คุณสามี แห่ง ปาฏิหาริย์ บทที่ 1819
หยางเจียนมองฉางเอ๋อและยิ้ม “พระมเหลีฉางเอ๋อ ท่านหลบเลี่ยงความเกี่ยวข้องกับการสวรรคตของจักรพรรดิโฮ่วอี้ไม่ได้หรอก ท่านน่าจะกลับไปกับกระหม่อมเพื่อช่วยสืบสวน…”
ก่อนที่เขาจะพูดจบ ฉางเอ๋อก็ขัดจังหวะเขา
“หยางเจียนเลิกโกหกข้าได้แล้ว อย่าคิดนะว่าข้าไม่รู้ว่าเจ้าคิดอะไร ข้าอยู่กับจักรพรรดิโฮ่วอี้มามากกว่าพันปี ความสัมพันธ์ของเรามั่นคง ส่วนเจ้าเป็นแค่คนใต้บังคับบัญชาของพระองค์เท่านั้น เจ้าฉวยโอกาสมายึดบัลลังก์ทั้งที่ฝ่าบาทเพิ่งสวรรคตไป เจ้าคนเลว ตอนนี้เจ้ายังมาหมายตาข้าอีกรึ? เจ้าคิดว่าคู่ควรกับข้ารึ?” ฉางเอ๋อดูฉุนเฉียวขณะที่พูดอย่างเย็นชา
บริเวณนั้นเงียบกริบ ทุกคนต่างก็มองฉางเอ๋อ
‘พระนาง… พระนางกล้าเรียกหยางเจียนว่าคนเลวเหรอ? แม้ว่าพระนางคือมเหสีฉางเอ๋อก็ตาม แต่ตอนนี้หยางเจียนเป็นจักรพรรดิ พระนางกล้าตวาดเขาต่อหน้าทุกคนได้อย่างไร?’
ในทวีปโมอาน่าเหนือจักรพรรดินั้นถือว่าอยู่ในตำแหน่งสูงสุด จะมีใครกล้าพูดกับจักรพรรดิด้วยท่าทางแบบนั้นกัน?
สีหน้าหยางเจียนเปลี่ยนไปฉับพลัน จะเกิดอะไรขึ้นกับชื่อเสียงของเขาหากว่าฉางเอ๋อตวาดด่าเขาแบบนี้ต่อหน้าพวกทหารทั้งหลาย?
ตอนนั้นบรรยากาศตึงเครียดมาก บรรดาทหารต่างก็ไม่กล้าแม้แต่จะหายใจ
สำหรับแดร์ริล ในใจเขานั้นตื่นเต้นยินดีมาก
‘ฉางเอ๋อนั้นสมเป็นเทพธิดาจันทราจริง ๆ เธอนั้นมีบุคลิกแข็งแกร่งและตรงไปตรงมา เธอกล้าที่จะตวาดหยางเจียนต่อหน้าทุกคนหลังจากที่โดนฉันหลอก’
สุดท้ายแล้วหยางเจียนก็หัวเราะและมองฉางเอ๋อก่อนบอกว่า “ไม่ว่าท่านจะเห็นด้วยกับกระหม่อมหรือไม่ ท่านก็มีส่วนในการสวรรคตของจักรพรรดิ ท่านต้องไปพระราชวังกับข้า”
ขณะที่พูดเช่นนั้นหยางจินก็ยิ้มอย่างฝืดเฝื่อน แต่ในใจเขาเดือดจัด
ตั้งแต่ที่เขาได้ขึ้นเป็นจักรพรรดิก็ไม่มีใครกล้าปฏิเสธเขา หยางเจียนตัดสินใจแล้วว่าไม่ว่าอย่างไรเขาก็ต้องพาฉางเอ๋อกลับไปด้วยให้ได้
หยางเจียนโมโหและมองดูฉางเอ๋อขณะที่ยิ้มอย่างชั่วร้าย
แม้ว่าก่อนหน้านี้ที่แดร์ริลบอกจะเป็นเรื่องแต่ง เขาก็บังเอิญพูดความจริงออกมาด้วย หยางเจียนนั้นสนใจในตัวฉางเอ๋อมานานมากแล้ว เขาแค่ไม่กล้าแสดงออกมาให้เห็นตอนที่โฮ่วอี้ยังอยู่
ตอนนี้โฮ่วอี้ตายแล้วและเขาก็เป็นจักรพรรดิ เขาไม่มีอะไรให้ต้องกังวล ถึงอย่างไรฉางเอ๋อก็เป็นเทพธิดาจันทราหากว่าเขาบังคับครอบครองเธอ ทุกคนก็จะประณามเขา
ดังนั้นหยางเจียนจึงใช้ข้ออ้างเรื่องการสอบสวนเรื่องการตายของโฮ่วอี้เพื่อนำฉางเอ๋อกลับไปพระราชวัง ตราบใดที่ฉางเอ๋ออยู่ในวังหยางเจียนก็จะมีโอกาสได้ครอบครองเธอ
ตอนนี้โฮ่วอี้ตายอย่างไรนั้นไม่ได้สำคัญกับหยางเจียนอีกต่อไปแล้ว สิ่งสำคัญที่สุดก็คือการได้ครองฉางเอ๋อเร็วที่สุดเท่าที่ทำได้
สายตาของหยางเจียนทำให้ฉางเอ๋อไม่สบายใจแต่ว่าเธอไม่สามารถแสดงโทสะออกมาได้เพราะว่าเธอยังโดนสกัดจุดอยู่ เธอไม่สามารถใช้พลังภายในได้ เธอทำได้เพียงด่าเขาเท่านั้นและมันก็ไม่มีผลอะไรกับเขาเลย
แดร์ริลเดินออกมาและเยาะหยันหยางเจียน “หยางเจียน ท่านเรียกตัวเองว่าสุดยอดปรมาจารย์เอ้อหลางได้ยังไง ท่านไม่อายอะไรเลยใช่ไหม? พระมเหสีฉางเอ๋อก็บอกแล้วว่าพระนางไม่ต้องการจะกลับวัง แต่ท่านก็ยังยืนกราน พูดมาตามตรงเถอะว่าท่านสนใจพระมเหสีฉางเอ๋อ ท่านไม่ต้องมาแสร้งทำว่าต้องการสืบสวนเรื่องการสวรรคตของจักรพรรดิโฮ่วอี้หรอก ผมทนเห็นท่าทางเสแสร้งของท่านต่อไปไม่ไหวจริง ๆ”
ขณะที่พูดแดร์ริลก็ดูขยะแขยงและเขาก็ไม่ต้องห่วงอะไรกับหยางเจียนเพราะว่ามีซู่หรงและดีไวน์อยู่ใกล้ ๆ
แน่นอนว่าแดร์ริลพูดแบบนี้เพื่อปั่นให้หยางเจียนโมโห แต่เขาไม่รู้ว่าสิ่งที่พูดมันทิ่มแทงใจหยางเจียน
ทันใดนั้นสีหน้าหยางเจียนก็บิดเบี้ยว เขาเป็นจักรพรรดิและเป็นปรมาจารย์เอ้อหลางที่ทุกคนนับถือ เจ้าหนุ่มนี่กล้าดีอย่างไรมาวิจารณ์เขา
โทสะในใจของหยางเจียนเดือดดาลมาก เขาไม่รู้ว่าแดร์ริลนั้นเพียงแค่เดาและพูดถึงความรู้สึกของเขาถูกโดยบังเอิญเท่านั้น คำพูดของแดร์ริลทำลายชื่อเสียงดีงามที่เขาสั่งสมมานานนับพันปี เขาจะยอมรับเรื่องนี้ได้อย่างไร?
อีกอย่างแดร์ริลยังมีเจดีย์เจ็ดมหาสมบัติที่หยางเจียนกำลังตามหา
แดร์ริลต้องตาย
“แม่ทัพทั้งหลายจงฟังข้า จงฆ่าแดร์ริลและพาพระมเหสีฉางเอ๋อกลับไปพระราชวัง” หยางเจียนคำรามเสียงเยียบเย็น
เมื่อเขาพูดจบ ทหารของโมอาน่าเหนือก็พุ่งกระหน่ำเข้าหาเหมือนกระแสน้ำด้วยเสียงคำรามแฝงเจตนาสังหารที่สั่นฟ้าสะเทือนดิน