บทที่ 695
พอหม่าหลันเตรียมโพสต์ต์เรียบร้อยแล้ว ยังต่อท้ายด้วยสติ๊กเกอร์เขินอาย แล้วก็เช็คอินที่Tomson Riviera แล้วก็กดโพสต์ต์อย่างมีความสุข
พอโพสต์ต์ออกไป ก็มีคนมากดไลค์และแสดงความคิดเห็นไม่น้อย
ความเห็นทั้งหลาย ล้วนเป็นคำพูดที่ชื่นชม ล้วนตื่นเต้นกับบ้านของเธอที่หรูหรา
ถึงอย่างไร ไม่มีใครคิดว่า หม่าหลันจะได้อยู่ในคฤหาสน์ราคาเป็นร้อยล้าน มันเกินความคิดของทุกคนไป
ในตอนนี้ คนตระกูลเซียวกำลังนั่งล้อมกินซุปเป็ดตุ๋นผักกาดขาว กินไปทั้งน้ำตา
นายหญิงใหญ่ก็ต่อให้ตายก็ไม่ยอมปล่อยเงิน อีกทั้งยังไม่ค่อยพอใจกับที่เซียวฉางเฉียนและลูกทั้งสองของเขามาขึ้นเสียงใส่ตนเอง ดังนั้นก็เลยอยากจะสั่งสอนพวกเขาเสียหน่อย
ดังนั้น ตอนสายๆ เธอออกไปซื้อผัก ซื้อมาแค่เป็ดแห้งตัวหนึ่ง แล้วก็ผักกาดขาวสองต้น ล้างๆ หั่นๆ แล้วก็เอาลงหม้อตุ๋นๆ ไป
เธอรู้สึกว่า ตนเองก็อายุมากแล้ว กินได้น้อย แถมยังกินของมันๆ เลี่ยนๆ มากไม่ได้ ดังนั้นก็เลยทำแบบน้ำซุปใสๆ จืดๆ ส่วนพวกเขา3คน จะกินก็กิน ไม่กินก็แล้วแต่
เซียวฉางเฉียน เซียวไห่หลง และเซียวเวยเวยก็อับจน ทั้ง3คนไม่มีเงินไปกินข้าวข้างนอก ดังนั้นก็ได้แต่นั่งกินอาหารแบบนี้กับนายหญิงใหญ่
เป็ดแห้งนี้ก็ตัวไม่เล็ก แต่มีแต่กระดูก แทบจะไม่มีเนื้ออะไร กองกระดูกตรงหน้าเซียวไห่หลงก็กองใหญ่ แต่ก็ยังไม่อิ่มท้อง
เขาที่หัวเสีย ก็กินข้าวไป เลื่อนดูโพสต์ในวีแชทไป
ก็เห็นโพสต์นั้นของหม่าหลัน พอดูดีๆ ก็โมโหจนต้องกัดฟัน เขาโยนตะเกียบไป แล้วด่าออกมาว่า “แม่ง！นังบ้าหม่าหลันนั่น มันได้เข้าไปอยู่ที่Tomson Rivieraละ แม่ง มันควรได้อยู่ที่Tomson Rivieraด้วยรึไงกัน？！สวรรค์ช่างตาบอดจริงๆ ！”
นายหญิงใหญ่ได้ยินดังนั้น ก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู ก็โมโหขึ้นมาเหมือนกัน！
“หนอยแน่ะนั่งนี่ ยังบอกอีกนะว่ามีห้องนอน10กว่าห้อง คงจะตั้งใจให้ฉันเห็นล่ะสิ！”
นายหญิงใหญ่เซียวก็รับไม่ได้อย่างมาก ด่าในใจว่า ห้องตั้งมากมาย แต่ไม่ให้ฉันสักห้อง ไม่ให้ฉันไปนอนสักหน่อย ตอนนี้ยังจะมาตั้งใจโพสต์ประชดประชันฉันอีก แม่ละอยากจะสับแกให้เป็นหมื่นชิ้นให้หายโกรธเสียจริง！
ในตอนนี้ เซียวฉางเฉียนก็ดูโพสต์ในโทรศัพท์เหมือนกัน เห็นหม่าหลันโพสต์รูปที่หรูหรา แล้วก็มองเป็ดตุ๋นผักกาดขาวแห้งตรงหน้าตนเอง ก็โกรธจนกินข้าวไม่ลง แล้วก็บล็อกหม่าหลันไป
พอไม่เห็น ก็จะไม่ได้ไม่โมโห！
เซียวเวยเวยก็เป็นเพื่อนกับหม่าหลันในวีแชทเหมือนกัน พอเปิดดู ก็โมโหรับไม่ได้เหมือนกัน
นายหญิงใหญ่เซียวเห็นทั้ง3คนกำลังอารมณ์เสียกัน ก็รีบพูดขึ้นมาว่า “พวกแกไม่ต้องไปสนใจสิ่งที่หม่าหลันมันโพสต์หรอก มันอยู่ในคฤหาสน์นั้นได้ไม่กี่วันหรอก เดี๋ยวก็ถูกคนไล่ออกมา”
พูดไปดังนั้น เธอก็กระแอม แล้วพูดว่า “เรื่องที่สำคัญของเราตอนนี้ ก็คือจะทำอย่างไรให้บริษัทเซียวซื่อของพวกเราผ่านเหตุการณ์เลวร้ายนี้ไปได้ แล้วก็กลับมารุ่งโรจน์อีกครั้ง！”
เซียวฉางเฉียนก็พูดไปนิ่งๆ ว่า “ผ่านเหตุการณ์เลวร้ายอะไรครับ? หนี้สินตั้งหลายสิบล้าน ก็ต้องชำระสิครับ? จะเอาที่ไหน? บ้านเราก็เก่าแล้ว ผมว่าอยากมาก็ขายได้แค่1.7-1.8ล้าน แล้วที่เหลือจะทำอย่างไรดี”
พูดจบ เขาก็มองนายหญิงใหญ่เซียวด้วยอารมณ์บ่นๆ ว่า แล้วพูดว่า “ของโบราณที่พ่อเหลือไว้ อย่างน้อยก็ขายได้เป็นสิบล้านนะครับ? ว่าแต่แม่ทำไมเอาของพวกนั้นมาให้ผม ผมจะได้เอาไปขาย แล้วก็ไปซื้อบ้านใหม่ เดี๋ยวพอธนาคารยึดบ้านหลังนี้ไป แม่จะไปอยู่ไหน”
นายหญิงใหญ่เซียวก็พูดหน้านิ่งว่า “ซื้อบ้านงั้นรึ? แกคิดว่าพอซื้อบ้านแล้ว ฉันจะเข้าไปอยู่หรอ? หนี้ยังใช้ไม่หมด ฉันอาจจะติดคุกก็ได้！อายุปูนนี้แล้ว ถ้าติดคุก จะรอดกลับออกมาอีกไหมนะ?”
————