บทที่ 698
เซียวฉางเฉียนก็บีบขมับ แล้วพูดว่า “ถ้าถูกค้นเจอล่ะครับ ก็จบเห่กันหมดแน่”
กำลังพูดไป นอกประตูก็มีวัยรุ่นสวมชุดทางการเข้ามา ในมือก็ถือเครื่องมืออะไรบางอย่าง
เครื่องมือนั้น มันยาวๆ ด้านหน้าเป็นหัวกลมๆ ดูไปเหมือนกับตรวจหาวัตถุระเบิดที่เคยเห็นในหนัง
เซียวฉางเฉียนก็ถามอย่างแปลกใจว่า “ไอ้หนุ่ม อันนี้ใช่เครื่องตรวจหาวัตถุระเบิดใช่ไหม?”
คนนั้นก็ยิ้มๆ แล้วพูดว่า “ไม่ใช่ครับ แต่การใช้งานมันไม่ต่างกัน เป็นเครื่องที่ตรวจวัดเฉพาะโลหะ ถ้าพบโลหะใต้พื้นก็ส่งสัญญาณ ระเบิดก็ทำจากโลหะ ดังนั้นไอ้เจ้าสิ่งนี้ก็สามารถหาวัตถุระเบิดได้ แต่ความละเอียดจะด้อยกว่าหน่อย”
พอเซียวฉ่งเฉียนได้ยินว่าเป็นเครื่องตรวจหาโลหะ ใจก็เต้น แล้วพูดว่า “พวกคุณมายึดบ้านคนอื่นก็พอแล้ว ยังจะมาหาวัตถุระเบิดในบ้านคนอื่นอีกรึไงกัน?”
คนนั้นตอบว่า “จากประสบการณ์การตรวจยึดบ้านของผมหลายปี ปกติแล้ว ถ้าเป็นคฤหาสน์ ใต้ดินจะมีช่องลับ ด้านในจะซ่อนของมีค่าไว้ ดังนั้น หน้าที่ของผมก็คือ หามันให้พบ ให้แล้วก็อายัดตามกฎหมาย”
นายหญิงใหญ่เซียวได้ยินดังนั้น ก็ฟุบลงที่พื้น
เซียวฉางเฉียนก็ใจต้มๆ ต่อมๆ คนนั้นพูดจบ ก็รีบเดินเข้าบ้านไป เซียวฉางเฉียนก็รีบพยุงนายหญิงใหญ่ขึ้น แล้วถามว่า “แม่ ของโบราณของพ่อ มีอะไรบ้าง?”
นายหญิงใหญ่เซียวรีบพูดว่า “มีแจกันสองใบ ภาพวาดโบราณหนึ่งภาพ แล้วก็มีของโบราณอื่นๆ …..”
เซียวฉางเฉียนก็รีบถามอีกว่า “แล้วมีอะไรที่ทำจากโลหะไหม?”
“มีสิ…….” นายหญิงใหญ่พูดอย่างสับสน “มีตะเกียงสำริดจากราชวงศ์หมิง เครื่องดีบุก แล้วก็มีก้อนทองสองก้อน”
พอเซียวฉางเฉียนได้ยินดังนั้น ก็เอามือตบขาอย่างแรง แล้วพูดอย่างเจ็บปวดว่า “จบละ！จบละ！ที่นี้ล่ะจบแน่！แม่เอาไอ้พวกนั้นไปซ่อนไว้ในห้องใต้ดิน พวกเขาใช้ไอ้เครื่องนั้นไปตรวจหา ก็เจอหมดน่ะสิ！”
พูดจบ เขาก็ชี้นายหญิงใหญ่ด้วยความโกรธ แล้วต่อว่าไปว่า “ก็ว่าอยู่ว่าแม่ เป็นคนโลภ！ผมบอกแม่แล้ว ให้เอาของพวกนั้นออกมา เอาออกไปขายให้ได้เงิน แม่ก็ไม่ยอมเอาออกมา！ให้ตายก็ไม่ยอม！ถ้าแม่ได้เอาไปฝั่งใส่โลงแม่ด้วยก็ยังดีอยู่หรอก แต่ตอนนี้เอาไปไม่ได้แล้ว ถูกยึดไปหมดแล้ว！”
นายหญิงใหญ่เซียวก็ร้อนรนอย่างมาก ปากก็ยังพูดว่า “ไม่มีทาง พวกเขาไม่มีทางหามันเจอหรอก ฉันเอามันซ่อนไว้อย่างดี นอกจากฉันแล้ว ไม่มีใครหามันเจอแน่！”
เพิ่งพูดจบ เจ้าหน้าที่คนนั้นก็เดินออกมา เดินมาตรงหน้านายหญิงใหญ่ แล้วพูดเสียงเย็นว่า “สวัสดีครับ พวกเราพบช่องลับที่อยู่ในชั้นใต้ดิน ด้านในมีของโบราณและก็พวกโลหะต่างๆ ……”
เพิ่งพูดถึงตรงนี้ นายหญิงใหญ่ที่เพิ่งถูกพยุงตัวขึ้น ก็ล้มลงไปที่พื้นอีกครั้ง ใบหน้าเต็มไปด้วยความสิ้นหวัง
เจ้าหน้าที่คนนั้นบอกอีกว่า “เนื่องจากคฤหาสน์หลังนี้ เป็นชื่อของคุณ ดังนั้น พวกเราก็เลยนับว่าของที่อยู่ในช่องลับนั้นก็เป็นของคุณด้วย พวกเราก็จะทำการอายัดของโบราณพวกนี้ไปด้วย อนาคตตอนที่ทางศาลเปิดการประมูล ของพวกนี้จะถูกประมูลแบบสาธารณะ เงินที่ประมูลขายไปได้ จะนำมาชำระหนี้ของคุณที่เหลือ”
“ถ้าเงินที่ประมูลขายได้ เกินกว่าจำนวนหนี้สิน เงินส่วนที่เกินมา พวกเราจะคืนให้กับคุณ ถ้าจำนวนเงินยังน้อยกว่าหนี้สินทั้งหมด เจ้าหนี้ก็มีสิทธิ์ที่จะดำเนินคดีกับคุณ！”
คนนั้นพูดจบ ก็หยิบเอกสารออกมา แล้วพูดกับนายหญิงใหญ่เซียวว่า “ถ้าหากว่าเมื่อครู่นี้ คุณได้รับฟังและเข้าใจทุกประการแล้ว ก็เซ็นชื่อบริเวณนี้ด้วยครับ！”
“ฉันไม่เซ็น！” นายหญิงใหญ่เซียวพูดแหกปาก “พวกคุณไม่มีสิทธิ์มายึดของโบราณของฉัน！ของพวกนั้นเป็นของที่จะต้องฝังไปกับฉันตอนตาย！”
เจ้าหน้าที่พูดเสียงนิ่งว่า “ต้องขออภัยด้วยครับ ตามกฎหมายแล้ว ของโบราณพวกนั้นได้ถูกพวกเราทำการยึดไว้แล้ว ต่อให้คุณไม่เซ็นชื่อ ก็ไม่สามารถเปลี่ยนแปลงอะไรได้”
พูดจบ เขาก็หันหลังเดินกลับเข้าไปในบ้าน
นายหญิงใหญ่เซียวก็หน้ามืด แล้วก็เป็นลมไป………