บทที่ 778
“ดังนั้นเรื่องแบบนี้ ไม่ใช่เรื่องที่สมัยพวกเราอายุ10กว่าขวบนะ แค่พูดกันก็ตกลงกันได้ พวกเราจะต้องพิจารณากันอย่างลึกๆ ถึงจะได้ข้อสรุปที่ถูกต้องที่สุด”
เซียวฉางควนก็รีบพูดว่า “ผมรับคำพูดแบบนี้ของคุณไม่ได้ ผมรู้ว่าคุณก็ยังรักผมอยู่ และในใจผมก็ยังรักคุณ ในเมื่อทั้งสองฝ่ายต่างก็มีความรู้สึกให้กัน แล้วยังจะมีเรื่องอะไรที่จัดการไม่ได้อีกล่ะ? ”
พูดไป เซียวฉางควนก็เค้นถามว่า “เหม่ยฉิง ผมถามคุณตรงๆ เลยนะ ตอนนี้ในใจคุณไม่รู้สึกอะไรกับผมเลยใช่ไหม? ”
หานเหม่ยฉิงก็พูดอย่างลำบากใจ “คุณจะให้ฉันตอบอย่างไรกันล่ะ? ถึงอย่างไรตอนนั้นเราก็เคยอยู่ด้วยกัน รักกันดี แถมยังเป็นแฟนคนแรกของกันและกัน แถมยังมีความรู้สึกผิดกันมา20กว่าปี จะบอกว่าไม่มีความรู้สึกอะไรเลย ก็เป็นการหลอกตัวเองเปล่าๆ ”
พูดจบ หานเหม่ยฉิงก็พูดว่า “แต่เมื่อกี้ฉันบอกว่า เรื่องนี้มันไม่สามารถคำนึงความรู้สึกของตัวเองเท่านั้น”
เซียวฉางควนน้ำตาไหลมากกว่าเดิม น่าสงสารเหมือนเด็กเลย
หลายปีมานี้ ความรู้สึกของเขาต้องรับความทุกข์ทรมานมาก ดังนั้นตอนที่หานเหม่ยฉิงกลับมา ก็เป็นการปลอบใจกับความรู้สึกของเขาอย่างมาก
พอเจอหานเหม่ยฉิง เขาถึงสัมผัสได้ว่า ที่แท้ชีวิตของตนเองก่อนหน้านี้ ได้ดำเนินชีวิตอยู่ในทะเลทุกข์มาตลอด
ดังนั้น ชีวิตแบบนั้น เขาไม่อยากอยู่กับมันอีกต่อไปแล้ว
พอเห็นเซียวฉาควนร้องไห้อย่างกับเด็ก หานเหม่ยฉิงก็ตาแดงขึ้นมาบ้าง
เธอเดินไปตรงหน้าเซียวฉางควน แล้วใช้แขนเสื้อเช็ดน้ำตาให้เขาอย่างนุ่มนวล พูดอย่างเป็นห่วงว่า “ฉางควน หลายปีมานี้คุณคงลำบากมามาก ถ้าหากว่าย้อนเวลาไปได้ กลับไปตอนที่ก่อนพวกเราจะเรียนจบ ต่อให้คุณมีอะไรกับหม่าหลันไปแล้ว ฉันก็จะไม่ทิ้งคุณไปเด็ดขาด…..”
พูดไป เธอก็พูดออกมาจากใจด้วยความโศกเศร้า “แต่น่าเสียดาย วันเวลามันย้อนกลับไปไม่ได้ ใครก็ย้อนเวลาไม่ได้ แค่พริบตา พวกเราก็อยู่กันมาจนเป็นคนแก่อายุครึ่งร้อยแล้ว”
เซียวฉางควนจับมือเธออย่างแน่น แล้วพูดอย่างร้อนใจว่า “เหม่ยฉิง！ก็เพราะว่าไม่อาจจะย้อนเวลาไปได้ พวกเราจึงไม่ควรผิดต่อวันเวลาของเราในอนาคต！เพียงวินาทีเดียวก็ไม่ควร！”
พูดถึงจุดนี้ อารมณ์ของเซียวฉางควนก็พลุ่งพล่าน แล้วก็คุกเข่าลงพื้น พร้อมพูดว่า “เหม่ยฉิง ผมอยากอยู่กับคุณจริงๆนะ！”
หานเหม่ยฉิงเห็นเขาคุกเข่าลง ก็เริ่มทำอะไรไม่ถูกขึ้นมา แล้วก็รีบดึงเขาลุกขึ้น พร้อมพูดว่า “ไอ้หยา ฉางควน คุณทำอะไรเนี่ย? รีบลุกขึ้นมา！”
เซียวฉางควนยืนกรานพูดว่า “ถ้าคุณไม่รับปากผม ผมก็จะคุกเข่าอยู่แบบนี้ ไม่ยอมลุกขึ้น！”
หานเหม่ยฉิงก็มองไปยังประตูห้องครัว แล้วพูดอย่างกังวลว่า “ไอ้หยา คุณรีบลุกขึ้นเลย เดี๋ยวเด็กๆ มาเห็นเข้า แล้วคุณจะให้ฉันอธิบายกับพวกเขาอย่างไร！”
เซียวฉางควนก็ตั้งใจพูดว่า “ถ้าเกิดว่าพอลเข้ามาเห็น ผมก็จะบอกเขาว่าผมรักแม่ของเขา หวังอยากจะอยู่กินกับแม่ของเขา และหวังว่าจะได้รับคำอวยพรจากเขา ถ้าหากชูหรันเข้ามาเห็น ผมก็จะบอกเธอว่าผมรักคุณ ผมจะหย่ากับแม่ของเธอ แล้วไปอยู่กับคุณ！”