ตอนนี้หม่าหลันไม่กลัวหน้าอินทร์หน้าพรหมอะไรทั้งนั้น เก็บข้าวของตัวเองไปพลาง และหันมาแค่นเสียงเย็นใส่คนรอบข้างว่า “จริงสิ ยังมีพวกแกที่เคยตบฉัน อย่าคิดว่าจะมีใครหนีรอดได้นะ! ฉันจะบอกพวกแกให้ ฉันมีพวกเยอะมากข้างนอกน่ะ นับตั้งแต่วันนี้ ฉันออกไปก็จะรอพวกแก ออกมาคนหนึ่งฉันตามตบคนหนึ่ง ใครให้พวกแกรังแกฉัน!”
หม่าหลันชี้หน้าด่าทีละคน จนแต่ละคนในห้องขังหน้าดำหน้าเขียวไปตามๆกัน โกรธกันมาก
ด่าคนพวกนี้เสร็จ หม่าหลันถึงรู้สึกสะใจที่ได้ปลดปล่อยความโกรธออกไป
ตอนนี้เธอเก็บของเสร็จแล้ว กำลังเตรียมตัวออกไปกับผู้คุม กลับรู้สึกอยากปลดเบาขึ้นมา
เธอพึมพำกับตัวเอง “แม่งเอ๊ย ทำไมมาอยากฉี่ตอนนี้เนี่ย…”
ระหว่างพูด ก็บ่นกับตัวเองต่อ “ไม่ได้! ในห้องขังนี่มันซวยไป ฉี่ที่เอาออกจากที่นี่ไปต้องซวยมากแน่ ต้องฉี่เสร็จก่อนค่อยไป!”
พอคิดถึงตรงนี้ เธอยิ้มเย็นมองนายหญิงใหญ่เซียวกับจางกุ้ยเฟิน พูดอย่างเหยียดหยามว่า “พอดีฉันปวดฉี่ เหลือทิ้งไว้ให้ยาจกอย่างพวกแกละกัน!”
พูดจบ หม่าหลันแค่นเสียงหึ บิดเอวเดินเข้าห้องน้ำไป
ด้านนอก คนกลุ่มใหญ่เงียบกริบ ต่างโดนหม่าหลันด่าจนโกรธหอบ
นายหญิงใหญ่เซียวมือกุมอก ท่าทางโกรธจนแทบเป็นลมอยู่รอมร่อ เอ่ยปากว่า “โมโหจริงๆ มันน่าจริงๆเลย! ต้องเป็นลูกไม่รักดีของฉันแน่ที่มาประกันตัวมันออกไป!”
จางกุ้ยเฟินถามต่อ “ลูกชายคุณมาประกันตัวมันไม่ประกันตัวคุณ? ไม่เลวแล้วจะเรียกว่าอะไรเนี่ย!”
นายหญิงใหญ่เซียวร้องครวญ “ลูกชายฉันคนนั้นก็ทุเรศแหละ โดนยัยนี่คุมไว้ในกำมือ พวกเขาไม่อยากให้ฉันรอดไง คิดหาทางกลั่นแกล้งยายแก่อย่างฉัน…”
พูดจบ นายหญิงใหญ่เซียวแกล้งยุแยง เธอพูดกับจางกุ้ยเฟิน “กุ้ยเฟิน ผู้หญิงคนนี้เลวร้ายมาก ที่มันบอกจะไปขุดหลุมแม่เธอขึ้นมา ฉันคิดว่ามันต้องทำเรื่องแบบนี้แน่ คุณต้องทำใจนะ!”
พอจางกุ้ยเฟินได้ยินคำนี้ รู้สึกเลือดขึ้นหน้าขึ้นมาทันที จนตัวสั่นเทาไปทั้งตัว
เธอกัดฟันกรอดๆ ลุกพรวดขึ้นมา วิ่งเข้าห้องน้ำไปเลย!
นี่เป็นโอกาสครั้งสุดท้ายที่เธอจะได้สั่งสอนหม่าหลัน ถ้าไม่คว้าไว้ ยัยแพศยานี่จะไปจริงๆแล้ว
นายหญิงใหญ่เซียวเห็นเธอพุ่งเข้าห้องน้ำไปด้วยความโกรธ ก็รีบเดินตามเข้าไป
เซียวเวยเวยและคนอื่นๆที่โดนหม่าหลันด่า ก็รีบตามเข้าไป!
หม่าหลันพึ่งฉี่ไปได้ครึ่งเดียว ก็ได้ยินเสียงประตูห้องน้ำโดนถีบออกดังปึ้ง เงยหน้ามาเห็นเท้าจางกุ้ยเฟินถีบใส่เธอจนก้นจมลงไปในชักโครก
สองขาเธอแยกกันค้างบนขอบชักโครก ก้นจมลงไปในหลุมแล้ว เจ็บปาก แถมยังค้างติดลุกไม่ขึ้นอีก
พอจางกุ้ยเฟินคิดถึงว่าหม่าหลันจะไปขุดหลุมแม่เธอ แล้วเอาเถ้ากระดูกออกมาทำลายอีก ก็โกรธกัดฟันกรอด บอกคนอื่นว่า “อัดมันให้น่วมเลย! ตีให้ตาย! ให้มันกร่างไม่เลือกอีก!”
คนทั้งกลุ่มระดมหมัดเท้าใส่หัวและตัวของหม่าหลันรัวๆ
หม่าหลันทำอะไรไม่ได้ ร้องโหยหวน ยกมือขึ้นด้านหนึ่ง พยายามป้องกันหมัดเท้าของอีกฝ่าย แต่กลับไม่มีประโยชน์อะไรเลย
และในตอนนี้เอง สายตาเซียวเวยเวยฉายแววมาดร้าย เธออยากตบหม่าหลันมานานแล้ว แต่ไม่มีโอกาสมาตลอด!
พอเห็นทุกคนโจมตีครึ่งท่อนบนของหม่าหลันทั้งนั้น แต่ขาคู่โค้งอยู่ของหม่าหลันยังว่าง เซียวเวยเวยเดินขึ้นหน้า ดึงขาข้างหนึ่งของหม่าหลันไว้ จากนั้นส่งซิกให้นายหญิงใหญ่เซียว บอกว่า “คุณย่าคะ เราหักขาแม่นี่เลยดีกว่า! ไม่งั้นต่อไปจะไม่มีโอกาสอีกแล้วนะ!”
“ได้!” นายหญิงใหญ่เซียวกัดฟันพยักหน้าหงึกๆ!
————