ยัยหมอวายร้ายที่รัก บทที่ 1214 ทุกคนต่างแบกรับภาระอยู่
แสงดาว：“……”
มองดูท่าทางเหยียดหยามแบบอันธพาลของคนๆ นี้แล้ว เธอก็รู้สึกโกรธมากจริงๆ
แต่ว่าดีที่ ถึงแม้ในห้องนี้เขาจะทำตัวให้คุณเห็นแล้วอยากจะตีมากๆ แต่พอออกไปแล้วจริงๆ เขาก็ยังแสดงท่าทางและพฤติกรรมแบบที่ควรจะเป็นออกมา
“งั้นวันนี้ผมลงไป？”
“อือ รีบหน่อยล่ะ สองสามวันนี้ ไม่รู้ว่าน้องชายฉันอยู่ดีไหมที่โรงพยาบาลบ้า พอคุณไปแล้ว ทางที่ดีไปหาไพบูลย์ให้เจอก่อน จำไว้ว่า อย่าให้ใครเห็นคุณเด็ดขาด”
แสงดาวพูดกำชับ
ผู้ชายคนนี้ตอบตกลงไป ก็ไม่หยุดยัดขนมใส่ปากที่แสงดาวเตรียมไว้ไปด้วย
“คุณแสงดาว ฝีมือของคุณดีมาก ดีกว่าพวกผู้หญิงที่ผมเคยรู้จักเยอะเลย”
“คุณพูดอะไร？โก คุณจะกวนประสาทฉันใช่ไหม？”
ในที่สุดแสงดาวก็ทนไม่ไหว เลิกคิ้วขึ้นแล้วเริ่มพับแขนเสื้อขึ้นมา
ม็อกโก……
อ้อ ไม่สิ ต้องภาสดรถึงจะถูก
ภาสดรรีบเอาขนมยัดเข้าปากอย่างรวดเร็ว แล้ววิ่งออกจากห้องนี้ไป
ห่า！
ผู้หญิงที่กล้าหาญไม่กลัวอะไรแบบนี้ ผู้ชายคนนี้ชอบลงได้ไง？หรือว่าพวกเขาเป็นทหาร เลยชอบอะไรแซ่บๆ แบบนี้？มีลีลาเด็ดบนเตียง？
คุณชายภาสดรผู้ดีที่มีชื่อเสียงในY ในหัวไม่มีอะไรดีเลยจริงๆ ด้วย
ภาสดรวิ่งหนีไปแล้ว
ก็แค่ เขาคิดไม่ถึงเลยว่า หลังจากเขาออกไปไม่นาน ด้านหลังก็มีร่างคนผอมบางปรากฏตัว เธอยืนอยู่หน้าวัด เหยียบแสงที่ส่องใต้เงาไม้ตรงใต้เท้า มองด้านหลังเขาด้วยความงุนงง
จนกระทั่ง มองไม่เห็นคนๆ นี้อีก
เดิมที ทั้งหมดนี้เป็นคนที่เธอคิดถึงมาหลายวันเขียน แล้วช่วงนี้เขาอาศัยอยู่ในสถานที่เลวร้ายแบบนั้นจะเป็นอย่างไรบ้างนะ？
การกระทำนี้ ทำให้สถานการณ์อันยากลำบากนี้ในที่สุดก็มีโอกาสพลิกกลับ
แต่ว่า เกมหมากรุกแบบนี้ เขาอยู่ในที่แบบนั้น ทำได้อย่างไรกันแน่？เขาต้องทุ่มประสบการณ์และสิ่งที่จะตามมาเป็นจำนวนมากแค่ไหน ถึงทำให้แผนหมากรุกประสบความสำเร็จ？
เส้นหมี่รู้สึกเจ็บปวด
เมื่อมองไปยังภูเขาที่อยู่ห่างไปไกลนั้น ดวงตาคู่นั้นก็ยิ่งแดงก่ำมากขึ้น
“โยมหญิง？”
“คะ？อาจารย์？”
เส้นหมี่หันหน้ามา พบว่าเป็นพระผู้เฒ่าคนนั้นเข้ามา จึงรีบเช็ดเบ้าตาที่แดงก่ำ แล้วหันไป
พระผู้เฒ่าพยักหน้า：“โยม เป็นห่วงความสะดวกสบายของเขาเหรอ？คุณไม่ต้องเป็นห่วงนักหรอก พวกเขาเรียกเขาไป ก็น่าจะเข้าใจเรื่องของเขาในหน่วยเป็นอย่างดี เพราะยังไงแล้ว เขาก็เป็นคนดูแลทีมนั้น ตอนนี้ส่งให้คนอื่น พวกเขาจำเป็นต้องมีประสบการณ์ให้เยอะ ไม่ต้องห่วงนะ เขาฉลาดมาก รู้ว่าควรรับมืออย่างไร”
“อ๋า？”
ถ้าไม่พูดถึงเรื่องนี้ก็คงดี พอพูดมา ใบหน้าของเส้นหมี่ก็ซีดขาวจริงๆ
เรื่องเกี่ยวกับค่ายทหาร？
ไม่ต้องห่วงอะไรล่ะ นั่นไม่ใช่ว่ายิ่งตายหรอกเหรอ？！！
——
ในเขตเมือง
หลังจากที่ภาสดรลงมาจากภูเขา เขาก็โดนคนพวกนั้นพาตัวไปที่ค่ายทหารทันที
“ม็อกโก ในที่สุดคุณก็กลับมา คิดไม่ถึงเลยจริงๆ ว่าคุณจะเล่นกลยุทธ์จักจั่นลอกคราบอันใหญ่โตแบบนี้ ตอนนั้นพวกเราคิดว่าคุณตายไปแล้วจริงๆ”
พอถึงในค่าย คนเหล่านั้นที่รู้จักเขา ก็เริ่มเยาะเย้ยเขา
ภาสดรยักไหล่
“ใช่ ไม่อย่างนั้น ผมะทำให้พวกคุณเปิดเผยตัวตนที่แท้จริงออกมาได้อย่างไรล่ะ？”
“คุณ——”
แค่ประโยคเดียว ทำให้คนพวกนี้โกรธจนไม่สามารถตอบโต้ได้
สถานที่อย่างค่ายทหาร ที่จริงแล้วล้วนแต่ฟังคำสั่งของตระกูลเทวเทพ หลายๆ คน เป็นคนในหน่วยเก่าที่ไชยันต์ดูแลมาด้วย พอมาถึงม็อกโก เขาฝึกหน่วยรบอันยอดเยี่ยมพิเศษที่ทำให้คนทั้งโลกรู้สึกหวาดกลัวมาเองกับมือ
พวกนั้นจึงยิ่งยอมจำนนต่อพวกเขาตระกูลเทวเทพ
ดังนั้น หลังจากที่ชนะธิตยึดอำนาจแล้ว อยากจะให้กองทัพเชื่อ มีเพียงหนทางเดียว ก็คือเปลี่ยนกรมทหารเก่าเดิม
ส่วนคนประชดประชันพวกนี้ ชัดเจนมากว่า ถูกเปลี่ยนมา
ภาสดรลากเก้าอี้ออกแล้วนั่งลง
“ว่ามาเถอะ หาผมมีอะไร？”
“คุณคิดว่าไงล่ะ？ตอนนี้คุณไม่ได้เป็นจอมพลในกองทัพอีกต่อไป คุณควรมอบสิ่งที่มีอยู่ในมือคุณออกมาไม่ใช่เหรอ？”
“สิ่งที่อยู่ในมือ？”
ภาสดรมองพวกเขาด้วยความสงสัย：“ของอะไร？ปืนเหรอ？หรือเหรียญรางวัลพวกนั้นที่ผมได้รับ？งั้นก็ขอโทษด้วย ปืนผมให้ได้ แต่เหรียญรางวัล นั่นผมได้มาจากความสามารถ ผมไม่จำเป็นต้องให้คุณ”
“ม็อกโก！”
เพียงประโยคเดียว ทำให้คนกลุ่มนี้เดือดดาลเป็นอย่างมาก
“คุณอย่ามาทำเป็นโง่ตรงนี้หน่อยเลย คุณรู้ที่ผมพูดคืออะไร？เมื่อก่อนคุณดูแลหน่วยรบพิเศษที่ยอดเยี่ยมที่สุดของค่ายทหาร เวลาที่คุณออกรบ มีวิธีติดต่อพิเศษ และรหัสอิเล็กทรอนิกส์บางอย่าง มีเพียงคุณเท่านั้นที่รู้เรื่องนี้ อย่ามาเล่นกับความอดทนของผม！”
เขาตบไปที่โต๊ะอย่างแรง ชี้ใส่หน้าของภาสดรและยังขู่ด้วย
ภาสดรหรี่ตาลงเล็กน้อย
ช่างเป็นพวกที่ใช้การไม่ได้จริงๆ ตัวเองรู้ว่านี่คือหน่วยรบพิเศษ แต่ของแบบนี้ ยังต้องให้ผ.บ.คนก่อนมอบให้อีก
หรือสร้างเองไม่ได้เหรอ？
คิดดูแล้วตอนนั้น ม็อกโกผู้ชายคนนั้นทำเองหมดไม่ใช่เหรอ？
สายตาที่ภาสดรจ้องมองคนกลุ่มนี้ก็เหยียดหยามมากขึ้นเรื่อยๆ แต่ว่า เขาไม่ได้เถียงกับพวกเขาต่อ เขาแกล้งทำเป็นคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้อยู่ตรงนั้น แล้วก็หัวเราะ
“โอเค แค่คุณให้ผมไปเจอน้องชายผม ผมก็จะบอกคุณ”
“ฝันไปเถอะ！”
และเขาก็โกรธทันที ปฏิเสธออกไปด้วยความโกรธ