ยัยหมอวายร้ายที่รัก บทที่ 1004 คณาธิปหายไป
วาริชที่มือทั้งสองข้างเต็มไปด้วยน้ำมัน หลังจากเห็นสีท้องฟ้ามืดลงแล้ว เขาก็เช็ดเหงื่อที่หน้าผาก ลุกขึ้นยืนจากกองชิ้นส่วนแล้วพูดแนะนำ
แสงดาวก็เริ่มเหนื่อยแล้ว
ตอนนี้ เธอพยักหน้า：“โอเค คุณเลิกงานก่อนดีกว่า”
จากนั้นเธอก็ถอดถุงมือก่อน แล้วเดินไปที่ทางเข้าโรงจอดรถเพื่อเปลี่ยนรองเท้า
ถือว่าวันนี้เธอมีความสำรวม ไม่ได้ใส่รองเท้าส้นสูงทำงาน ถ้าเป็นเหมือนเมื่อก่อน ไม่ว่าเธอจะทำอะไร เธอมักจะเหมือนนางฟ้าที่ไม่เข้ากับโลกนี้
วาริชแอบมอง
ช่างเป็นอีกภาพที่น่ายินดี รองเท้าส้นสูงที่ถูกเตะไปตามใจชอบ หญิงสาวโชว์ข้อเท้าเรียวยาวสีขาวราวกับหิมะของเธอ นิ้วเท้าที่มีเล็บสีดำใส่ไปในรองเท้าส้นสูงสีดำเช่นกัน
มีเสน่ห์ น่าหลงใหล……แต่ว่า นิ้วเท้าที่กลมนั้น มีแต่ความน่ารัก
วาริชละสายตาออกไปไม่ได้……
“เอาล่ะ ฉันไปก่อนนะ งั้นคืนนี้นายพักที่นี่ละกัน”
แสงดาวไม่ได้สังเกตถั่วงอกนี้เลย หลังจากเธอเปลี่ยนรองเท้าแล้ว ก็รีบหยิบกุญแจรถ เตรียมกลับไปยังคฤหาสน์หลังเก่า
คฤหาสน์หลังเล็กนี้ แม้จะบอกว่าเป็นของเธอส่วนตัว แต่หลายปีมานี้ เธอจะอาศัยในตอนที่เธอขัดแย้งกับพ่อ และแสนรัก
ในตอนอื่นๆ เธอก็กลับไปทั้งนั้น
ราวกับว่า นี่เป็นเพียงโรงแรมชั่วคราว และบ้านที่แท้จริงของเธอ ยังคงอยู่ที่คฤหาสน์หลังเก่า
วาริชได้ยิน ดวงตาคู่นั้นเป็นประกายทันที！
เธอให้เขาอยู่ที่นี่？
ถ้าเขาสืบไม่ผิดล่ะก็ คฤหาสน์หลังนี้ เธอไม่เคยให้คนนอกอยู่เลย แต่ตอนนี้ เธอให้เขาพักอยู่นี่ เป็นคนแรกหรือเปล่านะ？
วาริชดีใจสุดๆ：“ครับผม งั้นคุณแสงดาวไม่กินข้าวหน่อยแล้วค่อยกลับไปเหรอครับ？”
“กินข้าว？”
“ใช่ครับ ข้าวเที่ยงผมยังกินไม่หมดเลย คุณแสงดาวบอกไม่ใช่เหรอว่า อาหารที่ผมทำอร่อยมาก？ผมยังเตรียมปลากะพงมาโดยเฉพาะด้วย ว่าจะทำคืนนี้”
“ปลากะพง？！！”
แสงดาวที่กำลังจะไป ขาทั้งสองข้างหยุดลงอย่างไม่ทันควบคุมอีกครั้ง
เธอไม่ใช่คนชอบกิน
แต่ว่า ที่ตระกูลหิรัญชา ดูเหมือนจะไม่มีใครรู้ว่า เธอชอบกินปลาเป็นพิเศษ โดยเฉพาะปลากะพง เพราะอาหารจานนี้ แม่ของเธอมักจะทำให้เธอกินตอนที่เธอยังเด็ก
แสงดาวจึงอยู่ต่อ ว่าจะกินข้าวแล้วค่อยกลับไป
ตอนค่ำ ตอนที่เธอรอกินข้าวในห้องรับแขกของคฤหาสน์ เส้นหมี่ก็โทรมา
“พี่ พี่อยู่ไหนน่ะ？ทำไมไม่กลับมากินข้าวบ้าน？”
“？”
แสงดาวดูโทรศัพท์ สงสัยว่าตัวเองรับสายผิดหรือไม่？
“พวกเธอกลับคฤหาสน์หลังเก่า？”
“ฉันกลับมา แต่น้องชายพี่ไม่กลับ เช้านี้ฉันคุยเรื่องของคณาธิปกับน้องชายพี่ ตัดสินใจว่าคืนพรุ่งนี้จะเชิญเขาไปกินข้าวที่ชั้นบนสุดของซีจี และยังเรียกบรรดาญาติมิตรเพื่อนสนิทของตระกูลพวกเรามาด้วย”
เส้นหมี่อธิบายอย่างง่ายๆ ในสาย
ตอนนี้เธออยู่คฤหาสน์หลังเก่าจริงๆ และก็ กำลังกินข้าวอยู่
แสงดาวได้ยินในสาย ก็แปลกใจมากจริงๆ
“นี่เขาตกลงจริงๆ เหรอ？”
“ใช่ ฉันจะโกหกพี่ได้เหรอ？”เส้นหมี่ได้แต่พูดยืนยันให้เธอ จากนั้น เธอจึงถามต่อไปว่า：“พี่อยู่ไหนกันแน่เนี่ย？ฉันไม่เห็นพี่กลับมาเลย”
“ฉันกลับไปทำไม？”
“ถามพี่เรื่องคณาธิปไง พี่ไข่มุกบอกว่า ช่วงนี้เขาไม่กลับมา เขาไปไหนแล้ว？”
เส้นหมี่ขมวดคิ้วถามทางโทรศัพท์
ถูกต้อง นี่คือจุดประสงค์หลักที่เธอมาที่นี่ในวันนี้ เพราะว่าหลังจากตอนเช้าเธอได้รับอนุญาตจากแสนรัก ก็เริ่มติดต่อคนๆ นี้
แต่ว่า ตั้งแต่เช้า จนตอนนี้ ยังไม่พบใครเลย สุดท้าย เธอจึงมาคฤหาสน์หลังเก่าเอง แต่ก็ยังไม่พบคนๆ นี้
แสงดาวฟังจบ ก็ตกใจอีกครั้ง
“ฉันจะไปรู้ได้อย่างไรว่าเขาไปไหน？ฉันไม่ใช่เลขาของเขานะ！”
“แต่พวกพี่อยู่คฤหาสน์หลังเก่าไม่ใช่เหรอ？ยังไงก็ต้องเจอกัน เขาไปไหน พี่ยังไม่รู้อีกเหรอ？”เส้นหมี่ขมวดคิ้วถาม
แต่ครั้งนี้ เธอผิดหวัง
เพราะว่าแสงดาว ไม่รู้จริงๆ ว่าคณาธิปไปไหน
หนึ่งปีมานี้ คณาธิปมีห้องของตัวเองในคฤหาสน์หิรัญชาจริงๆ แต่จำนวนครั้งที่เขากลับมาอยู่ นั้นน้อยมาก
เขาเจอกับเธอก็มีแต่สีหน้าแย่ๆ ใส่กัน เขากับคนตระกูลหิรัญชา ไม่พูดคุยกันเลย
ดังนั้น คนๆ นี้ หนึ่งปีมานี้ ที่จริงแล้วมักจะพักอยู่ที่อพาร์ทเมนท์พาลี่ในเมืองที่อยู่ใกล้บริษัท
แสงดาวหงุดหงิด：“เธหาเขาดันมาถามฉันเนี่ยนะ？เส้นหมี่ สมองเธอมีปัญหาหรือเปล่า？ฉันกับเขาเป็นไงเธอไม่รู้？เธอไม่ไปถามเลขาสาวเจแปนนั่นของเขาล่ะ？”
สุดท้ายเธอก็พูดคำนี้ไปด้วยความโกรธ
จากนั้น เธอก็วางสาย
เส้นหมี่ตะลึงอยู่ในคฤหาสน์หลังเก่า
เลขาสาวเจแปน？
ใครอ่ะ？
พอตั้งสติได้ ในที่สุดก็พบว่าดูเหมือนตัวเองจะมีหลายสิ่งหลายอย่าง ที่ยังไม่เข้าใจมากพอ
เส้นหมี่กินข้าวเสร็จ ก็รีบออกมาจากคฤหาสน์หลังเก่า จะไปหาเคมี
แต่ตอนนี้เอง โทรศัพท์ที่เธอถืออยู่จู่ๆ ก็ดังขึ้น
“ฮัลโหล？”
“สวยใส ได้ยินว่าคุณหาผมอยู่เหรอ？”
เสียงผู้ชายที่สุภาพอ่อนโยนดังมาจากโทรศัพท์ ราวกับแสงสว่างที่จู่ๆ ก็สว่างขึ้นในคืนที่มืดมิดนี้ เส้นหมี่หยุดลงทันที