บทที่ 726
ผู้คุมเดินหลังไปหนึ่งก้าว แล้วดึงขาออกมา แล้วก็พูดกับคน2คนที่จะไปยกข้าวมาว่า “เร็วหน่อย ไป”
สองคนนั้นก็มายืนตรงหน้า แล้วออกไปกับผู้คุม
ในใจหม่าหลันก็สิ้นหวัง
ทางผู้คุมเพิ่งเปิดประตูเหล็กลง จางกุ้ยเฟินก็หน้าบึ้งใส่หม่าหลัน แล้วกัดฟันพูดว่า “อีแซ่หม่า มึงนี่ไม่เบานะ กล้าฟ้องกู？！”
หม่าหลันก็พูดอย่างสิ้นหวังว่า “ขอโทษๆๆ ฉันเลอะเลือนไปหน่อย ให้อภัยฉันด้วยเถอะนะ！”
“ให้อภัยมึงงั้นรึ?” จางกุ้ยเฟินเงื้อมือ แล้วก็ตบไปที่บ้องหูเธอ เล่นเอาหม่าหลันเป็นลมสลบไป
นายหญิงใหญ่เซียวก็เดินตัวสั่นๆ เข้ามา กัดฟัน แล้วก็มาเหยียบนิ้วมือของหม่าหลัน ลงแรงเหยียบลงไป แล้วด่าออกมาว่า “อีชาติหมา ดูเหมือนว่ามึงจะโดนน้อยไป มึงคอยดู กูยังอยู่ที่นี่อีก15วัน 15วันนี้มึงได้โดนดีแน่！”
จางกุ้ยเฟินก็รีบพูดมาว่า “นายหญิงใหญ่ ไม่ง่ายเลยกว่าจะได้อยู่ห้องเดียวกับอีอกตัญญูนี่ ถ้าฉันเป็นคุณ หลังจาก15วันแล้ว ฉันก็ไม่อยากกลับออกไป！อยากจะอยู่ตบมันที่นี่วันละ5-6รอบให้หายแค้น！”
นายหญิงใหญ่พยักหน้ารัวๆ พูดว่า “ถ้าได้ตบมันทุกวัน ฉันก็ไม่อยากจะกลับออกไปแล้ว！”
หม่าหลันก็หมดสภาพ แล้วพูดว่า “แม่คะ ปล่อยฉันไปเถอะ ถ้าต่อไปนี้แม่ไม่ตบฉันแล้ว และไม่ให้อีนี่มาตบหนูอีก เดี๋ยวหนูจะจัดห้องที่Tomson Rivieraให้แม่สักห้องหนึ่ง ดีไหม?”
นายหญิงใหญ่ส่งเสียงไม่พอใจว่า “แกคิดว่าฉันโง่รึไง? ตัวแกเองยังไม่รู้เลยว่าจะถูกขังอยู่ที่นี่นานแค่ไหน แล้วจะมาจัดการให้ฉันได้ยังไง？！”
หม่าหลันพูดว่า “เดี๋ยวรอแม่ออกไป ฉันจะเขียนจดหมายออกไปให้ แล้วแม่ก็เอาจดหมายไปเซียวชูหรัน พอถึงตอนนั้นเซียวชูหรันก็รู้เรื่องเอง เธอจะต้องให้แม่เข้าไปอยู่แน่นอน！”
นายหญิงใหญ่ขมวดคิ้ว ถามว่า “จริงหรือ?”
“จริงสิๆ ！” หม่าหลันพยักหน้าแรงๆ แล้วร้องไห้พูดว่า “เซียวชูหรันเป็นคนอย่างไรแม่ก็ไม่ใช่ไม่รู้ เธอนั้นกตัญญูมาก ถ้าฉันบอกอะไรไป เธอจะต้องเห็นด้วยแน่นอน！”
นายหญิงใหญ่ก็เริ่มลังเล
จะบอกว่าเกลียดหม่าหลัน ก็เกลียดจริงๆ เกลียดแบบเข้ากระดูกดำ
แต่ว่า คฤหาสน์ใหญ่ในTomson Riviera ก็มีแรงดึงดูดไม่เบา อีกอย่าง หม่าหลันนี่ ก็ไม่รู้ว่าจะต้องถูกขังอีกนานแค่ไหน พอถึงตอนนั้นตนเองไปอยู่ในTomson Riviera แล้วไม่มีหม่าหลันมาขัดขวาง งั้นก็คงจะสบายมากเลยทีเดียว
พอคิดถึงจุดนี้ ในใจนายหญิงใหญ่ก็เริ่มคิดที่จะรับปาก
ดังนั้น เธอก็รีบพูดว่า “หม่าหลัน แกเขียนจดหมายตอนนี้เลย พอเขียนเสร็จฉันจะปล่อยแกไป ต่อไปนี้ฉันจะไม่ตบตีแกอีก”
ในใจหม่าหลันก็ฉลาดหลักแหลม พูดออกมาว่า “แม่ ต่อไปนี้ห้ามตบตีฉัน เดี๋ยวรอวันที่แม่ได้ปล่อยตัวออกไป ฉันจะเขียนให้เอง！”
นายหญิงใหญ่ก็ไม่โง่ พูดเสียงดังว่า “แกจะหลอกฉันรึไง? ถ้าฉันได้ปล่อยตัวไป แล้วแกไม่เขียนให้ล่ะ ฉันก็โดนแกหลอกเอาน่ะสิ?”
หม่าหลันพูดว่า “ฉันสาบานได้เลย ว่าจะเขียนให้อย่างแน่นอน！”
นายหญิงใหญ่ส่งเสียงไม่พอใจ “คำสาบานของแก ฉันไม่เชื่อหรอก！”
ตอนนี้ จางกุ้ยเฟินที่อยู่ด้านข้างก็พูดขึ้นว่า “นายหญิงใหญ่ มันก็ง่ายๆ เอง ถ้ามันเขียนให้ตอนนี้ มันก็จะไม่เป็นอะไร แต่ถ้ามันไม่เขียน ก็ตบมันวัน10รอบ20รอบ ดูซิมันจะเขียนหรือไม่เขียน！”
หม่าหลันตะโกนว่า “แกจะทำแบบนี้ไม่ได้นะ！เดี๋ยวฉันก็ตายหรอก！พอฉันตาย พวกแกก็อย่าหวังจะสบาย！”
จางกุ้ยเฟินยิ้มร้ายๆ แล้วพูดว่า “มึงวางใจเถอะ ถ้ามึงตาย กูก็จะเอาผ้าปูมึงไปมัดกับขื่อคานเพดานห้อง แล้วเอาศพมึงแขวนไว้！แล้วบอกว่ามึงกลัวความผิดจนฆ่าตัวตาย！”