เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า บทที่ 1722
ถ้าไม่ใช่เพราะลู่ฝานมีปฏิกิริยาตอบสนองรวดเร็วหนีได้ทัน คงรักษาความบริสุทธิ์เอาไว้ไม่ได้แล้ว
ได้ออกมาเดินเล่น ไม่ต้องเจอผู้หญิงที่หิวกระหายเหมือนหมาป่าตัวเมียพวกนั้น เป็นสิ่งที่เขาต้องการมาก
ฟู่สืออู่กระโดดโลดเต้น เก็บสมุนไพรพลางพูดว่า “ไอ้หนุ่มหน้าขาว ฉันไปถามคุณย่าเฉียนแล้วว่ามีลูกยังไง คืนนี้เรากลับไปลองดูไหม”
มือลู่ฝานชะงักไป เกือบโยนสมุนไพรทิ้ง
กระแอมแห้งๆ สองครั้งแล้วพูดว่า “คุณย่าเฉียนบอกเธอว่าได้เหรอ”
ฟู่สืออู่พยักหน้าพูดว่า “คุณย่าบอกว่าไม่เป็นไร อีกทั้งมีลูกกับนายน่าจะสบายกว่าไปที่ดินแดนเทพปีศาจเยอะ ไปที่นั่นต้องเดินทางไกลอีกทั้งยังอันตรายด้วย”
ลู่ฝานถามอย่างสงสัย “ที่แท้พวกเธอจะมีลูกต้องไปที่ดินแดนเทพปีศาจเหรอ”
ฟู่สืออู่ตอบว่า “ใช่ เมื่อพวกพี่สาวในหมู่บ้านอายุเกิน 30 ปี จะรวมตัวกันไปที่ดินแดนเทพปีศาจ เข้าไปในสระเทพ พอกลับมาก็มีลูกแล้ว”
ลู่ฝานพูดอย่างตกใจว่า “มีเรื่องแบบนี้ด้วยเหรอ พวกเธอต้องมีอะไรกับเทพปีศาจเหรอ”
ฟู่สืออู่เอียงคอแล้วพูดว่า “มีอะไรงั้นเหรอ หมายความว่าอะไร ได้ยินพวกพี่สาวพูดว่าพอไปถึงสระเทพก็จะสลบ พอฟื้นขึ้นมาก็มีลูกแล้ว นี่คือรางวัลของท่านเทพปีศาจ”
ลู่ฝานพยักหน้าเข้าใจ หัวเราะเบาๆ ในใจ “รางวัลของท่านเทพปีศาจงั้นเหรอ คงเป็นของเล่นของเทพปีศาจมากกว่า”
ลู่ฝานสะบัดหัวเอาความคิดวุ่นวายพวกนี้ออกไป จากนั้นถามต่อ “แล้วยังไงต่อ อย่าบอกนะว่าในหมู่บ้านพวกเธอไม่เคยเกิดเด็กผู้ชายออกมาเลย”
ฟู่สืออู่พูดว่า “ใช่ ไม่เคยได้ยินมาก่อนเลย ได้ยินคุณย่าเฉียนบอกว่าเป็นปัญหาทางสายเลือด”
ลู่ฝานขานรับเฉยๆ
จู่ๆ ฟู่สืออู่เอาดอกไม้สีแดงเสียบไว้บนผม ยิ้มสดใสแล้วหันมาพูดกับลู่ฝาน “เป็นไง สวยไหม”
ลู่ฝานยิ้มบางๆ แล้วพูดว่า “สวยมาก”
ขณะนั้นมีเมฆดำลอยมาจากไกลๆ มาพร้อมกับลมแรง พัดเสื้อผ้าลู่ฝานกับหนังสัตว์บนตัวฟู่สืออู่
ฟู่สืออู่เงยหน้ามองเมฆดำ สีหน้าเปลี่ยนไปทันที “แย่แล้ว เงามืดมาแล้ว รีบกลับหมู่บ้านเถอะ!”
เมื่อพูดเช่นนี้ ฟู่สืออู่วิ่งไปทางหมู่บ้านอย่างรวดเร็ว
ลู่ฝานเงยหน้าขึ้นมองเมฆดำที่อยู่ไกลๆ แล้วขมวดคิ้ว
เขาสัมผัสถึงออร่าปีศาจมหาศาลภายในเมฆดำ นี่ไม่ใช่เรื่องที่ผู้ฝึกชั่วร้ายทั่วไปทำได้
รีบเดินตามฟู่สืออู่กลับหมู่บ้าน เมื่อฟู่สืออู่เข้ามาในหมู่บ้านก็ตะโกนทันที “เงามืดมาแล้ว! พี่น้องทั้งหลายรีบหลบเร็วๆ เงามืดมาแล้ว!”
ผู้หญิงทุกคนกรีดร้องแล้วหลบเข้าไปในบ้าน เหมือนเงามืดนี้เป็นสัตว์อสูรไร้เทียมทานอย่างไรอย่างนั้น
ลู่ฝานยังยืนนิ่งอยู่หน้าประตูหมู่บ้าน ฟู่สืออู่เรียกอย่างร้อนใจสองครั้ง จากนั้นรีบพุ่งออกมาลากลู่ฝานเข้ามาหลบอยู่หลังประตูในบ้าน
มองผ่านช่องประตูไม้ ลู่ฝานเห็นเมฆดำบนฟ้าปกคลุมไปทั้งหมู่บ้าน
ฟู่สืออู่ดึงเสื้อลู่ฝานอย่างตระหนกแล้วพูดเสียงเบาว่า “อย่าตกลงมา อย่าตกลงมา!”
ลู่ฝานไม่เข้าใจว่าฟู่สืออู่กำลังพูดอะไร หลังจากนั้นเขาเห็นควันดำหนาแน่นร่วงลงจากฟ้ามาที่หน้าประตู
ลู่ฝานเบิกตาโต สิ่งที่ปรากฏในสายตาคือผู้ชายท่าทางยั่วยวนมาก
แต่งหน้าแต่งตา สวมชุดสีดำ งูตัวยาวเลื้อยวนอยู่ตรงเอว แลบลิ้นสองแฉกออกมาข้างนอก
ผู้ชายวาดมือไม้ กรีดกรายนิ้วแล้วพูดด้วยรอยยิ้ม “อืม ที่นี่เป็นหมู่บ้านที่ไม่เลว เหมือนฉันได้กลิ่นเลือดสาวบริสุทธิ์อีกแล้ว”
เมื่อพูดเช่นนี้ ผู้ชายกวักมือ บ้านทางด้านซ้ายมือเขาระเบิดออกทันที ผู้หญิงสองสามคนร่วงลงตรงหน้าผู้ชาย
ฟู่สืออู่ก็เห็นภาพนี้เหมือนกัน เธอร้องไห้ออกมา เอามือปิดปากแล้วพูดเสียงเบา “เสี่ยวหลิง จิ๋วจิ่ว พี่เจิง”
ผู้หญิงสองสามคนคุกเข่าตัวสั่นงันงกอยู่หน้าผู้ชาย ตะโกนพูดไม่หยุดว่า “ท่านเงามืดไว้ชีวิตด้วย!”
ผู้ชายยิ้มตาหยีมองพวกเธอ เมื่อสะบัดฝ่ามือ หัวของพวกเธอหล่นลงบนพื้น
ลู่ฝานเบิกตาโตมองภาพนี้ อ้าปากหวอเบาๆ
เหมือนผู้ชายทำเรื่องสนุกอะไรบางอย่าง เขาตบงูตัวยาวที่เอวเบาๆ
ทันใดนั้นงูตัวยาวอ้าปากสูด เลือดบนศพพุ่งขึ้นมาเหมือนน้ำไหล โดนงูตัวยาวกลืนกินไปจนหมด
บนตัวงูแดงระเรื่อ บนตัวผู้ชายก็มีแสงสีแดงสว่างขึ้นเหมือนกัน
เหมือนได้กินเหล้าแห่งราคะ ผู้ชายพูดอย่างเคลิบเคลิ้มว่า “อ่า สบาย”
เมื่อพูดจบ ผู้ชายเดินฮัมเพลงไปข้างหน้า
สีหน้าลู่ฝานเย็นยะเยือก เขากัดฟันพูดว่า “ผู้ฝึกชั่วร้าย!”
ฟู่สืออู่ปาดน้ำตาแล้วพูดว่า “ผู้ฝึกชั่วร้ายอะไร นั่นคือท่านเงามืด เป็นเทวทูตปีศาจที่ดูแลพื้นที่ของพวกเรา”
ลู่ฝานพูดเสียงดุว่า “เขามีสิทธิ์อะไรมาเอาชีวิตพวกเธอตามใจชอบ”
ฟู่สืออู่มองลู่ฝานอย่างตกตะลึงแล้วพูดว่า “เขาคือเทวทูตปีศาจไง! เขามีอำนาจควบคุมความเป็นตายของเรา”
ลู่ฝานแอบกัดฟัน ความโกรธในตัวพลุ่งพล่านไม่หยุด!