บทที่ 727
คำพูดไม่กี่คำของจางกุ้ยเฟิน ทำเอาหม่าหลันตกใจจนแทบจะฉี่ราดกางเกง
เธอไม่สงสัยในคำพูดของจางกุ้ยเฟินเลย เพราะจางกุ้ยเฟินคนนี้ดูไปแล้วน่าจะเป็นคนที่เลวร้ายมาก บวกกับเมื่อครู่ที่ตบเธอเสียยับเยิน ก็ทำให้เธอเกิดความกลัวขึ้นในใจ
นายหญิงใหญ่เซียวก็อาศัยว่ามีจางกุ้ยเฟินคอยช่วยเหลือ ตอนนี้ก็เลยเตะหม่าหลันไปหนึ่งที แล้วด่าว่า “สรุปว่าแกจะเขียนหรือไม่เขียน?”
หม่าหลันก็เจ็บจนร้องออกมา แล้วร้องไห้พูดว่า “ฉันเขียน…….ฉันเขียนให้ก็ได้…..”
จางกุ้ยเฟินก็ตบเธอไปอีก แล้วด่าว่า “มึงนี่มันน่าจริงๆ พูดดีๆ ด้วยไม่ยอมตกลง ต้องให้ตบถึงจะยอม！”
หม่าหลันก็ถูกเอาเปรียบเสียมาก เลยรีบพูดว่า “ก็แกไม่พูดกับฉันดีๆ ไง……..มาถึงก็ตบเอาๆ …..”
จางกุ้ยเฟินกัดฟัน ยกมือตบไปอีก ด่าออกมาว่า “ยังจะกล้าต่อปากต่อคำอีก? กล้าจริงนะมึง！”
ฝ่ามือนี้ เล่นเอาฟันหน้า2ซี่ของหม่าหลัน ที่เดิมทีก็ถูกตบจนคลอนไปแล้ว ได้หลุดออกมา
หม่าหลันรู้สึกว่าพอปากแตก ก็ตามด้วยกลิ่นคาวเลือด ฟันหน้าซี่บน2ซี่ถูกตบจนหลุดไปในปาก จนเกือบจะกลืนลงไป
เธอรีบถุยฟันในปากออกมา พอเห็นฟัน2ซี่ติดกับเลือด ก็ร้องไห้โฮ “ฆ่าฉันเลยเถอะ！ฉันไม่อยากอยู่ต่อไปแล้ว！”
จางกุ้ยเฟินเข้าไปตบซ้ำอีกหลายที แล้วด่าว่า “ตะโกนอะไร? มึงอยากเสียงดังในเรือนจำนี้รึไง?”
หม่าหลันเอามือจับหน้าร้องไห้อย่างหมดหวัง ส่วนนายหญิงใหญ่เซียวก็ตื่นเต้นจนตัวสั่น เธอจับผมของหม่าหลันไว้ แล้วใช้แรงดึงไปมา ปากก็ด่าว่า “ทำไมแกร้องไห้ล่ะ? ตอนอยู่ที่Tomson Riviera แกเก่งนักไม่ใช่หรือไง? ตอนนี้จะร้องไห้ทำไมล่ะ? ทำไมไม่ทำให้เพื่อนร่วมเรือนจำได้เห็นล่ะว่า คุณนายอันดับหนึ่งในจินหลิงมันเป็นอย่างไร?”
ตอนนี้เซียวเวยเวยก็รีบพูดกับทุกคนว่า “ทุกคนอย่าได้ถูกการเล่นละครของมัน หลอกลวงเอาได้นะ！อีนี่มันร้ายลึก แถมยังเป็นคนที่ไม่มีน้ำใจ！ทำกับแม่ผัวไว้ร้ายนัก ได้อยู่ในTomson Riviera ก็ไม่เหลือห้องไว้ให้แม่ผัวตัวเอง จุดสำคัญก็คือคฤหาสน์นั้น ไม่ใช่มันซื้อเองหรอก แต่เป็นลูกเขยมัน ไปหลอกลวงคนอื่น แล้วได้มา！”
ทุกคนก็อึ้งอ้าปากค้าง มีคนตกใจพูดว่า “ลูกเขยมันทำงานอะไร? ทำไมถึงหลอกเอาคฤหาสน์ใหญ่ๆ มาได้?”
เซียวเวยเวยรีบตอบว่า “ทำอะไรไม่สำคัญ แต่ถ้าเป็นคนปกติแล้ว ไม่ว่าลูกเขยตนเองจะทำอย่างไรก็ตาม เพื่อได้คฤหาสน์มาให้ตนเองเข้าไปอยู่ ก็ต้องขอบคุณลูกเขยตนเองบ้างแหละ แต่มันไม่เลย ทุกๆ วันด่าลูกเขยว่าไม่เอาไหน ทุกๆ วันก็เป่าหูลูกสาวตัวเองว่าให้รีบหย่าไปเสีย พวกคุณลองคิดดู คนที่ไม่รู้จักบุญคุณคนแบบนี้ รุมตบไปหลายที ก็เหมือนเป็นการลงโทษแทนสวรรค์จริงไหมล่ะ?”
ทุกคนก็พยักหน้ารัวๆ พร้อมกัน
เพราะถึงอย่างไร จะฟังอย่างไรหม่าหลันก็เป็นดั่งเดรัจฉาน ดังนั้นต่อให้ตบให้เละเพียงใดก็ไม่อาจจะระบายแค้นได้
ตอนนี้หม่าหลันก็ได้แต่นั่งเอามือปิดหน้าอยู่ที่พื้น ไม่กล้าพูดอะไรออกมาสักคำ
ตอนนี้ จางกุ้ยเฟินก็โยนปากกับกระดาษไปให้เธอ แล้วพูดเสียงเย็นว่า “รีบเขียนเข้า เขียนไม่ดีกูตบ！”
หม่าหลันก็ได้แต่อดทน หยิบปากกามามือสั่นๆ แล้วก็เขียนที่กระดาษ
พอเขียนจดหมายเสร็จ นายหญิงใหญ่เซียวก็แย่งมา ดูเนื้อหาที่เขียน พบว่าหม่าหลันได้เขียนไว้ว่า ให้เซียวชูหรันจัดเตรียมห้องไว้ให้กับครอบครัวตนเอง4คนด้วย ในใจก็เริ่มได้ใจขึ้นมา แล้วพูดยิ้มตาหยีว่า “ทีนี้ล่ะดีเลย หลังจากนี้15วัน แกจะไม่มีโอกาสได้เสพสุขที่Tomson Riviera ส่วนฉัน ฉางเฉียน ไห่หลง และเวยเวยจะไปเสพสุขแทนแกเอง แกก็อยู่ที่นี่ให้สบายเถอะ！”
พอหม่าหลันคิดว่าตนเองอาจจะต้องอยู่ในเรือนจำนี้ไปตลอดชีวิต ก็อดไม่ได้ ก็ร้องไห้อย่างอนาถออกมา
จางกุ้ยเฟินก็เอือมไหล่ระอาอย่างมาก ก็เลยเตะเธอไปอีกที แล้วพูดว่า “จะร้องทำไม? สะอึกสะอื้นน่ารำคาญจริง！”
หม่าหลันก็จับตำแหน่งที่ถูกเตะ แล้วถามว่า “ไหนบอกว่าจะไม่ตบตีฉันแล้วไง?”
จางกุ้ยเฟินพยักหน้า แล้วพูดเสียงเย็นว่า “ใช่กูบอกเอง แต่กูกลับคำแล้วไง ไม่ได้หรือ?”
หม่าหลันได้ยินดังนั้น ก็ถูกความหน้าด้านของจางกุ้ยเฟินทำให้โกรธจนตัวสั่น แล้วรีบพูดกับนายหญิงใหญ่เซียวไปว่า “แม่ แม่ตกลงกับฉันแล้วนะ ว่าถ้าเขียนจดหมายให้แล้ว จะไม่ตบตีฉันอีก！”
“ฉันไปตกลงอะไรกับแก?” นายหญิงใหญ่เซียวก็มองเธออย่างเปลี่ยนสีหน้า มือหยาบๆ ก็ออกแรงบีบไปที่แขนของเธออย่างแรง แล้วด่าว่า “อีชาติหมา ยังจะมากล้าโอหัง คิดว่ามึงเขียนให้กูแล้วจะไม่โดนตบรึไง? ต่อไปทั้งชีวิต มึงก็คงไม่ได้ออกไปหรอก ส่วนฉันก็มีโอกาสที่จะได้ตบแกใน15วันนี้ ถ้าไม่ตบให้สะใจ หลังจากนี้อยากจะตบ ก็คงไม่มีโอกาสให้ได้ตบแล้ว！”