ใบหน้าของคนผู้นี้เรียกได้ว่าองอาจ แต่ว่าท่วงท่ากลับเหมือนไร้เรี่ยวแรง ไร้ความสนใจจนเสียบุคลิกไปหมด ภายใต้อาภรณ์สีม่วงของเขาปรากฏผิวขาวซีด แต่ขอแค่เขาปรากฏตัวตรงหน้า ก็สร้างความหวาดกลัวให้กับคนส่วนใหญ่ในโลกได้แล้ว
เป็นเฉินเฉียนหัว ประมุขทิศบน
เขาเงยหน้ามองมา เห็นเยี่ยนจ้าวเกอแล้วเช่นกัน
ดวงตาที่ไร้ชีวิตชีวาของเฉินเฉียนหัวพลันเป็นประกายเล็กน้อย เขาเหลือบหางตามองเยี่ยนจ้าวเกอ พิจารณาอีกฝ่ายตั้งแต่หัวจรดเท้า
เขาเอ่ยปากกล่าวประโยคแรกตรงๆ ว่า “โลกเบื้องล่างใบนี้แม้ดูธรรมดา แต่กลับมีความหมายนัก มิน่าถึงได้มีคนที่น่าสนใจเช่นท่าน”
“อ้อ?” เยี่ยนจ้าวเกอตาเป็นประกาย สังเกตถึงคำพูดในวาจาของเฉินเฉียนหัวที่ทำให้ผู้คนต้องขบคิด “คำกล่าวของประมุขทิศบนทำให้ข้าผู้แซ่เยี่ยนสับสนแล้ว”
เฉินเฉียนหัวยิ้ม “แสร้งเลอะเลือน”
เยี่ยนจ้าวเกอกล่าวอย่างเฉื่อยชา “การกัดกร่อนของนพยมโลก ไม่ว่าเป็นโลกใบไหนก็อาจเจอได้ทั้งสิ้น ถ้าหากต้องกล่าวถึงความพิเศษของโลกแปดพิภพใบนี้ ก็อยู่ที่ราชันพระอาทิตย์และราชันพระจันทร์ล้วนทิ้งร่องรอยไว้ที่นี่กระมัง”
ฝ่ายเฉินเฉียนหัวยื่นนิ้วออกมานิ้วหนึ่ง แล้วส่ายเบาๆ “คนที่ทิ้งร่องรอยไว้ ไม่ได้มีแค่สองคน”
เยี่ยนจ้าวเกอยักไหล่ “ถูกต้อง ตอนนี้ยังมีท่านกับจักรพรรดิแพรสองคน”
“คนที่ข้าให้ความสำคัญที่สุดไม่ใช่ราชันพระอาทิตย์ ไม่ใช่ราชันพระจันทร์ และไม่ใช่ใครอื่น แต่เป็น…” เฉินเฉียนหัวกล่าว
นิ้วที่ส่ายไปมาของเขาหยุดลง จากนั้นก็ชี้ที่เยี่ยนจ้าวเกอ “…แต่เป็นท่าน”
เยี่ยนจ้าวเกอยิ้มอย่างไม่นำพา “ข้าถือว่าท่านชมข้าอยู่ และขอรับไว้ ขอบคุณมาก”
เฉินเฉียนหัวกลับยิ้มขึ้นเพราะความหน้าหนาของเยี่ยนจ้าวเกอ “ท่านน่าสนใจจริงๆ”
“ท่านแบ่งประเภทคนโดยใช้คำว่า ‘น่าสนใจ’ และ ‘ไม่น่าสนใจ’ เป็นมาตรฐานหรือ” เยี่ยนจ้าวเกอถามกลับ
เฉินเฉียนหัวพูดอย่างเกียจคร้าน “ถ้าไม่อย่างนั้นเล่า ‘ฉลาด’ และ ‘โง่งม’? ‘ไร้เดียงสา’ และ ‘มีประสบการณ์’? ‘มีเมตตา’ และ ‘โหดร้าย’? ตัวอย่างเช่นนี้ตั้งขึ้นได้ไม่มีสิ้นสุด แต่เช่นนั้นแล้วเป็นไร คนฉลาดก็อาจทำเรื่องโง่ๆ คนที่มีเมตตาบางครั้งก็โหดร้ายที่สุด สำหรับข้าแล้ว ความแตกต่างของคนก็คือ มีคนส่วนน้อยที่ทำข้าประหลาดใจ ส่วนคนส่วนใหญ่ไม่มีทางทำได้ตลอดกาล ประหลาดใจก็คือน่าสนใจ ที่เหลือล้วนน่าเบื่อ ไม่มีข้อยกเว้น”
เยี่ยนจ้าวเกอพูดอย่างผ่าเผย “แล้วมีคนเคยบอกท่านหรือไม่ ว่าวิธีการของท่านช่างน่าเบื่อยิ่ง”
“เหอะๆ…” เฉินเฉียนหัวได้ยินก็หัวเราะขึ้น ไม่ตอบแต่กลับถามแทน “ท่านคิดว่าต่อจากนี้จักรพรรดิแพรจะทำอย่างไร เรื่องนี้ไม่จำเป็นต้องแสร้งเลอะเลือนแล้วกระมัง ทุกคนต่างมองออกว่าเขาถูกธาตุไฟเข้าแทรกแล้ว”
เฉินเฉียนหัวพูดอย่างเกียจคร้าน “หรืออาจบอกว่า เขาเสียสติแล้ว”
“บางทีจักรพรรรดิแพรอาจมีสิทธิ์ถูกธาตุไฟเข้าแทรกจริงๆ แต่ว่าจากการที่ข้าได้พูดคุยกับเขา เขายังไม่ได้เสียสติ” เยี่ยนจ้าวเกอใช้น้ำเสียงไม่สะทกสะท้าน “จักรพรรดิแพรเข้าใจตัวเองดี สมควรทำอย่างไร อันดับแรกขึ้นอยู่กับตัวเขาเอง นอกจากนี้ ในสามกษัตริย์ห้าจักรพรรดิก็ยังมีกษัตริย์เร้นลับ จักรพรรดินี ไปจนถึงจักรพรรดิเอกภพที่อยู่บนโลกซ้อนโลก”
“ไม่ใช่เสียสติ แต่ว่ามีหลายบุคลิกกระมัง” เฉินเฉียนหัวหัวเราะเบาๆ เพราะกับยื่นสองมือออกมา แล้วแยกออกไปสองด้าน
ตอนแรกเขายกมือซ้ายขึ้น “คนหนึ่งเป็นมีรักหรือเรียกว่ามากรัก” จากนั้นเขาก็ยกมือขวาขึ้น “คนหนึ่งคือสะบั้นรักหรือเรียกว่าไร้รัก”
เฉินเฉียนหัวประสานสองมือไว้ตรงกลาง “ตอนนี้กำลังสู้กันและกันอยู่”
เยี่ยนจ้าวเกอสีหน้าแม้ไม่แปรเปลี่ยน แต่จิตใจสั่นสะท้านเล็กน้อย
เขาศึกษาวรยุทธ์สายเอกพิสุทธิ์อย่างลึกซึ้ง จึงพอจะคาดคะเนสภาพในปัจจุบันของจักรพรรดิแพรออกอย่างคร่าวๆ
เฉินเฉียนหัวเพียงเห็นเหตุการณ์ซึ่งเกิดขึ้นบนทะเลสาบสะท้อนดารา ก็คาดเดาออกหลายอย่าง หรือจะไม่ใช่แค่คาดเดา อาจเป็นเขามีช่องทางข่าวสารพิเศษก็เป็นได้
“หากให้จักพรรรดิแพรตัดสินใจเอง เช่นนั้นสมควรทำให้กลับคืนสู่สภาพเดิมอย่างไร สมควรพัฒนาพลังฝึกปรือต่ออย่างไรก็ทำเช่นนั้น”
จากนั้นเฉินเฉียนหัวก็มองเยี่ยนจ้าวเกอ เอ่ยด้วยรอยยิ้ม “ดังนั้นเกรงว่าสามกษัตริย์ห้าจักรพรรดิเองก็น่าจะมีความคิดเดียวกัน สุดท้ายแล้วจะเดินไปบนเส้นทางไร้รัก หรือว่าเส้นทางมากรักก็ไม่ได้สำคัญ สิ่งสำคัญก็คือจักพรรรดิแพรไม่ได้มีโรคสองบุคลิกอีกต่อไป เพราะจักรพรรดิแพรที่มีโรคสองบุคลิก จะอยู่เหนือความคาดหมายของผู้คน ทำให้พวกเขาไม่อาจคาดเดา คนเช่นพวกเขาล้วนชมชอบให้เรื่องทุกอย่างอยู่ในการควบคุมของตัวเอง เกลียดการที่เรื่องราวอยู่เหนือความคาดหมายของตัวเองจนไม่อาจควบคุมได้มากที่สุด”
เฉินเฉียนหัวเหลือบหางตามองไปยังเยี่ยนจ้าวเกอ “ในด้านนี้ท่านก็เป็นประเภทเดียวกันกับพวกเขา”
เยี่ยนจ้าวเกอมองเขาอย่างล้ำลึก “หรือท่านคิดจะพูดว่า ท่านอยากจะเห็นจักรพรรดิแพรเป็นเช่นตอนนี้ไปตลอดกาล”
“พูดถูกแล้ว!” เฉินเฉียนหัวปรบมือ หัวเราะฮ่าๆ “มีแต่เรื่องน่าประหลาดใจที่อยู่เหนือความคาดหมาย เช่นนี้ถึงได้มีความหมาย”
เยี่ยนจ้าวเกอไม่ได้กล่าวคัดค้าน “ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ท่านก็ไม่ได้อยู่ฝั่งเดียวกับจักรพรรดิแพร แล้วมาทำอะไรที่นี่”
เฉินเฉียนหัวชี้เยี่ยนจ้าวเกอ “ฟู่แพรงามอุตส่าห์ไม่น่าเบื่อเหมือนเดิม ข้าย่อมไม่คิดจะให้เขากลับเป็นเหมือนคนอื่นเร็วเกินไป ดังนั้นจึงจะหาเรื่องให้พวกท่านจัดการ จะได้ไม่ต้องมายุ่งวุ่นวาย”
“ท่านเองก็วางแผนเป็นหรือ” เยี่ยนจ้าวเกอพูดอย่างนิ่งเฉย “ตามคำพูดของท่าน หากแผนท่านสำเร็จ บรรลุจุดประสงค์ ไหนเลยจะไม่ใช่น่าเบื่อ ไม่เหลือความประหลาดใจอีก”
“อา คือเรื่องนั้น ข้าไม่ได้กำลังวางแผนอะไร ไม่ได้มีแผนอะไร และไม่มีแผนอะไรต้องวาง” เฉินเฉียนหัวโบกมือ “ข้าเพียงแค่เพิ่มอะไรเล็กๆ น้อยเข้าไปในแผนการต่างๆ เพื่อพวกท่าน จากนั้นก็ดูว่าจะเปลี่ยนเป็นอย่างไร ถ้าเป็นไปตามที่คาดคาดไว้ เช่นนั้นก็เหมือนกับแผนการของท่านกลายเป็นแผนการของข้า ถูกข้าใช้แผนต้นหลี่ตายแทนต้นท้อ เรื่องนี้เมื่อทำบ่อยๆ เข้าก็หมดความสนุก แต่ก็นับว่าขยายเวลาได้มากขึ้น ถ้าหากไม่เป็นไปตามที่ข้าคาดไว้ เช่นนั้นย่อมน่าประหลาดใจแล้ว ไม่ว่าผลลัพธ์จะดีหรือร้าย ล้วนน่าประหลาดใจทั้งสิ้น”
เฉินเฉียนหัวพูดด้วยรอยยิ้ม “ตอนนี้ข้าจะมอบความประหลาดใจให้ท่านสักนิดหนึ่ง ดูว่าท่านจะตอบแทนสิ่งที่น่าสนใจให้แก่ข้าได้หรือไม่”
ขณะที่เขากำลังพูดกันอยู่ ในเหวลึกของปฐพีพิภพด้านล่างก็เกิดการสั่นไหว สะเทือนขยายไปทั่วปฐพีพพิภพ
ประกายโลหิตหลายสายกลายเป็นลวดลายอาคมที่น่ากลัว คล้ายกับกำลังจะฉีกกระชากฟ้าดิน และขยายวงออกไปรอบๆ
หมอกสีดำกว้างใหญ่กระจายไปทั่วทุกที่ ถึงกับเริ่มกลืนกินโลกที่อยู่ด้านนอกปฐพีพิภพ
เหตุการณ์เช่นนี้เป็นฝันร้ายของโลกแปดพิภพ และจอมยุทธ์เขากว่างเฉิงอย่างไม่ต้องสงสัย
นพยมโลกที่น่าสะพรึงกำลังจะมายังโลกแปดพิภพอีกครั้ง
เมื่อครู่เฉินเฉียนหัวไปถึงก้นเหวของเหวลึกในปฐพีพิภพ ก็เพื่อทำลายผนึกซึ่งเหลืออยู่ด้านล่าง ไม่เพียงเท่านั้น การกระทำของเขายังทำให้ประตูแห่งนพยมโลกที่อยู่ด้านล่างปฐพีพิภพถูกฉีกออกมากกว่าเดิม
การมาถึงของนพยมโลกในครั้งนี้มีสภาวะเหนือกว่าครั้งก่อนๆ ควันมารที่น่าพรั่นพรึงไม่เพียงแผ่ขยายไปทั่วปฐพีพิภพ ยังกลืนกินโลกที่อยู่รอบๆ ไปพร้อมกัน ตอนนี้โลกแปดพิภพกำลังจะถูกนพยมโลกเปลี่ยนเป็นพวกเดียวกันในชั่วพริบตา
เยี่ยนจ้าวเกอกลับไม่ได้ก้มหน้ามองเหวลึกด้านล่าง เขาพลันก้าวเท้าออกมาก้าวหนึ่ง บรรลุถึงด้านหน้าเฉินเฉียนหัว
“เช่นนี้ประหลาดใจหรือไม่”
ว่าแล้วเขาก็ฟาดฝ่ามือลงอย่างหักโหม!
………………..