ยัยหมอวายร้ายที่รัก บทที่ 1168 ม็อกโกคุณกลับมาแล้วใช่ไหม?
“คุณชายภาสดร พวกเราถึงแล้วค่ะ”
พี่ภาเห็นว่าถึงแล้ว จึงถอนหายใจออกมา และจะต้องเริ่มรับเด็กกลับมาอุ้มแล้ว
ภาสดร : “…….”
ในที่สุดก็ไม่สามารถทนได้ ก้มลงไปจูบเบาๆตรงหน้าผากของเจ้าตัวน้อย เขาถึงได้ส่งเด็กให้กับคนรับใช้คนนี้ด้วยความอาลัยอาวรณ์
“ใช่สิ แล้วแม่ของเธอล่ะครับ? ไม่ใช่ว่ากลับมาแล้วเหรอ? แล้วทำไมเด็กถึงยังอยู่ที่เดอะวิวซีอีกล่ะครับ?”
“……..”
ประโยคแบบนี้ พี่ภาที่อุ้มเด็กเตรียมตัวจะลงรถนั้น อาการที่แสดงออกมานั้นก็เริ่มมีการหลีกเลี่ยงออกมา
ภาสดรเป็นคนฉลาด เมื่อเห็นเธอเป็นแบบนี้แล้ว ก็รู้สึกได้ว่าจะต้องเกิดเรื่องขึ้นมาได้ทันที เขาจึงยื่นมือออกไปจับเธอเอาไว้
“เกิดอะไรขึ้น? เธอเป็นอะไรครับ?”
“คุณชายภาสดร คุณใจเย็นๆนะคะ คุณหนูใหญ่เธอ….เธอก็ไม่ได้มีเรื่องใหญ่อะไรหรอกค่ะ หลังจากที่กลับมาแล้ว ตอนที่ไปไหว้คุณ….คุณชายม็อกโก ก็ถูกคุณอาวิยศของเขามาหา หลังจากนั้นไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ทั้งสองคนก็มีการปะทะกัน และจากนั้นคุณหนูใหญ่ก็ถูกส่งตัวไปที่โรงพยาบาล หลังจากที่กลับบ้านมา เธอก็ดูเป็นทุกข์อยู่ตลอด และไม่สนใจใครเลยด้วย”
ในที่สุดพี่ภาก็ไม่ปิดบังคนๆนี้ อธิบายรายละเอียดเรื่องราวออกมา
แสงดาวในช่วงเวลานี้ไม่ค่อยพูดจริงๆ แล้วก็ไม่สนใจอะไรเลยด้วยเช่นกัน ตั้งแต่ที่เธอกลับมาจากโรงพยาบาล ตัวคนดูไม่มีปัญหาอะไร แต่หลายๆครั้ง เธอก็จะนั่งเงียบๆอยู่ตรงนั้น
บางครั้งก็เหม่อลอยเป็นวันๆ
แม้แต่ลูกที่ร้องไห้อยู่ข้างๆ เธอก็ไม่ได้มีปฏิกิริยาตอบสนองเลยด้วยเช่นกัน
ดังนั้นสุดท้ายแล้วหนูดาราจึงต้องพากลับมายังเดอะวิวซี
อา….
พี่ภามองเด็กที่อยู่ในอ้อมกอด รู้สึกกลุ้มใจเป็นอย่างมาก
แต่ที่ทำให้เธอคิดไม่ถึงก็คือ คำพูดที่เธอเพิ่งจะพูดจบนั้น ผู้ชายที่มาจากเดอะวิวซีคนนี้ และรักษาสติเอาไว้โดยตลอด จู่ๆก็จะสูญเสียการควบคุมไปแล้ว
สีหน้าของเขายิ่งซีดเซียวขึ้น รูม่านตานั้นเริ่มที่จะเผยความหวาดกลัวออกมา
ภายในหนึ่งวินาที พี่ภากับคนขับรถที่อยู่ข้างหน้ายังไม่ทันได้มีปฏิกิริยาตอบกลับ บุคคลนี้ก็ดึงประตูรถเปิดออก แล้วพุ่งตัวเออกมาทันที และวิ่งเข้าไปในเรด พาวิเลี่ยนในชั่วพริบตา
“คุณชายภาสดร! คุณชายภาสดร!”
“คุณกลับมานี่!”
ทั้งสองคนล้วนแต่ตกตะลึงไปแล้ว
โดยเฉพาะพี่ภา หลังจากที่เห็นแบบนี้แล้ว จึงรีบอุ้มเด็กลงมาจากรถทันที จากนั้นก็เข้าตามไปอย่างรวดเร็ว
กลับเห็นว่าหลังจากที่เธอเข้าไปแล้วนั้น ภาสดรที่พุ่งเข้ามาเหมือนกับคนบ้าในก่อนหน้านี้นั้น ไม่เห็นแม้แต่เงาของเขาแล้ว ไม่คิดว่าเขาจะขึ้นไปทางด้านบนในช่วงเวลาสั้นๆเพียงสิบกว่าวินาทีแบบนี้
ภายใต้ความตกตะลึงของคนรับใช้ทุกคนของเรด พาวิเลี่ยน และหาห้องที่แสงดาวอยู่เจออย่างแม่นยำ
ไม่ ควรจะพูดว่า เป็นห้องนอนของม็อกโกก่อนหน้านี้ต่างหาก
“แสงดาว! คุณเปิดประตู! แสงดาว!”
เขาพุ่งขึ้นมา เห็นประตูห้องล็อคอยู่ ขณะนั้นจึงใช้แรงทุบขึ้นมา ต้องการจะให้ผู้หญิงที่อยู่ข้างในออกมา
แต่ทว่า ทางด้านในนั้นไม่มีการเคลื่อนไหวเลย
พวกคนรับใช้ที่พากันมองดูด้วยความตกใจอยู่ทางด้านล่างเห็นสถานการณ์แล้ว คิดว่าจะต้องขึ้นไปบอกบุคคลนี้หรือเปล่า ว่าคุณนายน้อยของพวกเธอ อยู่ข้างในไม่ออกมาหลายวันแล้ว
แม้แต่อาหารก็วางอยู่หน้าประตูทั้งหมด
“แสงดาว – -”
เป็นเสียงตะโกนดังขึ้นอีกครั้ง
หลังจากที่ภาสดรยังคงไม่ได้รับการตอบสนองนั้น ในที่สุด เขาก็ใช้เท้าถีบประตูบานนั้นออก
“ปึง – -”
และในที่สุด ประตูก็ถูกถีบจนเปิดออก
“หือ – -” กลิ่นที่แสบจมูกนั้นออกมาจากด้านใน และตามมาด้วยความตกตะลึงในความมืด เห็นแล้วภาสดรที่ยืนอยู่ตรงหน้าประตูนั้นในหัวมีแต่ความว่างเปล่าขึ้นมาทันที
เธอบ้าไปแล้วหรือเปล่า?
เธอกำลังทำอะไรอยู่กันแน่? เธอรู้ไหมว่าเขาให้เธอจากไปกี่วัน?
เขาตกใจเสียจนขาทั้งสองข้างอ่อนยวบลง หลายปีขนาดนี้แล้ว เผชิญหน้ากับปืนผาหน้าไม้ของศัตรูก็ไม่กลัว ในความทรมานอย่างไร้มนุษยธรรม เขาก็ไม่ถอยเช่นกัน
แต่เวลานี้หลังจากที่เขาเห็นความมืดในของนี้แทบไม่ต่างจากนรกเลยอย่างไรอย่างนั้น เขารู้สึกกลัวเสียจนแทบจะยืนไม่ไหว
เนื่องจากเขารู้ว่าสถานการณ์แบบนี้ เคยปรากฏขึ้นที่บีเอสมาแล้ว
“แสงดาว……”
เขาเดินโซเซเข้ามา ใช้เวลาพักหนึ่ง มือที่สั่นเทาถึงได้คลำหาสวิตซ์ไฟเจอ หลังจากนั้นก็เปิดไฟขึ้น
“พรึบ!”
ช่วงเวลานั้นที่ไฟสว่างขึ้นมา ในที่สุดห้องนี้ก็สว่างขึ้นมา
เพียงแต่ ตอนที่เขาเห็นสถานการณ์ภายในห้องนี้อย่างชัดเจนนั้น รูม่านตาของเขาก็หดลงอย่างรุนแรงอีกครั้ง เขามองดูภาพตรงหน้า ผู้ชายที่ร่างสูงใหญ่ขนาดนั้น ผู้ชายที่แข็งแกร่ง สุดท้ายแล้วก็พังทลายลง!
นั่นเป็นภาพอย่างไรกัน?
ถูกขังเอาไว้อยู่ในห้องหลายวันหลายคืน ไม่ได้แตะต้องสิ่งของใดๆเลยและคนก็นอนอยู่ตรงนั้น
เธอเชื่อฟังมาก ไม่ได้ทำเรื่องที่เป็นการทำร้ายตัวเองแต่อย่างใด
แต่ในเวลานี้เธออยู่ข้างในนี้ นอนอยู่บนเตียงนั้น นอกจากเธอแล้ว ทางด้านข้างก็ยังมีรูปถ่ายขาวดำ รูปถ่ายนั้นก็คือรูปถ่ายที่แขวนอยู่ในห้องที่ตั้งศพ เธอก็กอดเอาไว้แบบนี้ เหมือนกับกำลังกอดคนอยู่
ทางด้านข้าง กลับปูไปด้วยใบมะกอกที่แห้งเป็นที่เรียบร้อยแล้ว
เธอกำลังทำอะไรอยู่
ชายหนุ่มที่ร่างกายสั่นเทาอย่างรุนแรง ดวงตาทั้งสองข้างเหมือนกับจะแยกออกจากกัน เขาก้าวเดินไปทีละก้าว จนกระทั่ง เขามาถึงข้างๆเธอ เขาถึงได้ก้มตัวลง แล้วกอดเธอเบาๆจากทางด้านหลัง
“ม็อกโก? เป็นคุณ….กลับมาแล้วใช่ไหม?”
หญิงสาวที่กึ่งๆได้สตินั้น รู้สึกถึงความเคลื่อนไหวบนร่างกาย เธอจึงเอ่ยถามขึ้นด้วยจิตใจที่ไม่ชัดเจนนัก