คำพูดนี้ทำให้คนทั้งห้องขังตะลึงอ้าปากค้างไปตามๆกัน!
นายหญิงใหญ่เซียวกับเซียวเวยเวยไม่เชื่อหูตัวเองกันเลย!
ถือสิทธิ์อะไร?
ไหนบอกหม่าหลันโดนข้อหาต้มตุ๋นฉ้อโกงไม่ใช่หรือไง?
ไหนบอกอย่างน้อยต้องโดนขังสักสิบปียี่สิบปี หรืออาจจะมากกว่านั้นไม่ใช่หรือไง?
ถือสิทธิ์อะไรมาปล่อยตัวตอนนี้ล่ะ? !
ตอนนี้ปล่อยตัวมันไปแล้ว แล้วอีกสิบกว่าวันตัวเองออกไป จะไปอยู่Tomson Rivieraได้ยังไงกัน?
นายหญิงใหญ่เซียวลนลานทันที!
ในตอนนี้เองหม่าหลันที่นอนแบบหมดสภาพบนเตียง พอได้ยินคำนี้ก็ลิงโลดลุกพรวดขึ้นจากเตียงทันที!
ความเจ็บปวดที่โดนรุมตบเมื่อกี้หายวับไปเอาดื้อๆ เหมือนโดนคำพูดนี้ผลักจนตัวลอยไปบนฟ้าแล้ว
ขอบคุณฟ้าขอบคุณดิน ในที่สุดตัวเธอก็ได้ออกไปซะที!
หม่าหลันวาดมือไม้อย่างดีใจ “ฮะฮะ ดีมากเลย ในที่สุดฉันก็ได้ออกไปซะที ฮะฮะฮะ ดีจริงๆ ดีสุดๆไปเลย ฉันจะได้กลับไปอยู่Tomson Rivieraของฉันแล้ว!”
พูดจบ เธอหันขวับมองนายหญิงใหญ่เซียว ด่าเสียงเย็นว่า “ฮะฮะฮะ ยัยแก่ แกคิดไม่ถึงล่ะสิว่าฉันจะโดนปล่อยตัวออกไปแล้ว ฮะฮะฮะ!”
“แกด้วยเซียวเวยเวย ยาจกอย่างพวกแกสองคนก็อยู่ในคุกนี่ไปละกัน! อยู่ให้ดีๆล่ะ พอพวกแกโดนปล่อยตัวออกไป จะไม่มีแม้แต่ที่ซุกหัวนอน คราวนี้คงต้องไปเป็นขอทานข้างถนนแล้วล่ะ!”
“ยาจกอย่างพวกแกสองคน กล้าคิดจะไปอยู่ที่Tomson Rivieraของฉัน ถุ้ย ไว้รอแกโดนปล่อยตัวออกไป ฉันจะไปขุดโคตรเหง้าพวกแกขึ้นมา! ดูว่าต้นตระกูลโคตรพวกแกมีใครคู่ควรไปอยู่Tomson Rivieraบ้าง? ยิ่งไม่ต้องพูดถึงขอทานอย่างพวกแกสองคนเลย!”
นายหญิงใหญ่เซียวโกรธจนตัวสั่นเทา ณเวลานี้เธออยากฉีกหม่าหลันออกเป็นชิ้นๆซะจริง
เธอกำลังเสียใจที่ไม่เชื่อคำจางกุ้ยเฟินก่อนหน้านี้ที่ให้ตบหม่าหลันตายไปซะให้รู้แล้วรู้รอด
ตอนนี้นังหญิงแพศยานี่จู่ๆก็โดนปล่อยตัวออกไป สวรรค์ไม่มีตาชัดๆ!
เซียวเวยเวยโกรธจนโพล่งด่า “แม่ค้าปากตลาดอย่างแกอย่าพึ่งด่วนดีใจไปนัก ไม่แน่ว่าศาลจะทำการพิจารณาแกแล้ว พอตัดสินเสร็จ คงสั่งให้แกโดนขังไม่มีกำหนด! ชาตินี้อย่าคิดออกไปอีกเลย!”
หม่าหลันโกรธโพล่งด่าเหมือนกัน “อย่ามาปากดี ฉันพิสูจน์ความบริสุทธิ์แล้ว จะโดนปล่อยตัวแล้ว ได้รับอิสระแล้ว ขอทานไม่มีบ้านอย่างพวกแก สวดมนต์ภาวนาเอาเองเถอะ!”
พูดจบ หม่าหลันหันไปหาจางกุ้ยเฟินอีก กัดฟันกรอดๆด่าว่า “ยัยอ้วนอัปลักษณ์บ้านนอกจางกุ้ยเฟิน กล้ามาตบฉัน แถมยังให้ฉันคุกเข่าลงเลียโจ๊ก ฉันจะบอกให้ แกรอไว้เลย ไว้แกโดนปล่อยตัวออกไป ฉันจะหาคนไปซ้อมยัยอัปลักษณ์อย่างแก แกมันกตัญญูนักไม่ใช่หรือไง? รอไปเลย ไว้ฉันรู้ว่าแม่แกโดนฝังไว้ที่ไหน ฉันจะไปเปิดหลุมศพแม่แก เอากระดูกออกมาทำลายซะไม่ให้เหลือซากเลย!”
จางกุ้ยเฟินโกรธจนตัวสั่น คิดจะแลกชีวิตกับหม่าหลันซะตอนนี้เลย
ตอนกำลังจะลงมือ ก็ได้ยินเสียงผู้คุมตะคอกจากด้านหลังว่า “หม่าหลัน ตกลงจะไปไม่ไป?”
หม่าหลันรีบบอก “ไปๆๆ ไปเดี๋ยวนี้ล่ะ ฉันไม่อยากอยู่ที่นี่อีกแม้แต่นาทีเดีย””
ผู้คุมสั่งเสียงเย็น “งั้นก็รีบเก็บข้าวของได้แล้ว”
เพราะมีผู้คุมอยู่ คนอื่นอยากเข้าไปตบหม่าหลัน แต่ไม่กล้าลงมือ ได้แต่กัดฟันกรอดด้วยความแค้น
จางกุ้ยเฟินแค้นที่สุด เพราะเธอเกลียดเวลาใครมาด่าแม่เธอมากที่สุด ยัยหม่าหลันนี่กลับบอกว่าจะออกไปเอาเถ้ากระดูกแม่เธอมาทำลาย สมควรตายที่สุดแล้ว!
——–