บทที่ 786
เมื่อเซียวชูหรันเห็นพวกเขาเดินออกไปไกล ปิดประตู พูดกับเย่เฉินว่า : “ระหว่างคุณน้าหานกับพ่อของฉัน ความรู้สึกแบบนี้ก็ช่างชัดเจนเหลือเกิน คุณว่าพ่อของฉันคงไม่ไปมีชู้หรอกใช่ไหม……”
เย่เฉินพูดอย่างจริงจังว่า : “ผมว่าคุณน้าหานไม่ใช่คนแบบนั้นอย่างแน่นอน คนแบบเธอค่อนข้างมีหลักการมาก แม้ว่าในใจจะชอบพ่อของเรามาก จะต้องรอให้พ่อของเราเลิกรากับแม่ก่อนแน่นอน ถึงจะพัฒนาความสัมพันธ์กับพ่อของเรา”
เซียวชูหรันพูดตำหนิด้วยความโมโหนิดหน่อยว่า : “พูดมั่วซั่วอะไรเนี่ย？พ่อจะเลิกรากับแม่ได้ยังไงล่ะ？”
เย่เฉินรู้ เซียวชูหรันจะต้องรับเรื่องนี้ไม่ได้อย่างแน่นอน ก็เลยไม่ได้พูดลงลึกกับเธอ มองดูเวลา แล้วพูดว่า : “ที่รัก คุณพักผ่อนอยู่ที่บ้านให้สบายๆเถอะ ไม่ต้องออกไปตามหาแม่แล้ว ผมจะไปขอร้องเพื่อน ดูว่าพวกเขาพอจะมีช่องทางอื่นๆ ที่จะช่วยสอบถามให้หน่อยได้ไหม”
เซียวชูหรันพยักหน้า พูดว่า : “ให้ฉันออกไปเป็นเพื่อนคุณไหมคะ？”
เย่เฉินรีบพูดว่า : “ไม่ต้องๆ ผมเรียกรถไปเองก็ได้แล้ว สองวันมานี้คุณก็กังวลใจไม่น้อยเลย กลับไปพักผ่อนที่ห้องให้ดีๆเถอะนะ”
เซียวชูหรันถอนหายใจ พูดว่า: “งั้นก็ได้ค่ะ งั้นฉันไม่ไปกับคุณแล้วนะ ถ้ามีปัญหาอะไรรีบโทรมาหาฉันเลยนะคะ ถ้ามีเบาะแส ต้องรีบบอกฉันทันทีเลยนะ”
เย่เฉินตกปากรับคำ เปิดประตูพร้อมพูดว่า : “ได้ งั้นผมไปก่อนนะ”
บอกลากับภรรยา เย่เฉินออกจากTomson Riviera ตอนที่มาถึงประตูนอกเขตคฤหาสน์ พ่อตาเพิ่งจะส่งหานเหม่ยฉิงสองแม่ลูกเสร็จ
เมื่อเห็นเย่เฉินกำลังจะออกไป เซียวฉางควนรีบเอ่ยถามว่า ： “เย่เฉิน ดึกขนาดนี้แล้ว คุณยังจะออกไปข้างนอกอีกเหรอ？”
เย่เฉินพยักหน้า พูดว่า : “ผมจะไปขอร้องเพื่อนๆหน่อย ดูว่าพอจะหาเบาะแสเกี่ยวกับแม่บ้างไหม”
เมื่อเซียวฉางควนได้ยินประโยคนี้ รู้สึกตึงเครียดขึ้นมาทันที รีบดึงเขามาถามว่า : “คุณไปขอความช่วยเหลือใครเหรอ？ไปขอความช่วยเหลือจากท่านหงห้าเหรอ หรือว่าคุณซ่งคนนั้น？”
เย่เฉินพูดว่า : “ไปสอบถามทั้งหมดแหละครับ เส้นสายของพวกเขากว้างขวาง บางทีอาจจะมีช่องทางที่พอจะหาแม่เจอได้”
“ไอ้หยา……” เซียวฉางควนเอามือทาบอกตัวเองด้วยใบหน้าที่ปวดใจ เอ่ยปากถามว่า: “ลูกเขยคนดี เรื่องนี้ เราต้องรีบร้อนขนาดนี้เชียวเหรอ？ช้าลงหน่อยไม่ได้เลยเหรอ？คุณว่าวันที่ดีของเราสองคนเพิ่งจะผ่านไปแค่วันเดียวเองนะ คุณจะทำลายมันเองกับมือเหรอ？”
เย่เฉินรู้ความคิดในใจของพ่อตาดี เขาไม่ยินยอมอย่างมากแน่นอน ที่จะให้ตัวเองพาหม่าหลันกลับมาในตอนนี้
ถึงยังไงวันนี้เขาก็เพิ่งได้พบกับรักแรกพบของตัวเอง และทั้งสองคนเหมือนว่าจะมีโอกาสที่จะพัฒนากันอีกด้วย คนที่เขาไม่อยากเจอที่สุดในตอนนี้ เกรงว่าจะเป็นหม่าหลันแล้วแหละ
แต่ว่า ในสายตาของเย่เฉิน ความสุขของพ่อตาคงจะไม่สำคัญไปกว่า ความสุขของภรรยา
ดังนั้นเขาจึงทำได้เพียงพูดด้วยสีหน้าที่จำใจว่า : “ขอโทษครับพ่อ ช่วงนี้ชูหรันอารมณ์ไม่ค่อยจะดีมาตลอดเลย ถ้าหากยังหาตัวแม่ไม่เจออีก ผมคาดว่าเธอจะได้รับการกระตุ้น ดังนั้นผมต้องคิดหาวิธีนำตัวแม่กลับมาให้เร็วที่สุด”
เซียวชูหรันแสดงท่าทางที่แย่อย่างมาก เขาพูดอย่างจริงจังว่า : “ลูกเขยคนดี ชูหรันเธอก็เป็นผู้ใหญ่แล้ว ผู้ใหญ่จะต้องมีความอดทนอย่างแน่นอน คุณก็ฝึกฝนเธอ ให้เธอรออีกสักสองวันเถอะ ถือว่าพ่อขอร้องคุณแล้วกัน…… ”
เย่เฉินยิ้มเล็กน้อย พูดว่า : “ตอนนี้คุณไม่ต้องร้อนใจขนาดนี้ ถึงแม้ว่าผมจะไปขอความช่วยเหลือจากเพื่อน ก็ไม่ได้หมายความว่าจะพาตัวเธอกลับมาได้ทันทีนะ”
เซียวฉางควนโพล่งพูดออกไปว่า : “ฉันจะไม่ร้อนใจได้อย่างไรละ ไม่ว่าจะเป็นท่านหงห้าหรือว่าคุณซ่ง พวกเขาล้วนเป็นคนที่มีความสามารถมากในจินหลิง ให้พวกเขาช่วยหาคนหนึ่งคนไม่ใช่ว่าเป็นเรื่องที่ง่ายดายเหรอ？ไม่แน่คืนนี้แม่ของคุณก็กลับมาแล้ว！”
เมื่อเย่เฉินเห็นท่าทางที่แทบจะร้องไห้ของเซียวฉางควน พูดอย่างจำใจว่า : “พ่อ เรื่องแบบนี้ ไม่ใช่ว่าเราสองคนคิดแบบไหนแล้วจะเป็นแบบนั้นนะ แทนที่จะหวังว่าให้แม่กลับมาช้าสักสามสี่วัน ถึงขั้นไม่กลับมา สู้หวังให้เธอกลับมาเร็วหน่อยจะดีกว่า”
พูดแล้ว เย่เฉินก็พูดเพิ่มเติมอีกว่า : “รอหลังจากแม่กลับมาแล้ว คุณก็สามารถพูดกับเธอได้อย่างชัดเจน แล้วหย่าร้างกับเธออย่างเป็นทางการ ถ้าทำแบบนี้ คุณก็ไม่ต้องเป็นกังวลอะไร ออกไปตามหาความสุขของตัวคุณเอง！ ”