เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า บทที่ 1640
ผู้อาวุโสชุดดำลืมตาขึ้น เงยหน้ามองประมุขประเทศตันเซิ่งแล้วพูดว่า “แต่สุดท้ายฝ่าบาทก็ไว้ชีวิตสำนักจิ่วเซียว ฉันก็ยังอยู่ในประเทศตันเซิ่ง ลู่ฝานก็ยังไม่โดนฝ่าบาทฆ่าตาย”
ประมุขประเทศตันเซิ่งหัวเราะพูดว่า “นายจะบอกว่าฉันใจอ่อนใช่ไหม ตอนนี้ฉันสามารถฆ่าลู่ฝานได้ เขาแอบเข้ามาในประเทศตันเซิ่ง แค่นี้ฉันก็สามารถฆ่าเขาต่อหน้าทุกคนได้แล้ว”
ผู้อาวุโสชุดดำส่ายหน้าพูดว่า “ฝ่าบาทจะฆ่าคนจำเป็นต้องมีเหตุผลด้วยเหรอ”
ประมุขประเทศตันเซิ่งอึ้งเล็กน้อย
ผู้อาวุโสชุดดำพูดเสียงเบาว่า “เจ้าสำนักตายไปหลายปีแล้ว ทายาทรุ่นหลังมีกี่คนที่ยังจำชื่อจริงของเขาได้ แม้แต่ฉันยังใกล้ลืมแล้ว ถ้าฝ่าบาทจะลงโทษสำนักจิ่วเซียวก็สมควรแล้ว ฉันมีส่วนต้องรับผิดชอบเรื่องการตายของเจ้าสำนัก ผู้อาวุโสของสำนักจิ่วเซียวที่ยังมีชีวิตอยู่อย่างพวกเราไม่สามารถปัดความรับผิดชอบได้ ดังนั้นฉันจึงมาเฝ้าป้ายวิญญาณของเจ้าสำนักที่นี่จนกว่าฉันจะตาย แต่ลู่ฝานไม่ควรแบกรับอะไรแทนพวกเรา เขาไม่รู้แม้กระทั่งชื่อของเจ้าสำนัก”
เงียบอยู่นาน ประมุขประเทศตันเซิ่งสูดหายใจแล้วพูดว่า “นายเฝ้าป้ายวิญญาณต่อไปเถอะ ชีวิตนี้ถ้านายกล้าออกจากประเทศตันเซิ่งเพียงครึ่งก้าว ฉันจะเอาชีวิตนาย ลู่ฝานก็เหมือนกัน!”
ผู้อาวุโสชุดดำถอนหายใจแล้วเงยหน้าพูดว่า “ฝ่าบาทอย่าลืมสิว่าฝ่าบาทเป็นพี่น้องที่ดีที่สุดของเขา!”
ประมุขประเทศตันเซิ่งไม่หยุดเดิน เขาเหวี่ยงมือเบาๆ ประตูหอสวรรค์วิญญาณศักดิ์สิทธิ์ปิดลงเสียงดังโครม……
สวรรค์ชั้นเจ็ด ลู่ฝานเคลื่อนตัวผ่านเกาะมากมาย ทักษะวิชากายเหมือนแสง พลังชี่เหมือนสายฟ้า
เกาะที่นี่มีทั้งเล็กทั้งใหญ่ เกาะใหญ่กว้างจนสุดลูกหูลูกตา ส่วนเกาะเล็กขนาดประมาณยอดเขา
พลังฟ้าดินที่นี่แปลกมากเหมือนกัน ไม่ปกติเหมือนที่อื่น มันเต็มไปด้วยการผสมผสานที่แปลกประหลาดหลากหลายประเภท เหมือนโดนอะไรบางอย่างหั่นครึ่ง ไม่สามารถเชื่อมต่อกันได้ ทำให้ลู่ฝานรู้สึกลำบากเมื่อต้องการใช้พลังฟ้าดินรอบตัว
ลู่ฝานเด้งตัวจากยอดเขาแห่งหนึ่ง ลงมาบนยอดต้นไม้ยักษ์ในเกาะขนาดกลางแห่งหนึ่ง
พืชที่นี่ดูสูงใหญ่จนผิดปกติอย่างเห็นได้ชัด ต้นไม้แต่ละต้นสูงหลายร้อยเมตร เรียกได้ว่าเป็นต้นไม้ยักษ์สูงเสียดฟ้า
สัตว์อสูรที่นี่ก็ไม่เหมือนสัตว์อสูรที่ลู่ฝานเคยเห็น
สัตว์อสูรทั่วไปมีพลังห้าธาตุฟ้าดินตั้งแต่เกิด น้อยมากที่จะทะลุผ่านห้าธาตุได้
แต่สัตว์อสูรแต่ละตัวที่นี่ ไม่ได้มีแค่พลังห้าธาตุฟ้าดิน
มีแสงเก้าสีบนตัว ควบคุมพลังทั้งหมดของฟ้าดินได้ หรือถ้าไม่มีก็อาศัยพลังและความเร็วของร่างกายตัวเอง
อย่างเช่นมังกรดอกบัวที่ลู่ฝานเพิ่งเจอเมื่อกี้
ความเร็วนั่นเทียบกับนักบู๊แดนปราณฟ้าได้เลย ยังดีที่ลู่ฝานหลบเร็ว ไม่งั้นถ้าโดนกัด ถึงไม่ตายก็สาหัส
“เกาะมืดมิดอยู่ที่ไหน”
ลู่ฝานเงยหน้าทอดมองไปไกล เขารู้สึกเสียใจที่เมื่อกี้ไม่ถามให้ชัดเจนว่าเกาะมืดมิดหน้าตาเป็นยังไง
เกาะที่นี่เยอะขนาดนี้ ไม่มีป้ายบอกชื่อด้วย ถ้าหาทีละแห่งแบบนี้ เมื่อไรจะหาเจอล่ะ
“ไอ้เก้า มีวิธีทำให้ฉันเจอเกาะมืดมิดเร็วขึ้นไหม”
ลู่ฝานลูบคางแล้วถามในใจ
เสียงเจดีย์เสวียนเก้ามังกรดังขึ้น
“เจ้านายผู้ยิ่งใหญ่ เรื่องนี้ไม่ยากเลย ไหนบอกว่าเกาะมืดมิดมีสัตว์อสูรเยอะไม่ใช่เหรอ เจ้านายก็พุ่งไปในที่ที่อันตรายที่สุดสิ!”
ลู่ฝานอึ้งไปครู่หนึ่ง จากนั้นหัวเราะแล้วพูดว่า “วิธีของแกช่างง่ายดายเหลือเกิน!”