“เอ่อ…ข้าอิ่มแล้วจริง ๆ พอแล้ว” หม้อหลุนหุยแห่งความตายกล่าว
มู่เฉียนซียิ้มพลางกล่าวว่า “ไม่ได้หรอกนะ!”
ยอดปรมาจารย์เหล่านั้นเห็นรอยยิ้มอันเป็นมิตรของมู่เฉียนซีนี้แล้วต่างก็อดที่จะหนาวสั่นขึ้นมาไม่ได้
สาวน้อยผู้นี้…ช่างวิปริตจริง ๆ!
“พอแล้ว ข้าอิ่มแล้วจริง ๆ! ข้าจะตายแล้ว นายท่าน…นายท่านปล่อยข้าเถอะ…”
หม้อหลุนหุยแห่งความตายถูกพลังจิตอันแข็งแกร่งควบคุมจนแทบจะบ้าคลั่งแล้ว
“นายท่าน ได้โปรดไว้ชีวิตข้าเถอะ ข้าผิดไปแล้ว!”
ขณะเดียวกัน เสียง ตูม! ก็ดังสนั่นขึ้น หัวหน้าหุบเขาจางถูกเหลิ่งหนิงจือโจมตีจนร่างร่วงลงมาจากกลางอากาศ
ฟึ่บ ฟึ่บ ฟึ่บ! คมศรน้ำแข็งหลายอันพุ่งแทงทะลุร่างของเขา และตรึงเขาไว้กับพื้น
แต่นี่ยังไม่ใช่สิ่งที่แย่ที่สุด ในขณะที่เขากำลังได้รับบาดเจ็บสาหัสนั้น นึกไม่ถึงเลยว่าจะได้ยินหม้อหลุนหุยแห่งความตายกำลังเรียกคนอื่นว่านายท่าน
เสียง พรวด! ดังขึ้นครั้งหนึ่ง หัวหน้าหุบเขาจางโกรธจนกระอักเลือดคำโตออกมาแล้ว
เขาเลี้ยงดูเจ้าหมอนี่มานานมากแล้ว ยอมสละชีวิตนักปรุงยาในหุบเขาทั้งหมดให้เขา แม้กระทั่งชีวิตของบุตรชายตัวเองก็ยอมสละ
ยอมเสี่ยงให้นักปรุงยาทั่วทั้งใต้หล้าโกรธแค้นชิงชัง เรียกนักปรุงยาให้เข้าร่วมการรักษานี้เพื่อที่จะให้มันได้กลืนกินพลังจิต แต่มันกลับยอมรับสาวน้อยผู้นั้นเป็นเจ้านาย
มู่เฉียนซีกล่าว “อย่าได้เรียกมั่วซั่ว ใครเป็นเจ้านายของเจ้า”
พรวด พรวด พรวด! หัวหน้าหุบเขาจางกระอักเลือดคำโตออกมาอย่างต่อเนื่องถึงสามครั้ง
เขาพยายามทำทุกอย่างด้วยความยากลำบากเพื่อต้องการให้หม้อยาชั่วนี่ยอมรับเขาเป็นนาย แต่มันกลับไม่ยอม
ตอนนี้ เจ้าหม้อยาชั่วเป็นฝ่ายต้องการขอให้นางเป็นเจ้านาย แต่สาวน้อยผู้นี้กลับกล่าวปฏิเสธ
เลือดแห่งความโกรธไหลเวียนในร่างกายเขาอย่างบ้าคลั่ง จนเขารู้สึกเหมือนจะตายได้เพราะความโกรธนี้แล้ว
“ฮือ ๆ ๆ! นายท่าน ได้โปรดไว้ชีวิตข้าเถอะ ต่อไปข้าจะไม่กล้าลองดีอีกแล้ว…”
เดิมทีหม้อหลุนหุยแห่งความตายนี้ชั่วร้ายจนทำให้คนอื่นหวาดกลัว แต่น้ำเสียงมันในตอนนี้กลับเป็นน้ำเสียงขอร้องอ้อนวอน
ถึงแม้ว่าหม้อหลุนหุยแห่งความตายจะขอร้องอ้อนวอนแต่ก็ไร้ประโยชน์อยู่ดี มันถูกนางควบคุมจนแทบจะระเบิดแล้ว จนสุดท้ายไม่สามารถเปล่งเสียงพูดออกมาได้
คนอื่นต่างก็ตกใจจนตาค้างไปตาม ๆ กัน ช่างโหดร้ายยิ่งนัก!
นี่ไม่ใช่ความโหดร้ายธรรมดา ๆ แล้ว นึกไม่ถึงเลยว่านางจะสามารถใช้พลังจิตควบคุมมหาวัตถุศักดิ์สิทธิ์เทพจนมันหมดสติไปเช่นนี้ได้
ชิงมู่เอ่ยปากกล่าวว่า “นายท่าน นายท่านลงโทษมันได้พอประมาณแล้ว ขืนลงโทษมันต่อไปคาดว่าหลุนหุยต้องหลับใหลไปอีกครั้งแน่นอน มันยังพอมีประโยชน์กับนายท่านอยู่บ้างนะ”
มู่เฉียนซีกล่าวถาม “มีประโยชน์อันใด?”
ชิงมู่กล่าว “นายท่านดึงพลังจิตกลับมา แล้วเอาสมุนไพรวิญญาณบางส่วนใส่เข้าไป ประเดี๋ยวนายท่านก็รู้เอง”
ถึงแม้ว่าหม้อยาส่วนมากที่นิรันดร์สร้างออกมามันจะไม่ค่อยได้เรื่อง แต่สำหรับนาง ชิงมู่นั้นควรค่าให้นางเชื่อใจ
ครั้นแล้วมู่เฉียนซีจึงเอาสมุนไพรวิญญาณออกมาไม่น้อยโยนลงไปในหม้อ
จากนั้น หม้อหลุนหุยแห่งความตายก็ส่งเสียงออกมาด้วยความดีอกดีใจว่า “นายท่าน ข้ารักนายท่านที่สุดเลย!”
มู่เฉียนซีเคาะหม้อยาและกล่าวว่า “อย่าเรียกข้าซี้ซั้ว!”
ผ่านไปเพียงแค่ครู่เดียวเท่านั้น ก็มีกลิ่นหอมโชยออกมาจากหม้อยา และยาลูกกลอนก็ปรากฏขึ้นกลางอากาศทีละเม็ด ๆ
นักปรุงยาเหล่านั้นเบิกตากว้างขึ้นด้วยความตกใจ “นั่นมันยาหอมสวรรค์ ยาขั้นสวรรค์ระดับสาม!”
“นั่นมันยาขั้นสวรรค์ระดับห้า ยาฮวานหลัว”
“นั่นมัน…”
“ยานี่ปรากฏขึ้นได้ยังไง?”
“หรือว่าหม้อยานี่ มันจะหลอมยาได้เอง?”
มู่เฉียนซีกล่าวด้วยความประหลาดใจว่า “ชิงมู่ นี่คือประโยชน์ของมันที่เจ้าบอกข้าอย่างนั้นเหรอ?”
ชิงมู่ตอบ “อืม! ตราบใดที่ให้พลังจิตหลุนหุยเพียงพอ หลังจากที่มันได้กลืนกินพลังจิตไป มันก็สามารถหลอมยาออกมาได้เองโดยไม่จำเป็นต้องใช้นักปรุงยา”
“โยนสมุนไพรวิญญาณลงไปในหม้อยา มันก็จะสามารถแบ่งสมุนไพรวิญญาณต่าง ๆ ได้เอง จากนั้นก็หลอมยาลูกกลอนชนิดต่าง ๆ ออกมาได้เอง”
มุมปากของมู่เฉียนซีกระตุกขึ้นเล็กน้อย นี่มันคือหม้อหลอมยาอัตโนมัติเหรอ! อีกทั้งยังมีความสามารถ และสะดวกสบายอีกด้วย
“เพียงแต่ว่า หลุนหุยหลอมยาลูกกลอนธรรมดา ๆ ได้เท่านั้น ยาลูกกลอนที่มันละเอียดอ่อน ยังจำเป็นต้องให้นักปรุงยาเป็นคนลงมือเอง” ชิงมู่กล่าว
สำหรับชิงมู่นั้นมันเป็นยาลูกกลอนธรรมดา แต่ในสายตาของนักปรุงยาในดินแดนสี่ทิศเหล่านี้นั้นกลับไม่ใช่ยาลูกกลอนธรรมดา ๆ เลย
ทุกคนต่างก็ตกตะลึงพรึงเพริดขึ้นแล้ว หม้อเทพนี่ช่างแข็งแกร่งเกินไปจริง ๆ
เมื่อเผชิญหน้ากับของล้ำค่าเช่นนี้ พวกเขาก็เกิดความคิดบางอย่างขึ้น
มู่เฉียนซียิ้มพลางกล่าวว่า “หากพวกเจ้าต้องการหม้อยานี่ ก็เอาไปได้เลย ขอเพียงพวกเจ้าป้อนพลังจิตให้มันจนอิ่มก็พอ”
พวกเขาตกตะลึงขึ้นทันใด ใช่! ถึงแม้ว่าหม้อยานี้จะดี แต่พลังจิตของพวกเขาก็ไม่เพียงพอที่จะควบคุมหม้อยานี้ได้!
เมื่อถึงตอนนั้น ไม่เพียงแต่จะไม่ได้หม้อยามาครอบครองเท่านั้น แต่ตนเองยังต้องตายอีกด้วย
หม้อยาหลุนหุยเอาสมุนไพรวิญญาณที่มู่เฉียนซีใส่ลงไปในหม้อหลอมออกมาเป็นยาลูกกลอน มันกล่าวว่า “นายท่าน เอาสมุนไพรวิญญาณให้ข้าอีกสิ นายท่านให้พลังจิตข้ามากเกินไปแล้ว ข้าจะหลอมยาออกมาจนใช้ไม่หมดเลยล่ะ”
“สมุนไพรวิญญาณเหรอ!” มู่เฉียนซีเหลือบมองไปที่นักปรุงยาเหล่านั้น
“เมื่อครู่พวกเจ้าบอกแล้วว่าหากข้าช่วย ไม่ว่าข้าจะให้ทำสิ่งใดพวกเจ้าก็จะทำ เช่นนั้นตอนนี้พวกเจ้าก็เอาแหวนมิติของพวกเจ้าออกมาก่อนเถอะ! ข้าต้องการสมุนไพรวิญญาณ”
จะเอาสมุนไพรวิญญาณทั้งหมดไป พวกเขารู้สึกเจ็บปวดใจเป็นอย่างยิ่ง!
เมื่อครู่กลัวหัวหน้าหุบเขาจางจะฆ่าพวกเขา พวกเขาจึงกล่าววาจาเช่นนั้นออกไป
แต่ตอนนี้ดูเหมือนว่าหัวหน้าหุบเขาจะได้รับบาดเจ็บสาหัส ไม่สามารถข่มขู่พวกเขาได้แล้ว เช่นนั้น…
มู่เฉียนซีรู้ดีว่าพวกเขาแต่ละคนกำลังคิดสิ่งใดอยู่ มุมปากของนางยกยิ้มเย้ยหยันขึ้น
หัวหน้าหุบเขาจางสติฟั่นเฟือนไปแล้ว ยังจำเป็นต้องพูดจาดีกับนางอยู่อีกเหรอ
มู่เฉียนซียังไม่ทันเปล่งเสียงกล่าวแต่อย่างใด หม้อหลุนหุยแห่งความตายก็เอ่ยปากกล่าวขึ้นแล้ว
“ทำไม พวกเจ้าเสียดายอย่างนั้นเหรอ หากพวกเจ้าเสียดาย รอให้เรื่องตลกนี้จบลง พวกเจ้าก็เตรียมตัวเป็นเสบียงอาหารของข้าซะเถอะ! อย่างไรเสีย จะให้ข้ากลืนกินพลังจิตของของนายท่าน ข้าก็รู้สึกเกรงใจมาก”
อันที่จริงแล้วมันก็ไม่กล้าที่จะกินพลังจิตของมู่เฉียนซีอีกแล้ว ถึงแม้ว่าความรู้สึกกินอิ่มมันจะเป็นความรู้สึกที่ดีมาก แต่มันก็เป็นความรู้สึกที่มันไม่อยากลองอีกเด็ดขาด
เมื่อได้ยินคำพูดของหม้อหลุนหุยแห่งความตายแล้วพวกเขาก็เสียวสันหลังวาบขึ้นทันที พวกเขาไม่อยากกลายเป็นเสบียงอาหารเลยแม้แต่น้อย!
“แม่นางมู่ นี่แหวนมิติของข้า สมุนไพรวิญญาณล้วนแต่อยู่ในนี้หมดแล้ว โปรดรับไว้ด้วย!”
“แม่นางมู่เฉียน…”
“……”
แต่ละคนต่างก็ยื่นแหวนมิติออกมาอย่างเชื่อฟัง
มู่เฉียนซีเอาสมุนไพรวิญญาณระดับสูงที่ต้องการมาเก็บเอาไว้ในมิติ ส่วนสมุนไพรวิญญาณอื่นนางโยนลงไปในหม้อหลุนหุยแห่งความตายจนหมดสิ้น
หม้อหลุนหุยแห่งความตายหลอมยาอย่างไม่รู้จักความเหน็ดเหนื่อย หลอมยาอย่างเชื่อฟัง จากนั้นไม่นานนักยาลูกกลอนนับไม่ถ้วนก็ปรากฏออกมา
ความเร็วในการหลอมนี้ ตราบใดที่ให้พลังจิตและสมุนไพรวิญญาณที่เพียงพอกับมัน ไม่ว่าหอหมอปีศาจของพวกเขาต้องการจะขยายอำนาจมากเพียงใด ก็ไม่ต้องกลัวว่าจะขาดแคลนยาลูกกลอน และเรื่องที่ยาลูกกลอนขาดตลาดก็จะไม่เกิดขึ้นอีก
ชิงมู่กล่าว “นายท่าน นายท่านพอใจกับความสามารถนี้ของหม้อหลุนหุยแห่งความตายหรือไม่?”
มู่เฉียนซีกล่าว “ชิงมู่ เจ้าบอกความจริงข้ามาเดี๋ยวนี้! นิรันดร์สร้างหม้อหลุนหุยแห่งความตายนี้ขึ้นมาเพื่อเป้าหมายใดกันแน่?”
“ฝ่าบาทมัวแต่เอาเวลาไปเกี้ยวพาราสีจีบสาวงาม แต่เหล่าบรรดาคนที่มาขอยาลูกกลอนกลับมากล้น แถมคนจำนวนมากก็มาขอยาลูกกลอนธรรมดา ๆ ฝ่าบาทก็เลยสร้างหลุนหุยขึ้นมา”
มู่เฉียนซีแสยะมุมปากก่อนจะกล่าวว่า “เรื่องที่เจ้าหมอนั่นทำล้วนแต่เกี่ยวข้องกับผู้หญิงทั้งสิ้น หากไม่ตายเพราะผู้หญิงก็แปลกแล้วล่ะ”
ยาลูกกลอนนับพันเม็ดลอยขึ้นกลางอากาศ เหล่าบรรดาตาเฒ่านักปรุงยาเหล่านั้นล้วนแต่ตกตะลึงขึ้น
ในตอนนี้หม้อหลุนหุยแห่งความตายก็ถอนหายใจออกมาอย่างผ่อนคลายคราหนึ่ง “ในที่สุดก็ได้พอประมาณแล้ว นายท่านเก็บยาลูกกลอนเถอะ!”
มู่เฉียนซีเก็บยาลูกกลอนเหล่านั้นเอาไว้อย่างรวดเร็ว และหม้อหลุนหุยแห่งความตายก็กล่าวขึ้นว่า “นายท่าน หลุนหุยมีความสามารถเก่งกาจใช่หรือไม่? นายท่านจะยอมรับเป็นเจ้านายข้าได้รึยังเล่า ข้าหลอมยาลูกกลอนได้ แถมยังให้ความอบอุ่นบนเตียงได้อีกด้วย ข้าเป็นหม้อยาน้อยที่เอาใจใส่ได้ดีแน่นอน”
.