เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า บทที่ 1746
เมื่อความไม่จริงเป็นความจริง ความจริงเป็นความไม่จริง ตอนนี้เขารู้ถึงแก่นแท้แล้ว
โครงกระดูกอ้าปากเบาๆ อยู่ด้านหลังเขา เขาคิดไม่ถึงว่าลู่ฝานทำแบบนี้ได้
เมื่อเป็นเช่นนี้ ก็สามารถจัดการความกังวลทั้งหมดได้แล้วสิ
“แข็งแกร่ง! แข็งแกร่งจริงๆ สหายลู่ฝาน ฉันยอมรับแล้ว!”
โครงกระดูกส่งกระแสจิตพูดอย่างตกตะลึง
สีหน้าธิดาเทพแห่งไฟที่อยู่บนท้องฟ้าเปลี่ยนไปเล็กน้อย เหมือนเธอสนใจกระบวนท่าของลู่ฝานมากเช่นกัน
ช่วยไม่ได้ การที่ผู้ฝึกชั่วร้ายต้องหลบๆ ซ่อนๆ ก็เพราะออร่าปีศาจ กลิ่นเลือด กลิ่นศพ ทำให้คนจับได้ง่ายไม่ใช่หรือไง
และกระบวนท่านี้ของลู่ฝาน สามารถยกระดับการซ่อนตัวของพวกผู้ฝึกชั่วร้าย อย่างน้อยทำให้พวกซ่อนตัวในพื้นที่ส่วนใหญ่ในใต้หล้าได้อย่างสบายๆ
สายตาที่พวกเขามองลู่ฝานมีความโลภเพิ่มขึ้นเล็กน้อย
ลู่ฝานไม่กลัวสายตาแบบนี้เลยสักนิด แค่คนพวกนี้เชื่อว่าปราณชี่บนตัวเขาแปรเปลี่ยนมาจากออร่าปีศาจก็พอแล้ว
ความคิดความเชื่อและยอมรับในสิ่งที่ได้ยินมาก่อน สามารถช่วยให้เขาไม่โดนผู้ฝึกชั่วร้ายล้อมโจมตี
แสงออกมาจากกระจกกำจัดมารทรงพลัง ส่องลงบนตัวลู่ฝานทันที
ลู่ฝานจิตใจวูบไหว รู้สึกพลังยิ่งใหญ่ทะลักเข้ามาในตัว
พลังนี้เหมือนการรวมตัวกันของความแข็งแกร่งทั้งหมดในฟ้าดิน เต็มไปด้วยแสงสว่างชะล้างความมืดมิดทั้งหมด
ลู่ฝานแอบสัมผัสถึงพลังของวิถีที่แฝงอยู่ในนั้น
วิถีแห่งแสงสว่างยิ่งใหญ่ แม้ไม่ใช่เต๋าอันยิ่งใหญ่สูงสุด แต่ก็ไม่ต่างกันเท่าไร
มิน่าล่ะ กระจกกำจัดมารทรงพลังถึงสร้างความเสียหายให้ผู้ฝึกชั่วร้ายขนาดนี้ นี่เป็นสมบัติล้ำค่าใช้กวาดล้างออร่าปีศาจโดยเฉพาะ
แต่สำหรับคนที่ไม่มีออร่าปีศาจในตัวแบบลู่ฝาน แสงนี้เหมือนยาบำรุง ลู่ฝานอยากนั่งลงตรงนี้ สัมผัสแก่นแท้ของวิถีแห่งแสงสว่างให้เต็มที่
ถึงของสิ่งนี้ส่องลงบนตัวเขาเป็น 10 ปี ก็ไม่มีทางสร้างความเสียหายอะไรให้เขาเลย
แต่ถ้าเขาทำแบบนี้จริงๆ ถึงผู้ฝึกชั่วร้ายด้านนอกโง่แค่ไหนก็ดูออกว่าผิดปกติแน่ๆ
ตอนนี้ลู่ฝานสะกดกลั้นความอยากทำความเข้าใจวิถี เริ่มทำให้ปราณชี่ของตัวเองปล่อยควันสีขาวออกมา เหมือนมีอะไรโดนแผดเผาอย่างไรอย่างนั้น
เวลาทดสอบทักษะการแสดงมาถึงแล้ว ลู่ฝานรู้เป็นอย่างดี ถ้าตอนนี้เขาแสดงไม่ดี โดนคนจับพิรุธได้ เป็นเรื่องเกี่ยวกับความเป็นตายเลยนะ
ดังนั้นเขาจึงทำลายปราณชี่ของตัวเองอย่างไม่เสียดาย จากนั้นตัวเริ่มสั่น เกราะเกล็ดเล็กๆ เริ่มปรากฏขึ้นมาบนตัว
ไม่ได้ปล่อยเกราะเกล็ดมังกรออกมาจนหมด แต่ในสายตาของผู้ฝึกชั่วร้ายคนอื่น คือเกราะนอกร่างกายของลู่ฝาน เป็นการอธิบายได้อย่างพอดิบพอดีว่า “เงามืด” ที่อยู่ด้านหน้าไม่ใช่มนุษย์แท้ๆ
หลังจากนั้นลู่ฝานแอบนับ1ถึง 5
ทันใดนั้นเปลวไฟสีดำลุกท่วมตัวลู่ฝาน
เหมือนโดนจุดไฟในพริบตา จากนั้นเขาเด้งตัวไปด้านข้าง พยายามดับเปลวไฟสีดำบนตัว
ในสายตาผู้ฝึกชั่วร้ายคนอื่น เหมือนลู่ฝานเกือบโดนกระจกกำจัดมารทรงพลังเผาตาย
แต่สิ่งที่พวกเขาคาดไม่ถึงคือ อันที่จริงคือเปลวไฟดำของเจ้าดำ ถ้าทำร้ายลู่ฝานได้ก็แปลกแล้ว
การแสดงขนาดนี้ ถึงเป็นธิดาเทพแห่งไฟที่อยู่บนท้องฟ้าก็ดูไม่ออกเลย
แม้แต่โครงกระดูกที่ยืนอยู่ข้างๆ ยังอึ้ง ตอนนี้เขาเริ่มสงสัยแล้วว่าลู่ฝานเป็นผู้ฝึกชั่วร้ายหรือเปล่า
ค่อยๆ ลุกขึ้นยืน เสื้อผ้าบนตัวลู่ฝานโดนเผาไปเป็นแถบ เขาเกลียดชุดคลุมบนตัวเขาจะตายแล้ว ไหม้ไปให้หมดก็ดีแล้ว ถ้ามีคนที่นี่เคยไปประเทศตันเซิ่งจะแย่เอา เกราะเกล็ดบนตัวหายไป เหมือนลู่ฝานเพิ่งผ่านสงครามครั้งใหญ่มา สภาพเละไม่เป็นท่า พูดด้วยเสียงอ่อนแรงเล็กน้อย “ผ่านไปห้าลมหายใจแล้ว ปฏิบัติภารกิจลุล่วง!”
รอยยิ้มปรากฏบนใบหน้าธิดาเทพแห่งไฟ เธอชี้ลู่ฝานแล้วพูดว่า “ทำได้ดี เอาเกราะปีศาจมาให้เขาเป็นรางวัล ฉันชอบคนที่มีความสามารถแล้วก็หน้าตาดีแบบนี้!”
ชายหน้ากากเงิน บนหัวมีเขาหนึ่งอัน เอาเกราะปีศาจหินดำออกมาให้ลู่ฝานทันที
เมื่อใช้ฝ่ามือสัมผัส ลู่ฝานรู้ทันทีว่าเป็นของดี นี่หนักกว่าหินผนึกกำลังเล็กน้อย อีกทั้งมีพลังแข็งแกร่งแฝงอยู่ด้านใน เหมือนใช้พลังปราณกระตุ้นนิดหน่อย เกราะปีศาจก็จะสนับสนุนพลังให้เขาอย่างไม่จบไม่สิ้น
ลู่ฝานเปลี่ยนอย่างไม่ลังเลทันที ผู้ฝึกชั่วร้ายรอบๆ พากันมองลู่ฝานด้วยสายตาตกใจและอิจฉา
“เกราะแม่ทัพปีศาจ ให้รางวัลขนาดนี้เลยเหรอ ถ้ารู้แต่แรกฉันคงเข้าไปคนแรกแล้ว”
“นี่คงเป็นเกราะแม่ทัพปีศาจระดับสุดยอด ดูสิ ปกคลุมทั้งตัวเลย ว่ากันว่าถึงเป็นคนปัญญาอ่อนที่ไม่ได้เข้าสู่วิถี หลังจากสวมเกราะแม่ทัพปีศาจ ก็สามารถสู้กับเราได้”
“เงามืดช่างโชคดีจริงๆ หน้าตาดีและเก่ง ถ้าเปลี่ยนโชคชะตา ฉันต้องหาใบหน้าคนหน้าตาดีมาเปลี่ยนบ้างแล้ว”
ลู่ฝานเปลี่ยนเกราะปีศาจเรียบร้อย ตอนนี้ใบหน้าครึ่งล่างของเขา ถูกหน้ากากของเกราะปีศาจบดบังไว้ เกราะสีดำเข้ารูปเผยให้เห็นรูปร่างของเขา เครื่องประดับลายมังกรดำบนไหล่เปลี่ยนแปลงรูปร่างไม่หยุด เกราะตรงหน้าอกมีเปลวไฟปีศาจสีแดงสว่างขึ้นตามลมหายใจลู่ฝานตลอดเวลา
“แบบนี้ดูดีมาก”
ธิดาเทพแห่งไฟหัวเราะเบาๆ พยักหน้าเบาๆ แล้วเอ่ยขึ้น
“นายอยากไปประเทศไหน”
ลู่ฝานหันมามองโครงกระดูกแวบหนึ่งแล้วพูดเสียงดังว่า “ประเทศฉิงเทียน!”