ยัยหมอวายร้ายที่รัก บทที่ 1232 ไม่มีใครเป็นฮีโร่ตั้งแต่เกิด
พระผู้เฒ่ายกกาน้ำชาขึ้นมาอีกครั้ง……..
“ท่านไม่คิดจะอธิบายให้ผมฟังหน่อยเหรอ?”
“……”
เพียงแค่ประโยคนี้ แขนของพระผู้เฒ่ารูปนี้ที่ยกขึ้นก็ค้างชะงักอยู่กลางอากาศสักพักหนึ่ง ของเหลวสีใสๆ นั้นก็ไหลออกมาจากกาน้ำชาเล็กๆ ที่อยู่ในมือของเขา
“โยมอยากฟังอะไร?”
“ทั้งหมด!”
แสนรักอดกลั้นเอาไว้และกัดฟันพูดออกมาจากปากเขาทีละคำ ๆ
นี่จะโทษเขาไม่ได้ ตอนนั้นที่ได้อิสริยาภรณ์อันนั้นมา เมื่อเขารู้ว่าเขายังมีชีวิตอยู่ เขาดีใจมากจริงๆ เขาถืออิสริยาภรณ์นั้นไว้ทั้งคืนโดยไม่ปล่อยลงเลย
แต่หลังจากดีใจแล้วล่ะ?
เขาเห็นว่าเขากลับสมรู้ร่วมคิดกับตาแก่นั่น อิสริยาภรณ์นับสิบอัน ลักลอบค้าอาวุธ และแอบขยายอำนาจกองกำลังขนาดใหญ่แบบลับๆ ควบคุมไวท์ พาเลซมานานหลายสิบปี
แต่ละเหตุการณ์แต่ละเรื่องล้วนแต่เกี่ยวข้องกับตัวเขาทั้งสิ้น
ทำไมถึงเป็นอย่างนี้ล่ะ?
การเป็นวีรบุรุษผู้เสียสละเพื่อชาติไม่ดีกว่าเหรอ?
ทำไมต้องทำตัวเป็นแมลงเหม็นในร่องน้ำที่ไปยุ่งกับสัตว์ป่าดุร้ายตัวหนึ่ง แบบนี้ทำให้เขามีความสุขมากเหรอ?
แสนรักแทบจะไม่สามารถให้คำอธิบายกับตัวเองได้เลย ซึ่งเป็นครั้งแรกและครั้งเดียวชีวิตนี้ของเขา
พระผู้เฒ่าเห็นสีหน้าอารมณ์ของเขา ในที่สุด เขาก็ถอนหายใจอยู่ตรงนั้น
“ได้ งั้นอาตมาจะบอกโยมทั้งหมดเลย ควรจะเริ่มตั้งแต่เมื่อไหร่ดีล่ะ? เริ่มต้นจากวันที่อาตมาฟื้นขึ้นมาอีกครั้งหลังจากที่อาตมาคิดว่าตัวเองตายไปแล้วละกัน”
พระผู้เฒ่าก็ย้อนเข้าสู่ความทรงจำ
และความทรงจำในช่วงนี้ ก็คือสามสิบปีที่ผ่านมา นี่เป็นครั้งแรกที่เขาเอ่ยถึงคนอื่นที่นอกจาก ทศราช
“อาตมาฟื้นขึ้นมาก็เห็นทศราช ตอนนั้นเขายังไม่ได้ตัดขาทั้งสองข้างของเขาทิ้ง ขายืนอยู่ข้างเตียงอาตมาพร้อมกับคนอีกคนหนึ่ง เมื่อเห็นว่าอาตมาฟื้นแล้ว เขาดีใจมาก และบอกว่าขยับเข้าใกล้ธุรกิจจักรพรรดิของเขามากยิ่งขึ้นแล้ว”
“ธุรกิจจักรพรรดิ?”
แสนรักถามขึ้นมาด้วยสีหน้าที่ไม่ค่อยสู้ดีนัก
พระผู้เฒ่าพยักหน้า: “ถูกต้อง ต่อมาอาตมาถึงรู้ว่า นอกจากอาตมาแล้ว ในมือของเขายังมีคนอีกมากมายที่ถูกเก็บกลับไปเหมือนกับอาตมา หรือจะพูดว่า คือปลาที่เขาตกเบ็ดได้”
ทันใดนั้น เขาก็มีการเปรียบเปรยแบบนี้
แสนรักที่ถือถ้วยน้ำชาอยู่ไม่มีการขยับ เขาจ้องมองเขา ราวกับว่าได้กลิ่นข้อมูลที่ผิดปกติเล็กน้อย
ปลา?
เขาเปรียบตัวเองเป็นปลา?
งั้นการตายของเขา……..?
“ไม่ ฉันคือความไม่ได้ตั้งใจ เขายังไม่กล้าทำอะไรตระกูลเทวเทพในตอนนั้น เพราะว่าเป็นช่วงที่ท่านไชยันต์คุณปู่ของโยมกำลังกุมอำนาจอยู่ในมือ อีกทั้งตอนนั้นในค่ายทหารอาตมาก็มีชื่อเสียงอยู่ เขายังไม่กล้าพอที่จะลงมือกับอาตมา เขาให้บุญมีช่วยชีวิตอาตมาไว้ ซึ่งเป็นแค่เหตุการณ์บังเอิญล้วน ๆ”
“บุญมีเหรอ?”
แสนรักก็เกิดความประหลาดใจขึ้นอีกครั้ง
เพราะว่าหากเขาจำไม่ผิด คนที่ชื่อบุญมีคนนี้เคยได้ยินไชยันต์เอ่ยถึงมาก่อน ตอนที่พิมเจ้าหนีไป เขาบอกแล้วว่า นั่นคือจอมยุทธ์คนหนึ่ง ซึ่งเป็นคนหนึ่งในบรรดาแค่ไม่กี่คนที่เขาชื่นชม
แต่ตอนนี้ เขาบอกว่าเขาช่วยชีวิตเขาไว้?
“ใช่ ก็คือบุญมีแห่งไซโก ตระกูลพิชญเดชาของพวกเขานอกจากศิลปะการต่อสู้ ยังมีทักษะทางการแพทย์ที่ยอดเยี่ยมอีกด้วย ขาทั้งสองข้างของทศราช ต่อมาก็คือเขาที่ตัดออกไป จากนั้นใส่ขาเทียมไว้ และฟื้นฟูกลับเป็นคนปกติทั่วไป”
“……”
คือไม่รู้จะพูดอะไรดีแล้ว
เพราะว่า เขานึกถึงผู้หญิงใจคอโหดร้ายคนนั้น อาวุธที่ถือในมือก็คือมีดผ่าตัดจริงๆ ด้วย
และมีดผ่าตัดนี้ แม้แต่ดลธีก็เคยพ่ายแพ้ต่อน้ำมือของเขา
“งั้นความหมายของท่านคือ เขาเก็บท่านได้เป็นแค่เหตุบังเอิญ ส่วนคนอื่นๆ เขาก็ให้บุญมีคนนี้ไปช่วยเอาไว้มากมาย จากนั้นก็กลายเป็นปลาของเขา?”
“พูดตามจริงก็คือ เขาวางแผนให้คนอื่นกลายเป็นปลา จากนั้นเขาก็ค่อยยกคันเบ็ดขึ้นมา ยกตัวอย่างเช่น สุชาติคนนั้น เดิมทีเขาคือคนที่มีอำนาจทัดเทียมกับปู่ของโยมในตอนนั้น แต่ต่อมา เขาออกแบบให้เขาถอยทัพจากศัตรูทางตอนใต้ หลังจากที่พ่ายแพ้ย่อยยับ เขาก็ช่วยเขาไว้ ให้เขาไม่ต้องไปขึ้นศาล แล้วเขาก็เลยกลายเป็นปลาของเขา”
พระผู้เฒ่าอธิบายความหมายของ “ปลา” คำนี้ให้ฟังอย่างละเอียด
ซึ่งก็เป็นอย่างนี้จริงๆ เพราะว่าการประดิษฐ์อาวุธสิ่งของแบบนี้ อิสริยาภรณ์สิบอันนั้นเป็นเพียงแค่คนไม่กี่คนที่จับด้ามปากกา พวกเขาจะเข้าใจสิ่งเหล่านั้นได้อย่างไร?
ฉะนั้น เขาต้องการกองกำลังติดอาวุธ โดยใช้วิธีการตกปลาแบบนี้ เพื่อให้คนเหล่านั้นที่มีตำแหน่งและอำนาจในระดับหนึ่งกลายเป็นหมากในมือของเขา ก็ถือว่าเป็นตัวเลือกที่ดีมาก
ในที่สุดแสนรักก็เข้าใจแล้ว ทันใดนั้น เขากำมือที่ถือถ้วยไว้แน่นจนเกิดเสียงกร็อบแกร็บอีกครั้ง
เป็นคู่ฝาแฝดเดียวกัน เพื่อให้พี่ชายสามารถใช้แผนการอันล้ำลึกและชาญฉลาดของตัวเองเพื่อนำแสงสว่างมาสู่ผู้คนที่ตกอยู่ในความมืดมนในตอนนั้น แต่น้องชายกลับเพียงแค่ใช้มันเพื่อตอบสนองต่อตัณหาของตัวเองเท่านั้น?
แสนรักไม่พูดอะไรอยู่นานนาก
จนกระทั่ง ชาในกาน้ำชาเย็นตัวลงแล้ว มีสามเณรน้อยนำน้ำร้อนมาให้ พระผู้เฒ่ารูปนี้ก็เปิดกาน้ำชาใบนี้ออกแล้วเติมน้ำเข้าไปข้างใน
เขาจึงได้มองดูยังไอน้ำที่ระเหยขึ้นมาใหม่อีกครั้งแล้วถามว่า: “แล้วท่านล่ะ? ในเมื่อไม่ใช่เป้าหมายของเขา ทำไมตอนสุดท้ายกลับกลายเป็นปลาของเขาได้?”
“……”
พระผู้เฒ่ายิ้ม
ในวินาทีที่ก้มลงหยิบกาน้ำชาขึ้นมา เขาสามารถเมินเฉยต่อความเจ็บปวดที่ยังคงมีอยู่ตรงหน้าอกด้านขวา
ทำไมตอนสุดท้ายถึงกลายเป็นปลาของเขาได้?
อันที่จริงคือง่ายมาก ถึงแม้ว่าตอนเริ่มต้นเขาไม่ใช่เป้าหมายของเขา แต่นักล่าคนหนึ่ง ถ้าหากในตาข่ายของเขา จู่ ๆ พบว่ามีเหยื่อตัวหนึ่งที่มีค่ามากกว่า
เขาจะยอมปล่อยให้หลุดไปได้อย่างไรกัน?
ถ้ารู้ว่า ชื่อเสียงของเขาในตอนนั้น ก็ไม่น้อยไปกว่าเจ้าวายร้ายตรงหน้าเขาคนนี้