เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า บทที่ 1615
ในคำพูดของสุ่ยหมิงคงเต็มไปด้วยความเกลียดชัง ลู่ฝานได้ยินแล้วขมวดคิ้วแน่น
พวกจินอีหมิงอึ้งไปตอนแรก หลังจากนั้นทั้งสามคนหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง
เสียงหัวเราะของเขาเต็มไปด้วยความเย้ยหยันและแสบแก้วหู
ถู่ห่วงชี้หั่วหลงจู้แล้วหัวเราะเสียงดัง “ผ่านมาตั้งหลายปีแล้ว นี่เป็นครั้งแรกที่ลูกหลานห้าตระกูลใหญ่ยอมแพ้ หั่วหลงจู้ นายทำให้ฉันได้เปิดหูเปิดตาจริงๆ!”
จินอีหมิงก็หัวเราะอย่างมีความสุข “ตระกูลจินของเรา ถึงเป็นแค่คนใช้ก็ยังรู้จักความเด็ดเดี่ยว รู้จักคำว่าอับอายขายหน้า แต่น่าขำที่คุณชายรองผู้ยิ่งใหญ่ของตระกูลหั่วอย่างนายยอมแพ้ต่อหน้าทุกคน”
นี่มันดูหมิ่นชัดๆ หั่วหลงจู้ชะงักไปทันที จู่ๆ เขานึกขึ้นได้ว่าเหมือนการต่อสู้ห้าปีของห้าตระกูลใหญ่แต่ละครั้ง ไม่เคยมีใครยอมแพ้มาก่อนเลย แต่กลับได้ยินหลายต่อหลายครั้งว่ามีคนตายในการประลอง
แท้จริงแล้วใช่ว่าพวกเขาไม่รู้จักยอมแพ้ แต่ยอมตายเสียดีกว่ายอมแพ้
เพราะนี่คือเกียรติของตระกูล คือความเด็ดเดี่ยวของตระกูล
การที่เป็นห้าตระกูลใหญ่ได้ เพราะพวกเขาแสดงให้คนประเทศตันเซิ่งเห็นถึงจิตใจที่ไม่ยอมแพ้
จิตใจและความเด็ดเดี่ยวแบบนี้ ทำให้พวกผู้ฝึกชี่ประเทศตันเซิ่งเกิดความเลื่อมใสและสนับสนุนพวกเขาอย่างจริงใจมานานขนาดนี้
แต่ตอนนี้ทุกอย่างโดนหั่วหลงจู้ทำลายหมดแล้ว
ความอ่อนแอของเขา ไม่เพียงแต่ทำให้ตระกูลหั่วอับอายขายหน้า อีกทั้งยังทำให้ตระกูลอื่นเสียหน้าไปด้วย
มู่จึฉีมองหั่วหลงจู้ด้วยสายตาเย็นชาแล้วพูดเสียงดุว่า “กลับไปแล้วไสหัวออกจากประเทศตันเซิ่งซะ”
ทั้งสามคนเก็บพลังชี่ ยักษ์หินหายไปทันที
หั่วหลงจู้พาหั่วหลงชิ่งที่สลบเหาะออกไปอย่างเสียสติ
มองด้านหลังหั่วหลงจู้ จินอีหมิงพูดเสียงเบาว่า “ไอ้ขี้ขลาด คนแบบนี้คู่ควรมาร่วมประลองกับพวกเราเหรอ ทำให้ฉันรู้สึกอับอายจริงๆ!”
มู่จึฉีพูดว่า “เขาจบสิ้นแล้ว ไม่ว่าเขาเป็นคุณชายรองตระกูลหั่วหรือไม่ สิ่งที่รอเขาอยู่มีเพียงการเนรเทศเท่านั้น อยู่ตระกูลหั่วไม่ได้ ในประเทศตันเซิ่งเขาก็คงอยู่ไม่ได้เหมือนกัน”
ถู่ห่วงส่งเสียงหึเบาๆ “ถ้าฉันเป็นเจ้าบ้านตระกูลหั่ว ฉันจะทำลายวิชาเขาทันที ส่งเขาเข้าไปในคุกใต้ดิน ปล่อยเขาไปตามยถากรรม จะได้ไม่ออกมาทำให้ตระกูลหั่วขายหน้าอีก!”
ผู้ฝึกชี่ทั้งประเทศตันเซิ่งได้ยินคำพูดของทั้งสามคนอย่างชัดเจน
ผู้อาวุโสสามของตระกูลหั่วหน้าซีดเผือด เหมือนเขาแก่ลงไปเยอะเลย
เกิดเรื่องแบบนี้ เขาก็ปัดความรับผิดชอบไม่ได้ กลับตระกูลไปคงต้องเจอโทษหนัก แต่สิ่งที่เขาเสียใจคือในสถานการณ์ที่ดีต่อตระกูลหั่ว กลับพังเพราะการตัดสินใจที่ผิดพลาดของหั่วหลงชิ่ง รวมถึงคำพูดที่ผิดพลาดของหั่วหลงจู้ และทำให้ชื่อเสียงของตระกูลหั่วย่อยยับไปด้วย
หั่วตันซูถอนหายใจยาว ค่อยๆ หลับตาลง
ในตระกูลหั่วที่สวรรค์ชั้นหนึ่ง
ผู้อาวุโสห้าทุบทุกอย่างข้างๆ จนเละหมดแล้ว
“หั่วหลงจู้ทำให้อับอายขายหน้า ขายหน้าจนคนเห็นทั้งประเทศตันเซิ่งแล้ว!”
ผู้อาวุโสคนอื่นก็สีหน้าไม่สู้ดีมากเหมือนกัน แต่พวกเขาไม่พูดอะไร พากันมองผู้อาวุโสใหญ่ที่แววตาเย็นยะเยือก
“ผู้อาวุโสห้าด่าพอหรือยัง เรื่องเกิดขึ้นแล้ว ถึงด่าไปก็แก้ไขอะไรไม่ได้!”
ผู้อาวุโสใหญ่พูดเสียงเบา
ผู้อาวุโสห้าส่ายหน้าถอนหายใจ ดึงเก้าอี้มานั่งลงอีกครั้ง พูดด้วยใบหน้าสลดว่า “ผู้อาวุโสใหญ่จะจัดการหั่วหลงจู้ยังไง”
ผู้อาวุโสใหญ่พูดว่า “รอเขากลับมาแล้วทำลายตัวตนตระกูลหั่วทิ้งซะ ไล่เขาออกจากประเทศตันเซิ่ง ให้เขาไปเป็นคนใช้ของพวกผู้ดูแลภายนอกที่อากาศเวิ้งว้าง!”
คำพูดเพียงประโยคเดียวทำให้ผู้อาวุโสรอบๆ พูดอย่างตกใจว่า “ผู้อาวุโสใหญ่โหดไปหน่อยหรือเปล่า”