บทที่ 746
หม่าหลันรู้ว่านี่เป็นการข่มขู่ ขอเพียงตนเองกินข้าวแล้ว หรือเพียงแค่ยื่นมือไปหยิบข้าว ก็อาจจะถูกตบได้
ดังนั้นเธอก็เลยร้องไห้ขอร้องว่า “พี่จางคะ เมื่อวานพี่ก็ตบไปแล้ว ด่าไปแล้ว ลงโทษไปแล้ว พี่ก็เมตตาฉันหน่อยแล้วกันนะคะ ปล่อยฉันไปเถอะ……..”
จางกุ้ยเฟินก็ยักคิ้ว แล้วถามเอาเรื่องว่า “กูปล่อยมึงไป แล้วใครสามารถทำให้แม่กูที่ตายไป ฟื้นขึ้นมาได้ล่ะ? มึงรู้ไหมว่าแม่กูดื่มยาฆ่าแมลง แล้วสุดท้ายต้องนอนหายใจไม่ออกอยู่บนเตียง สภาพนั้นมันน่าอนาถขนาดไหน? ”
หม่าหลันก็พูดน้ำหูน้ำตาไหลว่า “พี่จางคะ….ฉันรู้ว่าพี่เป็นกตัญญู แต่ว่าฉันไม่ได้เป็นคนทำร้ายแม่ของพี่นะ……”
จางกุ้ยเฟินก็ด่าอย่างโมว่า “ยังจะมาพูดมากกับกูอีกรึ? กูจะบอกให้นะ แม่กูต้องทำทำร้าย เพราะลูกสะใภ้ที่อกตัญญูแบบมึง ดังนั้นพอกูเจอคนแบบมึง กูก็รู้สึกรังเกียจ！มึงควรจะดีใจที่ตอนนี้ไม่ใช่สมัยโบราณ ไม่เช่นนั้นกูเอามีดฟันให้ตาย เพื่อทวงความยุติธรรมแทนสวรรค์ไปแล้ว！”
นายหญิงใหญ่เซียวที่อยู่ด้านข้าง ก็ส่งเสียงไม่พอใจอย่างสะใจ แล้วพูดว่า “จางกุ้ยเฟินพูดถูกต้องที่สุด！ผู้หญิงแบบนี้ ในสมัยโบราณ สมควรถูกจับใส่คอกหมูถ่วงน้ำ！คอกหมูไม้ไผ่สานน่ะ เอามันใส่ไว้ข้างใน มัดหินถ่วงไว้หลายๆ ก้อน แล้วโยนลงแม่น้ำไป ให้มันจมน้ำตาย！”
หม่าหลันก็กลัวจนไม่กล้าส่งเสียง และไม่กล้ากินข้าว ได้แต่ก้มหน้าอยู่ตรงหน้าจางกุ้ยเฟิน เหมือนกับเด็กที่ทำผิด
จางกุ้ยเฟินเอาหมั่นโถชิ้นสุดท้ายปาดโจ๊กคำสุดท้ายของตนเอง เพื่อกวาดเอาเศษโจ๊กออกให้หมด แล้วกินมันลงไป
จากนั้น เธอก็พูดอย่างคาใจว่า “เฮ้อ เหมือนจะยังกินไม่อิ่ม”
ในตอนนี้ นักโทษหญิงคนหนึ่งก็ชี้ไปยังลังพลาสติก แล้วพูดว่า “พี่เฟิน ในนั้นยังเหลืออีกชุดไงคะ? พี่ก็กินมันไปให้หมดเลยสิ！”
จางกุ้ยเฟินแกล้งยิ้ม แล้วมองหม่าหลัน พร้อมถามอย่างหัวเราะว่า “เฮ้อหม่าหลัน กูจะกินอาหารเช้าของมึง คงจะไม่ว่าอะไรนะ? ”
“ไม่ว่าค่ะ ไม่ว่า！” หม่าหลันมีหรือจะกล้าพูดคำว่า ไม่? ได้แต่พยักหน้ารัวๆ ไป
จางกุ้ยเฟินยิ้มพูดว่า “ไม่ว่าอะไรก็ดี คนอย่างกูเนี่ยนะ ขยับตัวเยอะ ก็เลยต้องกินเยอะ เมื่อวานตบมึง ก็ใช้แรงไปมาก วันนี้จะต้องบำรุงกันหน่อย”
พูดไป เธอก็เกินมายังข้างหน้าลังพลาสติกแล้วเอากล่องข้าวข้างในออกมา พอเปิดออก ก็เอามือหยิบหมั่นโถว อีกมือก็ถือกล่องข้าว ยกโจ๊กขึ้นซด
เพราะว่าตั้งใจจะแกล้งหม่าหลัน ดังนั้นเธอก็เลยซดโจ๊กเสียงดังๆ ให้หม่าหลันหิวจนขาอ่อนแรงไป ท้องก็ยิ่งกระตุกเพราะความหิว
จางกุ้ยเฟินก็กินหมั่นโถคำใหญ่ๆ จนหมดเกลี้ยง จากนั้นก็เอาโจ๊กที่เหลือประมาณ1ส่วน3 แกล้งทำเป็นมือสั่น ให้กล่องข้าวตกลงที่พื้น โจ๊กก็กระเด็นหกออกมา
จางกุ้ยเฟินส่งเสียง ไอ้หยา แล้วก็พูดอย่างหัวเสียเลย “หกได้อย่างไรเนี่ย เสียดายจริงๆ ……”
พูดไป เธอก็ชี้นิ้วไปยังหม่าหลัน พูดว่า “มึงไปเอาไม้ถูกพื้นในห้องน้ำมาไป ถูกตรงนี้ให้สะอาด”
ชีวิตนี้หม่าหลันไม่เคยเสียดายข้าว ถึงขนาดไม่เคยกินข้าวหมดจานเลยสักครั้ง แต่ว่าตอนนี้ เห็นเศษโจ๊กที่บนพื้น ก็รู้สึกเสียดายขึ้นมาทันที
จางกุ้ยเฟินเห็นเธอจ้องมองเศษโจ๊กที่พื้น ก็หัวเราะแล้วพูดว่า “หม่าหลัน ถ้ามึงหิว ก็คุกเข่าลง เลียโจ๊กที่พื้นเสียสิ”
หม่าหลันได้ยินดังนั้น ในใจก็น้อยใจจนอยากจะตาย
คุกเข่าลงพื้นเลียเศษโจ๊กงั้นหรือ? พื้นมันสกปรกมากเลยนะ！มีคนเดินเหยียบไปมา ไม้ถูกพื้นในห้องน้ำก็ราขึ้นดำปี๋แล้ว ตอนนี้ให้ตนเองไปเลียโจ๊กที่พื้น จะรับไหวที่ไหนกัน?
ต่อให้ต้องหิวตาย ก็จะไม่ไปเลียเด็ดขาด！
พอคิดถึงจุดนี้ เธอก็รีบพูดว่า “เดี๋ยวฉันถูมันให้สะอาดแล้วกัน”
จางกุ้ยเฟินก็หัวเราะพูดว่า “ตามใจมึงแล้วกัน แต่ว่าวันหนึ่งมึงก็จะต้องลงไปเลีย ไม่ใช่ก็คอยดูก็แล้วกัน！”
———–