ยัยหมอวายร้ายที่รัก บทที่ 1116 คุณชายคิว！！
สุดท้ายหนูรินจังก็วิ่งหากุญแจ
แต่ว่า ก่อนเธอไป ก็วางขวดนมที่ถือไว้ในมือไว้ที่พื้น เธอให้คนใช้คนนี้ป้อนนมน้องสาวก่อน
“น้องสาวหิวแล้ว น้าต้องให้เธอ……ให้เธอกินนะ หนูถึงจะช่วยไปหากุญแจให้”
เธอร้องไห้ไปด้วย แม้ว่าจะตัวสั่นด้วยความกลัว แต่ว่า เธอก็ยังยืนกรานที่จะเห็นน้องสาวกินนม ถึงจะยอมออกไป
พิมเจ้าหงุดหงิดเล็กน้อย ได้แต่ให้คนใช้ที่ช่วยเธอไปเอานมมา
หนูรินจังจึงออกไป
แต่ว่า พิมเจ้าคิดไม่ถึงเลยว่า ตอนที่เด็กสาวคนนี้กลับมาอีกครั้ง เธอยังพาคนมาด้วย และสองคนนี้ ก็คือพี่ชายทั้งสองคนของเธอ！
“หนู……หนูหากุญแจไม่เจอ ได้แต่ให้พี่มาช่วยหนูหา ไม่ต้องห่วงนะคะ พวกเราไม่บอกหม่ามี๊และคนอื่นแน่”
เด็กหญิงตัวน้อยที่วิ่งเข้ามาอย่างเหนื่อยหอบ ใบหน้ากลมๆ เต็มไปด้วยเหงื่อ
พอเธอเข้ามา ก็ไม่สนใจที่จะหยุดพัก รีบอธิบายให้พิมเจ้าฟัง ด้วยท่าทางที่ทำอะไรไม่ถูกแต่ดูจริงใจ ดูแล้วไม่เหมือนว่าโกหกแน่นอน
ที่จริงพิมเจ้าเห็นเธอยังพาคนมาด้วย ก็รู้สึกโกรธมาก
แต่พอตอนนี้ดูแล้ว เธอก็หายโกรธ
สาวน้อยคนนี้ โง่จริงๆ เมื่อก่อนเคยเลี้ยงเธอที่เดอะวิวซี มักจะงุนงง หากุญแจไม่เจอ เป็นเรื่องปกติ
และก็ ที่เธอพามาเป็นแค่เด็กสองคนที่อายุเท่ากันกับเธอ ไม่ใช่ผู้ใหญ่ เธอจะกลัวอะไรล่ะ？
ในที่สุดสติของพิมเจ้าก็ค่อยๆ ดีขึ้น：“โอเค งั้นหนูเอากุญแจมาให้ย่า”
หนูรินจัง：“งั้นน้องสาวของหนูล่ะ？”
“หนูให้ย่ามา ย่าจะคืนเขาให้เอง”พิมเจ้าพูดเร่งอย่างทนไม่ไหวในหน้าต่างที่ปิดตาย
“……”
“จะได้ไงล่ะ？พวกเราจะรู้ได้ไงว่า？หลังจากให้กุญแจย่าไปแล้ว จะให้น้องสาวกับพวกเรา？”
หนูรินจังยังไม่ทันพูด ที่ด้านข้างเธอ ร่างเล็กๆ ที่สูงกว่าเธอครึ่งหัวก็ยืนออกมา เขาหรี่ตามองพิมเจ้า แล้วถาม
เป็นคุณชายคิว
หนูรินจังเห็น ก็หลับอยู่หลังพี่ชายทันที
พิมเจ้าตกใจ ปรากฏสีหน้าไม่พอใจทันที：“ย่าจะไม่คืนน้องให้ได้ไงล่ะ？ไม่ต้องห่วง แค่หนูเอากุญแจมาให้ย่า ย่าจะให้เธอเอาเด็กให้หนูเลย”
ดวงตาเจ้าเล่ห์ของคุณชายคิวโค้งลงอีกครั้ง：“ไม่ได้ครับ พวกเรามีแต่เด็กๆ แด๊ดดี้กับหม่ามี๊บอกว่า คนบางคนชอบหลอกเด็ก”
พิมเจ้า：“……”
ใช้เวลามากกว่าสิบวินาที ถึงจะระงับความโกรธในอกไปได้
“ทิรา เอาเด็กให้พวกเขาไป”ในที่สุดเธอก็ออกคำสั่งกับคนรับใช้ที่กำลังอุ้มเด็กอยู่ที่ด้านนอก ให้เธออุ้มเธอไปแลกเปลี่ยนกับปีศาจน้อยทั้งสาม
แน่นอนว่า เธอตัดสินใจแบบนี้ นั่นเพราะว่าเธอไม่สนใจเด็กๆ พวกนี้เลยสักนิด
แค่เด็กแปดขวบ จะทำอะไรได้？
พิมเจ้ามองน้องสาวของตัวเองอุ้มเด็กไป
คุณชายคิวก็ถือกุญแจเดินเข้ามาอย่างเท่
“เอาเด็กไป！”
“โอเค นี่กุญแจครับ”
คุณชายคิวเงยใบหน้าเล็กๆ ขึ้น แล้วยื่นกุญแจในมือให้
ทิราวางเด็กลงไปบนมือเล็กๆ ของเขา
เพียงพริบตาเดียว——
“กรี๊ด——！”
เสียงกรีดร้องของผู้หญิง！
พิมเจ้าด้านหลังที่กำลังรออยู่ จู่ๆ ก็เห็นเด็กแปดขวบคนนั้น ใช้เท้าถีบไปที่น้องสาวของเธอ ทิราร้องอย่างเจ็บปวดแล้วงอตัว เขาก็พลิกมือเก็บกุญแจที่จะเอาให้เธอกลับคืนไป
จากนั้น ก็กระโดดขึ้นจากพื้นอีกครั้ง เข่าเล็กๆ นั้นกระแทกไปที่จมูกของทิราอย่างรวดเร็วและรุนแรง！
“กรี๊ด——”
“พี่ รับน้องไป！”
ในขณะที่ทิรากรีดร้องอย่างรุนแรงอีกครั้ง
ร่างเล็กๆ อีกร่างก็เข้ามา วินาที่ที่คุณชายคิวผู้เป็นน้องชายรับน้องสาวไว้แล้วโยนมา เขาก็อ้าแขนเล็กๆ นั้นกอดเธอไว้ในอ้อมแขนแน่นๆ
“ช่วยด้วย！ช่วยด้วย！หนูจะไปเรียกหม่ามี๊！”
แทบจะในเวลาเดียวกัน หนูรินจังที่อยู่ด้านหลังก็ตบมือเล็กๆ อย่างด้วยความดีใจ
แล้วทันใดนั้น เธอก็วิ่งออกไปเรียกหาคนอย่างรวดเร็ว
ในเวลาไม่กี่นาทีสั้นๆ เด็กสามคนนี้ ก็ร่วมมือกันอย่างสมบูรณ์แบบ
พิมเจ้าโกรธจนจะเป็นบ้า
เมื่อเห็นว่าคนที่อยู่ชั้นล่างจะมาในไม่ช้า ไม่ไกลกันนัก กุญแจที่เธอวางแผนมานาน และแบกรับความหวังทั้งหมดไว้ ก็จะถูกเด็กที่ประเมินค่าต่ำไปหยิบไป
ทันใดนั้น หลังจากความโกรธแค้นอย่างรุนแรงฉายวาบในดวงตาของเธอ เธอก็ดึงกิ๊บดำออกมาจากผมแล้วยิงออกไป
“ฟิ้ว——”
เป็นเสียงแบบนี้
คุณชายคิวที่กำลังจับกุญแจนั้นไว้แล้วเตรียมจะถอยไป หลังจากรู้สึกว่าข้อมือเล็กๆ ของตัวเองเย็น ทันใดนั้น เลือดสีแดงก็ไหลออกมาจากข้อมือของเขา
“คุณชายคิว——”
ชินจังที่กำลังอุ้มน้องสาวอยู่ด้านข้างเห็นเข้า ทันใดนั้น ก็ตกใจจนหน้าเล็กๆ ซีดขาว
ส่วนคุณชายคิว ก็ตัวแข็งไปหลายวินาที
จนกระทั่ง เขาจ้องมองกุญแจที่ตัวเองถืออยู่ และจู่ๆ นิ้วมือทั้งห้าก็จับไว้ไม่ได้ต่อไปอีก ล้มลงไปที่พื้นแบบนี้ จากนั้นเขาจึงรู้สึกถึงความเจ็บปวดอย่างรุนแรง
ร่างเล็กๆ นั้น สั่นไปมา
“คิวคิว เป็นไงบ้าง？ช่วยด้วย ใครก็ได้มาช่วยเร็ว！”ชินจังตื่นตระหนกมาก ไม่สนใจที่จะเก็บกุญแจนั้นต่อ เขาอุ้มน้องสาวไว้ในอ้อมแขนแล้วรีบวิ่งไปประคองน้องชาย