ย่เฉินยิ้มและพูดว่า: “แม่ของเราเป็นคนยังไง คุณยังไม่เข้าใจอีกเหรอ เธอชอบหาเรื่องโมโหแบบไร้เหตุผล ถึงแม้ว่าพ่อต้องการหย่าร้างกับเธอ เกรงว่าก็คงไม่ง่ายขนาดนั้นหรอก”
เซียวชูหลันตกตะลึงทันที เกิดความเข้าใจชัดเจนในใจของเธอ
ด้วยนิสัยและอารมณ์ของแม่ แม้ว่าพ่อจะหย่าร้าง มันก็ยากที่จะได้ในสิ่งที่ต้องการ
เมื่อคิดถึงตอนนี้ จู่ ๆ เธอก็ตระหนักได้ว่า แม่บอกเรื่องที่อยากตาย มีแนวโน้มว่าเป็นการแสดง
ครั้นแล้ว เธอก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก
รถ BMW เพิ่งขับเข้าไปในวิลล่า ก็ได้ยินเสียงหม่าหลันด่ากราด : “เซียวฉางควน คุณมันคนเลว ฉันทนทุกข์ทรมานกับคุณมามากแค่ไหน ลำบากมาแค่ไหน ไม่คิดเลยว่าคุณอยากจะมาขอหย่ากับฉัน”
เย่เฉินและชูหรันลงจากรถ พอเปิดประตู ก็เห็นหม่าหลันกำลังยืนอยู่ในห้องรับแขก ด่ากราดอย่างสยายผม
เนื่องจากฟันหน้าสองซี่ของหม่าหลันที่หายไป ดังนั้นเวลาเธอพูดอะไรก็จะมีลมออกมา เมื่อฮึกเหิมขึ้นมา มันไม่เพียงแต่มีลมออกมาเท่านั้น แต่ยังมีน้ำลายออกมาอีกด้วย
เซียวฉางควนจงใจรักษาระยะห่างจากเธอกว่า 5 เมตรในตอนนี้ พูดด้วยความเดือดดาลว่า: “คุณไม่ต้องทำสิ่งที่ไร้ประโยชน์เหล่านี้กับผม ผมตัดขาดความสัมพันธ์กับคุณในตอนนี้ นอกจากการหย่าร้าง ก็ไม่มีทางเลือกอื่นแล้ว!”
หม่าหลันพูดด้วยความโมโหว่า: “เลวระยำจริงๆ ฝันไปเถอะ! ฟังฉันนะ ถึงฉันตาย ก็ไม่ยอมหย่ากับคุณหรอก!”
เซียวฉางควนพูดด้วยความเดือดดาลว่า: “คุณรอนะ พรุ่งนี้ผมจะไปฟ้องศาล”
หม่าหลันด่าด้วยความโมโห: “โธ่เอ๋ย ขู่ฉันเหรอ? คุณคิดว่าศาลเป็นของคุณงั้นเหรอ คุณจะไปฟ้องหย่าได้เหรอ? ฟังนะ ฉันบอกไว้เลยว่าเพื่อป้องกันลูกไม้นี้ของคุณ หลายปีก่อนก็เคยถามชัดเจนแล้ว เพียงแค่ฉันไม่ยอม เป็นไปไม่ได้ที่ศาลจะตัดสินให้เราหย่าร้างโดยไม่มีเหตุผล! ”
เซียวฉางควนพูดด้วยความโมโห: “ผมไม่รู้สึกอะไรกับคุณแล้ว คู่แต่งงานที่ไม่มีพื้นฐานความรัก กฎหมายสามารถตัดสินให้หย่าได้!”
หม่าหลันพูดอย่างภูมิใจว่า: “เชอะ ไม่มีพื้นฐานความรักต่อกันแล้วจะยังไง? ฟังนะ มันมีข้อกฎหมายที่กำหนดไว้ ถึงแม้ไม่มีพื้นฐานความรักต่อกันแล้ว แต่ก็ต้องแยกกันอยู่ 2 ปีถึงจะตัดสินให้หย่ากันได้!”
เซียวฉางควนตกใจ ไม่นานเขาโกรธมาก กระทืบเท้าและพูดว่า: “งั้น……งั้น……งั้นตอนนี้ผมจะแยกกันอยู่กับคุณ นับตั้งแต่นี้ไป 2 ปีหลังจากนี้ คุณไม่หย่าก็ต้องหย่า!”
หม่าหลันแบะปากพูด: “จะแยกกันอยู่กับฉันเหรอ? ฟังนะ คนสองคนอาศัยอยู่ในบ้านเดียวกันแต่แยกห้องนอน นี่ไม่ใช่การแยกกันอยู่ ถ้าคุณอยากจะแยกกันอยู่ก็ได้นะ งั้นคุณก็ไสหัวออกไปจากTomson Riviera ซะ อย่ามาอยู่บ้านเดียวกันฉัน!”
ขณะที่พูด หม่าหลันก็กล่าวว่า: “คุณจะย้ายไปกลับไปบ้านเก่าคนเดียวก็ได้นะ!”
“ไปก็ไป!” เซียวฉางควนกัดฟันพูด: “ขอแค่ผมสลัดคนปากร้ายอย่างคุณได้ แม้ว่าจะให้ฉันนอนในรูสะพานเป็นเวลา 2 ปี ผมก็ยอม!”
หม่าหลันโบกมือ: “งั้นก็รีบไสหัวไปซะ ไปตอนนี้เลย รีบออกไปเลย!”
พอพูดจบ หม่าหลันก็ขู่ว่า: “ก่อนที่คุณจะไป ฉันจะสับเฟอร์นิเจอร์ที่พ่อคุณทิ้งไว้ให้ แล้วเอาไปเผาฟืนซะ!”
“คุณ……” เซียวฉางควนโกรธจนตัวสั่น: “คุณทำแบบนี้มันต่างอะไรจากสัตว์เดรัจฉาน?”
หม่าหลันพูดอย่างกระฟัดกระเฟียด: “ยุ่งอะไรมากมาย คุณจะย้ายออกไปไม่ใช่เหรอ? รีบไปสิ ไปตอนนี้เลย!”
เซียวฉางควนเงียบไป
เขาอยากแยกจากหม่าหลันจริงๆ แต่เขาไม่เต็มใจจะย้ายออกจาก Tomson Riviera
มันสบายมากที่ได้อยู่ในวิลล่าขนาดใหญ่ที่มีลิฟต์ หลังจากที่ได้อาศัยอยู่ที่นี่ ดูแล้วว่าบ้านเล็กๆ ก่อนหน้านี้ แทบจะไม่ต่างอะไรจากเล้าไก่เลย
แต่ตอนนี้เขาอาศัยอยู่ที่นี่เพียงแค่ไม่กี่วัน ถ้าต้องให้ตัวเองย้ายออกไป งั้นในใจของเขาก็คงไม่เต็มใจจริงๆ
เซียวชูหรันเห็นทั้งสองคนพูดไปพูดมา ทะเลาะกันไม่หยุด เธอพูดออกมาอย่างหมดหนทางว่า: “พ่อ แม่! ยังไม่ทันได้ใช้ชีวิตดีๆกันเลย ทำไมถึงได้เริ่มทะเลาะกันอีกแล้วล่ะ?”
หม่าหลันพูด: “ฉันอยากใช้ชีวิตดีๆ แต่พ่อของลูกไม่คิดอย่างนั้นไง”
เซียวฉางควนเอ่ยปากออกมาว่า: “ผมอยู่กับคุณ มีอะไรดีงั้นเหรอ ไปด้วยกันไม่ได้แล้ว!”
ในใจเย่เฉินรู้ดี พ่อตาต้องอยากไปอยู่กับหานเหม่ยฉิง แต่เขาโลกสวยไปหน่อย ภรรยาของตัวเองเป็นอย่างไร ในใจของเขาเองจะไม่รู้เหรอ?”
—-