ยัยหมอวายร้ายที่รัก บทที่ 1048 ขี้เถ้ากลับสู่ขี้เถ้า ดินกลับสู่ดิน
ขณะที่แสงดาวถูกพาเข้าไปในห้องผ่าตัด แสนรักที่อยู่หน้าโรงพยาบาลก็เห็นรถอเนกประสงค์สีดำที่จอดอยู่ข้างนอก
รถคันนั้นลดกระจกลงครึ่งหนึ่ง เผยให้เห็นแขนผิวแทนกำยำ เมื่อเดินเข้าไปหน้าก็เห็นเงาของคนที่นั่งอยู่ในรถกำลังเพ่งมองไปที่โรงพยาบาล
แม้แสนรักจะเดินเข้าไปอยู่ตรงหน้าเขา เขาก็ยังไม่รู้สึก
“อยากเข้ามาก็เข้ามา จะหลบๆซ่อนอยู่ตรงนี้ทำไม?
แสนรักเห็นสีหน้าเขาเป็นแบบนี้ก็ไม่ได้รู้สึกสงสาร เมื่อถึงกระจกหน้าคนขับเขาพูดด้วยใบหน้าเยาะเย้ยที่หล่อเหลาอย่างเย็นชา
คนในรถถึงได้รู้สึกตัวขึ้น
ทันใดนั้น เขาก็หันไปมองอย่างกะทันหัน ใบหน้าหล่อเหลาภายใต้หมวกทหารเห็นได้ชัดว่าเขาแข็งทื่อและตื่นตระหนก
“ผม…คุณมาตั้งแต่เมื่อไหร่?”
“ฉัน”
แสนรักได้ยินมาว่าเขาไม่กล้าแม้แต่จะตอบคำถามของตัวเอง ความเย้ยหยันที่มุมปากมากขึ้น
“ฉันมาได้สักพักแล้ว ทำไมจะให้ฉันพาคุณเข้าไปมั้ย?”
“……”
เป็นการต่อสู้ที่ไม่เลวอีกครั้ง
สุดท้ายคนนี้ก็มองไปที่โรงพยาบาลด้วยใบหน้าเศร้าหมองและส่ายหัว： “ไม่ละ เดี๋ยวฉันก็จะไปแล้ว”
แสนรักเงียบไม่พูดอะไร
จริงๆแล้วเขาไม่ค่อยเข้าใจความรู้สึกของเขาในตอนนี้ เพราะนิสัยของเขา ถ้าเขาขาดเด็กคนนั้นไม่ได้จริงๆ ในฐานะลูกผู้ชาย เขาจะรีบเข้าไปห้ามแสงดาวแน่นอน
แต่สำหรับคนนี้ไม่ใช่อย่างนั้น
บางทีอาจเป็นเพราะนิสัยส่วนตัวของเขาเอง
เขาแสนรักได้รับการเลี้ยงดูจากธนากรให้หยิ่งยโสและดื้อรั้นตั้งแต่เด็ก และเมื่อโตขึ้นเขาก็จะเป็นคนอยู่เหนือกฎหมาย อยากทำอะไรก็ทำ
แต่คนตรงหน้านี้ไม่ได้เป็นอย่างนั้น เขาได้รับการอบรมสั่งสอนจากไชยันต์เขาถูกผูกมัดด้วยกฎและระเบียบนั้นนานมากแล้ว เขาจะกังวลและคิดมากในทุกสิ่งที่เขาทำ
แสนรักไม่เตือนเขาแล้ว เขากำลังจะเข้าไป
“เดี๋ยวก่อน คุณสามารถนำสิ่งนี้ไปให้หล่อนได้มั้ย”
ทันใดนั้น ม็อกโกที่อยู่ข้างหลังก็เรียกเขาให้หยุด
แสนรักทำได้แค่หันกลับมามองคนนี้ที่ลงจากรถ แล้วหยิบอะไรบางอย่างออกจากรถ
“นี่คือกุญแจของบ้านหลังเก่าเรา และนี่คือ…เหรียญของฉัน เมื่อเธอหายดีแล้ว ให้มอบสิ่งเหล่านี้ทั้งหมดให้หล่อน ถือว่า…เป็นค่าตอบแทนของฉัน”
เขายื่นมันให้และพูดด้วยน้ำเสียงที่แข็งกระด้าง
แสนรักเงยหน้าจ้องมองไปที่เขา
เขาบ้าไปแล้วเหรอ? ให้ทั้งหมดกับหล่อนเลยเหรอ?
บ้านเก่าหลังนี้ แค่ฟังก็ดูโบราณมาก แต่คนในเมืองไม่มีใครไม่รู้จัก มันคือบ้านกองทหารในสมัยก่อนเคยอาศัย ผู้คนที่อาศัยอยู่ที่นั่นเป็นชาติทหารตั้งแต่เกิด ซึ่งเป็นสถานที่ที่คนในเมืองหลวงไม่ได้รู้สึกอิจฉาเลย
เป็นสถานที่ที่ไม่สามารถวัดค่าได้ด้วยเงินทอง!
แต่เขากลับเอามันไปให้ผู้หญิงคนนั้นงั้นเหรอ?
และยังมีเหรียญนี้อีกมันเกิดอะไรขึ้น?
แสนรักพลันนึกถึงเหรียญสุดท้ายในมือแม่ ทันใดนั้นแสนรักก็รู้สึกไม่ดีขึ้นมา จึงบอกให้เขาทำลายมันทิ้งเหมือนไฟช็อต
“ชดเชย? ม็อกโกเธอบ้าไปแล้วเหรอ? ฉันว่าพี่สาวของแสนรักต้องการให้เธอมาชดเชยงั้นเหรอ?”
“ไม่ใช่รัก ผมรู้ว่าตระกูลหิรัญชาร่ำรวย แต่ผม….?
ม็อกโกร้อนใจอยากอธิบาย
แต่ชายคนนี้ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นและไม่ยอมฟังเขาอธิบายเลย พอเขาด่าเสร็จก็จากไปด้วยใบหน้าโมโห
ม็อกโก：“……”
เขาไม่ได้หมายถึงอย่างนั้น
เขาแค่คิดว่าของเหล่านีเป็นที่ลี้ภัยให้ผู้หญิงคนนั้นไปตลอดชีวิต
ยังไงคนธรรมดาทั่วไปไม่ว่าจะร่ำรวยแค่ไหน บางครั้งก็เทียบไม่ได้กับของที่อยู่ในมือของเขาเอง ไม่อย่างนั้นปู่ไชยันต์คงไม่ยกสวนนี้ให้เขา
ช่างเหอะ ถ้าไม่อยากขับรถไปส่ง งั้นก็ส่งพัสดุไปก็ได้ไม่เป็นไร
และม็อกโกก็ขับรถออกไปจากที่นี่เลย
ผ่านไป1สัปดาห์ แสงดาวบริจาคสเต็มเซลล์เสร็จแล้วและร่างกายก็ฟื้นตัวได้บ้างแล้ว
“พี่ชายงั้นเราพาน้องกลับก่อนดีมั้ย? โดโมโตะหมายถึงสเต็มเซลล์เหล่านั้นต้องเก็บรักษาก่อนถึงจะสามารถปลูกถ่ายให้พี่ธิปได้ เขาเตรียมย้ายเขาไปที่ญี่ปุ่น พวกเราอยู่ที่นี่ก็ไม่ได้ทำอะไร”
หลังจากการผ่าตัดเสร็จสิ้นเรียบร้อยแล้วเส้นหมี่ก็กลับไปที่โรงแรม เธอเริ่มถามแสนรักว่าจะเอายังไงต่อไป
ใช่แล้ว นายแพทย์โชกิ โดโมโตะชาวญี่ปุ่นที่ค่อยรักษาคณาธิปมาโดยตลอดก็อยู่ด้วย เพราะเขารู้สถานการณ์ของคณาธิปเป็นดี อีกอย่างเขาก็เป็นแพทย์ที่มีความเชี่ยวชาญมากเช่นกัน
เขาเป็นแพทย์ผู้เจาะไขกระดูกของแสงดาว รวมทั้งแผนการรักษาขั้นสุดท้ายของคณาธิปด้วย
แสนรักเห็นด้วยกับการตัดสินใจในครั้งนี้
ขณะนี้พวกเขากำลังพาแสงดาวที่เพิ่งเจาะไขกระดูกขึ้นเครื่องบินส่วนตัวเพื่อกลับประเทศ
แต่แสงดาวปฏิเสธทันทีที่ได้ยินการตัดสินอย่างนั้น
“ฉันไม่กลับ ฉันอยากไปเกาะเดรก”
เธอว่าไงนะ? เกาะเดรกเหรอ?”
เมื่อเส้นหมี่ได้ยินชื่อสถานที่นี้ เธอก็หันกลับไปมองทันที
“เกาะเดรก?”
สถานที่นั้นเป็นที่ที่เธอเคยถูก”เนรเทศ”ไม่ใช่เหรอ? หล่อนจะไปทำอะไรที่นั่น? หล่อนบ้าไปแล้วเหรอ?
ตอนนี้สีหน้าแสนรักไม่ดีนัก เพราะว่าหล่อนพูดถึงสถานที่นี้ ทำให้เขามีความรู้สึกบางอย่าง เพราะตอนนี้นเขาส่งเธอไปที่นรกนั้น