จากนั้น เขาเดินกลับมาที่รถคันเดิม พยุงหม่าหลันที่ขาหักลงมา
หม่าหลันพยายามข่มความเจ็บที่ขา มุดออกมาจากรถ จากนั้นก็ขึ้นไปบนรถอีกครั้งท่ามกลางการพยุงของเย่เฉิน
พอเห็นออกรถแล้ว เธอยังเปิดกระจกด่าใส่คนขับรถคันเดิมที่กำลังยืนสูบบุหรี่อยู่ข้างทาง “ไอ้เลว วันนี้แกต้องเกิดอุบัติเหตุตายแน่!”
พอคนขับได้ยินอย่างนั้น ก็โกรธโพล่งด่าต่อ “ป้าอัปลักษณ์อย่างแกตายก่อนฉันแน่นอน!”
หม่าหลันโกรธทะลุปรอท อยากด่าต่อ แต่รถวิ่งไปไกลแล้ว ได้แต่กระฟัดกระเฟียดทำอะไรไม่ได้
เย่เฉินที่เงียบตลอดทางอดถอนหายใจในใจไม่ได้ แม่ยายตนนี่ ดูท่าจะยังลำบากที่สถานกักขังไม่พอ ไม่งั้นคงยังไม่มีไฟขนาดนี้
เขาอดคิดเห็นใจพ่อตาตัวเองเซียวฉางควนขึ้นมาไม่ได้ ถ้าหม่าหลันรู้ว่าสองวันมานี้เขามัวแต่ยุ่งกับการเดทกับหานเหมยฉิง ไม่รู้จะทุบกะโหลกพ่อตาเขาออกมาหรือเปล่า?
……
รถแท็กซี่ขับมาถึงแผนกฉุกเฉินของโรงพยาบาลชุมชนแห่งจินหลิง
เซียวชูหรันมารออยู่ที่นี่แล้ว
พอเห็นหม่าหลันไม่เพียงขาหัก ยังสภาพอนาถหน้าบวมปูด ฟันหน้าโหว่ไปสองซี่ ก็อดตาแดงรีบเดินเข้ามาหาไม่ได้ ถามทั้งน้ำตาว่า “แม่คะ ทำไมแม่บาดเจ็บหนักขนาดนี้?”
พอหม่าหลันเห็นลูกสาวตัวเอง ก็รู้สึกเศร้าขึ้นมาทันที ความลำบากต่างๆที่ได้รับมาในสองวันนี้เก็บไม่อยู่อีกต่อไป เธอสวมกอดเซียวชูหรัน ร้องไห้โฮ “ลูกสาวแม่ แม่ลำบากมากเลย ลูกไม่รู้หรอ? เกือบตายแล้วด้วยซ้ำ ลูกเกือบไม่ได้เจอหน้าแม่แล้วนะ!”
พูดจบ หม่าหลันเก็บอารมณ์ไม่ไหวอีกต่อไป ร้องไห้โฮออกมา
เซียวชูหรันเห็นแม่ได้รับความลำบากมามากขนาดนั้น ก็เสียใจมากเหมือนกัน เธอพยุงแม่ไปพลาง ร้องไห้ถามว่า “แม่คะ สองวันนี้มันเกิดอะไรขึ้น? รีบบอกหนูมาเร็วๆ!”
หม่าหลันปาดน้ำตาออก รู้สึกอยากบอกทุกเรื่องที่เจอมาให้ลูกสาวตัวเองฟัง
แต่คำพูดค้างอยู่ที่ริมฝีปาก ก็โดนเธอกล้ำกลืนลงคอไปอีกครั้ง เธอรู้ว่าเธอจะพูดไม่ได้ ไม่งั้นอาจจะเสี่ยงกับอันตรายถึงชีวิต หรือไม่ก็เข้าคุกอีกครั้ง
ดังนั้นเลยได้แต่โกหกว่า “เฮ้อ อย่าพูดถึงมันเลย! แม่โดนพวกขายของหลอกเอาน่ะ คนนั้นหลอกแม่ไปเข้าแก๊งต้มตุ๋น ก็เอาแต่ตบตีแม่ไม่หยุด บีบให้แม่ซื้อสินค้าพวกเขา แต่แม่มีเงินที่ไหนล่ะ? พวกเขาเลยซ้อมแม่ไม่หยุด แถมไม่ให้ข้าวกิน ฟันหน้าแม่ก็โดนพวกเขาซ้อมจนหักนี่แหละ”
เซียวชูหรันรีบถามต่อ “แม่คะ งั้นแม่แจ้งความหรือยัง? ให้ตำรวจไปจับพวกเขาไง!”
หม่าหลันพูดทั้งน้ำตาว่า “ต่อมาแก๊งต้มตุ๋นนั่นก็โดนตำรวจทลายรังไปแล้ว แม่เองก็โดนตำรวจจับเข้าสถานกักขังไปด้วย สุดท้ายไม่คิดเลยว่า จะไปเจอคุณย่าลูกกับเซียวเวยเวยที่นั่น พวกเธอสองคนรวมหัวกันรังแกแม่ในสถานกักขังน่ะ!”
เซียวชูหรันถามอย่างตะลึง “คุณย่ากับเวยเวย? ! แม่ไปขังรวมกับพวกเธอได้ยังไงน่ะ?”
หม่าหลันร้องไห้สะอึกสะอื้นพลางว่า “แม่ก็ไม่รู้ ทำไมแม่โชคร้ายขนาดนี้ ต้องไปเจอยัยสารเลวสองคนนั้น พวกมันไม่ให้แม่นอน ไม่ให้แม่กินข้าว แถมยังสาดน้ำเย็นใส่แม่อีก หนูไม่รู้หรอกว่าสองวันนี้แม่ใช้ชีวิตยังไงมา แย่กว่าอยู่ในนรกซะอีก…”
เซียวชูหรันได้ยินอย่างนั้น ร้องไห้ออกมาด้วยความปวดใจ
หม่าหลันระบายอารมณ์สักพัก อารมณ์เริ่มนิ่งขึ้น ทันใดนั้นก็นึกถึงเซียวฉางควนขึ้นมา ถามคาดคั้นว่า “ชูหรัน บอกแม่มาตามจริงนะ พ่อลูกไปกินเลี้ยงกับใครกัน?”
———-