สีหน้าของมู่เฉียนซีพลันเปลี่ยนไปในทันที พิฆาตวิญญาณหานางเจอแล้ว อีกอย่างคาดว่าเขาคงชำระร่างกายให้สะอาดปราศจากพิษได้แล้ว!
ครานี้ต้องตายเป็นแน่!
และมันก็เป็นอย่างที่คิดเอาไว้จริง ๆ ร่างในชุดสีแดงเลือดอันมีเสน่ห์นั้นปรากฏขึ้นตรงหน้านาง นิ้วอันเรียวยาวนั้นจับไหล่มู่เฉียนซีเอาไว้
มืออีกข้างบีบลำคอระหงของมู่เฉียนซีด้วยแรงที่ไม่มากไม่น้อย
เขาเคลื่อนไหวได้เร็วมาก ไม่มีโอกาสให้มู่เฉียนซีได้ตอบโต้เลย
“แมวน้อย ข้าหาเจ้าเจอจนได้!” ดวงตาสีแดงเลือดนั้นทั้งงดงามและทั้งอันตรายมากด้วย
“หนีรอดไปจากเงื้อมมือข้าได้นานเพียงนี้ ไม่เลวเลยนี่!”
“อู๋ตี้ เสี่ยวหง!”
มู่เฉียนซีไม่คิดจะยอมรามือ อู๋ตี้ย่อยอาหารแล้ว ส่วนเสี่ยวหงก็เลื่อนขั้นเป็นสัตว์ศักดิ์สิทธิ์ระดับหกได้สำเร็จแล้วเช่นกัน!
ลำแสงสีแดงและขาวพุ่งออกมา กรงเล็บของอู๋ตี้พุ่งไปที่หัวใจของพิฆาตวิญญาณ!
เปลวไฟของเสี่ยวหงพุ่งครอบคลุมไปที่พิฆาตวิญญาณ ขณะเดียวกันพลังอันเย็นยะเยือกสูบฉีดเข้าไปในร่างของมู่เฉียนซีทำให้มู่เฉียนซีไม่สามารถขยับได้
“ครั้งนี้ข้าจะไม่ให้แมวน้อยอย่างเจ้าหนีได้อีกแล้ว!”
พิฆาตวิญญาณผลักมู่เฉียนซีออกไป และเริ่มต่อสู้กับอู๋ตี้และเสี่ยวหง!
“ความแข็งแกร่งของสัตว์ศักดิ์สิทธิ์ระดับหก พวกเจ้าคิดว่าจะทำอะไรข้าได้เหรอ?”
พิฆาตวิญญาณมองพวกมันด้วยสายตาดูถูกเหยียดหยาม จิตสังหารแผ่ซ่านออกมาอย่างรุนแรง
ตูม!
ลำแสงทั้งสามของพวกเขาปะทะกัน มู่เฉียนซีมองดูการต่อสู้ของพวกเขา นางจะลุกขึ้น แต่ก็ไม่สามารถขยับตัวได้
“นายท่าน พิฆาตวิญญาณใช้พลังกระบี่ผนึกร่างของนายท่านไว้ พลังของข้ากับของพิฆาตวิญญาณมีต้นกำเนิดมาจากที่เดียวกัน ข้าจะปลดผนึกให้นายท่านเอง!”
พิฆาตวิญญาณขยับนิ้วเพียงเล็กน้อยก็สามารถปลดผนึกได้แล้ว แต่มังกรเพลิงกลับพยายามทำอยู่นานมาก!
เสี่ยวหงกับอู๋ตี้ไม่ใช่คู่ต่อสู้ของพิฆาตวิญญาณเลย ต่อสู้กันไปมาไม่นานนักก็ถูกพิฆาตวิญญาณโจมตีจนกระเด็นออกไปทีละตัว
บาดแผลจากกระบี่นั้นลึกจนเห็นกระดูก มันช่างน่ากลัวเกินไปแล้วจริง ๆ
พิฆาตวิญญาณกล่าวว่า “พวกเจ้าเป็นสัตว์พันธสัญญาของแมวน้อย เช่นนั้นข้าจะไว้ชีวิตน้อย ๆ ของพวกเจ้าก็แล้วกัน!”
อู๋ตี้กัดฟันกรอดพลางกล่าว “พวกข้าไม่ยอมให้เจ้าทำร้ายนายท่านเด็ดขาด เจ้าวิปริต!”
อู๋ตี้ยังคิดจะพรวดเข้าไป แต่ร่างของมันบาดเจ็บอย่างสาหัสสากรรจ์ทรมานจนมันโซซัดโซเซ
เจ้าหมอนี่ลงมือหนักเกินไปแล้วจริง ๆ!
“บัดซบ!” เสี่ยวหงก็โกรธเกรี้ยวขึ้นแล้ว เลื่อนขั้นเป็นสัตว์ศักดิ์สิทธิ์ระดับหกแล้วก็ยังจัดการเจ้าวิปริตนี่ไม่ได้
มังกรเพลิงกล่าวด้วยความดีใจว่า “นายท่าน ได้แล้ว มังกรเพลิงปลด…”
ยังไม่ทันกล่าวจบ มังกรเพลิงก็รู้สึกได้ว่าพิฆาตวิญญาณยืนอยู่ด้านหลังของมัน และมันก็ตัวแข็งทื่อไปทันที
“พิฆาตวิญญาณ เจ้าอย่าได้ทำอะไรมั่วซั่วเชียวนะ นายท่านเป็นคนดี เหตุใดเจ้าถึงได้…”
ปัง! ก่อนที่มังกรเพลิงจะพูดออกมาจนจบ เขาก็ถูกพิฆาตวิญญาณจับโยนออกไป
“สวะไร้ประโยชน์อย่างเจ้ายังคงพูดจาไร้สาระเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนเลยนะ!”
“ต่อให้มังกรเพลิงจะปลดผนึกได้ ต่อให้เจ้าจะขยับตัวได้ แต่ยังไงเจ้าก็หนีไม่รอดอยู่ดี” พิฆาตวิญญาณเข้าไปใกล้มู่เฉียนซีทีละก้าวช้า ๆ
มู่เฉียนซีค่อย ๆ ร่นตัวถอยหลัง ถอยจนไม่มีทางถอยได้แล้ว
พิฆาตวิญญาณกล่าว “แมวน้อย มองตาข้า แล้วบอกข้า เจ้าต้องการข้าหรือไม่?”
ดวงตาที่งดงามดุจดั่งอัญมณีคู่นั้นจ้องมองมู่เฉียนซี พิฆาตวิญญาณราวกับจะดึงวิญญาณของมู่เฉียนซีออกมาก็มิปาน
ไม่มีผู้ใดไม่หลงใหลในดวงตาคู่นี้
มู่เฉียนซีกำหมัดแน่น ความเจ็บปวดบนฝ่ามือทำให้นางตั้งสติขึ้นได้
มู่เฉียนซีตอบ “ต้องขอโทษด้วย ตอนนี้ข้าไม่สามารถตอบสนองความต้องการของผู้ยิ่งใหญ่อย่างเจ้าได้ ฉะนั้น ข้าไม่ต้องการ!”
ในอนาคตหากนางมีพลังเพียงพอที่จะต้านทานได้ นางจะต้องจัดการกับเจ้าสารเลวนี่แน่นอน!
“แมวน้อยปากไม่ตรงกับใจเช่นนี้ ทำให้ข้าโกรธมากนะ!” นิ้วมืออันเรียวยาวสัมผัสไปที่หางตาของมู่เฉียนซี!
หากเขาออกแรงละก็ มีหวังลูกตาของมู่เฉียนซีต้องถูกเขาควักออกมาเป็นแน่
“ดวงตาดื้อรั้นคู่นี้ ช่างงดงามยิ่งนัก!”
“เปลี่ยนความคิดตอนนี้ยังทันนะ!”
มู่เฉียนซียังคงสงบนิ่งอยู่ ขืนตื่นตระหนกไป ต้องพ่ายแพ้เป็นแน่
“ข้ายืนยันอีกครั้ง ข้าไม่ต้องการ! เจ้าจะฆ่าข้าหรือจะรีบไสหัวไปก็เลือกเอา!”
ฉึก! เล็บของพิฆาตวิญญาณกดลงที่หางตามู่เฉียนซีจนเกิดรอยเลือดขึ้น
เขาเข้าใกล้มู่เฉียนซีและกล่าวว่า “แมวน้อย เจ้าพูดผิดแล้ว ข้าไม่ฆ่าเจ้าหรอก แค่จะทำให้ร่างกายของเจ้าขาดอวัยวะบางส่วนไปก็เท่านั้น”
“เจ้าว่า ข้าจะควักลูกตาเจ้า หรือจะควักหัวใจเจ้าดีล่ะ”
พิฆาตวิญญาณอยากเห็นแมวน้อยตรงหน้าผู้นี้ตื่นตระหนกตกใจและขอร้องอ้อนวอนเขา แต่ก็ไม่ได้เห็น!
ฝืนทำเป็นนิ่งอย่างนั้นเหรอ เช่นนั้น…
และในขณะที่พิฆาตวิญญาณจะลงมือนั้น ลำแสงสีเขียวอ่อนลำแสงหนึ่งก็ได้สว่างวาบขึ้นและโจมตีพิฆาตวิญญาณจนกระเด็นออกไป
มู่เฉียนซีอุทานขึ้นด้วยความตกใจ “ชิงอิ่ง!”
ร่างในชุดเขียวร่างหนึ่งปรากฏขึ้นตรงหน้ามู่เฉียนซี ดวงตาคู่นั้นจ้องมองไปที่พิฆาตวิญญาณ
“เฉียน ปล่อยให้เป็นหน้าที่ข้า!”
พิฆาตวิญญาณยิ้มพลางกล่าวอย่างหยอกล้อว่า “ดูท่าของเล่นของแมวน้อยจะมีไม่น้อยเลยนะ ข้าจะเล่นเป็นเพื่อนเขาเอง!”
ครั้นแล้ว ร่างในชุดเขียวกับร่างในชุดแดงก็กระโดดขึ้นไปต่อสู้ประมือกันกลางอากาศ ภายในชั่วพริบตาเดียว เปลวไฟก็ปรากฏขึ้นทันที!
“หึ! ที่แท้ก็เป็นแค่หุ่นเชิดตัวนึง แถมยังทำมาจากท่อนไม้อีกด้วย! งั้นก็ให้ข้าเผาเจ้าไปเสียเลยก็แล้วกันนะ!” พิฆาตวิญญาณยกยิ้มอำมหิตขึ้น
เปลวไฟสีแดงอันดุร้ายนั้นพุ่งไปทางชิงอิ่ง
มู่เฉียนซีตะโกนขึ้นอย่างเป็นกังวลว่า “ชิงอิ่ง ระวัง!”
ร่างของชิงอิ่งมีความสามารถในการป้องกันที่แข็งแกร่งมาก ราวกับฟันแทงไม่เข้า ตกน้ำไม่ไหล ตกไฟไม่ไหม้
พรึ่บ พรึ่บ!
มุมเสื้อของชิงอิ่งถูกเปลวไฟแผดเผา แต่ก็ไม่ได้เป็นปัญหามากนัก!
และในตอนนี้เอง กระบี่ของพิฆาตวิญญาณก็พุ่งเข้ามาแล้ว
เงากระบี่นั้นรวดเร็วราวกับสายฟ้า ร่างในชุดเขียวรีบหลบหลีกอย่างรวดเร็ว
เขาพุ่งเข้าไปใกล้พิฆาตวิญญาณ และกำหมัดต่อยอย่างรุนแรงไปหมัดหนึ่ง!
ผั๊วะ ปัง ปัง!
พวกเขาต่อสู้กันอย่างระทึก และอันตรายมาก!
มังกรเพลิงเข้าไปอยู่ข้างกายมู่เฉียนซีและกล่าวว่า “หวังว่าเจ้าท่อนไม้จะเอาชนะพิฆาตวิญญาณได้นะ พิฆาตวิญญาณจะได้ทำร้ายนายท่านไม่ได้”
ทว่า ความเป็นจริงกลับไม่ได้เป็นเหมือนดั่งที่มังกรเพลิงคิดเอาไว้
พิฆาตวิญญาณยิ้มพลางกล่าว “เจ้าเป็นหุ่นเชิดที่แข็งแกร่งมากจริง ๆ ! แต่ต่อให้แข็งแกร่งมากเพียงใด เจ้าก็เป็นเพียงแค่ท่อนไม้ท่อนหนึ่งก็เท่านั้น!”
ชั่วพริบตาเดียว เงากระบี่และเปลวไฟก็ปิดกั้นชิงอิ่งไว้
ฉึก!
กระบี่สีแดงเลือดแทงเข้าที่ร่างของชิงอิ่ง!
ร่างของชิงอิ่งที่ไม่เคยมีผู้ใดทำร้ายให้ได้รับบาดเจ็บได้เลย แต่ตอนนี้กลับถูกพิฆาตวิญญาณโจมตีด้วยกระบี่จนเกิดรอยกระบี่ขึ้น!
ชิงอิ่งไม่มีเลือดเนื้อ โดนกระบี่โจมตีแต่ไม่มีเลือดไหลแต่อย่างใด แต่มู่เฉียนซีกลับรู้สึกเจ็บปวดมาก!
นี่เป็นครั้งแรกที่ชิงอิ่งได้รับบาดเจ็บภายนอก และรอยบาดแผลนั้นยังไหม้เกรียมอีกด้วย
ชิ่งอิ่งไม่สนใจแม้แต่น้อย เขาพุ่งเข้าหาพิฆาตวิญญาณอีกครั้ง!
เขารู้ดีว่าคนผู้นี้ต้องการชีวิตของคนที่เขาปกป้อง ไม่ว่าจะต้องแลกด้วยสิ่งใด เขาจะต้องจัดการเจ้านี่ให้ได้
พิฆาตวิญญาณเลิกคิ้วพลางกล่าวว่า “ยังไม่ยอมตัดใจอีกเหรอ งั้นข้าจะฟันร่างของเจ้าให้ขาดเป็นท่อน ๆ เอง”
มู่เฉียนซีตะโกนขึ้น “ชิงอิ่ง กลับมา!”
ชิงอิ่งไม่ใช่มนุษย์ หากเขาถูกพิฆาตวิญญาณโจมตีจนบาดเจ็บสาหัส นางก็จะไม่สามารถรักษาเขาได้ และจะเป็นผลลัพธ์ที่น่าเศร้าอย่างที่ไม่อาจย้อนกลับได้
พิฆาตวิญญาณยิ้มพลางกล่าวว่า “แมวน้อยเป็นห่วงเจ้าท่อนไม้นี่เหรอ แต่ยิ่งเจ้าเป็นห่วงมากเท่าไหร่ ข้าก็ยิ่งอยากเผาทำลายเจ้านี่จนไม่เหลือซากมากเท่านั้น! อย่างไรเสีย ท่อนไม้มันก็เผาไหม้ได้ไม่ยาก”
.