ยัยหมอวายร้ายที่รัก บทที่ 1050คุณปู่ทวดดื้ออีกแล้ว
เรืองรองในเมืองA
ไชยันต์อยู่ที่นี่มา10วันแล้ว
แต่ก่อนเขาอยากมามากเพราะ แต่เพราะแสนรักต้องการสืบเรื่องโรงงานหลอมจึงถูกสั่งไม่ให้ไปที่นั้น เขาทำได้เพียงอดทนอดกลั้น ในช่วงเวลานี้ สองสามีภรรยาเดินทางไปประเทศ T และในที่สุดเขาก็มาที่นี่เพื่อพบเหลนของเขาได้ แล้วทำไมเขาจะไม่มาล่ะ
“เด็กน้อย วันนี้พวกเราจะไปที่ไหนกันดี?”
เป็นเช้าอีกวันที่มีแสงแดดแต่เช้าตรู่ หลังจากไชยันต์ตื่นนอนก็เห็นเหลนตัวน้อยนั่งหวีผมตุ๊กตาอยู่ที่สวนลอยฟ้าชั้นสอง
เขาจึงถามอย่างกระฉับกระเฉง
มืออวบอ้วนของหนูรินจังที่ถือหวีสีชมพูก็หยุดนิ่ง
ยังจะไปอีกเหรอ?
เมื่อวานไปบ้านตามาแล้ว
วันก่อนก็ไปบ้านปู่เล็กมาแล้ว
วันก่อนๆก็ไปเยี่ยมคฤหาสน์หลังเก่าแล้ว
และยังมีวันก่อนๆๆที่ให้เด็กทั้งสามคนพาไปที่บ้านของลุงและบ้านอาอีก
แล้วจะไปไหนอีก?
เขาไม่เหนื่อยเหรอ?
หนูรินจังวางหวีลงอย่างแล้วพูดอย่างจริงจังว่า：“คุณปู่ทวด ฟังหนูนะ จะไปบ้านญาติบ่อยๆมันดูไม่ดี”
“หา?” ไชยันต์ตะลึงไปครู่หนึ่ง “เพราะอะไรล่ะ?”
“เพราะว่าเสียมารยาทไง หม่ามี๊บอกว่าอย่าไปบ้านคนอื่นบ่อยๆ เพราะจะเป็นการสร้างภาระให้กับคนอื่น ต่อไปคนอื่นจะไม่ต้อนรับเราอีก”
เด็กหญิงตัวเล็กๆกล้าสั่งสอนเขา
ใบหน้าเล็กจ้ำม่ำของเธอเคร่งเครียดมากและเสียงก็ขุ่นมัว แต่มีการวางแผนมาอย่างดีอน่าได้ถามถึงความตั้งใจเลย
ไชยันต์เห็นอย่างนั้นก็หัวเราะจนรอยย่นบนใบหน้าแทบไม่เห็น
ผู้หญิงคนนี้เป็นสมบัติล้ำค่าของเขาจริงๆ
“ได้ๆ วันนี้ไม่ไปเยี่ยมญาติแล้ว พวกเราไปเล่นอย่างอื่นกันไหม”
“เล่นอะไรดี？”
เมื่อได้ยินคำว่าเล่น แววตากลมโตของสาวน้อยก็เปล่งประกายขึ้น
ไชยันต์ตบต้นขาด้วยความดีใจ: “แค่หลานรักพูดว่าอยากไป วันนี้คุณปู่ทวดก็จะพาไปทุกที่เลย และพาพี่ชายทั้งสองของหนูไปด้วยนะ”
“จริงเหรอคะ? พวกเราอยากไปสวนสนุก ได้มั้ยคะ？”
“ได้สิ！”
ไชยันต์เห็นด้วยอย่างสุดใจ
ทันใดนั้น เมื่อเห็นเจ้าตัวเล็กอวบอ้วนส่งเสียงเชียร์ เธอก็ไม่ต้องการตุ๊กตาหรือหวีอีกเลย เธอกระโดดลงจากเก้าอี้และเดินไปหาพี่น้องของเธออย่างรวดเร็ว
“พี่ชาย พี่ชาย พี่ชาย เร็วๆคุณปู่ทวดพาพวกเราไปสวนสนุก”
“อะไรนะ？สวนสนุก？！！”
แน่นอนว่าในห้องนั้นพี่น้องฝาแฝดที่อยู่กับชายชรามากว่าสิบวันได้ยินข่าว และเสียงแห่งความประหลาดใจดังมาจากข้างใน
นี่คือนิสัยของเด็กๆ
แล้ววันนี้เด็กๆทั้งสามคนก็ได้ไปเที่ยวที่สวนสนุก
เมื่อรองผู้นำเดชาได้ยินข่าวนั้นก็รู้สึกไม่วางใจและไปตามพวกเขาด้วยกัน
รวมทั้งดิลกที่อยู่ตระกูลวชิรนันท์ที่ได้ยินข่าวก็รีบนั่งรถมาทันที เพื่อที่จะดูแลเด็กๆกับชายชราที่ไม่เคยพาเด็กๆออกจากบ้านเองเลย
“ชายชรา… ”
“นายเองเหรอ มาๆมานั่ง
ในสวนสนุก ไชยันต์ที่กำลังยืนเฝ้าหลานๆเล่นอยู่นั้น พอเห็นลูกของตาเข้ามาก็รู้สึกอุ่นใจ
เขากวักมือเรียกดิลกให้ไปนั่ง
ชั่วอายุของดิลกนับได้ว่าเป็นรุ่นลูกของเขา เพราะตอนนั้นขุนนายเป็นลูกของเขา และยังเป็นผู้บัญชาการอีกด้วย
ผู้เฒ่าทั้งสองนั่งอยู่ที่นั่นและเริ่มการสนทนา
“แล้ววันนั้นที่เธอพูด พ่อขุนนายปลูกถ่ายไขกระดูกให้เธอเหรอ？”
“……ใช่”
ดิลกรู้สึกกังวลขึ้นมา
เพราะวันนั้นเขาพูดว่าทั้งสองคนดื่มเหล้านิดหน่อยที่ตระกูลวชิรนันท์ เขาปากโป่งพูดพล่อยๆออกมา
“งั้น…ตอนนั้นเธอเห็นมั้ยว่าเขาเป็นแบบไหน?
แน่นอน ทันทีที่เขาพูดจบ แววตาของชายชราจ้องมองชายชราคนนั้นอย่างไม่กระพริบตาและถามจึ้นอีก
ดิลก：“……”
ประโยคนี้ทำให้เขาแน่นหน้าอกฉับพลัน
เหมือนกับว่ามีบางอย่างคว้าตัวเขาไว้ เป็นเวลาหลายปีที่เขาไม่อยากพูดถึงเหตุการณ์แบบนั้นเลย เลือดออกใสสมองเขาแทบหายใจไม่ออก
เพราะสำนึกผิด
และเพราะรู้สึกผิดจริงๆ
“ท่านผู้เฒ่า ฉันขอโทษสำหรับเรื่องนี้ด้วยจริงๆ”
“มันไม่เกี่ยวอะไรกับคุณ คุณแค่บอกฉันเกี่ยวกับสถานการณ์ของเขาในตอนนั้น” ไชยันต์ใจเย็นขึ้นมาก
นี่คือจุดประสงค์หลักที่เขามาที่นี่ครั้งนี้
เป็นเวลาหลายปีที่การตายของลูกชายเป็นเหมือนหนามแหลมที่ทิ่มแทงในใจ เขาไม่เคยเต็มใจที่จะเผชิญหน้าหรือยอมรับความผิดพลาดของ
แต่ไม่มีใครรู้ว่าในใจเขาอยากจะมาที่นี่นานแล้ว
เขาต้องการรู้ว่าที่นี่มีเวทมนตร์อะไร ถึงทำให้ลูกชายคนนี้ยอมละทิ้งตระกูลที่มีชื่อเสียงเพื่อมาที่นี่?
เขาอยากเห็นมากว่านี้ วิถีของชีวิตในบั้นปลายของเขา
“ตอนนั้น…ผมเอารูปคนไล่ฆ่ะนินแม่และลูกที่เรารีบถ่ายไว้ได้ แล้วไปหาเขา คบหารือกับกรหลังจากที่เจอเขา จึงให้เขาชี้ตัวคนนี้หน่อย หลังจากนั้นก็โทรหาคุณและหยุดตามล่าแม่และลูก”