เซียวฉางควนเอ่ยอย่างอดไม่รนทนไม่ไหว “สองปีนานเกินไปแล้ว ตอนนี้ผู้หญิงปากตลาดคนนั้นยังไม่รู้ว่าป้าหานของเธอกลับมาแล้ว แต่เรื่องนี้ปิดเอาไว้ได้ไม่นานแน่ๆ ที่ฉันคิดไว้ก็คือ ก่อนที่หล่อนจะรู้ว่าป้าหานของเธอกลับมาแล้ว ต้องหย่ากับหล่อนเสียก่อน”
เอ่ยมาถึงตรงนี้ เซียวฉางควนก็เอ่ยอย่างค่อนข้างหดหู่อีกครั้ง “แต่ว่า เมื่อว่ายายปากตลาดว่ายังไงบ้างเธอก็ได้ยินแล้วนี่ หล่อนบอกว่าถ้าฉันอยากไปหาผู้หญิงคนอื่น หล่อนจะไปไม่ปล่อยฉันไปง่ายๆ แน่นอน ฉันกลัวว่าถ้าหล่อนรู้เรื่องป้าหานของเธอขึ้นมา ฉันจะไปสร้างความเดือดร้อนให้ป้าหานของเธอ ป้าหานของเธอสุภาพเยือกเย็น นิสัยก็ดี ไหนเลยจะรับมือกับยายปากตลาดคนนั้นได้”
เย่เฉินกล่าวไปว่า “คุณพ่อ เรื่องนี้ผมอยากช่วยคุณพ่อมากนะครับ แต่ผมก็ทำอะไรไม่ได้เหมือนกัน เรื่องบางอย่างก็ต้องให้คุณพ่อแก้ปัญหาเรื่องนี้ด้วยตัวเอง”
อันที่จริงแล้ว เย่เฉินอยากจะตะเพิดหม่าหลันออกไปทันทีมาก ตั้งแต่ครั้งก่อนที่ผู้หญิงคนนี้ขโมยบัตรกดเงินของเขา เขาก็เกิดความคิดนี้ขึ้นมาแล้ว
แต่น่าเสียดาย เขาทนเห็นเซียวชูหรันเสียใจไม่ได้ มิฉะนั้นแล้ว เขาจะไม่มีวันปล่อยให้หม่าหลันได้กลับมาอีก!
ถ้าหากตนไม่ยอมให้หม่าหลันกลับมา ชีวิตของพ่อตาในตอนนี้คงจะชื่นมื่นสุดๆ ไปแล้ว
เมื่อคิดมาถึงตรงนี้ เย่เฉินก็กล่าวอีกว่า “คุณพ่อ อย่าหาว่าผมว่าคุณพ่อเลยนะครับ ปัญหาใหญ่ที่สุดของคุณพ่อคือใจอ่อนเกินไป กลัวหล่อนเกินไป แค่หล่อนพูดจาดุร้ายประโยคสองประโยค คุณพ่อก็ไม่รู้จะทำยังไงดีแล้ว ถ้าเป็นแบบนี้ต่อไป ไม่มีใครสามารถช่วยคุรพ่อแก้ปัญหาได้หรอกครับ ถ้าคุณพ่ออยากแก้ปัญหา ก็มีแต่ต้องพึ่งตัวคุณพ่อเอง”
เซียวฉางควนถอนหายใจ พูดว่า “เรื่องพวกนี้ที่เธอบอกฉันรู้ดี แต่เรื่องบางอย่างถ้ามันทิ้งเงามืดไว้ในใจแล้ว เธอจะเอาชนะอุปสรรคในใจของเธอได้ยากมาก”
เย่เฉิน “งั้นก็หมดทางช่วยเหลือแล้วครับ คุณพ่อ ไม่ง่ายเลยนะครับกว่าป้าหานจะกลับมา ถ้าปล่อยให้คุณแม่รู้เข้า มีความเป็นไปได้สูงที่หล่อนจะสู้ตายกับป้าหาน ถ้าไล่ป้าหานออกจากเมืองจินหลิงไม่ได้ คงไม่ยอมเลิกรา พอถึงเวลานั้น คุณพ่อก็พิจารณาดูเถอะครับว่าจะทำยังไง”
เซียวฉางควนได้ฟังประโยคนี้ พลันใจเต้นตึกตักขึ้นมา
สิ่งที่เขากลัวที่สุด ก็คือจะเกิดเหตุการณ์นี้ขึ้น
ถ้าหากหม่าหลันรู้ขึ้นมาจริงๆ ว่าหานเหม่ยฉิงกลับมาแล้ว หล่อนจะต้องไปหาเรื่องหานเหม่ยฉิงแน่นอน แถมยังเป็นแบบไม่ตายไม่เลิกราด้วย!
เซียวฉางควนได้แต่ถอนหายใจ “จะคิดให้ดีแล้วกัน ต้องพยายามหาทางแก้ให้ได้สักทาง”
….
เซียวฉางควนพาเย่เฉินไปส่งที่สถานเลี้ยงเด็กกำพร้า ส่วนตัวเองก็ไปสังสรรค์ดื่มด่ำกับคนอื่นที่สมาคมการเขียนพู่กันจีนและภาพวาด
เย่เฉินลงจากรถ มองเห็นหลี่เสี่ยวเฟินรออยู่ปากทางเท้าพอดี ทันทีที่สาวน้อยเห็นตนมาถึง ก็รีบวิ่งเข้ามาหาตน
“พี่เย่เฉิน!” หลี่เสี่ยวเฟินเรียกด้วยน้ำเสียงสะอื้น โผเข้าใส่อ้อมแขนของเย่เฉินทันที เอ่ยทั้งน้ำตา “พี่เย่เฉิน พี่รีบคิดหาทางหน่อยเถอะ ฉันกลัวจริงๆ ว่าจะตามตัวพวกน้องๆ กลับมาไม่ได้อีกแล้ว…”
เย่เฉินลูบหลังเธอเบาๆ กล่าวอย่างจริงจัง “เธอวางใจเถอะ ฉันจะทุ่มสุดตัวแน่นอน ตอนนี้ป้าปลี่กลับมาหรือยัง? มีเบาะแสใหม่อะไรบ้างไหม?”
หลี่เสี่ยวเฟินตาแดงก่ำส่ายหน้าแล้วเอ่ยตอบ “พวกป้าหลี่ยังไม่กลับมาเลย มีรายละเอียดอะไรคืบหน้าบ้างไหม ฉันก็ไม่รู้แน่ชัดเหมือนกัน”
ขณะที่คุยกันอยู่ รถแท็กซี่คันหนึ่งก็หยุดลงที่ปากทางเข้าสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า
ป้าหลี่และผู้อำนวยการสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าที่สีหน้าเปี่ยมด้วยความกังวล ก้าวลงมาจากรถแท็กซี่
เย่เฉินรีบดึกหลี่เสี่ยวเฟินเข้าไปต้อนรับ เอ่ยถามว่า “ป้าหลี่ ทางสถานีตำรวจว่ายังไงบ้างครับ? มีเบาะแสอะไรบ้างไหม?”
ป้าหลี่เห็นเย่เฉินมาแล้ว ยิ้มอย่างขมขื่นแวบหนึ่ง ตอบว่า “ทางสถานีตำรวจรับเรื่องแล้ว พวกเขากำลังเริ่มตรวจกล้องวงจรปิด เพียงแต่ตอนนี้ตรวจพบเบาะแสอย่างเดียวเท่านั้น ก็คือพวกเขารับรถไอวีโก้สีขาวคันหนึ่ง คนร้ายมีประมาณหกเจ็ดคน หลังจากพวกเขาทำให้เด็กสลบไป ก็พาทั้งหมดขึ้นรถ ออกจากเมืองไปแล้ว”
เย่เฉินรีบสอบถาม “แล้วทางสถานีตำรวจเริ่มตามรอยของรถคันนี้หรือยังครับ?”
“ตามแล้ว” ป้าหลี่ถอนหายใจ เอ่ยต่อว่า “รถคันนั้นของพวกเขาใช้ทะเบียนปลอม แถมพอขึ้นทางด่วนก็หายไปเลยด้วย สันนิษฐานกันอย่างจริงจังว่าพอพวกเขาขึ้นทางด่วนก็เปลี่ยนป้ายทะเบียนอีก โมเดลของรถไอวีโก้คันนั้นก็ผลิตขึ้นในเมืองจินหลิงของพวกเรา เป็นรถที่พบเห็นได้ทั่วไป ไม่มีป้ายทะเบียนรถ ก็ตามหาพวกเขาได้ยากมาก”
เย่เฉินพยักหน้าอย่างเคร่งขรึม
ภายใต้สถานการณ์แบบนี้ อาศัยวิธีจัดการแบบสืบสาวไปทีละขั้นละตอนของทางสถานีตำรวจ เกรงว่ายากจะสำเร็จผลได้ในระยะเวลาอันสั้น
ถ้าคิดจะหาตัวคนร้ายภายในระยะเวลาสั้นๆ ถ้าต้องการตามหาข้อมูลที่เกี่ยวข้องกับพวกคนร้าย แน่นอนว่าต้องไปหาคนในโลกใต้ดินที่มีพลังเหนือธรรมชาติ
พวกเขามีหูตามากมาย ครอบคลุมทุกสาขาอาชีพ ดังนั้นข่าวกรองของพวกเขาจะต้องล้ำลึกกว่าทางตำรวจแน่!
_______