ยัยหมอวายร้ายที่รัก บทที่ 1115 หนูรินจัง มานี่สิ……
เส้นหมี่เตรียมเข้าไป กลับไม่คิดว่า ในรถจะลงมาอีกคน
“พี่ภา？พี่……พี่ก็มาด้วยเหรอ？”
“ใช่ค่ะ คุณนายน้อย คุณชายให้คนรับพี่มาค่ะ บอกว่าจะได้ดูแลเด็กๆ สะดวก คุณนายน้อยพี่คงไม่สร้างปัญหาหรอกใช่ไหมคะ？”
พี่ภาที่ออกมาจากในรถ เห็นเจ้านายที่ไม่ได้เจอมาสองเดือน แล้วก็มองไปยังปราสาทอันใหญ่โตที่อยู่ข้างหลัง ซึ่งใหญ่กว่าเรืองรองหลายเท่า
ก็อดไม่ได้ที่จะไม่สบายใจเล็กน้อย
จะสร้างปัญหาได้อย่างไร？
เธออยากใจจะขาดแล้ว
เส้นหมี่รีบเข้ามารับกระเป๋าเดินทางของเธอ
จากนั้น เจ้านายและลูกน้องสองคนนี้ก็เข้าไปด้วยกัน
เด็กสามคนนี้มาแล้ว ในที่สุดวันนี้เดอะวิวซีก็กลับมาคึกคักเหมือนเดิม ทั้งวัน ในบ้านมีแต่ความวุ่นวาย ใครเห็นก็มีความสุข
เส้นหมี่ก็มีความสุขมาก
เที่ยงผ่านไป เธอเห็นแสนรักยังไม่กลับมา ดังนั้นจึงขึ้นไปชั้นบนเพื่อโทรหาเขา
และเธอไม่รู้ว่า ตอนที่เธอโทรศัพท์นี้ หนูรินจังก็ออกมาจากในห้องของน้องสาวตัวน้อย หยิบขวดนมอันเล็กของเธอแล้ววิ่งออกไปอย่างกระฉับกระเฉง มองหาน้าภาเพื่อชงนมให้เธอ
นี่อาจจะ เป็นธรรมชาติของเด็กสาว
เด็กสาวทุกคน ไม่ว่าจะอายุแค่ไหน ในเลือดเนื้อของเธอจะมีความเป็นแม่เสมอ และความเป็นแม่นี้ ก็คือดูแลคน
หนูรินจังออกมาจากในลิฟต์
“หนูรินจัง หนูจะไปไหน？”
“น้าภา ต้องชงนม นมของน้องสาวหมดแล้ว”
เด็กสาวตัวอมชมพูด หยิบขวดนมในมือออกมา ยื่นให้คนใช้คนนี้
ที่จริงน้าแจ๋วก็เคยดูแลพวกเขามาก่อน
ตอนนี้ เห็นคุณหนูตัวน้อยที่รู้เรื่องขนาดนี้ ในใจของเธอก็ระทวยไปหมด เธอวางงานในมือลง แล้วไปชงนมให้เธอทันที
ไม่กี่นาทีต่อมา ในที่สุดนมที่หนูดาราจะกินก็ชงเสร็จ
“เสร็จแล้ว จะให้น้าภาขึ้นไปกับหนูไหม？”
“ไม่ต้องค่ะๆ หม่ามี๊อยู่ข้างบน”
หนูรินจังตอบอย่างเสียงดังฟังชัดอีกครั้ง จากนั้นมืออ้วนๆ เล็กๆ คู่นั้นก็ถือขวดนมขึ้นไป
แต่ว่า เธอไม่คิดเลยว่า ตอนเธอขึ้นไปชั้นบนที่ห้องของน้องสาวแล้ว จะพบว่าบนเตียงนั้นไม่มีน้องสาวอีกแล้ว
น้องสาวตัวน้อยล่ะ？
เธอเบิกตาโตคู่นั้นที่เหมือนลูกแก้ว ทันใดนั้นหัวเล็กๆ ก็มึนงงไปชั่วขณะ
ใช่สิ จะต้องเป็นหม่ามี๊อุ้มไปแน่
ทันใดนั้นเธอก็นึกถึงหม่ามี๊ที่ไปโทรศัพท์ ทันใดนั้น ก็หยิบขวดนมออกไปหาหม่ามี๊
สุดท้าย ตอนที่เธอมาถึงห้องนอนที่หม่ามี๊และแด๊ดดี้อยู่ชั้นสาม กลับไม่เห็นหม่ามี๊แล้ว กลับเห็นผ้าอ้อมของเด็กผืนหนึ่งที่พื้น
หนูรินจัง：“……”
เธอเก็บผ้าอ้อมผืนเล็กนี้เดินไปข้างหน้า อย่างแทบจะไม่ลังเลเลยสักนิด
“แง้——แง้แง้——”
นึกไม่ถึงว่า เมื่อเธอไปจากอาคารนี้เพื่อหยิบผ้าอ้อมที่ตกอยู่บนพื้นพวกนั้น และมาถึงอาคารที่เธอไม่เคยมา เธอก็ได้ยินเสียงร้องไห้อันคุ้นเคยของน้องสาวตัวน้อยของเธอ
เดอะวิวซีเป็นแบบนี้
เนื่องจากเป็นสถานที่รับแขกต่างประเทศ อาคารแต่ละหลังจึงต้องเชื่อมถึงกัน เพื่อให้เป็นที่กินที่พักที่ผ่อนคลายแก่แขกต่างประเทศ
ใช่ เวลานี้หนูรินจังสามารถเดินหาจากอาคารของพวกเขานี้ จึงเป็นเรื่องปกติมาก
แต่ว่า ตอนหนูรินจังถือขวดนมเข้ามา
กลับเห็นคุณน้าคนใช้คนหนึ่งที่เดอะวิวซีของพวกเขา กำลังอุ้มน้องสาวของเธอ ยืนอยู่หน้าห้องหนึ่งที่ปิดไว้แน่น
“คุณน้า ทำไมคุณน้าต้องอุ้มน้องสาวมาตรงนี้ด้วย？เธอหิวแล้ว จะกินนม คุณน้ารีบอุ้มเธอกลับไปสิคะ”
เธอมองคุณน้าคนใช้อย่างสงสัย ไม่พอใจเล็กน้อยที่เธออุ้มน้องสาวตัวน้อยมาที่นี่
แต่ว่า พอคนใช้คนนี้เห็นเธอ ก็ดูวิตกกังวลขึ้นมาก
“คุณหนูน้อย น้าก็ไม่อยากทำแบบนี้ค่ะ แต่ว่า ถ้าน้าไม่ทำแบบนี้ คุณนายของพวกเราก็ออกไปไม่ได้ ดังนั้น คุณหนูน้อย คุณหนูช่วยน้าได้ไหม？”
“อะไรนะ？”
หนูรินจังไม่เข้าใจ
จนกระทั่ง ด้านหลังของคนรับใช้ จู่ๆ ในห้องที่ประตูปิดแน่นห้องนั้น หน้าต่างที่หันไปทางเธอก็เปิดออก
“เอี๊ยด——”
“แง้——”
หลังจากเสียงดังกระหึ่มขึ้นมาในทันใด ก็ยังมีเสียงร้องไห้ของทารก ในที่สุดเด็กสาวที่เพิ่งจะอายุแปดขวบ ก็ตกใจกลัวจนร้องออกมา
เธอถอยหลังไปหลายก้าว
“คุณ……คุณ……”
“หนูรินจัง ไม่ต้องกลัวนะ หนูยังจำย่าได้ไหม？ย่าคือคุณย่าพิมของหนูไง หนูจำได้ไหม？”
มันคือใบหน้าที่ไม่เห็นแสงสว่างมาเป็นเวลานาน ทันใดนั้นหลังจากโผล่ครึ่งหน้าเล็กๆ นั้นออกมาจากหน้าต่างที่ปิดตายแล้ว มองอย่างไร ก็น่ากลัว
หนูรินจังหน้าซีดขาวอีกครั้ง
แต่ว่า ครั้งนี้ หลังจากที่เธอชำเลืองมองน้องสาวตัวน้อยที่กำลังร้องไห้อยู่ในมือของคนรับใช้ เธอก็ไม่ถอยอีก
“จำได้ค่ะ ทำ……ทำไมคุณย่าถูกขังล่ะ？ย่าให้เธออุ้มน้องสาวมาเหรอ？ย่ารีบบอกเธอสิคะ ให้เธออุ้มกลับไป เดี๋ยว……เดี๋ยวหม่ามี๊ก็กลับมาแล้ว”
เธอตกใจกลัวจนพูดไม่ถูก
แต่ว่า เธอยังยืนกราน จะให้คนที่เอาแต่ซ่อนตัวอยู่หลังหน้าต่างที่เธอเห็นแล้วรู้สึกกลัว อุ้มน้องสาวตัวน้อยของเธอกลับไป
แต่ว่า พิมเจ้าปฏิเสธอย่างโหดร้ายจากข้างใน
“ไม่ นอกจาก หนูจะเอากุญแจประตูบานนี้มาให้ย่า ไม่อย่างนั้น หนูก็อย่าได้เจอน้องสาวคนนี้อีกเลย”
“……”
“และก็ หนูก็บอกหม่ามี๊หนู รวมทั้งทุกคนในเดอะวิวซีไม่ได้ด้วย ไม่อย่างนั้น ตอนที่หนูบอกพวกเขา น้องสาวตัวน้อยคนนี้ของหนู ก็จะตายคามือย่า”
เธอพูดจบตรงด้านในอย่างร้ายกาจ และแสดงออกมาจากทางดวงตา
ทันใดนั้น คนรับใช้ที่อุ้มเด็กอยู่ก็ออกแรง จากนั้น เด็กก็ร้องไห้เสียงดังมากขึ้น
เบ้าตาโตๆ ของหนูรินจังแดงก่ำทันที