เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า บทที่ 1695
“ลู่ฝาน แข็งแกร่งมากจริงๆ!……”
ในประเทศตันเซิ่ง ผู้ฝึกชี่คนหนึ่งเอ่ยชม
แม้ลู่ฝานเปลี่ยนจากผู้แข็งแกร่งสุดโดดเด่นของประเทศตันเซิ่งเป็นจอมโจรหัวขโมย
แต่ผู้ฝึกชี่ทั้งหมดต้องยอมรับว่าความแข็งแกร่งของลู่ฝานเหนือความคาดหมายของพวกเขาจริงๆ
ทุกครั้งที่พวกเขาเข้าใจว่าตัวเองรู้แล้วว่าลู่ฝานแข็งแกร่งขนาดไหน ลู่ฝานจะใช้วิธีใหม่มาบอกพวกเขาว่าอันที่จริงยังเก่งได้อีก
ผู้ฝึกชี่นับไม่ถ้วนอ้าปากค้างมองลู่ฝานเลือดกระจายเต็มตัว แต่ยังออกไปได้แบบสบายๆ สุดท้ายยังดูดเลือดตัวเองกลับมาได้อีก
นี่ยังใช่คนหรือเปล่า
ที่ตระกูลสุ่ย สุ่ยหมิงคงเบิกตาโตจนดวงตาใกล้หลุดออกมาแล้ว
เขาจำได้ว่าตอนสู้ครั้งสุดท้ายกับลู่ฝาน เขาก็ใช้กระบวนท่านี้เหมือนกัน ต้องการจะดึงเลือดของลู่ฝานออกมา
ตอนนั้นเขาดึงเลือดลู่ฝานออกมาได้แค่หนึ่งในสามเท่านั้น สุ่ยหมิงคงเข้าใจว่าลู่ฝานพยายามสุดความสามารถถึงทำมันออกมาได้
แต่ดูเหมือนตอนนี้ ตอนนั้นถึงลู่ฝานให้เขาดึงเลือดออกมาจนหมดก็ไม่เป็นไร อย่าบอกนะว่าตอนลู่ฝานสู้กับเขา ลู่ฝานอ่อนให้งั้นเหรอ
สุ่ยหมิงคงรู้สึกเหมือนตัวเองกินหนูตาย คลื่นไส้ รู้สึกไม่ดีไปทั้งตัว
มิน่าล่ะตอนนั้นลู่ฝานถึงจัดการเขาอย่างง่ายดายด้วยหมัดสุดท้าย กำลังล้อเขาเล่นชัดๆ
สุ่ยโม่หรานที่อยู่ข้างๆ ก็ใบหน้าตกตะลึง
จู่ๆ เหมือนสุ่ยโม่หรานคิดอะไรได้ “พี่ เหมือนเราเอาป้ายของฉันให้ลู่ฝานใช่ไหม”
สุ่ยหมิงคงลุกขึ้นยืนแล้วพูดว่า “ให้ตายเถอะ ลู่ฝานหลอกเราเหมือนหลอกคนปัญญาอ่อนสองคน รีบไปกันเถอะ ขืนช้าจะไม่ทันการ”
สุ่ยโม่หรานยังตกอยู่ในความตกตะลึง เธอพูดอย่างสับสน “ไปไหน”
สุ่ยหมิงคงพูดเสียงดังว่า “เอาคนฝีมือดีของตระกูลไปด้วย ไปอากาศเวิ้งว้าง การดูหมิ่นแบบนี้ ต้องชดใช้ด้วยเลือด!”
นอกอากาศเวิ้งว้าง ลู่ฝานเห็นเงาของหลิงเหยาแล้ว
“หลิงเหยา!”
ลู่ฝานยิ้มกว้างแล้วเอ่ยขึ้น ลู่ฝานเร่งความเร็วเคลื่อนตัวไปข้างหน้า มาถึงด้านหน้าหลิงเหยาอย่างรวดเร็ว
เมื่อเจ้าดำเห็นลู่ฝาน มันกระโจนขึ้นมาบนเรือของลู่ฝาน หดตัวเล็กลงอย่างรวดเร็วแล้วยืนบนไหล่ลู่ฝาน
ลู่ฝานลูบหัวเจ้าดำแล้วพูดว่า “ในที่สุดแกก็ตื่นสักที ดีมากเลย รีบไปกันเถอะ เราอยู่ที่นี่นานไม่ได้!”
หลิงเหยาพยักหน้าแรง กระโดดขึ้นมาบนเรือลู่ฝาน
เรือของเธอเก็บทันที หั่วเยี่ยนกับหั่วหลงจู้ที่อยู่บนเรือลอยอยู่ในอากาศเวิ้งว้าง
ลู่ฝานมองทั้งสองคนแล้วขมวดคิ้วเบาๆ “ฉันให้เธอโยนสองคนนี้ทิ้งเพื่อยื้อเวลาไม่ใช่เหรอ”
หลิงเหยาพูดว่า “โยนทิ้งตอนนี้ก็ยังไม่สาย!”
ลู่ฝานยิ้มแล้วพูดว่า “อืม ช่างเถอะ ให้เขาสองคนอยู่นี่แหละ คุณชายหั่วหลงจู้ คุณชายหั่วเยี่ยน ขอโทษด้วยนะ ช่วงนี้ล่วงเกินมากหน่อย โปรดอภัยให้ด้วย!”
หั่วหลงจู้พูดว่า “ลู่ฝาน เดิมทีฉันคิดว่านายเป็นคนดี ฉันยังคิดว่าตัวเองเข้าใจนายผิด คิดไม่ถึงว่านายจะเป็นคนไร้ยางอายจริงๆ นายคิดว่าจะไปได้ง่ายๆ เหรอ ล่วงเกินตระกูลหั่ว ล่วงเกินประเทศตันเซิ่ง ถึงนายหนีไปไกลสุดหล้าฟ้าเขียว นายก็มีเพียงความตายเท่านั้น”
ลู่ฝานพูดว่า “งั้นฉันต้องลองดูว่ายังมีสถานที่ที่ไกลกว่าสุดหล้าฟ้าเขียวหรือเปล่า พอแล้ว ไม่พูดไร้สาระกับพวกนายละ ขอล่วงเกินทั้งสองคนเป็นครั้งสุดท้าย ฉันจะทำให้พวกนายสลบแล้วค่อยออกไป เพื่อไม่ให้พวกนายพาคนมาจับเราตอนเพิ่งออกไป”
พูดพลาง ลู่ฝานเตรียมลงมือ
ทว่าจู่ๆ มีลมแรงพัดมาด้านหลัง
ลู่ฝานหันขวับไปมอง เห็นพวกผู้ฝึกชี่ในชุดคลุมยาวพุ่งเข้ามาหา