ตอนที่ 1412 ไม่มีเงิน + ตอนที่ 1413 ทำไมไม่ไปห้องพยาบาล โดย Ink Stone_Romance
ตอนที่ 1412 ไม่มีเงิน
เจิ้งเสวี่ยซานนึกขึ้นได้พูดเสียงอ่อนเสียงหวานว่า “ฉันแนะนำเธอข้อหนึ่งแล้วกัน ทุกคนมีวาสนาต่อกันเดินทางมาหลายพันลี้มาที่นี่เพื่อเป็นเพื่อนร่วมชั้นเรียนกันและยังอยู่ในหอพักด้วยกัน ถึงแม้จะไม่ใช่พี่น้องกันแต่เป็นมากกว่าพี่น้อง ตอนนี้ถังม่านลี่เกิดปัญหา พวกเราก็ต้องยื่นมือเข้าช่วยหรือเปล่า”
เธอหยุดไปครู่หนึ่ง เหลือบมองเหมยเหมยที่ไม่หือไม่อือแขวนเสื้อผ้าที่ขอบหน้าต่าง แล้วพูดต่อไปว่า “ตอนนี้ถังม่านลี่มีปัญหา พวกเราทุกคนมารวมเงินกันช่วยถังม่านลี่ซื้อยา พวกเธอมีความเห็นว่าไง?”
เธอพูดไปก็หยิบเงินห้าหยวนออกมาจากกระเป๋าเงินวางตรงหน้าถังม่านลี่ “ฉันมีเงินไม่มาก ช่วยออกห้าหยวนแล้วกัน ใครเงินมากหน่อยก็ให้มากหน่อย มีน้อยก็ให้น้อยหน่อย ไม่ว่ามากหรือน้อยมันก็คือความปรารถนาดีของพวกเรา”
ถังม่านลี่มองเจิ้งเสวี่ยซานอย่างซาบซึ้งใจ ที่แท้คนที่ไม่หนีเราไปไหนยามเราเผชิญกับความยากลำบากคนนั้นคือเพื่อนแท้จริง ๆ เมื่อก่อนเธอยังว่าเจิ้งเสวี่ยซานนั้นเสแสร้งจอมปลอม
ไม่สมควรเลยจริง ๆ!
สีอันน่าเบะปาก ผู้หญิงคนนี้จบได้สวยงามจริง ๆ เพียงออกเงินแค่ห้าหยวนก็ซื้อใจคนได้แล้ว อีกทั้งยังลากพวกเธอทั้งหลายเข้าไปเกี่ยวข้องด้วย!
เธอก็หยิบออกมาห้าหยวน พูดน้ำเสียงออดอ้อนว่า “หัวหน้าห้องเจิ้งพูดถูก มีคนตกทุกข์ได้ยากก็ต้องร่วมแรงร่วมใจช่วยเหลือกัน ฉันก็ออกห้าหยวนแล้วกันคงไม่ข้ามหน้าข้ามตาหัวหน้าห้องเจิ้งหรอกใช่ไหม?”
สวีจื่อเซวียนคิดแล้วคิดอีก ก็หยิบออกมาห้าหยวนเช่นกัน
ถังม่านลี่แอบดีใจแค่เวลาชั่วครู่ก็ได้มาแล้วสิบหยวน!
เธอมองไปทางเหริ่นเชี่ยนเชี่ยนและจ้าวเหมยอย่างตั้งหน้าตั้งตารอคอย พวกเขาสามคนรวยจะตายคงช่วยออกมากกว่าพวกนั้นใช่ไหม?
ฉีฉีเก๋อยังไม่ทันได้คิดเสร็จดีว่าจะให้หรือไม่ให้ เธอรู้สึกว่าให้เงินแบบนี้ไม่ค่อยดีสักเท่าไร เหมือนกับให้ขอทานอย่างไรก็ไม่รู้ เหมือนเป็นการดูถูกถังม่านลี่เสียมากกว่า
โธ่สาวน้อย ถังม่านลี่น่ะไม่รู้สึกว่าอับอายขายขี้หน้าเลยสักนิด
เธอปรารถนาอย่างแรงกล้าว่าจะมีคนเอาเงินมาฟาดหน้าเธอแรง ๆอย่างดูถูกด้วยซ้ำ!
ถึงแม้ว่าเหริ่นเชี่ยนเชี่ยนจะไม่ชอบครอบครัวเล็ก ๆพื้นเพไม่ดีอย่างเช่นถังม่านลี่ ทว่าแต่ไหนแต่ไรมาเธอไม่เคยยอมน้อยหน้าคนอื่นเรื่องเงินอยู่แล้ว โดยเฉพาะต่อหน้าสีอันน่า จึงหยิบออกมาสิบหยวนโดยไม่คิดอะไรทั้งนั้น โยนไปด้านหน้าถังม่านลี่ แถมยังตั้งใจหันไปชำเลืองมองสีอันน่าอย่างยียวนแล้วก็เคี้ยวขนมต่อไป
ถังม่านลี่ใจสั่นระริก ยี่สิบห้าหยวนแล้ว
หาเงินในเมืองใหญ่นี่ง่ายจริงๆ!
เหลือแค่ฉีฉีเก๋อและจ้าวเหมยแล้ว พวกเธอก็คงจะให้ไม่น้อยเหมือนกัน โดยเฉพาะตัวการหลักอย่างจ้าวเหมยที่ทำเธอได้รับบาดเจ็บ!
แต่เธอรออยู่นาน เสื้อผ้าของเหมยเหมยก็แห้งแล้ว แถมยังหยิบไดร์เป่าผมมาเริ่มเป่าผมแล้วก็ยังไม่เห็นเงาของเงิน ฉีฉีเก๋อก็เหมือนกัน เพราะเธอเห็นว่าเหมยเหมยไม่แสดงท่าทีอะไร แน่นอนว่าก็ไม่หยิบเช่นกัน
เรื่องกฎระเบียบเหมยเหมยเข้าใจแจ่มแจ้งมากกว่าเธอ เธอก็แค่ทำตามเพื่อนไปก็พอแล้ว!
เจิ้งเสวี่ยซานอดไม่ได้ที่จะส่งเสียงเตือน “จ้าวเหมย พวกเราให้เงินถังม่านลี่เพื่อรวบรวมไปซื้อยา เธออยากจะสมทบช่วยสักหน่อยไหม?”
เหมยเหมยปิดไดร์เป่าผม ดวงตาเย็นชามองไปทางเจิ้งเสวี่ยซานสามวินาที แล้วค่อยมองไปทางถังม่านลี่ แล้วพูดเสียงเบาว่า “ไม่จำเป็นต้องซื้อยาหรอก ก็แค่ตุ่มพองใส ๆเอง ไม่บีบมันแตกก็ได้แล้ว ถ้ายังไม่วางใจก็ทายาสีฟันเสียหน่อย ฉันอยู่บ้านก็ทำแบบนี้ ไม่นานก็หายแล้ว”
เมื่อครู่เธอฟังจนปวดฟันไปหมด ก็แค่ตุ่มพองใส ๆไม่กี่ตุ่มเองทำท่าจะเป็นจะตาย เสียอกเสียใจเสียยิ่งกว่ามีคนเอามีดมาแทงเสียอีก
เสแสร้งจอมปลอม!
เจิ้งเสวี่ยซานพูดอธิบายว่า “ถังม่านลี่ผิวแพ้ง่ายภูมิต้านทานต่ำ ใช้ยาทาจะปลอดภัยกว่า”
จู่ ๆเหมยเหมยก็หัวเราะ “ก็ใช่ ถังม่านลี่ถูกเลี้ยงดูมาหยั่งกับเจ้าหญิงมาตั้งแต่เด็ก ไม่ขาดเงินซื้อยาเล็กน้อยแค่นี้หรอก งั้นก็ไปซื้อสิ!”
คิดจะให้เธอควักเงินเหรอ?
ไม่มีทาง!
ให้เงินขอทานข้างถนนยังจะดีเสียกว่า!
…………………………………………..
ตอนที่ 1413 ทำไมไม่ไปห้องพยาบาล
ฉีฉีเก๋อตบขาพลันตะโกนเสียงดังว่า “ใช่แล้ว ถังม่านลี่บ้านเธอก็ไม่ได้ขาดเงินซื้อยาเล็กน้อยแค่นี้สักหน่อย ทำไมต้องทำตัวเหมือนขอทานด้วยล่ะ?”
หญิงโง่คนนี้เป็นคนเดียวในหอพักที่เชื่อคำพูดโกหกตอแหลพวกนั้นของถังม่านลี่ สีหน้าท่าทางดูจริงใจ ช่างไม่เข้าใจวิธีการของถังม่านลี่เอาเสียมากเลยจริงๆ
คนชาวฮั่นไม่ได้มีคำพูดที่ว่า ต่อให้หิวตายก็ไม่มีทางกินของขอทานไม่ใช่หรือไง!
ถังม่านลี่จุกอยู่ในอก เพราะว่าเธอไม่มีเหตุผลมาหักล้างฝ่ายตรงข้าม
โต้แย้งไปก็แสดงให้เห็นว่าเมื่อก่อนที่เธอพูดไว้คือคำโกหกทั้งหมดว่าบ้านเธอยากจนแร้นแค้นไม่มีอะไรเลย
แต่ถ้าไม่โต้แย้งบ้างเธอก็อึดอัดใจ อีกอย่างเงินค่ายาเธอจะเอามาจากไหน?
ผิวของเธอแพ้ง่ายภูมิต้านทานต่ำจริง ๆ สาเหตุที่มือของเธอหยาบกร้านก็เป็นเพราะตอนเด็กเธอมักจะได้รับบาดเจ็บจากการทำงาน บ่อยครั้งที่รอยแผลเก่ายังไม่หายดีก็มีแผลใหม่เกิดขึ้นมาอีก ทั้งแผลใหม่ทั้งแผลใหม่จนสุดท้ายตอนนี้หยาบกร้านเสียกว่าผู้ชายอีก
ความทรงจำที่น่าเศร้าของถังม่านลี่เหมือนเป็นการยกก้อนหินทับเท้าตัวเอง ยิ่งเคียดแค้นเหมยเหมยมากขึ้นไปอีก
ทั้งหมดเป็นความผิดของผู้หญิงคนนี้!
ทำร้ายจนตัวเองต้องบาดเจ็บแถมยังไม่ออกเงินเลยสักนิด แล้วยังปลุกปั่นไม่ให้ฉีฉีเก๋อออกเงินอีกต่างหาก จิตใจชั่วร้ายมาก!
“ฉัน…ฉันไม่ใช่ขอทานนะ…ฉัน…” ถังม่านลี่รู้สึกอับอายมากยิ่งขึ้น ต่อให้เธอจะชอบเงินมากแค่ไหนก็ไม่อยากให้คนอื่นเรียกเธอว่าขอทาน เธอยังมีความภาคภูมิใจในตนเองอยู่
เจิ่งเสวี่ยซานรีบตบหลังเธอเบา ๆ พูดปลอบใจว่า “ไม่ใช่ไม่ใช่ เงินพวกนี้เป็นแค่เพียงการช่วยเหลือระหว่างเพื่อนก็เท่านั้น ในเวลานั้นฉันก็ยืนข้างเธอ ถ้าหากว่าดึงเธอเอาไว้ทันเวลา เธอก็คงจะไม่ล้มลงไป พูดขึ้นมาแล้วฉันก็ควรต้องรับผิดชอบด้วย”
ในใจของถังม่านลี่พลันรู้สึกผิดขึ้นมา เห็นอยู่ชัด ๆว่าเธอตั้งใจจะล้มลงไปเอง
อยู่ดี ๆสวีจื่อเซวียนก็พูดขึ้นมาว่า “ฉันจำได้ว่าตอนที่ถังม่านลี่ล้ม จ้าวเหมยสามารถรับเอาไว้ได้นี่นา แต่เธอก็เลือกที่จะหลบ”
ความหมายก็คือบาดแผลของถังม่านลี่จ้าวเหมยต้องรับผิดชอบ เงินก็จำเป็นต้องออกให้ด้วย
ฉีฉีเก๋อพูดเสียงดังว่า “สวีจื่อเซวียนเธอหมายความว่าอะไร? จ้าวเหมยเธอไม่หลบหรือว่าจะให้รอถังม่านลี่ล้มลงมาทับใส่? ถังม่านลี่เธอแข็งแรงขนาดนี้ จ้าวเหมยตัวแค่นี้เธอจะรับถังม่านลี่ไหวเหรอ?”
ผู้หญิงคนนี้พูดไปก็ทำท่าทางประกอบไปด้วย ตอนพูดถึงถังม่านลี่ทำท่าวาดวงกลมเสียใหญ่ แต่กับเหมยเหมยกลับวาดมือเล็กยิ่งกว่าไข่ไก่ ต่างกันราวฟ้ากับเหว
สีหน้าของถังม่านลี่คล้ำเขียวด้วยความโกรธ เหมยเหมยกลับอดไม่ได้อยากจะหัวเราะขึ้นมา รู้สึกอบอุ่นใจต่อการลุกขึ้นมาเรียกร้องความเป็นธรรมของฉีฉีเก๋อมาก คบเพื่อนไม่ผิดคนจริง ๆ
เหมยเหมยพูดอย่างเย็นชาว่า “ฉันหลบถังม่านลี่ตามสัญชาตญาณของคนเมื่อเจอกับอันตราย หากว่าฉันโดนถังม่านลี่ชนจนได้รับบาดเจ็บ ส่งผลกระทบต่องานของฉัน ถ้าอย่างนั้นค่าเสียหายก็คงไม่ใช่แค่เงินค่ายาแค่ขวดเดียวแน่นอน”
ทุกคนก็รู้สึกใจสั่นขึ้นมา พลันนึกถึงสถานภาพของจ้าวเหมยในฐานะนักเขียน และหนังสือที่ขายดีที่สุดของเธอ
ดูเหมือนว่าเสียหายไม่น้อยจริง ๆ!
เหมยเหมยพูดต่อไปว่า “ข้อสอง ถังม่านลี่เป็นแค่เพียงตุ่มพองใสเล็ก ๆไม่กี่ตุ่มเท่านั้นเองไม่จำเป็นต้องระดมทุนเลย อีกอย่างค่ายก็มีห้องพยาบาล ต่อให้เธอจะมือขาดก็รักษาฟรี ไหนเลยจะต้องซื้อยากัน?”
เธอรู้สึกจริง ๆว่าถังม่านลี่เสแสร้ง ใครบ้างไม่เคยโดนลวกมาก่อน เมื่อก่อนเธอโดนน้ำแกงที่เพิ่งทำเสร็จร้อน ๆจากหม้อลวกจนมือแดงเถือกไปหมด เหอปี้อวิ๋นเอาซีอิ้วขาวทาให้เธอ ไม่ได้ใช้ยาอะไรทั้งนั้น ตอนนี้ก็เหมือนเดิมไม่ได้เป็นอะไร อีกอย่างแค่มองก็รู้ว่าเจิ้งเสวี่ยซานมีเจตนาไม่ดี ไปรักษาที่ห้องพยาบาลไม่ต้องใช้เงิน แต่จะวิ่งไปซื้อยารักษาแผลเป็นอะไรนั่น?
พูดจบเหมยเหมยก็เป่าผมต่อ ไม่สนใจพวกผู้หญิงนิสัยเสียที่ดีแต่หน้าตาแต่วันวันทำแต่เรื่องไร้สาระ
อยู่ดี ๆเหริ่นเชี่ยนเชี่ยนก็ยื่นมือไปหยิบเงินสินหยวนของตัวเองกลับมา “ทำไมฉันถึงได้ลืมเรื่องห้องพยาบาลไปเสียสนิทเลยนะ ที่นั้นไม่ต้องใช้เงินแม้แต่แดงเดียว”
สีอันน่าคิดอยู่ในหัวแล้วเอาเงินห้าหยวนของตัวเองคืนมา หยิบกระจกและเริ่มจัดผมจัดผมไปเรื่อย ไม่สนใจอะไรอีก
สวีจื่อเซวียนและเจิ้งเสวี่ยซานรู้สึกทำตัวม่ถูก ถังม่านลี่ก็ยิ่งอึดอัด เธอกัดฟันหยิบเอาเงินห้าหยวนคืนพวกเธอไป พยายามทำหน้ายิ้มแย้ม
“ขอบคุณ ฉันจะไปห้องพยาบาลเดี๋ยวนี้แหละ”
…………………………………………..