บทที่ 797
ดวงตามองหม่าหลันที่พยายามคิดฆ่าตัวตาย เจ้าหน้าที่ตำรวจทั้งสองมองหน้ากัน ตำรวจยุติธรรมคนนั้นเอ่ยปากขึ้นมาว่า : “หม่าหลัน พวกเราพิจารณาปล่อยคุณออกไปได้ แต่มีบางปัญหาที่จะต้องคุยให้คุณเข้าใจก่อน หากพวกเราปล่อยคุณไปแล้ว เมื่อคุณกลับถึงบ้าน ครอบครัวของคุณถามการหายไปของคุณ 2 วันนี้ คุณจะบอกพวกเขาว่ายังไง?”
หม่าหลันรีบตอบ : “ฉัน ฉันก็จะบอกพวกเขาว่า……สองวันนี้ฉัน……สองวันนี้……”
หม่าหลันอ้ำๆอึ้งๆอยู่นาน และไม่บอกเหตุผลออกมา เพราะเธอเองก็ไม่รู้ด้วยซ้ำ ว่าหลังจากกลับบ้านไปจะอธิบายสามีกับลูกสาวเธออย่างไร
สุดท้ายแล้วที่เธอหายไปอย่างไม่มีเหตุผล 2 วัน 2 คืน ที่สำคัญกว่านั้นก็คือทั่วทั้งร่างกายไม่มีตรงไหนดูดีเลย พอมองก็รู้ว่าโดนตีไม่น้อย
ที่สำคัญกว่าก็คือ แม้แต่ฟันหน้าทั้งสองซี่ก็หักแล้ว แบบนี้น่าเวทนาเกินไป
ตำรวจยุติธรรมกล่าวอย่างนิ่งๆว่า: “งั้นเอาอย่างนี้ ผมเสนอไอเดียให้คุณอย่างหนึ่ง ถ้าหลังจากที่พวกเราพิจารณาปล่อยคุณออกไปแล้วนั้น หลังจากที่คุณกลับถึงบ้าน ก็บอกสามี ลูกสาว และลูกเขยของคุณ ว่าสองวันนี้ คุณหลงเข้าไปในองค์กรลูกโซ่แห่งหนึ่ง และองค์กรลูกโซ่นั้นล้างสมองคุณ หลอกให้คุณไปธนาคาร และฉ้อโกงจนเสร็จสิ้น หลังจากนั้นคุณก็โดนตำรวจจับ”
หม่าหลันรีบพยักหน้า และพูดว่า: “คุณตำรวจ ไม่ต้องเป็นห่วง ขอแค่คุณปล่อยฉันไป ฉันจะบอกครอบครัวของฉันตามคำแนะนำของคุณแน่นอน จะไม่เปิดเผยเรื่องนี้แม้แต่คำเดียว และจะไม่ให้ส่งผลกระทบต่อการจับแก๊งอาชญากรข้ามชาติของคุณ!”
ตำรวจตอบอืม และพูดเบาๆว่า: “โอเค เรื่องนี้เราขอไปปรึกษาหารือหน่อย และจะส่งคุณกลับไปที่สถานที่กักขังก่อน ถ้าพวกเราหารือกันเสร็จ ก็จะปล่อยให้คุณออกมา สถานที่กักขังจะดำเนินการต่อให้คุณเอง”
หม่าหลันรีบถาม： “คุณตำรวจ คุณคงจะไม่หารือกันจนสุดท้ายก็ไม่ปล่อยฉันไปหรอก ใช่ไหม?”
ตำรวจอยุติธรรมตบโต๊ะ ตำหนิว่า: “เรื่องนี้เราต้องปรึกษากัน! คุณกลับไปและทนรอฟังผลของพวกเราก็พอแล้ว ที่นี่ไม่มีที่ว่างให้คุณต่อรอง!”
เมื่อหม่าหลันได้ยิน ก็ไม่กล้าพูดอีก ทำได้เพียงยอมรับปฏิบัติตามกฎ พูดอย่างสั่นๆว่า: “คือว่า คุณตำรวจ ตอนนี้ฉันแค่กลับไปรอฟังข่าวใช่ไหม?”
“ใช่!” ตำรวจอยุติธรรมกล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชา: “เราจะให้ตำรวจขับรถส่งคุณกลับไป คุณต้องจำไว้ หลังจากที่ออกไปจากประตูนี้ ห้ามพูดเรื่องอะไรเกี่ยวกับเรื่องนี้เด็ดขาด!”
หม่าหลันพยักหน้าและใบหน้าเต็มไปด้วยความแน่วแน่ พูดรับประกันว่า: “คุณวางใจเถอะ แม้ว่าจะตีฉัน ฉันก็จะไม่พูดสักคำ!”
ต่อจากนั้น หม่าหลันก็โดนตำรวจทั้งสองขับรถพากลับไปที่สถานกักขัง
ณ ถนนที่กำลังเดินทางกลับ เธอรู้สึกหดหู่ใจมาก
ยังไงก็คิดไม่ถึงมาก่อน เรื่องนี้กลายเป็นแบบนี้ไปได้
เรื่องที่สำคัญ เป็นไปไม่ได้แล้วที่จะไปหาไอ้คนเลวเย่เฉินเพื่อคิดบัญชี
มิฉะนั้นถ้าหากตัวเองไม่ระวังคำพูดให้ดี หลุดปากขึ้นมา เมื่อตำรวจรู้ พวกเขามีโอกาสที่จะจับตัวเธอกลับไปที่สถานที่กักขังอีก
ถ้าเป็นแบบนั้น ก็ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่เธอถึงจะได้ออกมาอีก
……
เมื่อหม่าหลันถูกส่งกลับไปที่สถานกักขัง เซียวฉางควนแทบจะรอไม่ไหวที่จะหาโอกาส พบกับหานเหม่ยฉิงอีก
เมื่อคืนกินอาหารบ้านๆแสนอร่อยกับหานเหม่ยเฉิงที่บ้าน และเป็นอาหารที่หานเหม่ยฉิงลงมือทำเองกับมือ สิ่งนี้ทำให้เซียวฉางควนอารมณ์ดีมาก
ครั้นแล้ว ตอนเช้าเขาส่งวีแชทหาหานเหม่ยฉิง ชวนเธอไปเดินเล่นที่มหาวิทยาลัยจงซานที่เคยเป็นมหาวิทยาลัยเก่าของพวกเขาทั้งสองคน เพื่อรำลึกความทรงจำในตอนนั้น
เมื่อหานเหม่ยฉิงได้ยินว่าเขาชวนเธอไปเดินเล่นที่มหาวิทยาลัยเก่า เธอรีบตอบตกลงทันทีโดยไม่ลังเล