บทที่ 699
พอเห็นนายหญิงใหญ่เซียวเป็นลมไป เซียวฉางเฉียนก็รีบพุ่งเข้าไป แล้วจับคอเสื้อของนายหญิงใหญ่ จากนั้นก็เขย่าอย่างแรงด้วยความโกรธ！
นายหญิงใหญ่เซียวเพิ่งจะสลบไป แล้วก็ยังถูกเขย่าอย่างแรง พอลืมตาขึ้นมา เซียวฉางเฉียนก็กล่าวโทษอย่างโมโห โดยไม่มีทีท่าจะหยุดหย่อนเลยว่า “ไหนแม่บอกว่า จะไม่มีใครหาของโบราณพวกนั้นเจอ นอกจากแม่ไง? ตอนนี้เราไม่เหลือของโบราณพวกนั้นแล้ว！ไม่เหลือแล้ว！！！แม่จะให้ครอบครัวผมมีชีวิตอยู่กันอย่างไร？！”
นายหญิงใหญ่เซียวก็ปวดใจอย่างมาก ในตอนนี้ก็ร้องไห้จนเลอะเลือนไป เจ็บปวดอย่างสิ้นหวัง ตะโกนอย่างเศร้าสร้อยว่า “แม่จะไปรู้ได้อย่างไรเล่า ถ้าแม่รู้ว่าเป็นเช่นนี้ ให้ตายแม่ก็ไม่เอามันไปซ่อนไว้ในบ้านหรอก…….”
พูดถึงจุดนี้ นายหญิงใหญ่เซียวก็ร้องไห้จนน้ำตาไหลไม่หยุด “จบแล้ว ครั้งนี้จบสิ้นจริงๆ แล้ว ไม่มีอะไรเหลือแล้ว น้ำพักน้ำแรงของฉันทั้งชีวิต มันจบสิ้นหมดแล้ว！”
เซียวไห่หลงก็สิ้นหวังเหมือนกัน ร้องไห้พูดว่า “ตอนนี้ไม่เหลืออะไรแล้ว แม้แต่อาหารมื้อค่ำก็ไม่มี………ตอนเย็นไม่มีข้าวกัน แถมอาจจะยังท้องหิว แต่ว่าคืนนี้จะนอนที่ไหนกันล่ะ? จะให้ไปนอนตามถนนไม่ได้หรอก！”
เซียวเวยเวยได้ยินดังนั้น ก็แทบจะแหลกลาน ร้องไห้โฮพูดว่า “ฉันก็ต้องเร่ร่อนตามท้องถนนน่ะสิ? ฉันไม่เอาหรอกนะ！”
ในตอนนี้ พนักงานก็เริ่มคนย้ายสิ่งของภายในบ้านขึ้นรถ
นายหญิงใหญ่เห็นของโบราณของตนเองถูกติดประกาศยึดทรัพย์ แล้วถูกขนย้ายไป ก็ร้องไห้โฮอยู่ที่สวนหน้าบ้าน จะเข้าไปแย่งหลายครั้ง แต่ก็ถูกตัวแทนด้านกฎหมายห้ามไว้
เซียวฉางเฉียนก็ยิ่งดูยิ่งโมโห โมโหจนอยากจะถีบนายหญิงใหญ่เซียว นายหญิงใหญ่คนนี้เป็นคนเห็นแก่ตัวเกินไป！เห็นแก่ตัวถึงขีดสุด！
จุดสำคัญคือ เธอเห็นแก่ตัวไปแล้ว แต่ก็ไม่ได้อะไรดี ของพวกนี้ถูกยึดเป็นของหลวงหมดแล้ว ไม่ต้องสงสัยเลย ชีวิตนี้ก็คงไม่สามารถเอากลับมาได้แล้ว
ของมีค่าถูกขนย้ายไป เสื้อผ้าที่ไม่มีราคาของทุกๆ คน และพวกเฟอร์นิเจอร์ที่ผุพังก็ถูกพนักงานขนย้ายออกมา ติดหมายเลขแล้ววางไว้ข้างทาง
รอสิ่งของถูกขนย้ายไปเกือบหมด ตัวแทนของศาลก็ปิดผนึกประตูตัวบ้าน ตัวแทนคนนั้นก็มายังที่สวน แล้วพูดกับคนตระกูลเซียวทั้ง4ว่า “ตอนนี้พวกเราก็จะขอทำการปิดผนึกประตูรั้วของที่นี่ด้วย ขอความร่วมมือด้วยครับ เชิญออกไปด้านนอก ที่นี่ถูกสั่งห้ามเข้าด้านในแล้ว”
“ฉันไม่ไป ที่นี่เป็นบ้านฉัน ทำไมฉันต้องออกไปด้วย！”
นายหญิงใหญ่เซียวก็ร้องไห้จนตาบวมแดง เส้นผมยุ่งเหยิงเหมือนกับฉิวเชียนฉือ ตัวละครที่ถูกขังใต้บ่อน้ำมาหลายปี แล้วพ่นเมล็ดลูกจ๊อเป็นอาวุธ ของผู้เขียนกิมย้ง
ตัวแทนพูดว่า “ที่นี่ถูกยึดไว้แล้ว พูดง่ายๆ ก็คือ ที่นี่ไม่ใช่บ้านของคุณแล้ว ถ้าคุณยังอยู่ที่นี่ ก็เท่ากับเป็นการขัดขวางการทำงานของเจ้าพนักงาน！พวกเรามีสิทธิ์ที่จะจับพวกคุณ！”
เซียวฉางเฉียน3คนพ่อลูกได้ยินดังนั้น ก็ตกใจจนรีบเดินออกไป
พวกเขาไม่อยากถูกจับไปนอนที่โรงพักหลายวันในตอนนี้
เดิมทีนายหญิงใหญ่เซียวก็ไม่ออกไป แต่ตอนนี้เห็นว่าข้างกายตนเองก็ไม่มีใครแล้ว แม้แต่คนที่จะคอยเป็นที่พึ่งให้ก็ไม่มี ดังนั้น ก็เลยได้แต่ร้องไห้เดินออกไป
ออกประตูใหญ่ไป คนของศาลก็ปิดผนึกอายัดยึดทรัพย์ที่หน้าประตูรั้ว จากนั้นก็บอกกล่าวนายหญิงใหญ่เซียวอีกครั้งว่า “คุณมีเวลาเตรียมเงินอีก3เดือน ถ้าหลังจาก3เดือนแล้ว คุณยังมีเงินไม่ครบจำนวน สิ่งของพวกนี้ก็จะถูกนำไปประมูล ถ้าหลังจากประมูลแล้ว มูลค่ายังไม่พอกับจำนวนหนี้ที่ต้องจ่าย ก็จะทำการฟ้องร้องคุณ！”
นายหญิงใหญ่เซียวนั่งฟุบอยู่ตรงหน้าประตูรั้วบ้านตนเอง สีหน้าสิ้นหวัง
คฤหาสน์หลังนี้ อย่างสุด ก็สามารถขายได้ราคา17-18ล้าน ของโบราณพวกนั้นมากสุดก็ขายได้ 10ล้านต้นๆ รวมกันแล้วก็ไม่อาจจะถึง30ล้าน
แต่ว่า ภาระหนี้ต่างๆ ของบริษัทเซียวซื่อในตอนนี้ รวมกันแล้วอย่างน้อยก็60ล้าน
เงินไม่พอแน่………