ยัยหมอวายร้ายที่รัก บทที่ 1034 เขาบอกว่า : เสียแรงเปล่า!
“พลตรีครับ คุณหมอก็บอกแล้วว่าการผ่าตัดของคุณขวัญสำเร็จดีมาก ทำไมเธอยังไม่ฟื้นอีก?”
ในโรงพยาบาลแห่งหนึ่งที่ (บางกอกTH) รอง ผ.บ.คนนั้นที่มาด้วยกันกับม็อกโก หลังจากที่เห็นขวัญเมืองออกมาจากห้องผ่าตัดเป็นเวลานานมากแล้วยังไม่ฟื้นอีกอยู่ในห้องผู้ป่วย
เขาก็อดเป็นห่วงขึ้นมาไม่ได้
ม็อกโกขมวดคิ้ว
“คุณไปถามหมอดูสิ”
เขาเองก็ร้อนใจเล็กน้อย แต่ไม่ใช่เพราะเขาเป็นห่วง แต่เป็นเพราะเขาอยากจะไปจากที่นี่ทันที กลับไปที่ฐานลับเพื่อทำภารกิจของตัวเองต่อ
เขาออกมาก็ไม่ใช่เพื่อเรื่องวุ่นวายเหล่านี้
รอง ผ.บ. จึงออกไปอย่างไม่รีรอ
ม็อกโกจึงหยิบโทรศัพท์ออกมา เตรียมที่จะดูว่าที่ฐานลับทางนั้นมีธุระอะไรด่วนหาตัวเองหรือไม่
กลับไม่คาดคิดว่า เขาเพิ่งจะหยิบออกมา กดเปิดหน้าจอ ก็เห็นข้อความหนึ่งส่งเข้ามา
【สมาชิก A : พลตรี เมื่อคืนติดตามคุณแสงดาวจนถึงเมืองเคลียร์ แต่เกิดอุบัติเหตุตอนที่ไปในตัวเมือง 】
อุบัติเหตุ?
เขามองเห็นสองคำนี้ สีหน้าก็เปลี่ยนทันที แม้แต่บุหรี่มวนนั้นที่คีบอยู่ระหว่างนิ้วมืออีกมือหนึ่ง ก็หยุดลงทันที
เกิดอุบัติเหตุอะไรขึ้น?
เขาแทบทนไม่ไหวจึงรีบกดเปิดดูวิดีโอที่ข้อความนี้ส่งมา
“ปัง–”
จริงๆ ด้วย เมื่อเปิดออกดู ในวิดีโอเขาก็เห็นรถแท็กซี่ท้องถิ่นคันนั้นถูกรถยนต์สองคันที่ตามหลังอยู่ประกบแล้วชนเข้าอย่างรุนแรงไปทางเกาะกลางถนน ทันใดนั้น ทั้งหน้ารถก็มองไม่เห็นอะไรในทันที
ผู้หญิงบ้านี่！
บอกให้เธออย่าเที่ยวไปไหนมาไหน ให้เธอรีบกลับบ้าน!!
เขาได้เห็นฉากนี้แล้ว หลังจากที่สมองโล่งเปล่าไปชั่วขณะหนึ่ง ซึ่งแม้แต่หัวใจก็เหมือนจะหยุดเต้นไปหนึ่งวินาทีด้วย
แต่ไม่นานนัก จากวิดีโอในระยะใกล้มากขึ้นจากที่สมาชิกที่เขาส่งไปคนนี้ส่งมาให้ เขาเห็นด้านในรถคันนั้น ในช่วงเวลาที่สำคัญผู้ชายที่ใส่แว่นคนหนึ่งก็กอดผู้หญิงที่ปลิวลอยมาจากที่นั่งด้านหลังเอาไว้แน่น
สุดท้ายยังรองไว้ใต้ตัวของเธอ
【สมาชิก A : พลตรี คุณแสงดาวไม่เป็นอะไร วาริชคนนี้ดูแล้วมีประสบการณ์มาก ในสถานการณ์แบบนี้ยังรู้ว่าจะช่วยคนได้อย่างไร】
【……】
เพียงชั่วครู่หนึ่ง หัวใจก็หล่นลงไป！
และสิ่งที่มาแทนที่ ก็กลับกลายเป็นใบหน้าใบหนึ่งที่แสนมืดมนครึ้มฟ้าครึ้มฝน
แน่นอนว่าไอ้สวะนั่นมีประสบการณ์ เพราะไม่อย่างนั้น เขาจะพาเธอไปถึง ย่างกุ้ง อย่างราบรื่นได้อย่างไร?
ย่างกุ้ง เป็นคนมีประวัติอาชญากรรมอย่างเขานี้ คิดจะมาก็มาได้จริงๆ เหรอ?
【ม็อกโก : ไม่ต้องไปสนใจเธออีก เสียเวลาเปล่า!】
น้ำเสียงประโยคสุดท้ายนี้ของเขา แลดูเลวร้ายมาก
สมาชิกที่อยู่เมืองเคลียร์ทางนั้นอึ้งแล้วอึ้งอีก
พลตรีพูดแบบนี้หมายความว่าอะไร? หรือว่ากำลังสงสัยวาริชคนนี้งั้นเหรอ? แต่เมื่อคืนที่เกิดเรื่องนั้นขึ้น ตั้งแต่ต้นจนจบก็ไม่เห็นว่าคนคนนี้มีท่าทางอะไรนะ?
ในททางกลับกันตอนที่เขาทนไม่ไหวจะออกไปช่วย ก็เห็นว่ามีคนที่ชื่อธิปนั่นเข้ามาแล้ว
สมาชิกไม่เข้าใจเป็นอย่างมาก
แต่ในท้ายที่สุด ทหารก็ต้องเชื่อฟังคำสั่งของทหารเป็นดั่งคำสั่งสวรรค์ ดังนั้นสุดท้ายเขาก็ถอยกลับมาจากเมืองเคลียร์แห่งนี้
และบางกอกทางนี้ หลังจากที่ม็อกโกจัดการเรื่องนี้เสร็จแล้ว รอง ผ.บ. นั่นก็เดินมาแล้ว
“พลตรีครับ หมอบอกว่าไม่เป็นอะไร บอกว่าสัญญาณชีพจรของคุณขวัญคงที่ ไม่มีปัญหา ที่ยังไม่ฟื้นอาจจะเป็นเพราะเรื่องของยาสลบครับ”
“อืม งั้นคุณเฝ้าอยู่ที่นี่เถอะ ผมกลับไปก่อน”
ม็อกโกไม่พูดซ้ำสองและเตรียมตัวจะไป
รอง ผ.บ. ตกใจมาก ： “ผม…ผมเฝ้าอยู่ที่นี่? พลตรี ผม……..”
เดิมทีเขาคิดอยากพูด เขาเป็นผู้ชายคนหนึ่ง อยู่ดูแลหญิงสาวคนหนึ่ง มันไม่ค่อยดีมั้ง?
แต่ม็อกโกขมวดคิ้วแล้วมองดูเขาแบบไม่สบอารมณ์นัก แล้วพูดมาทันทีหนึ่งประโยคว่า : “ก็ไม่ได้ว่าจะนายอยู่คุณอยู่นานมากสักหน่อย ผมได้แจ้งพ่อแม่ของเธอแล้ว วันนี้ตอนบ่ายก็มาถึง คุณรีบร้อนอะไร?”
รอง ผ.บ.：”……….”
สักพัก จึงพยักหน้าตกลงอย่างเขินๆ : “ได้ครับ งั้นผมรอจนพ่อแม่เธอมาแล้วค่อยกลับไป”
ม็อกโกก็ก้าวเท้าเดินไปทางประตูของห้องผู้ป่วย
“หา–”
ยังไม่ทันที่จะได้ก้าวออกไปจากประตูห้องผู้ป่วยนี้ จู่ ๆ ก็มีเสียงกรีดร้องของผู้หญิงดังมาจากข้างหลัง ผู้หญิงคนนั้นที่พวกเขากำลังพูดถึงว่าหลังการผ่าตัดยังนอนสลบอยู่เป็นนานสองนาน ดวงตาทั้งคู่ก็เบิกกว้างขึ้นมาอย่างไว
“คุณขวัญ? ในที่สุดคุณก็ตื่นแล้ว?”
รอง ผ.บ. เห็นแล้ว ก็รีบวิ่งมาด้วยความตื่นเต้นและดีใจทันที
“หา！！！” ก็เป็นเสียงกรีดร้องโอดโอยดังขึ้นอีกครั้ง ผู้หญิงคนนี้ก็เริ่มจับและกระตุกขาของตัวเองอย่างรุนแรงอยู่บนเตียง
“……”
ม็อกโกก็จำใจต้องหยุดเดินลง
มองดูรอง ผ.บ. ที่กำลังวุ่นวายอยู่ในห้องผู้ป่วย หลังจากที่เขาได้เพียงแค่ขมวดคิ้ว ก็เดินออกไปหาคุณหมอ
สิบกว่านาทีต่อมา
“คุณม็อกโก น้องสาวของคุณคนนี้ที่ได้เกิดอาการแบบนี้ ก็คงเป็นเพราะยาสลบเลยเพิ่งฟื้น ความเจ็บปวดแสนทรมานจากขาที่ขาด เธอไม่สามารถรับไหว จึงได้เกิดอาการแบบนี้ให้เห็น”
เมื่อคุณหมอตรวจอาการเสร็จแล้ว ก็อธิบายรายละเอียดของอาการให้กับม็อกโกฟัง
ม็อกโก : “……….”
รอง ผ.บ. ที่ยังไม่เอ่ยปากพูดอะไร ยังคงยืนเฝ้าดูผู้หญิงบนเตียงอย่างเป็นห่วงอยู่ข้างเตียงผู้ป่วยมาตลอด ก็เลยแย่งถามขึ้นมาก่อน
“คุณหมอครับ แล้วต้องให้ยากับเธอหน่อยไหมครับ? ความเจ็บปวดจากขาที่ขาด พวกเราเองก็รู้ดีว่าคนปกติไม่สามารถรับได้ ยิ่งไปกว่านั้นเธอยังเป็นแค่หญิงสาวคนหนึ่ง”
เขามีความยากที่จะทำใจและความเป็นห่วงเป็นใยต่อผู้หญิงคนนี้อย่างเหลือล้น
สีหน้าของม็อกโกก็ดูแย่เล็กน้อย
“กองทัพ คุณพูดไร้สาระอะไรของคุณ? ใครขาขาดแล้วไม่เจ็บ? ผู้หญิงแล้วไง? ในทีมของเรายังขาดผู้หญิง?” ในที่สุดเขาก็เริ่มด่าขึ้นมา