ยัยหมอวายร้ายที่รัก บทที่ 1094 พี่เชื่อฉัน เขาไม่เป็นอะไร
นั่นเป็นไปไม่ได้！
ผู้ชายคนนั้นเก่งกาจขนาดนั้น เขาเป็นถึงผู้บัญชาการสูงสุดของหน่วยรบพิเศษที่มีประสบการณ์มามากมาย จะตกหลุมพรางของคนอื่นได้อย่างไรกัน?
แสงดาวกอดท้องของตัวเองไว้แน่น ในสมองเกิดความกลัวถึงขีดสุด และก็ทิ้งไว้เพียงหนึ่งประโยคว่า : “ไสหัวไป! เธอไสหัวออกไปซะ! ไสหัวไป!!”
เธอยังคงตะเบ็งเสียงบอกให้เธอไสหัวออกไป
ขวัญเมืองยิ้มเยาะเย้ย กำลังเตรียมที่จะด่าต่อ ในเวลานี้ ประตูห้องพักผู้ป่วยด้านหลังที่ปิดอยู่จู่ ๆ กลับถูกคนเตะเปิดออก
“ปัง–“
หลังจากสิ้นเสียงดังเสียงหนึ่ง
เงาดำร่างหนึ่งก็เตะมาจากข้างหลัง ทันใดนั้น ผู้หญิงคนนี้ไม่มีแม้แต่ท่าทีขัดขืนใดๆ ก็ถูกเตะลอยออกไปราวกับเป็นกระสอบทราย
จากนั้น “ตุ๊บ” หล่นลงบนพื้นอย่างแรง
เป็นคณาธิป ที่ในที่สุดเขาก็มาทันเวลา
“คุณผู้ชาย……..”
หลังจากเห็นผู้หญิงคนนี้ถูกเตะออกไปลงกองกับพื้นจนแน่นิ่งไปแล้ว บอดี้การ์ดที่เข้าลงมือก่อนก็ยืนมองเขาอยู่ในห้องพักผู้ป่วย
คณาธิปแลดูอึมครึมเป็นอย่างมาก
โดยเฉพาะตอนที่เขาเห็นผู้หญิงคนนั้นที่อยู่บนเตียงผู้ป่วย ที่ในเวลานี้นอนลงไปพร้อมกับกอดท้องของตัวเองไว้ด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความเจ็บปวด
“ไปเรียกหมอมา”
“ครับ คุณผู้ชาย”
“แล้วก็นำหล่อนไปจัดการซะ! อย่าให้ฉันได้เห็นหน้าหล่อนอีกตลอดไป!”
ผู้ชายคนนี้นั่งอยู่บนรถเข็น คำพูดสุดท้ายไม่กี่คำนั้นมีความอาฆาตอย่างหนักแน่น ทำให้ทั้งห้องพักผู้ป่วยได้กลิ่นเลือดสาดคละคลุ้งเต็มไปทั่วทั้งห้อง
ขวัญเมืองที่นอนขดตัวอยู่บนพื้นเงยหน้าขึ้นมาทันที : “ไม่ อย่านะ แกมีสิทธิ์อะไรมาจัดการฉัน? ฉันเป็นน้องสาวลูกพี่ลูกน้องของเขา เขายังไม่ฆ่าฉันเลย แกมีสิทธิ์อะไรมาฆ่าฉัน?”
“ก็สิทธิ์ในตอนนั้นที่ประเทศ T เธอสมควรตายด้วยน้ำมือของฉัน!”
คณาธิปจ้องมองดูผู้หญิงที่ถูกลากเข้ามา
เวลาแค่เพียงพริบตาเดียว นิ้วมือของเขายื่นออกไป จากนั้น เมื่อเธอถูกลากเข้ามาข้างตัวเขา ก็บีบคอของเธอเอาไว้แน่น
ขวัญเมือง: “…….”
“แกร๊ก–”
ไม่มีแม้แต่การตอบสนองใดๆ เสียงกระดูกเสียงดังฟังชัด ศีรษะของผู้หญิงคนนี้ก็อ่อนพับลงไปกลางมือขาวสะอาดนิ้วเรียวยาวนี้ของเขา
การฆ่าคน หากพูดตรงๆ ในมือของเขาอาบเลือดสดมามากกว่านี้
และผู้หญิงคนนี้ก็สมควรตายเสียตั้งนานแล้ว ความเมตตากรุณาของคนตระกูลเทวเทพที่มาต่อเธอ นั่นคือความผิดพลาดอันใหญ่หลวง!
คณาธิปปล่อยมือลง แล้วก็ได้หยิบผ้าเช็ดหน้าสีขาวสะอาดมาเช็ดมือของตัวเอง ก่อนที่บอดี้การ์ดจะนำศพออกไป
ไม่กี่นาทีต่อมา ในที่สุดคุณหมอก็มาถึง แล้วเข็นแสงดาวที่ตอนนี้เจ็บปวดจนสติพร่ามัวเล็กน้อยออกไป
“รอเดี๋ยว”
ในตอนที่เธอถูกเข็นออกไป คณาธิปที่ตามมาข้างหลังด้วย จู่ ๆ ผู้หญิงคนนี้ที่นอนอยู่บนเตียงก็ลืมตาทั้งคู่ขึ้น มือข้างหนึ่งที่เปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อก็ใช้แรงคว้าเขาไว้แน่น
“นาย…..นายบอกฉัน เรื่องนี้ นาย….นายเองก็รู้มานานแล้วใช่ไหม?”
“เปล่า”
คณาธิปตอบปฏิเสธอย่างรวดเร็ว
เขาเหลือบมองดูแขนของตัวเองที่ถูกคว้าเอาไว้ พูดอย่างเรียบเฉยว่า ： “หล่อนเป็นยังไง? พี่ยังไม่รู้อีกเหรอ? เป้าหมายของหล่อนก็คืออย่าให้พี่กับม็อกโกได้อยู่อย่างมีความสุข ตอนนี้พี่เป็นแบบนี้ ก็คือสิ่งที่หล่อนต้องการจะเห็น”
“……เหรอ?”
ผู้หญิงที่กำลังต่อสู้อยู่กับความสิ้นหวังและความเจ็บปวด
ได้ยินประโยคนี้ ในที่สุด เธอเหมือนกับว่าคว้าท่อนไม้ท่อนหนึ่งได้แล้วในขณะที่ลอยคออยู่ในทะเลที่แสนเย็นยะเยือก
คณาธิปพยักหน้า ： “อืม พี่วางใจ เขายังอยู่ดี วันนี้ตอนเที่ยงเขาไม่ใช่ตอบข้อความกลับหาพี่หรอกเหรอ? ถ้าหากเกิดเรื่องขึ้นจริงๆ ทำไมเขายังคุยกับพี่อยู่ล่ะ?”
แสงดาว : “……..”
ในที่สุด หลังจากที่มีความหวังอันน้อยนิดมาแล้ว ความหวาดหวั่นและความกลัวทั้งหมดที่มีของเธอก็ได้หายสาบสูญไปในวินาทีนี้
ใช่ เมื่อสักครู่ยังติดต่อกับเธออยู่เลย จะเกิดเรื่องขึ้นได้อย่างไรกันล่ะ?
เธอเชื่อเขาแล้ว หลังจากที่ปล่อยมือออกแล้ว ก็ถูกเข็นเข้าห้องฉุกเฉินไปอย่างเชื่อฟัง
คณาธิปมองดูเธอถูกเข็นเข้าไป จนกระทั่งไม่เห็นเงาของเธอแล้ว จึงได้หยิบโทรศัพท์ของตัวเองออกมา แล้วส่งข้อความหนึ่งออกไป
【คณาธิป: ตระกูลเทวเทพทางนั้นเกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่? ม็อกโกอยู่ที่ไหน?】
【ผู้ช่วย: ไม่ทราบ ปิดกั้นแน่นหนามาก สืบหาไม่ได้เลยสักนิด แต่ว่าเมื่อวานแสนรักได้ออกไปจากเมือง A แล้ว】
【คณาธิป: …….】
เขาจ้องมองโทรศัพท์มือถือนี้ ในที่สุดสีหน้าก็เปลี่ยนไปเล็กน้อย
แสนรักก็ออกไปจากเมือง A แล้ว?
ทำไมจู่ ๆ เขาจึงได้ออกไปจากเมือง A? เขาไปไหน?
ไม่กี่วินาทีสั้นๆ ในที่สุดเขาก็สงบนิ่งไม่ไหวแล้ว จากนั้น ก็โทรศัพท์ติดต่อไปหาคนคนนี้โดยตรง
“เขาไปที่ไหน?”
“ไปที่ เวทซ์นอร์ธ นั่งเฮลิคอปเตอร์ส่วนตัวไป แต่โดยพื้นฐานแล้วมีการปิดบังเส้นทาง พวกเราตรวจสอบไม่เจอ อีกทั้ง คุณเส้นหมี่เองก็ไม่รู้เรื่องนี้เลยสักนิดครับ”
ผู้ช่วยคนนี้บอกรายละเอียดเหตุการณ์ของเมือง A ทางนั้นผ่านทางสายโทรศัพท์
แม้แต่สวยใสก็ไม่รู้เรื่องนี้?!!
ในที่สุดผู้ชายคนนี้ก็ยิ่งรู้สึกได้ถึงความผิดปกติมากขึ้น
โชคดีที่ห้องฉุกเฉินทางนั้น อาจจะเป็นเพราะคำพูดไม่กี่ประโยคนั้นที่พูดแทนเขา ในท้ายที่สุดแสงดาวก็ปลอดภัยแล้วจากการช่วยเหลือของโชกิ โดโมโตะ
“อากิยามะ คุณอย่าให้เธอได้รับการกระทบกระเทือนจิตใจแบบนี้อีกนะ เดิมทีครรภ์นี้ของเธอก็ค่อนข้างพิเศษอยู่แล้ว หากเป็นแบบนี้อีก ก็จะทำให้คลอดก่อนกำหนดได้ง่าย”
หลังจากออกมาจากในห้องฉุกเฉินแล้ว โชกิ โดโมโตะที่เหนื่อยล้าไปทั้งตัว ก็รีบบ่นพึมพำทันที
คณาธิปขมวดคิ้ว
มันใช่เรื่องของเขาไหม?
แต่สุดท้าย เขาก็ไม่พูดอะไร แล้วกลับไปด้วยใบหน้านิ่งขรึม
ไม่นาน ชายชุดดำคนนั้นที่คอยเฝ้าแสงดาวอยู่ที่โรงพยาบาลมาโดยตลอดก็เดินทางไปยังประเทศ Z