บทที่ 798
ทันใดนั้น เซียวฉางควนรีบแต่งตัวให้ดูดี แม้แต่อาหารเช้าก็ลืมกินไปเลย และรีบเตรียมตัวออกจากบ้าน
เมื่อเซียวชูหรันเห็นเขาแต่งตัว จึงรีบถามขึ้นทันทีว่า: “พ่อ เช้าตรู่ขนาดนี้จะไปไหน?”
เซียวฉางควนกล่าวอย่างร่าเริงว่า: “ฉันมีนัดกับคุณน้าหาน วันนี้ไปเดินเล่นกันที่มหาวิทยาลัยเก่า เธอไม่ได้กลับมานานกว่า 20 ปีแล้ว!”
เซียวชูหรันได้ยินดังนั้น จึงโกรธขึ้นมาทันที และเอ่ยปากถามไปว่า: “แม่หายไปเกือบจะ 2 วัน 2 คืนแล้ว ยังไม่ได้ข่าวคราวเลย ทำไมพ่อถึงไปเที่ยวกับคุณน้าหานอย่างสบายใจละคะ? หรือว่าพ่อจะไม่คิดจะตามหาการหายตัวไปของแม่ใช่ไหม?”
“เหอะๆ……” เซียวฉางควนหัวเราะเบาๆสองครั้ง กล่าวอย่างปิดบัง โธ่เอ๋ย เรื่องตามหาคนไม่ได้เป็นเรื่องของลูกกับเย่เฉินหรอกเหรอ? ยังไงพวกลูกทั้งสองคนก็ยังเป็นวัยรุ่นกัน ทำอะไรก็น่าเชื่อถือกว่าคนแก่อย่างพ่ออยู่แล้ว พ่ออดทนรอข่าวดีจากพวกลูกๆก็พอแล้ว”
เซียวชูหรันพูดอย่างโมโหว่า: “พ่อ พ่อเป็นแบบนี้หนูจะโกรธจริงๆด้วย! ทำไมเวลาแบบนี้ถึงไม่สามารถลำดับความสำคัญได้? ในใจพ่อ ความปลอดภัยของแม่ ไม่สำคัญเท่ากับการไปมหาวิทยาลัยเก่ากับคุณน้าหานงั้นเหรอ?”
เซียวฉางควนรู้ดีกว่าเรื่องแบบนี้ไม่ถูกต้อง ดังนั้นเขาจึงไม่อยากโต้เถียงเรื่องนี้กับลูกสาวมากนัก ดังนั้นเขารีบโบกมือแล้วพูดว่า: “โธ่เอ๋ย จะสายแล้ว ไม่คุยด้วยแล้ว เดี๋ยวกลับมาค่อยคุยกับลูกนะ ขอตัวก่อน แล้วเจอกัน!”
เมื่อพูดจบ เขาก็เดินก้าวออกไปแล้ว
สุดท้ายแล้วเซียวชูหรันเรียกเขา แต่ก็ไม่ได้ผล
เซียวฉางควนรีบเปิดประตูออกไปแล้ว
มองเซียวฉางควนออกไป เซียวชูหรันพูดกับเย่เฉินด้วยความโมโห: “คุณเห็นหรือยัง? ครั้งนี้แม้แต่คุณ พ่อก็ไม่พาไป ฉันเชื่อว่าคุณน้าหานก็ไม่พาลูกของเธอไปเช่นกัน พวกเขาทั้งสองจะไปในโลกที่มีแต่เขาสองคน……”
เย่เฉินรีบพูด: “โธ่เอ๋ย คุณไม่ต้องคิดมากแล้ว พวกเขาก็แค่เจอกันตามประสาเพื่อนเก่าเท่านั้น โลกที่มีแต่เขาสองคนที่ไหนกันล่ะ”
เซียวชูหรันพูดด้วยดวงตาแดงก่ำ: “คุณไม่ต้องพูดล้างมลทินแทนพวกเขา ระหว่างพวกเขามันคืออะไร ฉันมองพริบตาเดี๋ยวก็ดูออกแล้ว……”
ขณะที่กำลังพูดอยู่นั้น เธอถามเย่เฉินอีกว่า : “จริงสิ เพื่อนๆเหล่านั้น เริ่มช่วยคุณหาตัวแม่ที่หายไปหรือยัง? พวกเขาส่งข่าวอะไรกลับมาหาคุณบ้างไหม?”
เย่เฉินกล่าว : “พวกเขาบอกผมว่าเร็วที่สุดก็ภายในวันนี้ ถึงจะรู้ผล อีกอย่างผมก็ขอให้พวกเขาไปสอบถามแล้ว ช่วงนี้ไม่ได้เกิดเรื่องร้ายแรงอะไรในสังคมหรือคดีอาญาอะไร ดังนั้นพวกเขาจึงบอกผมว่า โอกาสที่แม่จะตกอยู่ในอันตรายมีน้อยมาก วันสองวันนี้น่าจะพบแม่และพากลับมาได้”
เมื่อได้ยินดังนั้น อารมณ์เซียวชูหรันดีขึ้นมาหน่อย เธอถอนหายใจ พูดว่า: “หวังว่าเพื่อนของคุณจะเชื่อถือได้หน่อยนะ ถ้าให้ดีวันนี้ให้แม่กลับมาได้ ไม่อย่างนั้นฉันคงจะต้องพังยับเยินจริงๆ……”
เย่เฉินอดไม่ได้ที่จะตำหนิในใจ ถ้าจะให้เธอกลับมา แน่นอนมาว่าเมื่อไหร่ก็ปล่อยออกมาได้
แต่ที่สำคัญก็คือ ต้องให้เธอเงียบปากด้วยความสัตย์จริง
มิฉะนั้น หากปล่อยเธอกลับมา กลับจะทำให้เกิดภัยแอบแฝงมาด้วย
ยอมปล่อยให้เธออยู่ในสถานกักขังยังจะดีสะกว่า
ครั้นแล้ว เขาส่งข้อความวีแชทให้เฉินจื๋อข่าย ถามเขาว่า: “เรื่องแม่ยายฉันคืบหน้าไปถึงไหนแล้ว?”
ไม่นานเฉินจื๋อข่ายตอบกลับว่า: “คุยกับทางเจ้าหน้าที่ตำรวจฝั่งนั้นไว้แล้ว บอกว่าร้ายแรงมาก ผมเชื่อว่าเธอไม่กล้าพูดมั่วแน่นอน!”
เย่เฉินวางใจและกล่าว: “เอาแบบนี้ คุณหาคนเข้าไปสักสองสามคน ช่วยฉันจัดฉากหน่อย เพิ่มภาพจำให้เธอ ให้เธอปิดปากให้สนิท!”