หม่าหลันเห็นเซียวฉางควนตัดเยื่อใยเช่นนี้ พูดด้วยความโมโหว่า: “ใช้ได้นะคุณ ไปด้วยกันไม่ได้แล้วใช่ไหม? ได้ งั้นคุณก็แยกกันอยู่กับฉันไปเลย หลังจากนั้นก็ไปฟ้องหย่าที่ศาล”
ขณะที่พูด หม่าหลันทำเสียงเย็นชา และพูดว่า: “แต่เซียวฉางควน ฉันบอกคุณล่วงหน้าได้เลยนะ ฉันคนนี้จิตใจคับแคบมาก ถ้าหลังจากที่คุณหย่ากับฉัน แล้วฉันรู้ว่าคุณใช้ชีวิตอยู่ดีกินดีกว่าฉัน สบายกว่าฉัน งั้นฉันคงจะรู้สึกแย่!”
“คนอย่างฉันพอรู้สึกแย่จะทำเรื่องอะไรขึ้นมา คุณก็น่าจะรู้ดีกว่าใคร ถึงตอนนั้นฉันต้องทำให้คุณรู้สึกแย่ยิ่งกว่า เมื่อเป็นแบบนี้ในใจของฉันก็จะเจ๊ากัน!”
“หรือจะพูดได้ว่า ถึงตอนนั้นถ้าคุณกล้าไปหานังจิ้งจอกข้างนอก แอบใช้ชีวิตกันอย่างลับๆ งั้นฉันจะต้องสร้างความวุ่นวายให้คุณแน่ จากนั้นในทุกๆวันฉันก็จะก่อกวนคุณ ฉันจะเป็นผี คอยเป็นเงาของคุณ คุณจะไม่มีทางสลัดฉันทิ้งได้ตลอดไป!”
เมื่อเซียวฉางควนได้ยิน ก็รู้สึกกลัวจนขวัญหนีดีฝ่อ!
จากความหมายของคำพูดหม่าหลัน แม้ว่าตัวเองทนเธอ 2 ปี ในที่สุดก็สามารถยกเลิกความสัมพันธ์ฉันสามีภรรยากับเธอได้ เธอก็จะไม่ยอมปล่อยเขาไป……
ถ้าต่อไปเขาอยู่กับหานเหม่ยฉิง เมื่อหม่าหลันรู้เข้า งั้นเธอต้องบ้าแน่ ๆเลย?
ตอนนี้เธอยังไม่รู้เรื่องของหานเหม่ยฉิง ต้องเข้ามาพัวพันกับตัวเองทุกวัน เหมือนตัวเองเป็นผี
ถึงตอนนั้นถ้ารู้เรื่องหานเหม่ยฉิงแล้ว ถึงขนาดที่รู้ว่าเขากับหานเหม่ยฉิงอยู่ด้วยกัน นั่นก็ไม่ต้องเอามีดมาแทงตัวเองให้ตายแล้วเหรอ?
อีกอย่าง ไม่เพียงแต่เธอจะไม่ปล่อยเขา แต่เธอเองก็ไม่ปล่อยหานเหม่ยฉิงด้วย
ท้ายที่สุด เป็นเวลาหลายสิบปี เธอก็จะถือว่าหานเหม่ยฉิงเป็นศัตรูตัวฉกาจของเธอมาตลอด
เธอเป็นผู้หญิงปากร้ายที่สุดในเมืองจินหลิง หานเหม่ยฉิงจะเป็นคู่ต่อสู้ของเธอได้อย่างไร?
ถึงตอนนั้นเธอกลัวว่าทำร้ายตัวเองเสร็จแล้ว ยังจะต้องการทำร้ายหานเหม่ยฉิงอีก ถึงตอนนั้นก็จะยิ่งวุ่นวายกันไปใหญ่
คิดถึงตอนนี้ เซียวฉางควนก็กังวลจนแทบจะร้องไห้แล้ว
เขาถามตัวเองในใจอย่างสิ้นหวังว่า: “หรือว่าเซียวฉางควนอย่างฉันจะไม่ได้อยู่ด้วยกันกับเหม่ยฉิงตลอดไปแล้วงั้นหรือ? หรือว่าเซียวฉางควนอย่างฉันหาความสุขเป็นของตัวเองไม่ได้แล้วงั้นสิ? หรือว่าเซียวฉางควนอย่างฉันทั้งชีวิตนี้ก็จะต้องอยู่กับผู้หญิงปากร้ายไปตลอดเลยใช่ไหม?”
เมื่อคิดเช่นนี้ เขาก็เกิดความคิดที่อยากจะตาย
หม่าหลันกลับมีท่าทางเป็นผู้ชนะ กล่าวอย่างมีชัยว่า: “ฉันจะบอกคุณนะเซียวฉางควน ทั้งชีวิตนี้คุณไม่สามารถสลัดหม่าหลันอย่างฉันได้ออกไปหรอก นอกจากฉันจะตาย! ถึงแม้ว่าฉันจะตายไปต่อหน้าคุณ ก่อนตายฉันก็จะให้คุณตามฉันไปด้วย ฉันจะไม่ปล่อยให้คุณอยู่เสวยสุขคนเดียวบนโลกนี้หรอก”
เซียวฉางควนตัวสั่นด้วยความโกรธ แทบจะยืนไม่อยู่ เขาตะโกนด้วยความเดือด: “หม่าหลัน คุณ……คุณ……คุณผู้หญิงชั่ว คุณมันเป็นสัตว์เดรัจฉาน ! บนโลกนี้มีคนหน้าด้านอย่างคุณได้ยังไง?!”
“ทำไม?” หม่าหลันเลิกคิ้ว: “ฉันเป็นคนแบบนี้แล้วทำไมเหรอ? คนอย่างฉันแต่งงานกับคุณ มีลูกกับคุณไม่ใช่เหรอ? คุณคิดว่าหม่าหลันอย่างฉัน คุณจะทิ้งเมื่อไหร่ที่คุณต้องการก็ได้งั้นเหรอ?”
เซียวฉางควนโกรธหม่าหลันจนร้องไห้ พูดอย่างสะอึกสะอื้นว่า: “สิ่งที่ผมเสียใจที่สุดในชีวิตก็คือแต่งงานกับคุณ! ถ้าผมรู้ว่าคุณเป็นผู้หญิงปากร้ายอย่างนี้ แม้ตอนแรกคุณจะเอามีดมาจ่อคอผม ผมก็จะไม่ยอมแต่งงานกับคุณหรอก!”
ทันใดนั้นหม่าหลันก็หัวเราะเยาะ: “โอ๋ คุณเสียใจที่แต่งงานกับฉัน มันเกี่ยวอะไรกันกับที่ฉันเป็นคนปากร้ายเหรอ? คุณคิดว่าฉันไม่รู้เหรอว่าไอ้แก่อย่างคุณเสียใจเพราะอะไร?”
“คุณเสียใจที่ไม่ได้อยู่กับหานเหม่ยฉิงไม่ใช่เหรอ? คุณเสียใจที่ตอนแรกไม่ทันได้คืนดีกับหานเหม่ยฉิงไม่ใช่เหรอ?”
“ตัวเองมีเจ้าของอยู่แล้ว ก็สนใจของๆตัวเองสิ พอเสียใจทีหลังแล้วก็มาบอกว่าเป็นเพราะว่าฉันปากร้ายงั้นเหรอ? ต่อหน้าลูกสาว คุณตระหนักถึงจิตสำนึกของตัวเองดูนะ ว่าคุณยังต้องการศักดิ์ศรีอยู่บ้างไหม?”
“คุณ……” เซียวฉางควนคับแค้นใจมาก
คนอย่างหม่าหลันมีความสามารถแบบนี้ เธอสามารถใช้ภาษากายทำร้ายจิตใจได้อย่างตรงจุดในทุกสถานการณ์ และเปิดการโจมตีตัวเองได้อย่างโหดเหี้ยมที่สุด
เซียวฉางควนตระหนักได้ว่าในเวลานี้ เขาไม่ใช่คู่ต่อสู้ของผู้หญิงปากร้ายคนนี้เลย
พอนึกถึงชีวิตตัวเองก็ช่างมืดมนเหลือเกิน และดูเหมือนไม่มีวันข้างหน้า เขาเหมือนเด็กนั่งลงบนพื้นและร้องไห้ฮือ ๆ
วิธีการที่ร้องไห้นั้นต่างจากหม่าหลัน เซียวฉางควนร้องไห้น่าเศร้าจริงๆ คนฟังยังร้องไห้ตาม
———-