เซียวจื่อฉิงเพิ่งใจร้อนรีบแย่งคำสั่งซื้อของหมีเสวี่ยมา แต่พอได้ยินฉินยีพูดเช่นนี้ จึงพบว่านี่มันไม่ใช่บัตรเครดิต
“ที่รัก เมื่อกี้ฉันยังสงสัยว่าคุณเป็นพวกกระจอกเสียอีก คุณสามารถซื้อวิลล่าราคา 1,500 ล้านได้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน?”
ฉินยีพูดอย่างยิ้มแย้ม “ที่แท้คุณก็คิดจะใช้แต้มสะสมสมาชิกจำนวน 1,500 ล้านซื้อบ้านหรอกเหรอคะ?”
“อะไรนะ? ใช้แต้มสะสมสมาชิกซื้อบ้าน?”
เซียวจื่อฉิงเบิกตากว้าง
ฉินยีกล่าวด้วยน้ำเสียงจริงจัง “ใช่แล้ว หรือว่าคุณเคยเห็นเช่นบัตรเครดิตขนาดเล็กแบบนี้?”
หมีเสวี่ยที่อยู่ข้างๆ ก็สับสนเช่นกัน หรือว่าตนเองจะถูกหลอกจริงๆ
เซียวจื่อฉิงโกรธจนแทบบ้า โยนบัตรเครดิตลงบนพื้นแล้วหันหลังเดินออกไป และด้านซ้าย เธอรู้สึกขายหน้าที่ต้องพูดคุยกับเขา
“คุณอย่าเพิ่งไป!”
“ไหนคุณบอกว่าจะให้ส่วนลดเราไง?”
ฉินยีจงใจตะโกนเรียกเซียวจื่อฉิง แต่เซียวจื่อฉิงไม่สนใจเลย
“พี่หยาง บัตรของคุณค่ะ”
ในเวลานี้หมีเสวี่ยก็เห็นบัตรดำกิตติมศักดิ์ของหยางเฉิน และมอบให้หยางเฉินด้วยมือทั้งสอง
หยางเฉินถาม “คุณไม่โกรธเหรอ?”
หมีเสวี่ยส่ายหน้า และย้อนถามด้วยความสงสัย “ทำไมฉันต้องโกรธด้วยล่ะ?”
“แต่ว่า พี่หยางอย่าเพิ่งท้อใจไปนะคะ แม้ว่าตอนนี้คุณจะซื้อวิลล่าราคา 1,500 ล้านไม่ไหว แต่ฉันเชื่อว่าในอนาคตคุณต้องทำได้แน่นอน!”
ต่อมาหมีเสวี่ยก็พูดให้กำลังใจหยางเฉินด้วยสีหน้าจริงจัง
หยางเฉินรู้สึกประทับใจเด็กสาวบริสุทธิ์คนนี้ ทันใดนั้นเขาก็คิดว่า ถ้าหมีเสวี่ยเป็นน้องสาวของหม่าชาวก็คงจะดีกว่านี้
“เด็กโง่ นี่คือบัตรดำกิตติมศักดิ์ของธนาคารสากล สามารถรูดเกินบัญชีได้ถึงหมื่นล้านเลยนะ รีบเอาไปรูดเถอะ!”
ฉินยีเอ่ยกระตุ้นด้วยรอยยิ้ม
เมื่อครู่เธอจงใจ เพียงเพราะเซียวจื่อฉิงที่มีจิตใจชั่วร้าย แต่คิดไม่ถึงว่าจะรู้สึกประทับใจเด็กสาวอายุรุ่นราวคราวเดียวกัน
เมื่อได้ฉินยีพูดดังนั้น หมีเสวี่ยก็ถึงกับตกตะลึง บัตรเครดิตที่สามารถรูดเกินบัญชีได้หนึ่งหมื่นล้านเหรอ?
เธอมีความคิดใสซื่อ ไม่มีข้อสงสัยใดๆ แค่ตกใจมากว่าหยางเฉินเป็นใครกันแน่ ถึงได้มีบัตรเครดิตแบบนี้
“รีบเอาไปรูดสิ เดี๋ยวผมยังมีธุระต้องไปทำอีก”
หยางเฉินพูดเร่งรัด
หมีเสวี่ยจึงได้สติกลับมาและรีบกล่าวว่า “ได้ค่ะ พี่หยาง ฉันจะไปรูดบัตรที่ฝ่ายบัญชีเดี๋ยวนี้”
เซียวจื่อฉิงไม่รู้ความจริง ในเวลานี้เธอเดินไปหาพนักงานขายที่ค่อนข้างสนิทสนมกับเธอ แล้วพูดด้วยสีหน้าโกรธเกรี้ยว “เป็นแค่ไอ้กระจอกจริงๆ! เอาบัตรสมาชิกมาซื้อวิลล่าราคา 1,500 ล้าน กำลังฝันอยู่หรือไง?”
อะไรนะ? เอาบัตรสมาชิกมาซื้อบ้าน เห็นพวกเขาเป็นตัวตลกโง่เง่าหรือไง?
เพื่อนร่วมงานคนอื่นๆ ต่างหัวเราะขึ้นมา
“ฉันจะบอกให้พวกคุณฟัง ผู้ชายคนนี้เป็นเพื่อนร่วมชั้นของฉันในมหาวิทยาลัย ตอนเรียนอยู่เขาก็เป็นไอ้กระจอก ยังเคยสารภาพรักฉันด้วย แต่ก็ถูกฉันปฏิเสธ ตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา ทุกคนก็เรียกเขาว่าคางคก”
เซียวจื่อฉิงมีสีหน้าภาคภูมิใจ ถามด้วยรอยยิ้ม “เพราะว่าเขาคือคางคกที่จ้องจะกินเนื้อหงส์”
“ฮ่าฮ่า…”
ทุกคนพากันหัวเราะลั่น
แต่ในเวลานี้รถโรลส์-รอยซ์สีดำคันหนึ่งก็ได้จอดลงที่ทางเข้าฝ่ายขาย จากนั้นชายวัยกลางคนก็วิ่งเหงื่อท่วมศีรษะเข้ามา
“ท่านประธาน คุณมาที่นี่ได้ยังไงครับ?”
หลังจากผู้จัดการฝ่ายขายได้เห็นชายวัยกลางคนที่บุ่มบ่ามเข้ามาอย่างเร่งรีบ สีหน้าก็เต็มไปด้วยความประหลาดใจและรีบเข้าไปหา
เซียวจื่อฉิงก็ยังตกใจ นี่เป็นครั้งแรกที่เธอได้เห็นประธานของอสังหาริมทรัพย์เมืองในฝัน
เธอเข้ามาในฝ่ายขายได้สามปีแล้ว นี่คือครั้งแรกที่ได้พบท่านประธานตัวจริง
“พวกคุณได้พบกับประธานหยางแล้วหรือยัง?”
ประธานของเมืองในฝันถามด้วยสีหน้าร้อนใจ
ผู้จัดการฝ่ายขายส่ายหน้าและถามว่า “ท่านประธาน ท่านว่าประธานหยางเป็นคนยังไง?”
“ประธานหยางคือผู้ถือหุ้นอันดับหนึ่งของเมืองในฝันของเรา เมื่อกี้ผมได้ข่าวว่า เขาจะมาซื้อบ้านที่เมืองในฝันของเรา”
ประธานเมืองในฝันกล่าวอย่างรวดเร็ว
ความจริงในใจเขายังคงรู้สึกกังวลเล็กน้อย แม้ว่าเขาจะเป็นประธานเมืองในฝัน แต่เมื่อเดือนที่แล้วการลงทุนของบริษัทภายในเครือเยี่ยนเฉินกรุ๊ปได้ลงทุนกับเมืองในฝันไปห้าหมื่นล้าน กลายเป็นผู้ถือหุ้นรายใหญ่ที่สุดของเมืองในฝัน
หากเยี่ยนเฉินกรุ๊ปต้องการ ก็สามารถปลดประธานอย่างเขาออกจากตำแหน่งได้ตลอดเวลา
“อย่าบอกนะว่า เป็นลูกค้าคู่นั้นที่ฉันได้ดูแลก่อนหน้านี้?”
เซียวจื่อฉิงอุทานขึ้นมาในทันใด
“อะไรนะ? คุณดูแลประธานหยาง?”
ประธานเมืองในฝันรู้สึกตื่นเต้นขึ้นมาทันที เขารีบเข้าไปถามว่า “แล้วประธานหยางล่ะ? เขาซื้อบ้านเสร็จแล้วกลับไปแล้วเหรอ?”
“ในเมื่อคุณเป็นคนดูแลเขา คุณก็ต้องสามารถติดต่อประธานหยางได้ โทรหาเขาเดี๋ยวนี้เลย บอกเขาว่าวิลล่าที่เขาซื้อทางเราจะไม่คิดเงิน และจะคืนเงินให้เขาเดี๋ยวนี้”
เซียวจื่อฉิงเต็มไปด้วยความประหลาดใจ พูดอย่างว่างเปล่า “ท่านประธานคะ ประธานหยางชอบวิลล่าคิงมูลค่า 1,500 ล้านของเมืองในฝัน”
“1,500 ล้านแล้วมีปัญหาอะไร?”
ประธานเมืองในฝันตวาดใส่ด้วยความโมโหทันที “ผมบอกให้คุณรีบคืนเงินคุณก็ไปจัดการเดี๋ยวนี้ ยังจะมัวพูดไร้สาระอะไรอยู่อีก?”
“ค่ะๆๆ! ฉันจะไปจัดการเดี๋ยวนี้”
เซียวจื่อฉิงสะดุ้งโหยง หันหลังกำลังจะเดินไปที่ฝ่ายการเงินเพื่อจัดการเดินเรื่องคืนเงิน
แต่เพิ่งเดินไปได้เพียงไม่กี่ก้าว ขาก็แข็งทื่ออย่างฉับพลัน
“เป็นอะไรอีก?”
ประธานเมืองในฝันถามด้วยความโมโห
เซียวจื่อฉิงกัดริมฝีปากแดงและพูดว่า “ท่านประธานคะ ฉันขอโทษ ประธานหยางคิดว่าวิลล่าพร้อมสวนราคา 1,500 ล้านนั้นแพงไป จึงไม่ได้ซื้อและกลับไปแล้ว”
“ผัวะ!”
ประธานเมืองในฝันตบหน้าเซียวจื่อฉิงและพูดด้วยความโกรธ “ใครอนุญาตให้คุณมีสิทธิ์ให้ประธานหยางจ่ายเงินเพื่อซื้อวิลล่าของเรา?”
“ประธานหยางเป็นผู้ถือหุ้นรายใหญ่ที่สุดของเมืองในฝัน แค่มอบวิลล่าราคา 1,500 ล้านให้เขามันไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรเลย”
“ติดต่อไปหาประธานหยางเดี๋ยวนี้ บอกเขาว่าจะมอบวิลล่าหลังนี้ให้เขา ตอนนี้คุณ ไม่ใช่สิ ตอนนี้ผมจะไปหาเขาด้วยตัวเอง เพื่อจัดการเรื่องซื้อขายให้เขา”
เซียวจื่อฉิงมีสีหน้าคับข้องใจหลังจากถูกตบ
แต่เธอก็รู้ว่าตัวเองมักจะพลาดลูกค้าขั้นเทพไปแค่ไหน ในใจเต็มไปด้วยความเสียดาย รู้อย่างนี้เมื่อครู่ก็จะตื๊อให้ประธานหยางซื้อบ้านแล้ว
“ท่านประธานคะ ฉัน…ฉันติดต่อประธานหยางไม่ได้ค่ะ”
เซียวจื่อฉิงก้มหน้า พูดด้วยดวงตาแดงก่ำ
“ผัวะ!”
ประธานเมืองในฝันตบเธออีกครั้งและพูดด้วยความโกรธ “คุณนี่ทำมาหากินยังไงกัน? ประธานหยางมาซื้อบ้านด้วยตัวเอง แต่คุณยังจำเขาไม่ได้ แม้แต่ช่องทางติดต่อเขาก็ไม่มี ซื่อบื้อหรือเปล่าเนี่ย?”
เซียวจื่อฉิงแทบร้องไห้ ตนไม่รู้จักประธานหยาง ไม่มีช่องทางติดต่อประธานหยาง ทำไมถึงกลายเป็นความผิดของตน?
แต่เธอก็ไม่กล้าอธิบาย ได้แต่พูดว่า “ขอโทษค่ะท่านประธาน ฉันผิดไปแล้ว วันหลังถ้าฉันพบประธานหยางอีก จะต้องจำเขาได้แน่นอน”
“ผัวะ!”
ประธานเมืองในฝันตบเธออีกครั้ง “โง่จริงๆ ประธานหยางซื้อบ้านครั้งเดียวก็พอแล้ว จะมาซื้อบ้านกับคุณอีกได้ยังไง?”
พนักงานคนอื่นๆ ในฝ่ายขายมีสีหน้าเกรงกลัว ต่างพากันก้มหน้า กลัวว่าจะทำให้ท่านประธานโกรธ
เซียวจื่อฉิงถูกประธานเมืองในฝันตบสามครั้ง ก่อนหน้านี้ก็ถูกคู่สามีภรรยาวัยกลางคนตบ ตอนนี้แก้มทั้งสองข้างบวมเป่งขึ้นมาแล้ว
เธอไม่กล้าแม้แต่จะปริปากบ่นสักคำ