ยัยหมอวายร้ายที่รัก บทที่ 1047 รอเธอหายดีแล้วส่งเธอเข้าเรือนหอ
เมื่อไม่มีลูกแล้ว ความสัมพันธ์ของพวกเขาก็ต้องจบลงจริงๆ
แต่แสนรักกลับเงียบไม่พูดไปพักใหญ่
เขาขมวดคิ้ว นั่งที่โต๊ะในห้องแพทย์ และพลิกดูธนาคารไขกระดูกที่พวกเขาส่งมาจากทั่วโลกนานกว่าครึ่งชั่วโมง แต่ก็ไม่เจอใครที่เหมาะสมกับเขาเลยด้วยซ้ำ
แล้วจะให้เขาตอบว่าอะไร?
——
สองวันต่อมา ทางโรงพยาบาลอนุญาตให้แสงดาวสามารถบริจาคได้
ในวันนี้เองแสงดาวได้รับข่าวนี้ จึงแต่งหน้าอ่อนๆหล่อนไม่ได้แต่งหน้าสไตล์กอธิคและเครื่องสำอางยอดนิยม
“พี่สาวคะ พี่…”
เส้นหมี่บังเอิญเห็นหล่อนออกมาจากร้านเหล้า เธอนิ่งไปครู่หนึ่ง
เธอไม่เคยเห็นหล่อนเป็นแบบนี้มาก่อน
แท้จริงแล้วเมื่อหล่อนลบหน้าที่แต่งอย่างหนาออก หล่อนสวยเหมือนดอกกล้วยไม้ในหุบเขา สวยจนไม่มีใครละสายตาไปจากหล่อนได้
จริงอยู่ที่ภารานินเป็นคนสวย แล้วใยบัวพี่สาวของเธอจะไม่สวยได้อย่างไรล่ะ?
“ปะ ไปกันเถอะ”
แต่แสงดาวราวกับมองไม่เห็นสีหน้าของเธอ หล่อนเหลือบไปมองเธอเล็กน้อยแล้วหล่อนก็ออกไปก่อน
เส้นหมี่รีบตามไปอย่างร้อนใจ
หลังจากนั้นไม่นานพวกเขาทั้งสองก็มาถึงโรงพยาบาล เส้นหมี่ไปแผนกสูตินรีเวชวิทยาเป็นเพื่อนหล่อนก่อน
การบริจาคสเต็มเซลล์เป็นอันตรายต่อร่างกาย ดังนั้นเมื่อหญิงตั้งครรภ์ต้องการบริจาค ทางที่ดีที่สุดคือควรเอาเด็กออกมาก่อน แล้วจึงพักฟื้นช่วงระยะหนึ่งก่อนถึงจะบริจาคสเต็มเซลล์ได้
เส้นหมี่เดินนำไปด้านหน้า เดิมทีเธออยากรีบไปหาหมอโดยเร็วที่สุด
แต่เมื่อเธอก้าวเท้าเข้าไปในแผนกสูตินรีเวชวิทยา เธอก็รู้สึกได้ว่าหล่อนไม่ได้เดินตามเธอเข้ามา
พี่สาวคะ?
“……”
เวลาผ่านไปสักพัก ผู้หญิงคนนี้ที่ยืนแข็งทื่ออยู่หน้าห้องแผนกสูตินารีเวชถึงได้หันไปมองทางอื่นทั้งน้ำตา
“ฉัน…ฉันรู้สึกกังวลนิดหน่อย เธอเข้าไปหาหมอก่อนเลยนะ ฉันทำใจอีกหน่อยเดี๋ยวตามเข้าไป”
“…ได้”
เส้นหมี่พยักหน้าตอบตกลง
หลังจากนั้นหล่อนก็เข้าไปด้วยอารมณ์ที่ไม่ดีนัก
ในฐานะแม่คนหนึ่ง ทำไมเธอจะไม่เข้าใจอารมณ์ตอนนี้ของผู้หญิงคนนี้? แม้ว่าเธอจะพูดว่าไม่ต้องอย่างหนักแน่น แต่ในใจของเธอก็ยังต่อต้านอย่างแรง
เส้นหมี่เข้าไปหาหมอแล้ว
แต่แสงดาวยังอยู่ด้านนอก
“คุณแสงดาวคุณอยู่ที่นี่นี่เอง ผู้ป่วยห้องไอซียูชั้นบนจู่ๆก็ฟื้นและอยากพบคุณ”
ทันใดนั้นในห้องผู้ป่วยชั้น3ก็มีพยาบาลคนหนึ่งลงมาพบหล่อน
คณาธิปฟื้นแล้วเหรอ?
แสงดาวตะลึงนิ่งไปครู่หนึ่ง เมื่อรู้สึกตัวก็รีบตามพยาบาลคนนั้นขึ้นไปทันที
ใช่แล้ว คณาธิปฟื้นแล้วจริงๆ
เขานอนอยู่ในห้องไอซียูหลายวัน จู่ๆก็ฟื้นขึ้นในเวลาแบบนี้ ไม่รู้ว่าเป็นการสนองตอบคลื่นไฟฟ้าหัวใจหรือเปล่า?
พวกเขามีพ่อคนเดียวกัน
พยาบาลพาแสงดาวไปที่ห้องไอซียู
ทันทีที่หล่อนเข้าไป หล่อนก็เห็นคนป่วยที่ใช้เครื่องช่วยหายใจนอนอยู่บนเตียง เขากำลังตะเกียกตะกายหาอะไรบางอย่าง และเมื่อเขาเห็นเงามัวๆของหล่อนที่เดินเข้ามา
สายตาของเขาก็จับจ้องไปที่หล่อน
“พี่…เข้ามานี่สิ…”
เขาสลบไปตั้งนานทำให้พูดจาไม่ค่อยรู้เรื่อง มีเพียงมือที่วางราบอยู่ข้างเตียงที่กระดิกช้าๆเรียกให้หล่อนเข้าไปหา
แสงดาวก็เดินเข้าไป
และไปยืนอยู่หน้าเตียงของเขา
“นาย…กำลังทำอะไร?”
เมื่อเข้าไปใกล้ หล่อนเห็นความโกรธจากแววตาของเขา
ทำไมต้องโกรธด้วย?
เป็นเพราะว่าหล่อนจะบริจาคเต็มเซลล์ให้เขางั้นเหรอ?
แสงดาวเปิดตาออกเล็กน้อยแล้วพูดว่า: “ฉันกำลังช่วยนายอยู่นะ”
“……”
“เหอะๆ…”
ทันใดนั้นเขาก็ไออย่างรุนแรงในเครื่องช่วยหายใจ ดูเหมือนว่าคำพูดที่ฟังดูแปลกๆของหล่อนจะทำให้เขาหงุดหงิด
ทำให้แสงดาวรู้สึกตกใจ
เธอกดเขาลงทันที ทั้งตกใจและโกรธจึงพูดออกมาว่า: “นายจะหงุดหงิดอะไร? ฉันควรช่วยนายก็สมควรแล้ว? นายเป็นน้องชายของฉัน ถ้าฉันไม่ช่วยนายแล้วจะให้ไปช่วยใคร?”
“ติด…ติดติด…”
ในที่สุดเครื่องตรวจคลื่นไฟฟ้าหัวใจที่อยู่ข้างๆเขาก็ค่อยๆ กลับมาเดินเป็นปกติอีกครั้ง
น้องชาย?
หล่อนพูดว่า…เขาเป็นน้องของหล่อนงั้นเหรอ?
ตาของคณาธิปก็แดง เขานอนอยู่บนเตียงไม่สามารถขยับตัวได้และอารมณ์ของเขาก็เพิ่มขึ้นจนถึงที่สุด เหลือเพียงดวงตาของเขาที่ปิดลงอย่างกะทันหัน
“ไม่…คู่…ควร”
“จะมีอะไรคู่ควรไม่คู่ควร? หลังจากที่นายหายดีและจัดการเรื่องของตระกูลหิรัญชาได้แล้วนั้นจะเป็นการตอบแทนฉันอย่างใหญ่หลวง”
สุดท้ายแสงดาวก็พูดคำที่ลำบากใจมากที่สุดออกมาและเขาก็สงบขึ้นมาก คำพูดเหล่านี้หล่อนพูดออกมาได้อย่างง่ายดาย
คณาธิปเบ้ปาก
แต่สุดท้ายเขาก็พูดอะไรไม่ออก เขาแสดงสีหน้าห่วงใยและถามว่า: “งั้น…ลูกล่ะ?”
แสงดาว：“ไม่เอาแล้ว”
คณาธิป：“……”
แสงดาว: “นายหาเจ้าบ่าวให้ฉันแล้วไม่ใช่เหรอ? คุณชายตระกูลโชคสกุลไง ฉันว่าเขาโอเคอยู่นะ รอนายหายดีแล้วกลับไปจัดงานแต่งให้ฉันใหญ่โตมโหฬารเลยนะ”
หล่อนยืนอยู่ข้างเตียงแล้วมองไปหาคนที่หล่อนจะช่วยแล้วยิ้มทั้งน้ำตา