ไห่ฝานกล่าว “มู่เฉียนซี เจ้านี่ช่างไม่รู้จักความเป็นความตายเสียจริง พิษที่เจ้าโดนเข้าไปนั้นเป็นพิษลับแห่งเกาะไห่เทียนของข้า!”
“ฟังดูแล้วเหมือนว่ามันจะร้ายกาจนัก แต่มันก็ไม่เท่าไรนี่!” มู่เฉียนซีกล่าวอย่างหยอกล้อพร้อมรอยยิ้ม
ทันทีที่ข้อมือของนางได้สะบัดออกไป ลูกดอกลูกนั้นก็ได้พุ่งไปทางไห่ฝานประหนึ่งสายฟ้าฝาด
ไฉนเลยที่ไห่ฝานในตอนนี้จะสามารถหลบหลีกไปได้ ไม่นานนักลูกดอกพิษก็ได้ปักเข้าที่ตรงส่วนท้องของเขา
เมื่อนึกถึงความน่ากลัวของลูกดอกนี้ว่ามันน่ากลัวเพียงใด ไห่ฝานก็หวาดกลัวเสียจนในหัวนั้นมีแต่ความว่างเปล่า
แม้ว่าจะมียาแก้พิษอยู่ก็ตาม แต่เขาก็ได้ลืมไปเสียสนิท
ริมฝีปากของเขาเริ่มเป็นสีดำคล้ำ ความเจ็บปวดอันมหาศาลทำให้ร่างกายของเขาสั่นสะท้าน
“ยาแก้พิษ…ใช่แล้ว！ข้ามียาแก้พิษ!” เขานำยาแก้พิษออกมาจากแหวนมิติอย่างรีบร้อน
แต่ปรากฏว่าทันทีที่เงาร่างสีม่วงขยับตัว ยาแก้พิษในมือของไห่ฝานก็ได้ตกไปอยู่ในมือของมู่เฉียนซีเสียแล้ว
ไห่ฝานร้อนรนเสียจนดวงตาทั้งสองข้างแดงก่ำ เขาเอื้อมมือคว้าไปทางมู่เฉียนซีแล้วกล่าว “เอามา…เอายาแก้พิษให้ข้า…”
“อ๊าก! เอายาแพ้พิษให้ข้า ไม่ทันแล้ว ไม่ทันแล้ว ข้าขอร้องเจ้าล่ะ!”
ในตอนนี้ไห่ฝานได้ถูกความหวาดกลัวกลืนกินไปเป็นที่เรียบร้อยแล้ว เขากล่าว “ถ้าหากว่าเจ้าฆ่าข้า เกาะไห่เทียนจะไม่ปล่อยเจ้าไปแน่ ท่านพ่อของข้าได้ทิ้งตราประทับเอาไว้ที่วิญญาณของข้า ทันทีที่เจ้าฆ่าข้า ท่านพ่อของข้าก็จะรู้ได้ทันทีว่าเจ้าคือผู้ฆ่า”
“เอามา…เอายาแก้พิษให้ข้า…”
แต่ทว่ามู่เฉียนซีกลับทำสีหน้าเรียบเฉย “ถึงเจ้าจะขู่ข้า ข้าก็ไม่ให้! เจ้าคิดว่าตำหนักเป่ยหานของข้าจะไปหวั่นเกรงเกาะเล็กเกาะน้อยนอกเขตแดนอย่างเกาะไห่เทียนรึ?”
ไห่ฝานร้อนรนเสียจนแทบบ้า หญิงสาวผู้นี้ไม่รู้เลยแม้แต่น้อยว่าเกาะไห่เทียนของพวกเขานั้นเก่งกาจเพียงใด จึงไม่ยอมติดกับเลย!
เขากัดฟันแน่น เพื่อที่จะเอาชีวิตรอด ฉับพลันเขาก็ได้บังเกิดสติปัญญาขึ้นท่ามกลางความร้อนรน
“ข้ารู้ว่าพื้นที่ส่วนใจกลางของแดนโอสถนั้นอยู่ที่ใด ขอเพียงแค่เจ้าให้ยาแก้พิษ ข้า…ข้าจะเอาแผนที่ให้เจ้า”
“อ๊าก! เร็วเข้าสิ!”
สีหน้าของไห่ฝานซีดเผือดอย่างที่สุดและร่ำร้องอย่างทุกข์ทนจนแทบที่จะสลบไปเช่นนี้
มู่เฉียนซีตกตะลึงเล็กน้อย ดูท่าแล้วการพบเจอเขาในที่แห่งนี้จะไม่ใช่ความบังเอิญเพราะด้วยมีเป้าหมายเดียวกัน
มู่เฉียนซีกล่าว “ได้! เจ้าส่งมอบแผนที่มาข้าจะเอายาถอนพิษให้เจ้า”
ตอนนี้ไห่ฝานไม่มีทางเลือกอื่น เขาได้นำแผนที่เก่าขาดแผ่นหนึ่งออกมาจากในมิติ
มู่เฉียนซีกล่าวด้วยเสียงทุ้มต่ำ “แผนที่นี้ไม่สมบูรณ์!”
ไห่ฝานกล่าว “นี่เป็นของที่พวกเราชาวเกาะไห่เทียนได้มาอย่างยากลำบาก ถึงต่อให้มันจะขาดหายไปบ้างแต่ก็มีค่าเป็นอย่างยิ่ง…”
“เอายาแก้พิษให้ข้า เอายาแก้พิษให้ข้า…”
มู่เฉียนซีนำขวดยาขวดนั้นที่แย่งชิงมาคืนให้แก่ไห่ฝาน “ยาแก้พิษของเจ้า คืนให้เจ้าก็ถูกต้องแล้ว”
ไห่ฝานรับยาขวดนั้นมาและรีบกินมันลงไป
มู่เฉียนซีออกคำสั่งกับพวกอู๋ตี้ “ส่วนคนอื่น ๆ นั้นอย่าให้เหลือรอดแม้แต่ผู้เดียว”
“อืม!”
คนเหล่านั้นของเกาะไห่เทียนกำลังพบกับหายนะ ทันทีที่มู่เฉียนซีคลี่แผนที่นั้นออกดู แผนที่นั้นก็ช่วยนางได้อยู่ไม่น้อย
ตามที่นางได้สังเกตมารวมกับสิ่งที่อยู่บนแผนที่นี้จะต้องหาส่วนใจกลางของแดนโอสถได้พบในเร็ววันอย่างแน่นอน
ปัก ปัก ปัก！อู๋ตี้กับชิงอิ่งจัดการคนของพวกนั้นไปทั้งหมดแล้ว
นักปรุงยาน้อยใหญ่เหล่านั้นของเกาะไห่เทียนได้ถูกลิขิตเอาไว้ให้กลายเป็นปุ๋ยสำหรับสมุนไพรวิญญาณในแดนโอสถอย่างแน่แล้ว
หลังจากที่ไห่ฟานกินยาแก้พิษเข้าไป ก็ดูเหมือนว่าอาการจะดีขึ้นมาไม่น้อย
แต่เมื่อรอจนคนของเกาะไห่เทียนเหล่านั้นล้มตายสลายทัพไปจนหมดสิ้นแล้ว เขาก็พลันรู้สึกว่าทั่วทั้งภายในของตัวเขาเหมือนกับมีหนอนจำนวนนับไม่ถ้วนชอนไชผุด ๆ โผล่ ๆ อยู่ด้านใน
“อ๊าก! เป็นอย่างนี้ไปได้อย่างไร? ทำไมถึงเป็นเช่นนี้? ทำไมยาถอนพิษจึงไร้ผล” ไห่ฝานร้องออกมาราวกับปอดและหัวใจแหลกสลาย
มู่เฉียนซีกล่าว “เสียทีที่เจ้าเป็นนักปรุงยา เจ้ามิรู้หรอกรึว่ามันไม่เหมือนกับพิษนั้นของเจ้าเลยแม้แต่น้อย อีกทั้งมันยังขั้นสูงกว่ามาก”
ในตอนนี้ไห่ฝานเพิ่งจะมาพบว่าเขาได้ต้องพิษชนิดใหม่เข้าไปอีกชนิดหนึ่งแล้ว
“เจ้า…เจ้าวางยาพิษข้า เจ้าคนชั่วช้า ยาแก้พิษ…เอายาแก้พิษให้ข้า…”
มู่เฉียนซีผายมือแล้วกล่าว “ขอโทษด้วย ข้าก็แค่เพียงเกิดนึกสนุกขึ้นมาชั่วขณะก็เลยเติมสมุนไพรลงไปอีกเพียงเล็กน้อยก็เท่านั้น ให้พิษของเจ้าได้รวมกับผงโอสถเล็ก ๆ ของข้า หากสำเร็จแล้วก็จะกลายเป็นพิษชนิดใหม่ขึ้นมา ตอนนี้ข้ายังไม่ได้คิดวิธีการทำยาแก้พิษออกมา”
ไห่ฝานคร่ำครวญ “เจ้า…เจ้าพูดอะไร? เกาะไห่เทียนของข้าจะไม่ปล่อยเจ้าไปแน่”
มู่เฉียนซีกล่าว “พิษนี้จะไม่ทำให้เจ้าตายไปในตอนนี้หรอก! เจ้าจะไม่มาตายต่อหน้าข้าอย่างแน่นอน พวกเจ้าชาวเกาะไห่เทียนไม่มีใครรอดชีวิตเลยสักคน เจ้าคิดว่ามันจะเป็นไปได้มากแค่ไหนที่จะมีโอกาสรู้ว่าข้าเป็นคนฆ่าเข้า”
แน่นอนว่ามันมีช่องโหว่อยู่จุดนึ่ง นั่นก็คือไป๋เหยียนเอ๋อร์ และถึงต่อให้เกาะไห่เทียนรู้เข้าแต่ก็ไม่มีหลักฐาน ถ้าพวกเขากล้าที่จะลงมือ ก็ต้องลองดู！
มู่เฉียนซีกล่าว “พิษชนิดนี้จะทำให้เจ้าเจ็บปวดทรมานจนกระทั่งถึงวันเปิดแดนโอสถ เมื่อถึงตอนนั้นเจ้าก็สามารถหลุดพ้นและกลายเป็นปุ๋ยไปแล้ว”
“เจ้า…เจ้าโหดร้ายนัก!”
“พรวด!” เลือดคำใหญ่คำหนึ่งกระอักออกมา ไห่ฝานแทบจะสลบลงไป
มู่เฉียนซีถือแผนที่จากไป จะต้องหาส่วนใจกลางของแดนโอสถให้พบโดยเร็ว
ระยะเวลาในการเดินทางไปถึงยังใจกลางของแดนโอสถนั้นรวดเร็วกว่าที่มู่เฉียนซีคิดเอาไว้ ที่แห่งนี้มีสมุนไพรวิญญาณขั้นปฐพีอยู่อย่างมากมาย สมุนไพรขั้นสวรรค์เองก็มีอยู่ไม่น้อย
นี่มันเป็นสวนสนุกของนักปรุงยาอย่างแน่นอน แต่อย่าได้มีความสุขมากไปนัก
ในตอนที่มู่เฉียนซีเก็บสมุนไพรอยู่อย่างเบิกบานใจอยู่นั้นก็พลันมีกลิ่นอายหลายกลิ่นเข้ามาใกล้ แน่นอนว่าผู้มาเยือนนั้นเป็นคนของสำนักโอสถฯ
เมื่อพวกเขาได้เห็นเงาร่างสีม่วงก็ตะลึงค้าง “เป็นเจ้า! เจ้ามาถึงที่นี่ก่อนเสียแล้ว”
เมื่อมองดูสมุนไพรวิญญาณขั้นสวรรค์ต้นหนึ่งที่ตกอยู่ในมือของมู่เฉียนซี สีหน้าของพวกเขาก็ยิ่งมืดครึ้มขึ้นเรื่อย ๆ
“ที่แห่งนี้ไม่ใช่ที่ที่เจ้าจะสามารถเข้ามาได้ ยังไม่รีบออกไปอีก!”
มู่เฉียนซีเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย “ในเมื่อเข้ามาในแดนโอสถนี้แล้ว ที่แห่งนี้ก็นับเป็นแดนโอสถแล้วทำไมข้าจะมาไม่ได้?”
“เจ้าก็เป็นแค่เด็กปากไม่สิ้นกลิ่นน้ำนมแห่งดินแดนสี่ทิศคนหนึ่งเท่านั้น สถานที่ล้ำค่าแห่งนี้เป็นสถานที่เก็บสมุนไพรวิญญาณของศิษย์สำนักโอสถฯ ของพวกเราตั้งแต่ไหนแต่ไรมาอยู่แล้ว คนเช่นเจ้า ไม่มีสิทธิ์”
มู่เฉียนซียิ้มแล้วกล่าว “ช่างน่าขันจริง แดนโอสถแห่งนี้มันเป็นของพวกเจ้าสำนักโอสถฯ รึ? มิน่าล่ะสถานที่แห่งนี้ถึงได้เขียนชื่อสำนักโอสถของพวกเจ้าเอาไว้”
“หลีกไป อย่าทำให้ข้าเสียเวลา” มู่เฉียนซีเดินออกไป
เรื่องการเก็บสมุนไพรนั้นเป็นเรื่องที่ล้ำค่าถึงเพียงใด นางไม่อยากที่จะเสียเวลาไปกับฝูงแมลงวันฝูงนี้
“อย่าได้คิดว่าเจ้าพึ่งพาผู้แข็งแกร่งอันลึกลับเปิดประตูแดนโอสถแล้วก็จะสามารถไม่เห็นพวกเราสำนักโอสถฯ อยู่ในสายตาได้ ที่จริงแล้วไม่ต้องให้เขาออกโรงพวกเราสำนักโอสถฯ ก็สามารถที่จะเปิดมันได้ ตอนนี้เจ้าจงไสหัวออกไปจากพื้นที่นี้เสีย มิเช่นนั้นอย่าได้หาว่าพวกเราไม่เกรงใจ” พวกเขากล่าวและถลึงตามองมู่เฉียนซีอย่างดุดัน
“ไม่เกรงใจ! ข้าอยากจะเห็นนักว่าพวกเจ้าคิดที่จะไม่เกรงใจอย่างไร” ตอนนี้มู่เฉียนซีเองก็อารมณ์ไม่ดีขึ้นมาเสียแล้ว
ถูกแมลงวันฝูงหนึ่งรบกวนการเก็บรวบรวมสมุนไพรล้ำค่าเช่นนี้จะให้อารมณ์ดีได้ก็คงจะเป็นเรื่องแปลก
“ให้บทเรียนนางเสียหน่อย!” หนึ่งในคนกลุ่มนั้นกล่าวขึ้น
แม้ว่าตอนอยู่ด้านนอกมู่เฉียนซีไม่อาจที่จะกระทืบพวกเขาได้ แต่ก็ได้ตบหน้าพวกสำนักโอสถฯ ไปเบา ๆ
มาตอนนี้เด็กสาวผู้นี้ยังฝันเฟื่องถึงสมุนไพรวิญญาณในพื้นที่ส่วนใจกลางของแดนโอสถอีก หากไม่ให้บทเรียนนางสักหน่อย มิเช่นนั้นจะคิดว่าสำนักโอสถฯ ของพวกเขานั้นสามารถรังแกได้อย่างง่ายดาย
เมื่อกล่าวจบพวกเขาก็ล้อมมู่เฉียนซีเอาไว้
“ปะมือกับสตรีผู้หนึ่ง มือเพียงข้างเดียวของข้าก็สามารถจัดการได้แล้ว ศิษย์พี่ให้ข้าจัดการเองเถอะ!” ศิษย์น้องที่ดูค่อนข้างหนุ่มผู้หนึ่งอาสาขึ้นมาโดยสมัครใจ