บทที่ 785
เนื่องจากฝีมือในการทำอาหารของหานเหม่ยฉิงดีมากเลยจริงๆ ทุกคนที่ทานมื้อนี้ล้วนแต่ทานจนจุกหมดเลย
แม้ว่าในใจของเซียวชูหรันจะค่อนข้างไม่พอใจหานเหม่ยฉิง แถมมีการต่อต้านเล็กน้อย แต่สำหรับการทำอาหารของเธอ กลับว่าไม่มีความสามารถที่จะไปต่อต้านแต่อย่างใดเลย
เธอที่ปกติให้ความสำคัญกับการควบคุมอาหารเป็นอย่างมาก ในค่ำคืนนี้กินอาหารไปมากกว่าสามเท่าของมื้อปกติแล้ว
เย่เฉินและพ่อตาอย่างเซียวฉางควนยิ่งไม่ต้องพูดถึงเลย พวกเขาทั้งสองทานอย่างกับพายุพัดพาก้อนเมฆที่หลงเหลือไปจนหมดยังไงอย่างนั้น แทบจะกินอาหารทั้งหมดจนหมดเกลี้ยงแล้ว แม้แต่ซุปผักก็เหลือไม่เท่าไหร่
หลังจากกินข้าวเสร็จแล้ว เซียวฉางควนก็แอบเอามือวางที่ใต้โต๊ะ ปลดเข็มขัดของตัวเอง ให้ท้องที่ป่องออกมาของตัวเองได้ผ่อนคลายลงเป็นการชั่วคราวหน่อย
ในขณะเดียวกันเขาก็อดสงสัยในใจไม่ได้ว่า : “หานเหม่ยฉิงสมบูรณ์แบบไปซะทุกด้านจริงๆ ถ้าหากตัวเองหย่าร้างกับหม่าหลันได้จริงๆ แล้วมาอยู่กับเธอ งั้นก็เหมือนได้ออกมาจากนรกขุมสิบแปด ขึ้นไปอยู่บนสวรรค์เลย”
แม้แต่เย่เฉินเองก็อดไม่ได้ที่จะจินตนาการ ถ้าหากพ่อตาได้อยู่กับหานเหม่ยฉิงขึ้นมาจริงๆงั้นวันเวลาต่อจากนี้ของตัวเองก็คงสะดวกสบายขึ้นเยอะเลย
แม่ยายอย่างหานเหม่ยฉิงนี้ ยากที่จะหาเจอจริงๆ อีกอย่างเธอก็ทำกับข้าวอร่อยมากเช่นนี้ ถ้าหากเธอกลายมาเป็น “แม่ยายคนที่สอง”ของตัวเอง งั้นต่อไปตัวเองก็ไม่ต้องเข้าครัวแล้ว
เพียงแค่เสียดาย เขาไม่สามารถทำให้หม่าหลันหายตัวไปอย่างไร้ร่องรอยได้
เดี๋ยวพอทานข้าวเสร็จ เขาก็จะต้องไปคุยกับเฉินจื๋อข่าย ดูว่าจะปล่อยหม่าหลันออกมาจากสถานกักขังอย่างไร
……
หลังจากทานข้าวเสร็จ หานเหม่ยฉิงก็เป็นคนเริ่มเก็บกวาดห้องทานอาหารและห้องครัวแล้ว
เย่เฉินรีบร้อนที่จะไปรับช่วงต่อ แต่เธอกลับไม่ให้เย่เฉินเข้ามาแทรกแซง บอกว่าเรื่องในครัว เป็นหน้าที่ที่ผู้หญิงควรทำอยู่แล้ว
หลังจากที่เก็บกวาดอย่างเหมาะสมแล้ว หานเหม่ยฉิงถึงจะเอ่ยปากพูดกับคนในครอบครัวว่า ： “ตอนนี้ก็ดึกแล้ว วันนี้ฉันและพอลไม่รบกวนทุกคนแล้วนะขอบคุณการต้อนรับของทุกคนในวันนี้ ทานอาหารมื้อนี้ได้อย่างมีความสุขมาก！”
เซียวฉางควนรีบพูดว่า : “ไอ้หยาเหม่ยฉิง คนที่ควรจะขอบคุณน่าจะเป็นผมมากกว่า คุณทำให้ผมได้ชิมอาหารพื้นเมืองซูโจวที่มากมายก่ายกองเช่นนี้ และเติมเต็มความปรารถนาของผมตลอดยี่สิบกว่าปีนี้ให้สำเร็จ”
หานเหม่ยฉิงยิ้มพร้อมพยักหน้า สำหรับเธอแล้ว ก็ได้เติมเต็มความปรารถนาตลอดหลายปีมานี้ เช่นกัน เพียงแต่ต่อหน้าของเซียวชูหรัน มีคำพูดมากมายที่เธอไม่เหมาะที่จะพูดออกมา ดังนั้นจึงพูดว่า : “พอแล้ว เราก็ไม่รบกวนพวกคุณแล้ว พวกคุณไม่ต้องไปส่ง พวกเราขอตัวก่อนนะ ”
เซียวฉางควนเอ่ยถามว่า : “พวกคุณมากันยังไง？”
หานเหม่ยฉิงพูดว่า : “พอลขับรถมานะ แต่ว่ารถจอดอยู่ที่หน้าประตูเขตคฤหาสน์ของพวกคุณ”
เซียวฉางควนพูดว่า ： “ไอ้หยา พอลดื่มเหล้าแล้วยังจะขับรถได้ไหม？”
หานเหม่ยฉิงพูดพร้อมยิ้มว่า : “เขาขับไม่ได้แต่ฉันขับได้นะ ฉันไม่ได้ดื่มเหล้าสักหน่อย”
“โอ้จริงด้วย！” เซียวฉางควนยิ้มพร้อมพูดว่า : “ผมลืมไปเลย งั้นก็โอเค ผมไปส่งพวกคุณขึ้นรถแล้วกัน”
พูดแล้ว ก็ไม่ได้รอดูท่าทีของหานเหม่ยฉิง เปิดประตูไปเลย ตัวเองเดินออกไปก่อน แล้วค่อยทำท่าทางผายมือเชิญออกไป
เมื่อหานเหม่ยฉิงเห็นเช่นนี้ ก็พูดว่า : “งั้นก็ลำบากคุณแล้วนะซางควน”
เย่เฉินและเซียวชูหรันส่งพวกเขาถึงนอกประตูใหญ่ หลังจากที่บอกลากับพวกเขาตามมารยาทแล้ว เซียวฉางควนก็พาพวกเขาออกไปแล้ว