ตอนที่ 1124 ยอกย้อนเย้ยหยัน + ตอนที่ 1125 ส่งหลานชายเธอไปเถอะ โดย Ink Stone_Romance
ตอนที่ 1124 ยอกย้อนเย้ยหยัน
เหมยเหมยไม่ไว้หน้าจ้าวอิงสยงแม้แต่น้อยและถ้อยคำที่เอ่ยไร้ซึ่งความเคารพ คนใจดำสองคนนี้แทบจะขายหลานสาวเพื่อเงินทองอำนาจแล้ว เธอจะเคารพไปทำไมอีก!
หานซู่ฉินหน้าถอดสีทันที ความโมโหปนอับอายแปรเปลี่ยนเป็นความโกรธ เธอไม่คิดว่าจ้าวอิงหัวจะเล่าเรื่องทั้งหมดให้ลูกสาวฟัง เมื่อกี้ยายบ้านี่แกล้งโง่อยู่ตลอดเลยสิท่า!
“เหมยเหมยว่าลุงสองของเธอแบบนี้ได้ยังไง? ถ้าลุงสองของเธอซวยตระกูลจ้าวก็ต้องซวยตาม ทำไมเธอไม่รู้ความอะไรเลย!”
“ซวยก็ซวยสิ ใครให้ลุงสองทำความผิดกันล่ะ!” สีหน้าเรียบเฉยไม่สนใจของเหมยเหมยได้กระตุ้นอารมณ์เดือดพล่านของหานซู่ฉินเข้าเต็มเปา
“ลุงสองของเธอซวย งั้นตำแหน่งของพ่อเธอก็ต้องสะเทือนไปด้วย เหมยเหมยคิดให้ดีล่ะ” หานซู่ฉินพูดเสียงเข้ม
เหมยเหมยแค่นหัวเราะพลางมองหานซู่ฉินหยามเหยียดแวบหนึ่ง สำคัญตัวผิดไปหรือเปล่า!
“แบบนี้เอง สาหัสจริงๆ ด้วยสิ แต่ป้าสะใภ้สองมาพูดกับหนูมีประโยชน์อะไร คุณป้าควรไปหาคุณปู่คุณย่าสิ ไม่แน่พวกท่านอาจจะมีวิธีช่วยลุงสองได้” เหมยเหมยยังคงแกล้งโง่เพื่อปั่นหัวผู้หญิงคนนี้ต่อ
หานซู่ฉินกัดฟันกรอด ถ้าคุณปู่จ้าวยอมช่วยเธอจะมาเอาใจนังจ้าวเหมยนี่ทำไมอีก?
ไม่ว่าเธอกับจ้าวอิงสยงจะอ้อนวอนขอร้องอย่างไรคุณปู่จ้าวก็ไม่ยอมร่วมมือกับเฮ่อเหลียนเช่อถึงขั้นบอกให้จ้าวอิงสยงไปมอบตัวเอง ให้เวลาพวกเขาสิบวันและนี่เหลือเพียงสามวันสุดท้ายแล้ว
“คุณปู่คุณย่าเธออายุมากแล้วไง สุขภาพก็ไม่ดีจะให้พวกท่านมากังวลใจไม่ได้ เหมยเหมยเธอต้องช่วยลุงสองของเธอได้แน่ๆ ขอแค่เธอยอม” หานซู่ฉินทำหน้ายิ้มหลอกล่อ
“หนูจะทำอะไรได้?” เหมยเหมยยิ้มอ่อนหวานแต่แววตากลับเยือกเย็น
หานซู่ฉินคิดว่าเหมยเหมยถูกเธอพูดโน้มน้าวใจสำเร็จพลันก็อารมณ์ดีขึ้นทันตาเลยบอกจุดประสงค์เธอไป “คนที่จับจุดอ่อนลุงสองเธอได้คือเฮ่อเหลียนเช่อ เมื่อก่อนเหมยเหมยเคยเล่นกับเขาด้วยนะ คุณชายเช่อมีพื้นหลังครอบครัวดี มีความสามารถ ตอนนี้เป็นว่าที่ผู้สืบทอดตระกูลคนดังของเมืองหลวงเชียว มีผู้หญิงตั้งมากมายที่อยากแต่งงานกับเขาแหนะ!”
เธอหยุดเว้นช่วงพลางเหลือบมองเหมยเหมยที่ยังคงยิ้มอ่อนหวานเหมือนเดิมเลยวางใจ หลงคิดว่าเหมยเหมยถูกเฮ่อเหลียนเช่อที่เธอพรรณาให้ฟังดึงดูดความสนใจเข้าให้ เฮ่อเหลียนเช่อหน้าตาหล่อเหลาจริงๆ นี่นา!
“คุณชายเช่อเขากลับถูกใจเหมยเหมยเธอ บอกว่าขอแค่เหมยเหมยแต่งงานกับเขาแล้วจะทำลายหลักฐานพวกนั้นทิ้ง แล้วจะเปลี่ยนจากศัตรูกลายเป็นมิตรกับตระกูลจ้าว มีแรงหนุนอย่างคุณชายเช่ออนาคตลุงสองของเธอต้องได้เลื่อนตำแหน่ง และจะได้เอื้ออำนวยพ่อของเธอด้วย ไม่แน่อีกไม่กี่ปีในอนาคตพ่อของเธออาจได้เลื่อนตำแหน่งเลยก็ได้นะ!”
หานซู่ฉินเอ่ยยาวเหยียดไม่หยุดพัก ชมเฮ่อเหลียนเช่อเปรียบดั่งดอกไม้ วาดฝันอนาคตอันงดงามไว้ให้ สมแล้วที่ทำงานเกี่ยวกับฝ่ายวางแผนในกองทัพ
หากเหมยเหมยไม่ได้เกิดใหม่แต่เป็นเด็กสาวอายุสิบเจ็ดจริงคงถูกหานซู่ฉินหลอกแน่นอนร้อยเปอร์เซ็นต์ แล้วค่อยเสียสละตัวเองอย่างกล้าหาญหลงคิดว่าทำเพื่ออนาคตตระกูลก่อนจะแต่งงานกับปีศาจจอมโรคจิตเฮ่อเหลียนเช่อ กระโดดเข้าเหวนรกตายอนาถไร้ที่ฝังศพ
เหมยเหมยเงยหน้ามองหานซู่ฉินที่ยิ้มอบอุ่นแต่กลับกำลังฆ่าคนอย่างไร้ความปราณี รอยยิ้มอ่อนหวานค่อยๆ เย็นชาลง แววตาเยือกเย็นนั่นเรียกให้หานซู่ฉินสัมผัสถึงความผิดปกติ มองเหมยเหมยอย่างมึนงง
“ป้าสะใภ้วางแผนได้ดี ขายหลานสาวอย่างไม่สงสารเลยสักนิด แต่ป้าคิดว่าหนูโง่เหรอ? เรื่องนี้หนูขอไม่ยุ่งเกี่ยวแล้วกัน!”
เหมยเหมยพยายามระงับอารมณ์ให้ไม่เดือดพล่าน ลุกพรวดเตรียมเดินจากไปแต่กลับถูกหานซู่ฉินคว้าตัวไว้
“เหมยเหมยเธอต้องคิดให้ดีนะ แต่งงานกับเฮ่อเหลียนเช่อยังได้ฐานะเงินทอง ตระกูลจ้าวเองก็ยิ่งใหญ่ได้เหมือนเดิม ยิงปืนนัดเดียวได้นกสองตัว ทำไมเธอถึงคิดไม่ได้ล่ะ!”
“เรื่องดีๆ แบบนี้ทำไมป้าถึงยอมสละให้หนู? เรือล่มในหนองทองจะไปไหนได้ หานซู่ฉินทำไมเธอไม่ขายหลานแท้ๆ ตัวเองไปล่ะ ยังไงเฮ่อเหลียนเช่อก็ได้ทั้งผู้ชายผู้หญิง ไม่แน่จากนี้ไปตระกูลหานของพวกเธออาจจะผงาดขึ้นก็ได้นะ!” เหมยเหมยพูดยอกย้อนด้วยเสียงเย้ยหยัน
………………………………………………
ตอนที่ 1125 ส่งหลานชายเธอไปเถอะ
หานซู่ฉินหน้าถอดสีอย่างฉับพลันมองเหมยเหมยอย่างไม่เชื่อสายตา เมื่อก่อนหานป๋อหย่วนเคยบอกทางโทรศัพท์ว่าเหมยเหมยปากคอเราะร้าย พูดจาไม่ถนอมน้ำใจ หานซู่ฉินไม่เชื่อเท่าไรในเมื่อในความทรงจำเธอนั้นเหมยเหมยเป็นเพียงเด็กสาวตัวเล็กท่าทางอ่อนแอมาโดยตลอด
แม้ตอนจะพูดจาสักประโยคยังเสียงอ่อนเหมือนคนไม่มีแรง แล้วจะมีความร้ายกาจไม่ถนอมน้ำใจได้อย่างไร?
แต่ตอนนี้เธอกลับเจอเข้ากับตัวแล้ว!
ร้ายจริงและแล้งน้ำใจจริง ๆ เวลาด่าขึ้นมาไม่ไว้หน้าแม้แต่น้อย!
“พ่อแม่เธอสั่งสอนเธอยังไง? นี่คือท่าทีเวลาเธอคุยกับผู้อาวุโสกว่า?” หานซู่ฉินตวาดเสียงกร้าว
เหมยเหมยมองเธอยิ้มๆ แล้วพูดประชดประชัน “พ่อแม่ฉันสอนฉันว่าไม่ว่าใคร ไม่ว่าไอ้สารเลวหน้าไหนที่ไม่หวังดีกับฉัน ลงมือได้แต่ห้ามด่า เสียเวลา!”
หานซู่ฉินทั้งโกรธทั้งแค้น จนถึงตอนนี้เธอถึงรู้ว่าเหมยเหมยแกล้งโง่ใส่เธอมาโดยตลอด!
“จ้าวเหมยเธออย่าดื้อให้มากนัก หรือว่าเธออยากเห็นพ่อเธอซวยจริงๆ?” หานซู่ฉินพูดขู่
เหมยเหมยแสยะยิ้มพลางกล่าว “เธอสำคัญตัวจ้าวอิงสยงมากเกินไปแล้ว ตระกูลจ้าวอาจจะซวยได้ ส่วนพ่อฉัน ก็ไม่แน่หรอก!”
เธอเอากระเป๋าเป้สะพายหลังคร้านจะพูดไร้สาระกับหานซู่ฉินอีก อย่างไรเสียสิ่งที่ตัวเองต้องการก็ได้มาแล้ว
“อ้อ หนูลืมบอกป้าว่าอวัยวะข้างหน้าหลานชายคนโตสุดรักของป้าไม่มีประโยชน์อะไรแล้ว ก็มีแค่ข้างหลังที่ยังพอใช้งานได้ คำแนะนำของหนูไม่เลวนะ ป้าลองเอาไปพิจารณาดูล่ะ!”
เหมยเหมยที่เดินไปถึงหน้าประตูหยุดฝีเท้าหันมองหานซู่ฉินด้วยสีหน้าจริงใจก่อนจะเอ่ยคำพูดที่แสนคลุมเครือ ทำเอาหานซู่ฉินมึนทันที
ทว่าไม่นานเธอก็เข้าใจ
หานป๋อหย่วนเองก็เร่งเท้ากลับเมืองหลวงในสภาพโทรมแทบดูไม่ได้ ไม่เหลือภาพความสง่าในวันวานอีกแล้ว
“ป๋อหย่วนทำไมเธอกลายเป็นแบบนี้? ป่วยหรือเปล่า?”
หานซู่ฉินตกตะลึง ไม่เข้าใจทำไมหลานชายถึงมีสภาพเหมือนป่วยเป็นวัณโรค ไม่นานเธอก็นึกถึงความเป็นไปได้หนึ่งเลยอดทำหน้าเรียบตึงไม่ได้
“ฉันบอกเธอตั้งนานแล้วใช่มั้ยว่ามีแฟนได้แต่รู้จักขอบเขต ระวังสุขภาพ เธอดูสุขภาพเธอสิโทรมแค่ไหน? เธอยังไม่ได้สืบสกุลให้ตระกูลหานเลย!”
หานซู่ฉินหลงคิดว่าหานป๋อหย่วนวันๆ หมกมุ่นแต่กับหญิงสาวถึงได้เสียสุขภาพเลยไม่พอใจอย่างมาก
คำว่า ‘สืบสกุล’ แทงใจดำหานป๋อหย่วนทำให้ขอบตาแดงก่ำในทันที ใบหน้าหม่นหมอง ปากสั่นระริกเพราะความเจ็บปวด
“คุณอา…ผม…ผม…ผมสืบสกุลให้ตระกูลหานไม่ได้อีกแล้ว…ฮึก…ผมกลายเป็นคนไร้ประโยชน์ไปแล้ว…”
หานป๋อหย่วนเอามือกุมหัวร่ำไห้ หลังจากตัวของเขาแข็งทื่อถูกเหมยเหมยกระหน่ำฝ่าเท้าใส่จุดสำคัญหลายสิบที บวกกับพี่เสือที่ได้รับคำสั่งจากเหยียนหมิงซุ่นว่าห้ามส่งเขารักษาตัวที่โรงพยาบาล ยื้อไปหลายวันถึงยอมปล่อยตัวเขา
แต่ไม่ทันเสียแล้ว…
คุณหมอบอกว่าเลยช่วงเวลาสำคัญที่จะช่วยได้ เส้นประสาทตรงจุดนั้นของเขาเสียไปแล้ว ไม่สามารถปล่อยความเป็นชายของเขาได้อีก!
หานป๋อหย่วนนึกถึงหานซู่ฉินเป็นอันดับแรก เขาจะแก้แค้น…
เขาจะต้องให้จ้าวเหมยตายทั้งเป็น!
หานซู่ฉินคอยฟังเสียงโอดครวญร่ำไห้ที่ขาดเป็นช่วงๆ ของหลานชายถึงเข้าใจความหมายประโยคเมื่อวานของเหมยเหมย ทำให้อารมณ์โมโหพุ่งทะลุเพดาน
นางแพศยาจ้าวเหมยใจเหี้ยมนักที่ทำลายหลานชายที่เธอให้ความสำคัญที่สุด เดิมเธอยังสงสารไม่กล้าบังคับฝืนใจแต่ตอนนี้เธอแค่อยากส่งตัวจ้าวเหมยขึ้นเตียงเฮ่อเหลียนเช่อด้วยตัวเอง ให้เจ้าโรคจิตนั่นทรมานนางแพศยานี่อย่างโหดเหี้ยม!
“ป๋อหย่วนอย่าเศร้าไปเลย ป้าจะแก้แค้นให้เธอ เรา…”
สองป้าหลานกระซิบกระซาบอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะปรากฏรอยยิ้มอันเยือกเย็นตรงมุมปาก นัยน์ตาฉายแววมั่นอกมั่นใจว่าต้องสำเร็จอย่างมีความหวัง
…………………………………………………