ยัยหมอวายร้ายที่รัก บทที่ 1091 จะไม่ทอดทิ้งคนตระกูลเทวเทพสักคน
เบื้องล่างล้อรถของเขา ชายคนนี้ยังไม่ทันจะได้ส่งเสียงร้องใดๆ ออกมา ก็กลายเป็นกองก้อนเนื้อไปเรียบร้อยแล้ว
รวมทั้งเสื้อผ้าบนตัวของเขา และยังมีหมวกใบนั้นอีก ล้วนแต่ถูกรถออฟโรดสีดำคันนั้นลากออกไปไกลมาก ซึ่งถูกบดขยี้ออกเป็นผุยผงหมดแล้ว จากนั้น เขาก็ขับรถจากไป
“หยุดเขาไว้! หยุดเข้าไว้!”
พวกตำรวจของประเทศ Z ที่ได้เห็นฉากนี้ ก็ตะโกนขึ้นมาด้วยความโกรธทันที
น่าเสียดาย พวกไร้น้ำยาอย่างพวกเขาเหล่านี้ จะหยุดม็อกโกผู้ซึ่งเป็นผู้บัญชาการระดับสูงของหน่วยรบพิเศษได้อย่างไร ไม่นาน เขาก็หายไปไม่เห็นแม้เงาแล้ว
อีกครึ่งชั่วโมงต่อมา ม็อกโกที่มานอกเมืองก็มาถึงบนถนนที่เงียบสงบเส้นหนึ่ง เขาจึงหยุดรถลง
หน้าอกของเขาเต้นตึกตักขึ้นมมาเล็กน้อย มือที่กำพวงมาลัยไว้ก็ยังคงกำแน่นจนเส้นเอ็นปูดอยู่ตลอด ซึ่งเหมือนหมาป่าตัวหนึ่งที่ถูกต้อนจนจนมุม ในวินาทีนี้ ดวงตาที่แดงเข้มคู่นั้นของเขาก็จ้องมองตรงไปเบื้องหน้า
ในเบื้องลึกเหมือนมีอะไรบางอย่างกำลังพลุ่งพล่านอยู่
เรื่องนี้มันกลายเป็นเรื่องร้ายแรงมากถึงขนาดไหนกันแน่?
ในช่วงยี่สิบกว่าวันนั้นที่เขาไปเจแปน ปู่ของเขาได้ทำอะไรไว้กันแน่? เรื่องถึงได้บานปลายจนกลายเป็นแบบนี้?!!
“ติ๊ง…ติ๊งติ๊ง…..”
ทันใดนั้น โทรศัพท์ที่วางอยู่ในรถก็ดังขึ้น
เขาได้ยินแล้วก็คว้าขึ้นมาแล้วกดปุ่มรับสายอย่างทนไม่ไหว : “ฮัลโหล?”
“คุณชายม็อกโกครับ เมื่อสักครู่….โชคดีที่คุณ…….”
ใครก็คาดคิดไม่ถึงว่า ในสายโทรศัพท์นี้กลับเป็นเสียงหนึ่งที่คุ้นเคยมากดังลอยมา
ม็อกโกเบิกดวงตากว้างขึ้นทันที
“รองผู้นำเดชา? คุณอยู่ที่ไหน?”
“ผมอยู่…..ที่ไหนนั้นไม่สำคัญ ที่สำคัญคือ….คุณชายม็อกโก ตอนนี้พวกเขารู้แล้วว่าพวกเราต้องการ….ตัวพ่อค้าอาวุธสองสามคนนั้น ถัดจากนี้ พวกเขา..จะเปลี่ยนแผนการรีบส่งพวกเขาสู่ศาลทหารโดยเร็วที่สุด ถึงตอนนั้น ถ้าหากพวกเขายอมรับสารภาพในศาลว่าพวกเขาประดิษฐ์อาวุธเพราะได้รับคำสั่งจากตระกูลเทวเทพ งั้นตระกูลเทวเทพก็จะ……จบลงแล้วจริง ๆ”
น้ำเสียงที่พูดอย่างต่อเนื่องดังมาจากในโทรศัพท์ทางนั้น ห่างกันเพียงหน้าจอ ยังสามารถรู้สึกได้ถึงความอ่อนแอกับความเจ็บปวดของชายคนนี้
มือของม็อกโกสั่นระรัวเล็กน้อยไปทั้งมือ
ไม่เพียงแค่เพราะคำพูดของชายคนนี้ที่เปรียบเสมือนฟ้าผ่ากลางวันแสกๆ
ยิ่งเป็นเพราะเขารู้สึกได้ว่าชายคนนี้ดูแย่เป็นอย่างมาก ทุกลมหายใจจากน้ำเสียงของเขาเหมือนกำลังบอกเขาอยู่ว่า วินาทีถัดไป เขาจะจากไปและจากลากับตระกูลเทวเทพไปตลอดกาล
“คุณอยู่ที่ไหน? คุณรีบบอกมา ผมไปรับคุณ” เขาเริ่มตะโกนคำราม
แต่รองผู้นำเดชาที่อยู่ในสายโทรศัพท์ กลับเพียงแค่กระตุกมุมปากที่ไร้สีเลือดฝาดใดๆ เบาๆ
“คุณไม่ต้อง….ถามผมแล้ว คุณชายม็อกโก เวลาบีบคั้นมาก องครักษ์สองสามคนที่ผมพามาด้วย วันนี้เสื้อผ้ากับหมวกของหนึ่งในนั้น ก็ได้ปรากฏขึ้นต่อหน้าคุณ…..เรียบร้อยแล้ว ต่อจากนี้ จะยังมีคนที่สอง…..คนที่สาม เป้าหมายของพวกเขาก็คือ คิดจะปลอมตัวเป็นองครักษ์ของเดอะวิวซีเพื่อมาช่วย….พวกพ่อค้าอาวุธสองสามคนนี้”
“……”
“เมื่อเป็นแบบนี้ บวกกับคำรับสารภาพของพ่อค้าอาวุธ….สองสามคนนั้น คุณชายม็อกโกครับ ตระกูลเทวเทพก็จะจบเห่แล้วจริงๆ ดังนั้น คุณจะต้องรีบเอาพ่อค้าอาวุธเหล่านั้นมาอยู่ในมือให้ได้ ยังมี…โอ๊ย….”
คำพูดต่อท้ายก็ไม่ได้พูดออกมาอีกเลย และถูกแทนที่ด้วยน้ำเสียงอู้อี้ที่อดทนไว้ถึงขีดสุด
ดวงตาของม็อกโกแทบจะระเบิดออกมา!
เขาวางโทรศัพท์ลงแล้ว หลังจากที่เริ่มหยิบกล่องสีดำกล่องหนึ่งออกมาจากในรถ เปิดการเชื่อมต่อและค้นหาด้วยความเร็วสูงสุด
องครักษ์ของเดอะวิวซี ยังมีวิธีการติดต่อสื่อสารเฉพาะแบบนี้อยู่ เขารู้ดีว่า มันไม่ได้รับผลกระทบจากดาวเทียมดวงใด ตอนที่ทำการสื่อสาร ก็สามารถทำการกีดกันสัญญาณของผู้อื่นได้อย่างสมบูรณ์แบบ
อีกทั้ง สิ่งที่น่ากลัวที่สุดก็คือ พวกมันปลูกฝังอยู่บนร่างกายของสมาชิกโดยตรง
ฉะนั้น ในตอนที่รองผู้นำเดชาถูกจับกุมตัวอยู่แล้วยังสามารถติดต่อกับเขาได้อยู่ ก็ถือเป็นเรื่องปกติมาก
แต่ว่าเขาสามารถติดต่อสื่อสารได้ ก็ไม่ได้หมายถึง จะรักษาชีวิตของเขาเอาไว้ได้
หลังจากที่ม็อกโกตั้งตำแหน่งที่อยู่ของกล่องสีดำเสร็จแล้ว ก็ลูบใบหูซ้ายของตัวเอง ซึ่งเป็นครั้งแรกที่เขาเปิดใช้งานเครื่องมือสื่อสารตัวนี้ของตัวเอง
“แกร๊ก–“
“แกบอกไม่บอก? ถ้าแกไม่ยอมบอก ที่จะขาดก็คือนิ้วหัวแม่มืออีกข้างหนึ่งของแก”
ตามมาด้วยเสียงดังของกระดูกแตกหัก
เสียงผู้ชายคนหนึ่งที่ฟังดูน่ากลัวและโหดเหี้ยมมากก็ดังลอยมาจากเครื่องมือสื่อสารทางหูซ้ายของม็อกโก
รองผู้นำเดชาฟังแล้ว ก็หัวเราะเย้ยหยันในขณะที่เลือดเต็มปากผ่านในเครื่องมือสื่อสาร : “พูดอะไร? พูดว่ากลุ่มคนเดรัจฉานอย่างพวกแก แม้แต่เสาหลักของประเทศก็ยังกล้าแตะต้อง เพราะความเห็นแก่ตัวของตัวเอง?”
“ฉันจะบอกพวกแกให้นะ จุดจบของพวกแกไม่สวยแน่ ตระกูลเทวเทพปกป้องประเทศนี้มานานหลายสิบปี ซึ่งถือเป็นรากเหง้าของประเทศ หากเขาล้มลงแล้ว กลุ่มคนอันธพาลอย่างพวกแกก็จะถูกคนทั่วโลกรุมประณาม จุดจบไม่สวยแน่ ๆ !“
“เปรี๊ยะ!”
สิ้นเสียงประโยคนี้ ก็มีเสียงตบหน้าดังอีกครั้ง
ผู้ที่รักในอุดมมการณ์อย่างรองผู้นำเดชา ก็ไม่มีเสียงใดๆ ดังขึ้นในเครื่องมือสื่อสารอีก
ใบหน้าของม็อกโกเย็นชาจนอวัยวะทั้งห้าบนใบหน้าไร้ซึ่งอารมณ์ความรู้สึก ราวกับสัตว์ร้ายที่เกรี้ยวโกรธถึงขีดที่สุด เขาไม่พูดอะไรทั้งสิ้น หลังจากที่ใช้กล่องดำค้นหาตำแหน่งของเครื่องมือสื่อสารนี้แล้ว
ไม่นาน เขาก็รีบขับรถออกไปจากที่นี่อย่างรวดเร็ว
ยี่สิบนาทีต่อมา ยังคงเป็นหน้าประตูสถานีตำรวจแห่งนี้ที่เขาเคยมาก่อนหน้านี้ หลังจากที่เขาหยุดรถแล้ว สวมใส่ยูนิฟอร์มชุดสีน้ำเงิน และถือกล่องเครื่องมือสำหรับซ่อมงานน้ำและไฟฟ้าโดยเฉพาะกล่องหนึ่งลงไป
ดังนั้นจึงพูดได้ว่า ประเทศหนึ่งมีความเจริญรุ่งเรืองหรือไม่นั้น