เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า บทที่ 1694
ลู่ฝานไม่รู้ว่าตอนนี้คนในประเทศตันเซิ่งรู้ความเคลื่อนไหวของเขาทั้งหมด
เขาแค่มารอหลิงเหยาที่นี่เท่านั้น ถ้าไม่มีอะไรผิดพลาด หลิงเหยาน่าจะใกล้ถึงแล้ว
ลู่ฝานลองใช้ห้าธาตุสรวงสวรรค์ ดูว่าจะติดต่อหลิงเหยาได้หรือเปล่า
ผลปรากฏว่าไม่สามารถเปิดห้าธาตุสรวงสวรรค์ได้ เหมือนพลังฟ้าดินรอบๆ หนาแน่นไม่มากพอ จึงทำให้ไม่สามารถเปิดได้
“หลิงเหยา หลิงเหยาเธอใกล้ถึงหรือยัง!”
ลู่ฝานพึมพำเบาๆ
ตอนนี้ในตำหนักที่เขตวิถีในเมฆ ประมุขประเทศตันเซิ่งพูดเสียงดังว่า “องครักษ์เทพจุติฟังคำสั่ง ไปจับตัวลู่ฝานที่อากาศเวิ้งว้าง!”
ผู้อาวุโสชุดขาวสองคนก้าวออกมา ทำความเคารพแล้วเหาะออกไป
ประมุขประเทศตันเซิ่งพูดต่อ “แจ้งตระกูลหั่ว จิน มู่ สุ่ย ให้ศิษย์ของพวกเขาที่อยู่ในอากาศเวิ้งว้างไปจับลู่ฝาน ให้ตระกูลถู่ส่งอสูรวิเศษออกมาด้วย ไปพร้อมกันเลย ถ้าจับตัวลู่ฝานไม่ได้ พวกนายไม่ต้องกลับมาให้ฉันเห็นหน้าอีก!”
เห็นได้ชัดว่าประมุขประเทศตันเซิ่งโมโหจริงๆ ใช้กำลังของห้าตระกูลใหญ่รวมถึงองครักษ์เทพจุติอย่างไม่เสียดาย เพื่อจับเซียนบำเพ็ญชี่ธรรมดาๆ อย่างลู่ฝาน
ผู้อาวุโสสามขนลุกไปทั้งตัว เขารีบออกไปอย่างรวดเร็ว ก่นด่าลู่ฝานในใจนับครั้งไม่ถ้วน
ถ้าปล่อยให้เขาจับตัวลู่ฝานได้ ลู่ฝานต้องโดนหั่นเป็นหมื่นชิ้นแน่นอน
ในเวลาเดียวกัน อีกด้านหนึ่ง
หลิงเหยารีบพาเจ้าดำมาที่ประตูเสือขาว
ระหว่างทางพวกเขาเจอศิษย์ของตระกูลสุ่ยสองรอบ อาศัยป้ายของสุ่ยโม่หรานผ่านมาได้อย่างราบรื่น
เจ้าดำเบิกตาโตมองหั่วเยี่ยนกับหั่วหลงจู้ด้านหน้าเรือ แล้วส่งเสียงอย่างไม่พอใจ
หลิงเหยาหันมามองเจ้าดำแล้วพูดว่า “เจ้าดำ อย่าใจร้อนสิ อีกเดี๋ยวฉันก็โยนสองคนนี้ทิ้งแล้ว ถ้าไม่ใช่เพราะหั่วตันซูตามติดมาด้านหลัง ฉันคงโยนพวกเขาทิ้งตั้งแต่เขตอากาศเวิ้งว้างของตระกูลหั่วแล้ว แต่ตอนนี้คงทำได้แค่ให้พวกเขาสองคนเป็นยันต์ป้องกันตัวของเราสองคน ถ้าหั่วตันซูตามมาอีก ฉันจะเอาสองคนนี้กันไว้ด้านหน้าเป็นโล่มนุษย์ ดูสิว่าเขาจะกล้าโจมตีจากระยะไกลหรือเปล่า!”
หั่วเยี่ยนกับหั่วหลงจู้ได้ยินแล้วหนังตากระตุก
หั่วหลงจู้กัดฟันพูดว่า “หลิงเหยา ตระกูลหั่วของเราปฏิบัติต่อเธอกับลู่ฝานอย่างดี ทำไมทำกับเราแบบนี้ ฉันว่าแล้วว่าพวกเธอต้องเป็นคนเลวจากต่างถิ่น เจตนาไม่ดี น่าเสียดายที่พวกผู้อาวุโสไม่เชื่อฉัน!”
หั่วเยี่ยนที่อยู่ข้างๆ ถอนหายใจแล้วพูดว่า “พี่รองไม่ต้องพูดแล้ว พวกเขาเป็นคนโหดร้ายและละโมบ พูดไปก็ไร้ประโยชน์”
หลิงเหยายิ้มให้พวกเขาแล้วพูดว่า “พวกนายไม่ต้องกลัวหรอก แค่พวกเราออกจากประเทศตันเซิ่งได้สำเร็จ เราปล่อยนายไปแน่นอน แต่ถ้าพวกนายพูดมากอีก ฉันจะให้เจ้าดำกินพวกนาย”
เจ้าดำรีบแยกเขี้ยวยิงฟันอย่างรู้งาน น้ำลายไหลออกมา ท่าทางอยากกินจนน้ำลายสอ
ทั้งสองคนรีบหุบปาก พวกเขายังไม่อยากตาย
หลิงเหยาเคาะแหวนตัวเอง นักบู๊เป็นร้อยคนกำลังนั่งยองรอฟังข่าวดีจากเธออยู่ด้านใน
หลิงเหยารับปากพวกเขาว่าจะพาพวกเขาออกจากประเทศตันเซิ่งให้ได้
ในเมื่อพูดแล้วก็ต้องทำให้ได้
เรือกะพริบอีกเป็นร้อยครั้ง ประตูเสือขาวด้านหน้าปรากฏในสายตา
เมื่อทอดมองไปรอบๆ จู่ๆ แสงสีทองสว่างขึ้นทั้งตัวหลิงเหยา
นอกประตูเสือขาว ลู่ฝานเห็นแสงสีทองนี้
“หลิงเหยา!”
ลู่ฝานดีใจเป็นอย่างมาก รีบบังคับเรือไปทันที
ในเวลาเดียวกัน หน้าประตูเสือขาวในอากาศเวิ้งว้าง ผู้ฝึกชี่ในชุดคลุมยาวปรากฏตัวออกมา
“ลู่ฝานอยู่ด้านหน้า สังหาร!”