ประธานเมืองมายารู้จักตัวตนของหยางเฉิน ว่ากันว่าแม้แต่แปดตระกูลแห่งเยี่ยนตูก็ยังต้องยอมสวามิภักดิ์ต่อเขา
เขาหาโอกาสที่จะทำความรู้จักกับหยางเฉินมาโดยตลอด แต่ก็หาโอกาสเหมาะๆ ไม่ได้สักที
กว่าจะหาโอกาสได้อย่างในวันนี้มันไม่ง่ายเลย แต่ผลคือพอเขามา หยางเฉินก็ไปแล้ว มันทำให้เขาโกรธมาก
ในขณะเดียวกัน หยางเฉินและฉินยีได้ตามหมีเสวี่ยไปที่ฝ่ายการเงิน หลังจากรูดบัตรสำเร็จมีเสียงแจ้งเตือนเข้ามาแล้ว หมีเสวี่ยก็มีสีหน้าตื่นเต้น
“พี่หยาง ขอบคุณมากค่ะ!”
หมีเสวี่ยตื่นเต้นจริงๆ การซื้อขายรายการนี้ได้ค่าคอมมิชชั่นเกือบหนึ่งล้าน
สำหรับเธอแล้วมันเป็นเงินจำนวนมหาศาล
หยางเฉินยิ้มเล็กน้อย “ทำดีก็ต้องได้ดี คุณสมควรได้รับมัน จะว่าไปแล้วคุณเป็นพนักงานขาย ผมอยากซื้อบ้านอยู่แล้ว คุณไม่จำเป็นต้องขอบคุณอะไรผมหรอก”
หมีเสวี่ยดวงตาแดงก่ำด้วยความตื้นตัน เธอพูดพลางสะอื้นพลาง “ถึงอย่างไรก็ต้องขอบคุณพี่หยางและพี่เสี่ยวยีค่ะ”
ถึงอย่างไรมันก็เป็นวิลล่าราคา 1,500 ล้าน จึงได้รับการจัดการตามขั้นตอนอย่างรวดเร็ว
วิลล่าพร้อมสวนหลังนี้หยางเฉินได้ซื้อไว้ในชื่อของหม่าชาว
“เอาล่ะ เราต้องไปแล้ว วันหลังถ้าว่างพี่จะชวนเธอกินข้าว”
ฉินยีกล่าวด้วยรอยยิ้มเบิกบาน
หลังจากได้พูดคุยกับหมีเสวี่ยสั้นๆ ก็ได้รู้ว่าหมีเสวี่ยเด็กกว่าเธอเล็กน้อย ดังนั้นทั้งสองจึงเรียกกันเหมือนพี่น้อง
“ได้ค่ะ พี่เสี่ยวยี แต่ตอนนี้ฉันต้องเลี้ยงข้าวพี่กับพี่หยางก่อน”
หมีเสวี่ยกล่าวด้วยรอยยิ้ม
หมีเสวี่ยให้การดูแลหยางเฉินและฉินยีก่อนกลับไปอย่างกระตือรือร้น แต่ทันทีที่พวกเขาเดินมาถึงล็อบบี้ฝ่ายขาย ก็เห็นคนจำนวนมากกำลังรายล้อมอยู่
“ท่านประธาน เมื่อกี้ไอ้เวรนี่แหละที่มาก่อกวน เอาบัตรสมาชิกออกมาและบอกว่าจะซื้อวิลล่าพร้อมสวนด้วยแต้มสะสมสมาชิก”
พอเห็นพวกเขาเซียวจื่อฉิงก็ชี้ไปที่ประธานหยางและพูดด้วยความโกรธ “ถ้าไม่ใช่เพราะเขาสร้างความวุ่นวาย ประธานหยางต้องซื้อบ้านของเราแน่นอน”
หยางเฉินขมวดคิ้วขึ้นมาทันที แม้ว่าเขาจะไม่รู้ว่าเซียวจื่อฉิงกำลังพูดเรื่องอะไร แต่ก็รู้ว่าผู้หญิงคนนี้กำลังใส่ร้ายเขา
“เซียวจื่อฉิง คุณนี่เตือนดีๆ ไม่ฟังต้องบังคับถึงจะฟัง!”
ในที่สุดหยางเฉินก็โกรธ เขาไม่กลัวปัญหา สิ่งที่เขาเกลียดมากที่สุดคือถูกคนอื่นใส่ร้าย
ส่วนประธานเมืองในฝัน พอเห็นหยางเฉินก็ตัวสั่นไปทั้งตัวด้วยความตื่นเต้น
แต่สิ่งที่เซียวจื่อฉิงพูดเกือบทำให้เขากลัวแทบฉี่ราด
“ผัวะ!”
เขาตบหน้าเซียวจื่อฉิงและพูดด้วยความโกรธ “คุณกล้าดูถูกประธานหยาง คุณอยากตายมากหรือไง?”ต้องการที่จะตายหรือไม่?
การตบครั้งนี้ประธานเมืองในฝันออกแรงมากเป็นพิเศษจนเซียวจื่อฉิงล้มลงกับพื้น เลือดไหลออกมาจากมุมปาก
พนักงานคนอื่นๆ ล้วนตกตะลึง ได้แต่มองประธานเมืองในฝันวิ่งเข้าไปหาหยางเฉินตาปริบๆ
“สวัสดีครับประธานหยาง ผมคือหลิวหยางประธานเมืองในฝัน ยินดีที่ได้พบท่านครับ”
หลิวหยางพูดด้วยสีหน้าตื่นเต้นดีใจ
หยางเฉินชะงักไปทันที “คุณรู้จักผมเหรอ?”
คราวนี้กลายเป็นหลิวหยางที่ชะงักงัน เขานิ่งไปก่อนจะพูดว่า “ประธานหยาง เมื่อเดือนที่แล้วบริษัทลงทุนในเครือของท่านได้ลงทุนกับอสังหาริมทรัพย์เมืองในฝันเป็นจำนวนห้าหมื่นล้าน ตอนนี้ท่านเป็นผู้ถือหุ้นรายใหญ่ที่สุดของเมืองในฝันครับ”
“อ๋อ! อย่างนี้นี่เอง”
หยางเฉินจำได้ในทันใด เดือนที่แล้วลั่วปิงได้ขอให้เขาเซ็นเอกสารฉบับหนึ่ง นั่นก็คือการลงทุนห้าหมื่นล้านในอสังหาริมทรัพย์แห่งหนึ่ง
แต่เขาก็ไม่ได้คิดจะถามเรื่องบริษัท แค่รับผิดชอบในการเซ็นชื่อเท่านั้น
ดังนั้นตัวเขาจึงไม่รู้จริงๆ ว่าตอนนี้เยี่ยนเฉินกรุ๊ปได้ลงทุนไปกับกิจการมากน้อยแค่ไหน ตัวเขาเองมีทรัพย์สินเท่าไร
หมีเสวี่ยที่อยู่ข้างๆ อ้าปากค้าง สีหน้าเต็มไปด้วยความตื่นตะลึง
จนกระทั่งในเวลานี้เธอถึงตระหนักได้ว่า หยางเฉินที่เป็นเหมือนพี่ชายคนโตนั้นเป็นบุคคลใหญ่โตที่เก่งกาจเช่นนี้
ไม่ใช่แค่หมีเสวี่ยเท่านั้น พนักงานคนอื่นๆ ก็มีสีหน้าตกใจเช่นกัน
ส่วนเซียวจื่อฉิงที่ถูกหลิวหยางตบจนล้มลงไปกับพื้นก็ตกใจยิ่งกว่าเดิม
“ประธานหยาง ในเมื่อท่านต้องการซื้อบ้านที่เมืองในฝัน ผมก็ไม่สามารถคิดเงินท่านได้”
หลิวหยางรีบสั่งผู้จัดการฝ่ายขายที่อยู่ข้างเขาทันที “คุณไปทำเรื่องคืนเงินเดี๋ยวนี้ ค่าบ้าน 1,500 ล้าน ผมจะจ่ายเองในภายหลัง”
“ครับผม!”
ผู้จัดการฝ่ายขายรีบตอบ
“เดี๋ยวก่อน!”
หยางเฉินรีบพูดห้าม “วิลล่านี้เป็นของขวัญแต่งงานที่ผมจะมอบให้พี่น้องของผม จะให้คุณเป็นคนซื้อได้ยังไง?”
หลิวหยางยิ้มและพูดว่า “ประธานหยาง ตามที่ท่านบอก พี่น้องของท่านก็เหมือนพี่น้องของผม มันเป็นหน้าที่ของผมที่จะซื้อเรือนหอให้น้องชายของตัวเอง”
หยางเฉินขมวดคิ้วขึ้นมา “ไม่ต้องหรอก!”
เขาสังเกตเห็นความโกรธในน้ำเสียงของหยางเฉิน หลิวหยางจึงได้สติกลับมาและรีบพูดว่า “ประธานหยาง ขอโทษครับ ผมไม่ทันคิด”
ในอีกด้านหนึ่งเซียวจื่อฉิงรู้สึกแปลกใจมากเมื่อรู้ว่าหยางเฉินซื้อวิลล่าราคา 1,500 ล้านให้กับพี่น้องของเขา
ให้วิลล่าราคาตั้ง 1,500 ล้านได้อย่างสบายๆ ถ้าอย่างนั้นหยางเฉินจะร่ำรวยแค่ไหนกันนะ?
เธอกลอกตาไปมา รีบเดินเข้าไปหาด้วยรอยยิ้ม “หยางเฉิน คิดไม่ถึงเลยว่าตอนนี้คุณจะเป็นผู้ถือหุ้นอันดับหนึ่งของเมืองในฝัน”
“ถ้ารู้ก่อนหน้านี้ว่าคุณมีโอกาสก้าวหน้าขนาดนี้ ถ้าตอนนั้นหลังจากสารภาพรักกับคุณแล้วถูกคุณปฏิเสธ ฉันน่าจะไล่ตามจีบคุณอย่างจริงใจให้มากกว่าเดิม บางทีตอนนี้คุณอาจจะเป็นสามีของฉันแล้วก็ได้”
เมื่อได้ยินคำพูดของเซียวจื่อฉิง หยางเฉินก็รู้สึกขยะแขยง
ส่วนหลิวหยางก็ตัวสั่นและถามด้วยความประหลาดใจ “คุณเป็นเพื่อนร่วมชั้นของประธานหยางเหรอ?”
“ใช่แล้ว ตอนแรกฉันยังตามจีบประธานหยางก่อน แต่ประธานหยางไม่ชอบฉัน”
เซียวจื่อฉิงยิ้มและพูดว่า “แต่ก็ไม่เป็นไร แม้ว่าเราจะไม่ได้อยู่ด้วยกัน แต่เราก็ยังคงเป็นเพื่อนร่วมชั้นกันอยู่ดี”
หลิวหยางรู้สึกเกรงกลัวยิ่งขึ้น เมื่อครู่เขาตบเซียวจื่อฉิงหลายครั้ง คิดไม่ถึงว่าผู้หญิงคนนี้จะเป็นเพื่อนร่วมชั้นของหยางเฉิน คราวนี้เขาทำผิดพลาดครั้งใหญ่แล้ว
ในขณะที่หลิวหยางกำลังจะขอโทษ ฉินยีก็มองเซียวจื่อฉิงด้วยสีหน้าเยาะเย้ยพร้อมกับกล่าวว่า “เมื่อกี้เหมือนคุณจะไม่ได้พูดแบบนี้นะ? คุณอ้างว่า ตอนนั้นสามีของฉันตามจีบคุณแล้วถูกคุณปฏิเสธ แถมยังด่าว่าเขาเป็นคางคกอีกด้วย”
เซียวจื่อฉิงยิ้มและพูดว่า “เมื่อกี้ฉันแค่ล้อเล่นเท่านั้น หยางเฉินเป็นบุคคลใหญ่โตที่ยังหนุ่มและมีอนาคต จะมาตามจีบฉันได้ยังไง?”
พูดจบเซียวจื่อฉิงก็เอาโทรศัพท์มือถือออกมาและพูดด้วยรอยยิ้ม “หยางเฉิน เอาเบอร์โทรของคุณมาสิ คืนนี้ฉันจะเลี้ยงข้าวคุณมือใหญ่”
หยางเฉินยิ้มเยาะ “ผมเป็นแค่คางคกในสายตาของคุณ ผมไม่สมควรจะได้รับประทานอาหารมื้อใหญ่กับผู้หญิงงดงามอย่างคุณหรอก”
จนกระทั่งในเวลานี้ หลิวหยางจึงค่อยรู้สึกโล่งใจ
เห็นได้ชัดว่าเซียวจื่อฉิงทำให้หยางเฉินโกรธเคืองแล้ว
“ผู้หญิงหน้าด้าน หุบปากนะ!”
หลิวหยางโกรธ “คิดไม่ถึงเลยว่า คุณจะดูถูกประธานหยาง ไสหัวออกไปจากฝ่ายขายของเมืองในฝันเดี๋ยวนี้”
เซียวจื่อฉิงรู้สึกร้อนใจในทันที เธอรีบบอกว่า “ท่านประธาน ฉันเป็นเพื่อนร่วมชั้นของหยางเฉิน คุณกล้าไล่ฉันออกเหรอ?”
หลิวหยางแอบชำเลืองมองหยางเฉิน ได้ยินหยางเฉินบอกเพียงว่า “อสังหาริมทรัพย์เมืองในฝัน พวกเรามีหน้าที่รับผิดชอบในการลงทุนเท่านั้น จะไม่แทรกแซงการจัดการ เธอเป็นพนักงานของคุณ คุณจะจัดการยังไงก็แล้วแต่คุณ