดถึงเรื่องนี้ ก็ร้องไห้รุนแรงมากขึ้น
ม็อกโก：“……”
ผ.บ.ที่อยู่ด้านข้าง：“พลตรีม็อกโกเธอคือน้องคุณเหรอครับ？งั้นตอนนี้พวกเราจะเอาไง？ถ้าช่วยน้องสาวคุณ ปล่อยแก๊งพวกนี้ไป ความพยายามในหลายวันนี้ของพวกเราก็สูญเปล่าสิ”
พวกเขาเริ่มเตือนม็อกโก
แต่ม็อกโกจะไม่ช่วยได้อย่างไร？
ผู้หญิงคนนี้คือลูกสาวของลุงเขา ถึงกระดูกหัก แต่เอ็นยังอยู่ ถ้าเธอตายตรงนี้ ต่อไปถ้าเขากลับไป จะอธิบายให้ลุงกับป้าฟังยังไง？
ในที่สุดม็อกโกก็ออกคำสั่ง ปล่อยผู้ชายคนนี้ไป
ในที่สุดขวัญเมืองก็ได้รับการช่วยเหลือ ทันใดนั้น เธอก็พุ่งเข้าหาม็อกโกอย่างกะเผลกๆ：“พี่……”
เธอโผเข้าสู่อ้อมแขนของเขา ทั้งตัวสั่นราวกับใบไม้ในสายลม
ม็อกโกเห็น ก็จะผลักเธอออกราวกับพฤติกรรมการเรียนรู้แบบมีเงื่อนไข แต่ว่า เมื่อเขาเห็นเธอตัวสั่นมาก ใบหน้าซีดไม่มีเลือดฝาดเลย ก็ยิ่งตกใจมากขึ้นไปอีก
เขาจึงวางมือลง
“เอาล่ะ ไม่เป็นไรแล้ว ฉันจะให้คนพาเธอไปพัก เดี๋ยวฉันว่างแล้วฉันจะไปหาเธอ”
“ค่ะ……”
ขวัญเมืองจึงต้องจำใจปล่อยเขาไป
จากนั้น ก็ถูกสมาชิกทีมสงครามพิเศษของที่นี่พาไป ออกไปจากป่าอย่างหนักแน่น มุ่งหน้าไปยังกองประจำการกำลังรักษา
เรื่องนี้ เกิดขึ้นกะทันหันจริงๆ ทุกคนวางเครือข่ายมาตั้งนานอย่างยากลำบาก เดิมทีคิดว่าจะเก็บได้แล้ว แต่ไม่คิดว่า จะปรากฏตัวผู้หญิงคนหนึ่งขึ้นมา
“โก เกิดอะไรขึ้นกับน้องสาวคุณ？ทำไมจู่ๆ เธอก็ปรากฏตัวกับแก๊งลักลอบนี้ได้？”
ในเต็นท์ หลังจากผู้บังคับบัญชาคนอื่นๆ ออกไปแล้ว มีคนหนึ่งที่มีความสัมพันธ์ที่ดีกับม็อกโก อยู่ต่อและเริ่มถามม็อกโกเรื่องนี้
ม็อกโกขมวดคิ้ว：“ผมก็ไม่แน่ใจนัก เธอบอกว่ามีคนพาเธอมาหาคนพวกนี้ ผมต้องการยืนยันก่อน”
ตอนที่เขาพูดคำนี้ สายตาเยือกเย็นขั้นสุด ราวกับห่อหุ้มด้วยน้ำแข็งมานับพันปี
นิษาสุดยอดขนาดนั้นเชียว？
ถึงได้พาคนตระกูลโชคศักดามาทิ้งไว้กับแก๊งอาชญากรเหล่านี้ได้？เธอกล้าขนาดนี้เมื่อไหร่กัน？และยังโหดขนาดนี้อีก？
หรือเธอไม่กลัวว่าจะโดนตาแก่ตระกูลโชคศักดานั่นรู้ แล้วจัดการเธอ？
ม็อกโกไม่เชื่อเรื่องนี้นัก
หลังจากจัดประชุมใหม่กับผู้บัญชาการในเต็นท์ และทุกคนกำหนดแผนต่อไปเรียบร้อยแล้ว ม็อกโกจึงออกมาจากป่า และกลับไปที่กองประจำการ
“พลตรีม็อกโกกลับมาเสียทีนะ？ผู้หญิงคนนั้นล้มป่วย แพทย์ทหารมาดูแล้ว บอกว่าติดเชื้อไข้เลือดออก”
“ไข้เลือดออก？”
เพิ่งกลับมาถึงที่นี่ ม็อกโกที่เดิมทีเตรียมจะไปถามเรื่องนี้ให้ชัดเจน ก็ดันได้ข่าวนี้
ไข้เลือดออก？
สีหน้าเขาเปลี่ยนไป เปิดม่านและวิ่งเข้าไปทันที
จริงๆ เลย แค่เวลาไม่กี่ชั่วโมง ขวัญเมืองที่ถูกส่งมาที่นี่ก่อน ในเวลานี้นอนอยู่บนเตียงธรรมดาๆ ในเต็นท์ และไม่มีสติ
“พลตรีม็อกโกคุณกลับมาแล้ว น้องสาวของคุณติดเชื้อไข้เลือดออก เกรงว่าพวกเราต้องรีบนำส่งโรงพยาบาล”
แพทย์ทหารที่เฝ้าอยู่ด้านข้าง พอเห็นม็อกโกกลับมาแล้ว ก็เตือนอย่างเป็นกังวล
ไปโรงพยาบาล？
ที่นี่อยู่ในป่าดิบชื้น โรงพยาบาลอยู่ห่างออกไปอย่างน้อยหลายร้อยกิโลเมตร จะไปที่นั่น ง่ายขนาดนั้นได้อย่างไร？
ม็อกโกเข้ามาแล้ว ก้มหน้าลงมองน้องสาวฝ่ายแม่ของเขาคนนี้
“พี่……พี่คะ……เจ็บมากเลย”
ขวัญเมืองไข้สูงและไม่ได้สตินัก แม้แต่ริมฝีปากก็ยังซีดขาว
แต่ว่า พอม็อกโกมาแล้ว เธอก็ยังคงพึมพำเรียกเขา ภายใต้สถานการณ์ไข้สูงและไม่ค่อยมีสติ ไข้สูงจนใบหน้าเล็กๆ ที่แดงก่ำนั้น เจ็บจนน้ำตาไหลออกมา
ม็อกโก：“……”
เขาเงียบไป ในที่สุด ก็ถอนหายใจ：“งั้นผมจะไปเตรียมเรื่องรถ แต่ว่า ทำไมเธอถึงได้รับเชื้อล่ะ？”
“ขาของเธอถูกตัด และยังใช้เวลาอยู่ในป่าระยะหนึ่ง เกิดการติดเชื้อ จึงปกติมากค่ะ”แพทย์ทหารชี้ไปยังขาขวัญเมืองที่ถูกเธอพันเรียบร้อย แล้วยักไหล่อย่างช่วยไม่ได้
ม็อกโกตกตะลึง
จึงสังเกตถึงสิ่งนี้ได้
เขาไม่พูดอะไรอีก หันกลับออกไปจัดเตรียมรถ
และเพราะนี่เป็นเหตุการณ์กะทันหัน เขาจึงไม่ทันแม้แต่จะดูรูปถ่ายเหล่านั้น ที่เขาได้รับบนโทรศัพท์มือถือตั้งแต่แรกด้วยซ้ำ
——
เมืองA
แสงดาวและวาริชทั้งสองคน หลังจากประกอบมาทั้งวัน ในที่สุดจี๊ฟคันนี้ก็กลับมาเป็นรูปเป็นร่างตามเดิม
“คุณแสงดาว ดึกมากแล้ว พรุ่งนี้พวกเราค่อยทำกันดีกว่า แสงไม่มีแล้ว ประกอบออกมาจะไม่สวยพอ และจะมีข้อบกพร่องมากมายได้”