ยัยหมอวายร้ายที่รัก บทที่ 1021 เขาไม่เหมาะสม！
“คุณพูดอะไรนะ?”
แสงดาวได้หยุดก้าวเท้าลง
เธอหันกลับมา สายตาอันนั้นมองมาที่ชายหนุ่มรูปร่างผอมบางคนนี้ เหมือนกับว่ามองมาที่คนไม่ปกติ
“คุณเป็นบ้าเหรอ?”
“ผมเปล่า！”วาริชกำหมัดแน่น ใบหน้าขาวสะอาด หลังแว่นอันนั้นโมโหจนแดงขึ้นมา
“ผมไม่ได้เป็นบ้า สิ่งที่ผมพูดเป็นเรื่องจริงทั้งหมด แสงดาว เพียงแค่คุณยินยอม ผมสามารถเป็นพ่อของเด็กได้ ผมจะถือว่าเขาเป็นลูกแท้ๆของตัวเอง ผมยังสามารถดูแลพวกคุณสองแม่ลูกได้อย่างดี ผมรับรองว่าทำได้อย่างที่พูด”
เสียงอันทรงพลังของผู้ชายดังขึ้นในตอนเช้าของโรงแรมแห่งนี้
วินาทีนี้ ในตัวของชายหนุ่มรูปร่างผอมบางคนนี้มองไม่เห็นความขี้ขลาดของเขาแล้ว
สายตาของเขามองมาที่เธออย่างมุ่งมั่น มือที่กำแน่นอันนั้น ยังมีแววตาอันเด็ดเดี่ยว ท่ามกลางแสงสีทองอ่อนๆ ที่สาดส่องลงมาเหนือศีรษะ ทำให้ขอบตาของแสงดาวเปียกชื้นขึ้นมาในทันที
เจ้าคนโง่คนนี้！
เธอหันไปมองทางอื่น หลับตาลงอย่างแรง
ในอกของเธอ ไม่ง่ายเลยกว่าจะถูกเธอแอบซ่อนเอาไว้ได้ กลับถูกควักออกมาอีกแล้ว ลมเย็นๆพัดมา ในที่สุดน้ำตาร้อนของเธอก็ไหลออกมาจากหางตา
อย่างไรก็ตาม ความรู้สึกแบบนี้ ก็ไม่ได้รู้สึกอยู่นานเท่าไหร่
ไม่นาน เธอเช็ดคราบน้ำตาที่อยู่บนแก้มออกมาอย่างแรงอย่างเงียบๆแล้ว
“คุณคิดมากไปแล้ว ลูกของฉันแสงดาวยังจะต้องให้คนอื่นเลี้ยง? ฉันเลี้ยงให้โตไม่ได้เหรอ?”
“แต่ว่า……”
“เขาไม่ควรที่จะมาบนโลกใบนี้ต่างหาก”
ในที่สุดเธอก็พูดคำพูดที่อ่อนโยนออกมา ประมาณว่า เห็นแก่ความโง่เง่าของชายรูปร่างผอมบางคนนี้
วาริชนิ่งอึ้งไป
เขายังอยากจะพูดอะไรบางอย่าง แต่หญิงสาวกลับก้าวเท้าเดินอีกครั้งแล้ว ไม่นาน เธอเรียกรถคันหนึ่งเอาไว้
ได้เห็นสถานการณ์แล้ว วาริชไม่กล้าทำให้ล่าช้าอีกแล้ว รีบตามไปทันที ขึ้นรถไปด้วยกัน
ทั้งสองหายไปจากหน้าประตูโรงแรมอย่างรวดเร็ว
ทว่าพวกเขาไม่รู้ว่า ในตอนที่พวกเขาขึ้นรถไปนั้น ใต้แผ่นไฟที่อยู่ตรงข้ามกับโรงแรมแห่งนี้ มีรถออฟโรดสีดำคันหนึ่งจอดอยู่ที่นั่น ตั้งแต่แสงดาวพวกเขาสองคนออกไป สายตาของคนที่อยู่ในรถไม่ได้ขยับเลย
“พลตรี ตามไปไหมครับ?”
คนในทีมที่นั่งอยู่ในตำแหน่งคนขับ หลังจากมองเห็นสองคนนี้ออกไปแล้ว มองกระจกหลังแล้วถามหนึ่งประโยค
ไม่ได้ตอบกลับมา
ในรถนี้ สิ่งที่เขาตอบกลับมาคือ นอกจากแรงกดดันที่มากขึ้น ยังมีอุณหภูมิที่ลดต่ำลงจนถึงจุดเยือกแข็ง ไม่มีสิ่งอื่นอีกแล้ว
หลังจากนั้นหลายนาที คนในทีมคนหนึ่งที่ส่งออกไปก็กลับมาแล้ว
“พลตรี ไปสืบมาอย่างชัดเจนแล้ว คุณแสงดาวกำลังไปหาคณาธิปน้องชายแท้ๆของเธอคนนั้น ว่ากันว่า หนึ่งวันก่อนหน้านี้ คณาธิปคนนี้ประกาศลาออกจากหิรัญชากรุ๊ปอย่างกะทันหัน คนก็หายไปแล้ว คุณแสงดาวตามหาเขามาจากญี่ปุ่นจนตามมาถึงที่นี่”
“ยังมาจากญี่ปุ่น?”
คำพูดนี้พูดออกมา ม็อกโกไม่ได้ตอบ คนในทีมที่ขับรถคนนี้ได้แสดงแววตาประหลาดใจออกมา
คนในทีมที่ไปสืบเรื่องราวคนนั้นพยักหน้า：“ใช่ ดังนั้น ก็เพราะว่าเหตุผลนี้ เมื่อคืนคุณแสงดาวร่างกายปรับสภาพไม่ทัน เข้าโรงพยาบาลแล้ว”
“คุณพูดว่าอะไรนะ? โรงพยาบาล?”
ถือว่า ผู้ชายคนนี้มีปฏิกิริยาแล้ว
เขานั่งยืดตัวตรง จ้องมองไปยังคนในทีมคนนี้ใบหล่ออึมครึมอย่างมาก เปลี่ยนแปลงไปเล็กน้อย
“ใช่ โรงพยาบาล ผมถามหมอคนนั้นแล้ว หมอบอกว่าท้องไส้ไม่ค่อยดี ผมทายน่าจะมีสาเหตุมาจากการเดินทางไกล เพราะว่าในตอนเย็น พวกเขาก็ได้กลับโรงแรมไปแล้ว”
คนในทีมคนนี้ตรวจสอบค่อนข้างละเอียด แม้แต่เวลาที่แสงดาวพวกเขากลับไปที่โรงแรม เขายังสืบมาอย่างชัดเจนแล้ว
ม็อกโกถึงได้วางใจลงได้
“งั้นตอนนี้เธอเป็นอย่างไรบ้าง?”
“น่าจะไม่เป็นอะไร ผมเห็นว่าคนนั้นที่มากับเธอ อยู่ด้วยกันกับเธอทั้งคืนที่โรงแรม น่าจะดูแลเธออยู่ตลอด ไม่เป็นไรหรอกครับพลตรี”
“แค่กแค่กแค่กแค่ก……”
คำพูดนี้พูดออกมา คนในทีมที่ขับรถคนนั้นไอออกมาเพื่อจะเตือนสติคนคนนี้
แต่ว่า ก็สายไปแล้ว หัวหน้าระดับสูงของพวกเขาเมื่อสักครู่สีหน้าพึ่งจะดีขึ้นเล็กน้อย ทันใดนั้น ก็รู้สึกได้ถึงแรงกดดันที่น่ากลัวกดดันลงมาอีกครั้ง
“กลับไปที่ฐานทัพ ติดต่อผู้บัญชาการคนอื่นๆ วันนี้ต้องเริ่มย้ายฐาน ไปที่สามเหลี่ยมทองคำ！”
เขาออกคำสั่งออกมาด้วยน้ำเสียงที่ทั้งเย็นชาและเดือดดาล
สามเหลี่ยมทองคำ
ถ้าพวกเขาไปที่นั่นแล้ว งั้นก็คงไม่มีทางกลับมาที่สถานที่แห่งนี้อีกแล้ว
สมาชิกในทีมทั้งสองมองหน้ากัน
แต่สุดท้าย พวกเขาก็ไม่กล้าพูดอะไร ยิ่งไม่กล้าห้ามปราม สบตากันอยู่อย่างนั้น แล้วก็ขึ้นมาอย่างเงียบๆ หลังจากนั้น สตาร์ทรถแล้ว รถหนึ่งคันกับคนสามคนได้ออกจากเมืองนี้ไปอย่างรวดเร็ว
——
วันนี้ทั้งวันสุดท้ายแล้วแสงดาวก็ตามหาคณาธิปไม่เจอแม้เงา
กลับกัน หลังจากที่วิ่งเต้นกันก็ผ่านไปแล้วอีกหนึ่งวัน ท้องของเธอก็เริ่มเจ็บขึ้นมาอีกแล้ว จนสุดท้ายแม้แต่ก้าวเดินยังเดินไม่ได้แล้ว
“คุณแสงดาว คุณไม่สามารถทำแบบนี้ได้อีกต่อไปแล้ว พวกเราจำเป็นต้องกลับไปที่โรงพยาบาลอีก”
วาริชได้เห็นเธอเป็นแบบนี้ ไม่สามารถทำเฉยอีกต่อไปได้ เขาหันหน้ากลับมาขอร้องหญิงสาวให้กลับไปที่โรงพยาบาล
โรงพยาบาล?
แต่ว่าแสงดาวได้ยินชื่อสถานที่นี้ กลับยิ้มออกมาอย่างเย็นชา
“ทำไมฉันต้องกลับไปที่สถานที่แห่งนั้น? เอาแผนที่มาให้ฉัน เอามาให้ฉันดูหน่อยว่ายังมีสถานที่ไหนที่ยังไม่ตามหา?”เธอยื่นมือออกไปอยากจะแย่งแผนที่ให้มือของเขา
วาริช：“……”
ดวงตามองเห็นบนกระโปรงตัวสั้นของหญิงสาวที่นั่งอยู่นั้นมีคราบสีแดงเข้มเล็กๆติดอยู่
ในที่สุด เขากัดฟัน เดินเข้ามาตรงหน้าของเธอแล้วอุ้มเธอขึ้นมาแล้ว！
แสงดาว：“！！！！”
วาริช：“แสงดาว ต่อให้คุณไม่อยากได้เด็กคนนี้ แต่คุณก็ไม่ควรที่จะทำร้ายร่างกายตัวเองแบบนี้ คุณไม่ต้องการใช่ไหม ดี งั้นตอนนี้พวกเราก็ไปโรงพยาบาลจัดการมันซะ หลังจากนั้นค่อยไปหาน้องชายของคุณ”
พูดจบ เขาอุ้มเธอเดินก้าวใหญ่ก้าวข้ามถนนตรงหน้าไปอย่างรวดเร็ว……