ยัยหมอวายร้ายที่รัก บทที่ 1317 ประธานแสนรักคุณต้องกลับไป
แต่เธอก็ยังคงดูตั้งใจ
นี่ทำให้เธอพอใจมาก
ดูเหมือนว่าหญิงสาวญี่ปุ่นคนนี้จะไม่เลวเลย
“เธอทำอะไรอยู่?”
กำลังคุยกันเพลินเลย จู่ๆประตูห้องพักผู้ป่วยก็ถูกเปิดออก แสนรักถือยากลับมา
เส้นหมี่เห็นเช่นนั้นก็รีบเก็บโทรศัพท์
“เปล่า ฉันก็แค่คุยกับเหล่าพี่ๆ”
“คุยอะไร? บอกแล้วไม่ใช่เหรอว่าช่วงนี้เธอต้องพักผ่อน ดูสิตาของเธอแดงมาก โดโมโตะบอกแล้วว่าตอนนี้ตาของเธอไม่สามารถโดนแสงสีฟ้ากับอุปกรณ์อิเล็กทรอนิกส์ได้”
ชายหนุ่มกังวลมากๆ ดวงตาดำสนิทมองหญิงสาวคนนี้ด้วยความโกรธ
เส้นหมี่ไม่กล้าส่งเสียง
เธอก้มหน้าอย่างละอายใจ แต่ก็อัดอั้นใจ
เธอก็ไม่อยากให้เป็นแบบนี้ แต่บางครั้งมันก็ทนไม่ไหว ตอนนี้ก็เจอวิธีการหยุดยั้งเชื้อโรคในร่างกายแล้วไม่ใช่เหรอ?
หรือว่าเธอจะตาบอดจริงๆ?
“โอเค พี่ชาย อย่าโกรธเลยนะคะ ต่อไปนี้ฉันจะไม่ดูแล้ว”
สุดท้ายเธอจึงทำได้แค่ประนีประนอม
แสนรักที่อยู่ตรงหน้าเธอเห็นเช่นนั้น อารมณ์ก็กลับมาเป็นปกติ เมื่อเห็นแม้แต่ดวงตาก็เริ่มแดงของเธอก็รู้สึกเจ็บปวดและละอายใจสุดๆ ทำได้เพียงกอดเธอไว้ในอ้อมแขน
“ขอโทษ เมื่อกี้น้ำเสียงฉันแรงเกินไป”
“ไม่เลย ฉันรู้ว่าพี่ทำไปก็เพื่อฉัน ต่อไปฉันจะไม่ดูอีกแล้ว”
พอเส้นหมี่ได้ยินเขาโทษตัวเอง ทันใดนั้นในใจก็รู้สึกเสียใจขึ้นมา เธอกางแขนโอบกอดชายคนนี้ไว้
แสนรัก “รับปากฉันว่าก่อนที่พวกเราจะได้ยารักษาจะต้องเชื่อฟัง คุณหมอไม่ให้ทำอะไรก็ห้ามทำเด็ดขาด ได้ไหม?”
“ได้”
หญิงสาวในอ้อมแขนรับปากอย่างเชื่อฟัง
เพราะในช่วงเวลานี้ชายคนนี้ทำทุกอย่างเพื่อเธอทั้งหมด แม้ว่าเขาจะไม่พูด แต่เธอก็รู้ดี
เพื่อที่จะหาของสองสามอย่าง แค่ในเวลาสั้นๆขอบตาเขาก็ดำขึ้น ดวงตาดำสนิทที่แสนสวยก็เต็มไปด้วยรอยเส้นเลือด
เขาน่าจะลำบากมาก
และแบกรับไว้มากเกิน
ดังนั้นต่อจากนี้เธอต้องเชื่อฟัง ไม่ทำอะไรทั้งนั้น
สุดท้ายเส้นหมี่ก็หลับไปในอ้อมแขนของชายคนนี้ แสนรักห่มผ้าให้เธอเบาๆแล้วจึงออกมา
“ท่านประธานครับ คุณนายหลับแล้วเหรอครับ?”
“อืม”
“งั้น…ด็อกเตอร์โดโมโตะให้คุณไปหาครับ บอกว่ามีเรื่องสำคัญจะปรึกษา”
ดลธีที่ยืนอยู่ข้างนอก เมื่อเห็นเขามาก็ลังเลอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะพูดออกไป
ความจริงหลายวันมานี้ตั้งแต่ที่โทอิสค้นพบสิ่งที่สามารถจัดการกับเชื้อโรคได้ โดยปกติแล้วทุกครั้งที่โดโมโตะเรียกพวกเขาไปมักจะไม่ใช่เรื่องที่ดี
เช่นบอกว่าการทดลองล้มเหลวอีกแล้ว
แม้จะเป็นเช่นนั้นพวกเขาก็ต้องไป
สุดท้ายแสนรักก็ไปที่ห้องทำงานของโชกิ โดโมโตะ
“คุณแสนรัก จากการทดลองตลอดหลายวันมานี้ของผมกับคุณไวท์ พวกเราตัดสินใจว่าตามอัตราการถดถอยของร่างกายภรรยาคุณในตอนนี้ มันสายเกินไปที่จะรอหาของเหล่านั้นเจอ ดังนั้นเราจึงตัดสินใจว่าจะหาปัญหาจากร่างกายเธอ”
“ร่างกายเธอ?”
แสนรักขมวดคิ้วเมื่อได้ยิน
“หมายความว่าอะไร?”
“หมายความว่า ประธานครับ ต้นเหตุแรกที่ทำให้คุณนายเจ็บปวด เป็นเพราะมดลูกของเธอถูกบังคับให้ตั้งครรภ์ทารก ดังนั้นพวกเราจึงอยากตามหาทารกในครรภ์นั้นมาดู”
โทอิสที่อยู่ด้านข้างพูดแทรก
ทารกในครรภ์?
แสนรักตกตะลึงกับคำพูดเหล่านี้
นี่เป็นปัญหาที่เขาไม่เคยคิดถึงมาก่อน เป็นหัวข้อสนทนาที่เขาไม่อยากพูดถึงมานาน
มันเปรียบเหมือนแผลเป็นของเขา เมื่อพูดขึ้นก็เหมือนแผลที่มีเลือดสดไหลออกมา
แสนรักเงียบไป
“คุณแสนรัก คุณหาไม่เจอแล้วหรือ?”
โชกิ โดโมโตะเห็นเช่นนั้นก็เผยสีหน้าผิดหวัง
“เปล่า” แสนรักปฏิเสธ เขานึกออกว่าก่อนหน้านั้นตอนอยู่ที่เมืองหลวงเส้นหมี่เคยบอกเขาว่า เด็กคนนั้นถูกฝังไว้ที่ใต้ต้นเมเปิลที่อายุพันปี
“งั้นก็ดีเลยครับ คุณรีบพาเด็กมา คุณแสนรัก ผมรู้ว่าคุณเสียใจมาก แต่จากที่หลายวันมานี้ที่ผมวิจัยมา ผมสามารถมั่นใจได้ว่าจะสามารถต้นเหตุของเชื้อโรคได้จากร่างของเด็กคนนั้น”
“ใช่!”
โทอิสก็พยักหน้าเห็นด้วย
“เพราะเด็กคนนั้นถูกคลีพัตราเร่งให้คลอดออกมา เธอฝืนให้ร่างกายของคุณนายเกิดการเปลี่ยนแปลง ดังนั้นเด็กก็เหมือนกับของทดลองของเธอครับประธาน”
“…”
เงียบไปหลายวินาทีอีกครั้ง
ในที่สุดชายหนุ่มก็ลุกขึ้นมาจากเก้าอี้
“ครับ ผมจะไปเอา อย่างเร็วที่สุดจะเอามาให้พวกคุณในวันพรุ่งนี้” ในที่สุดเขาก็ตัดสินใจ
จากนั้นเขาก็ออกมาจากห้องทำงาน
ดลธีที่อยู่ข้างหลังก็ได้ยินเช่นกัน หลังจากที่เห็นเขาออกมาก็เดินตามหลังไปเงียบๆจนกระทั่งชายหนุ่มที่ไม่พูดอะไรใกล้จะเดินถึงประตูห้องพักผู้ป่วย