ยัยหมอวายร้ายที่รัก บทที่ 1164 อิสริยาภรณ์สิบดาว
“ได้ยินว่า ในปีนั้นเพื่อเป็นการระลึกถึงวีรบุรุษแห่งการต่อสู้เหล่านั้น ได้รับเหรียญเป็นสิบเหรียญ คนที่ได้รับเหรียญเหล่านี้ ล้วนแต่เป็นบุคคลที่เคยอุทิศตัวให้ทั้งนั้น”
“ที่แท้ คนพวกนี้ก็จะต้องอยู่ต่อ แต่ไม่รู้ว่าใครเป็นคนเสนอ บอกว่าต้องการจะกระตุ้น หลังจากนั้นสิบคนนี้ก็ปฏิเสธแล้ว คนที่ยังอยู่ก็ล้วนแต่กลับไปเป็นคนธรรมดาทั่วไปแล้ว”
ตอนที่แสนรักพูดถึงตรงนี้ มุมปากก็ดูมีความเยาะเย้ยอย่างมาก
ส่วนคนนั้นที่อยู่ในรถ ตอนที่ได้ยิน ทั้งร่างกายก็ยิ่งแข็งทื่อ ใบหน้าที่มีอายุทั้งแดงทั้งขาว ขาวเสียจนซีด ก็ไม่ต้องพูดถึงว่าเต็มไปด้วยสีสันขนาดไหนแล้ว
ไม่ผิด ตอนแรกพวกเขาสิบคน ก็เป็นเพราะแบบนี้ถึงได้กลับบ้านไป
แต่หลังจากนั้นไม่กี่สิบปี ตอนที่เขาตบหน้าตัวเองนั้นก็ถูกจับเอาไว้ได้พอดี!
“คุณว่า พวกคุณกลุ่มนี้ทำไมถึงได้หน้าไม่อายกันขนาดนี้? อยากจะได้อำนาจก็พูดมาตรงๆสิ ทำไมจะต้องทำอะไรที่น่ารังเกียจแบบนี้ด้วย? ตอนที่ให้พวกคุณก็ไม่เอา จะต้องให้ถูกไล่กลับไป ถึงได้ลักลอบมาใช้วิธีเลวๆพวกนี้ ทำไมกัน? พวกคุณรู้สึกว่าใต้ผืนฟ้านี้ล้วนแต่เป็นของเล่นของพวกคุณใช่ไหม? ตอนแรกพวกคุณก็บุกได้ ตอนนี้ก็จะต้องถูกพวกคุณเล่นสนุกด้วยเหมือนกันใช่ไหม?”
คำพูดสุดท้ายของแสนรักตอนที่พูดออกมานั้น ปืนที่อยู่ในมือก็เหนี่ยวไกแล้วด้วยเช่นกัน
“อ๊า – -”
ทันใดนั้นภายในรถก็มีเสียงกระจกถูกทุบแตกดังขึ้นมา
คนที่นั่งอยู่ด้านใน จับขาที่มีเลือดออกของตัวเองเอาไว้แล้วร้องออกมาอย่างน่าเวทนา มองวิบูลย์ที่อยู่ข้างๆ นั่นเรียกว่าตกใจกลัวเสียจนขวัญหนีดีฝ่อไปหมด
ในที่สุดเขาก็ได้มาเจอกับความโหดร้ายของคนบ้านี่อีกครั้ง!
“คุณวางใจเถอะ กระสุนลูกนี้ผมยังไม่ได้ใช้ ขานี้ของคุณ ถ้าหากคุณให้ความร่วมมือดีๆ ก็ยังสามารถพอช่วยได้ ไม่อย่างนั้นผมเองก็จะให้คุณได้ลิ้มถึงรสชาติที่อวัยวะภายในทั้งหมดค่อยเน่าเปื่อยไปทีละนิดๆ”
แสนรักได้ยินเสียงร้องอย่างอนาถเหมือนกับหมูถูกฆ่า เก็บปืนกระบอกนั้นไป แล้วพูดเตือนบุคคลนี้ ว่าตัวเองยังไม่ได้ใช้กระสุนลูกนั้น
แต่น้ำเสียงสุดท้ายของเขา ก็น่ากลัวเป็นอย่างมาก
ก็เหมือนกับ ถ้าหากคนที่อยู่ตรงหน้านี้กำชับคนอื่นอย่างไม่ซื่อสัตย์ กระสุนลูกนั้น ก็จะเข้าไปในร่างกายของเขาทั้งเป็น หลังจากนั้นก็จะเหมือนกับคนที่ถูกพวกเขาโจมตีในป่านั้น
เขาจะทำให้เขาอยากจะมีชีวิตอยู่ก็อยู่ไม่ได้ หรืออยากจะตายก็ตายไม่ได้เช่นกัน!
สุดท้ายแล้วก็กลายเป็นเนื้อที่เน่าเละ!
คนสูงวัยนี้ตัวสั่น สุดท้ายแล้วท่ามกลางความเจ็บปวดนี้ ลืมตาทั้งสองข้างขึ้นมองเขา
“แกคิดว่า ไชยันต์ปู่ของแกจะดีได้ซักแค่ไหนกัน? ไม่กี่ปีมานี้ สร้างอำนาจและตำแหน่งทิ้งเอาไว้ให้พวกแกตระกูลเทวเทพมากขนาดไหน? แกบอกได้ไหมว่าเขาบริสุทธิ์น่ะ?”
“คุณพูดอะไรน่ะ?”
รอไปรอมา จนสุดท้ายแล้ว ผู้ชายที่รอเพียงประโยคนี้ ในที่สุดก็สูญเสียความอดทนลงแล้ว
“ไชยันต์?”
เขาลุกขึ้นยืน เนื่องจากเป็นการดูถูกมากเกินไป ทำให้เขาหัวเราะออกมาอย่างเต็มที่!
“อย่างพวกคุณก็กล้าไปเทียบกับเขาเหมือนกันเหรอ? ใช่ หลังจากที่พวกคุณไปแล้วเขาทำให้ตระกูลเทวเทพกลายมาอยู่ใต้คนหนึ่งคน และอยู่เหนือคนเป็นหมื่น แต่ผมจะบอกคุณให้นะ เขาไม่เคยทำเรื่องที่ผิดต่อประชาชนเลยมาก่อน และยิ่งไม่เคยทำร้ายประชาชนที่ไม่ได้รู้เรื่องรู้ราวด้วย เขาใส่ชุดนานมาหลายปี ทำให้ประเทศนี้สงบได้นานขนาดไหน พวกคุณ….ไม่คู่ควรที่จะมาเทียบกับเขา!”
“ปัง – -”
หลังจากที่เสียงตวาดด้วยความโกรธเสียจนระงับอารมณ์เอาไว้ไม่ได้ดังขึ้นทั้งถนนบนภูเขา เขาไม่ได้ให้โอกาสใดๆกับคนๆนี้อีก เหนี่ยวไกปืนออกมาเลย
เลือดสาดกระเซ็น!
ครั้งนี้ในที่สุดเขาก็เอากระสุนนัดนั้นยิงเข้าไปตรงหน้าอกของเขา
คนๆนี้เบิกตาทั้งสองข้างขึ้นมาทันที ดวงตาเต็มไปด้วยความตกตะลึงและความหวาดกลัว ราวกับว่าถึงคราวตายแล้ว เขาก็ยังไม่ยอมเชื่อ ว่าคนอายุน้อยตรงหน้าคนนี้ จะเอาชีวิตเขาจริงๆ
ไม่ใช่ง่ายๆที่เขาจะจับปลาตัวใหญ่ได้เลยนะ
ก็จะมาฆ่าเขาแบบนี้แล้วอย่างนั้นหรือ?
เขาเริ่มกระตุกขึ้นอย่างรุนแรง เนื่องจากว่ากระสุนเกิดฟูขึ้นในร่างกายของเขา อวัยวะภายในและเลือดเริ่มละลายกัดกร่อน เขาส่งเสียงร้องออกมาอย่างน่าเวทนาอยู่ในรถด้วยลักษณะท่าทางที่น่ากลัวมาก
“ทำ….ทำไม?”
“ทำไม?” แสนรักที่จับสัตว์ร้ายนี่ได้ด้วยมือของตัวเอง ในที่สุดก็รู้สึกอารมณ์ดีขึ้นมากแล้ว
“คุณคิดว่าที่ผมไว้ชีวิตคุณ เป็นเพราะจับคนที่สมคบคิดกับคุณพวกนั้นเหรอ? ผมจะบอกคุณให้นะ คุณถูกผมจับออกมาได้แล้ว คนอื่นๆคุณรู้สึกว่าจะหนีได้เหรอ? อิสริยาภรณ์สิบดาวเท่านั้น อย่างมาก ผมก็โค่นล้มสภาพสังคมนี่ แล้วกำจัดพวกเขาทั้งหมดให้ราบเรียบ!”
ไม่คิดว่าสุดท้ายแล้วผู้ชายคนนี้จะได้ใจถึงขั้นนี้แล้ว!
ในที่สุดบุคคลนี้ก็ถูกทรมานอย่างเจ็บปวดจนตายท่ามกลางความหวาดผวา หลังจากที่เขาสิ้นใจแล้ว เป็นเวลานานที่ดวงตาคู่นั้นเบิกโตขึ้นมา เหมือนกับว่าเห็นอะไรที่น่ากลัวอยู่แบบนั้น
นี่เป็นคนบ้าไปแล้วจริงๆ!
ทำไมพวกเขาจะต้องไปหาเรื่องเขาด้วย?
วิบูลย์เองก็ตกใจเสียจนสติหลุดลอยไปเล็กน้อยแล้ว เห็นบุคคลนี้สิ้นใจแล้วนั้น เขาก็รีบวิงวอนขอร้องว่าจะไม่ทำแล้ว เป็นเพียงแค่กุมศีรษะตัวเองแล้วหดตัวลงโดยอัตโนมัติ
แสนรักเห็นแล้วจึงเอ่ยถามขึ้น : “ลูกชายของคุณล่ะ?”
วิบูลย์สั่นเทา!
และตอนนี้เอง เขาถึงได้มีสติขึ้นมาได้ในที่สุด