เมื่อเห็นฉินซีและฉินยีร้องไห้ทั้งคู่ เฝิงเสียวหว่านก็กังวลและส่ายหัว”ทำไมฉันจะโทษพวกคุณล่ะ? ฉันยกโทษให้พวกคุณแล้วจริงๆ”
“ฉันเลือกที่จะจากไป เพราะฉันโตมากับคุณปู่ตั้งแต่ฉันยังเป็นเด็ก และฉันชินกับการอยู่คนเดียว การอาศัยอยู่กับพวกคุณ ฉันไม่ค่อยชิน”
“เอาแบบนี้แล้วกันดีไหม? คืนนี้ฉันจะค้างที่นี่ ฉันจะอยู่ที่นี่กับพวกคุณ และถ้าฉันมีเวลาในอนาคต ฉันจะย้ายมาอยู่กับคุณสองสามวัน โอเคไหม?”
ผู้หญิงสองคนยังอยากจะชักชวนต่อไป หยางเฉินก็พูดอย่างกะทันหันว่า “เสี่ยวซี เสี่ยวยี ไม่ต้องชวนแล้ว เสียวหว่านไม่ได้โทษพวกคุณจริงๆ”
“ตอนนี้เธอไม่ชินที่จะอาศัยอยู่กับทุกคน ไม่ได้หมายความว่าในอนาคตเธอจะไม่ชิน ทำตามที่เสียวหว่านบอก ต่อไปให้เธอมาพักที่บ้านบ่อยๆ บางทีหลังจากนั้นไม่นาน เธอจะชอบอยู่กับทุกคนก็ได้”
เฝิงเสียวหว่านเหลือบมองหยางเฉินอย่างซาบซึ้ง
สิ่งที่เธอพูดเมื่อกี้คือความจริง เธอไม่ได้โทษฉินซีและฉินยีจริงๆ แต่เธอเคยอยู่คนเดียวตั้งแต่เด็ก และการอยู่ร่วมกับคนจำนวนมากเช่นนี้ ทำให้เธออึดอัดมาก
เมื่อได้ยินสิ่งที่หยางเฉินพูด ฉินซีและฉินยีก็เข้าใจเช่นกันว่า ไม่เหมาะสมที่พวกเธอจะบังคับให้เสียวหว่านมาพักอาศัยกับพวกเธอ ดังนั้นพวกเธอจึงหยุด
คืนนั้น เฝิงเสียวหว่านถูกแนยีลากไปให้นอนกับเธอ
หยางเฉินนอนกับฉินซีและเสี้ยวเสี้ยว
ในตอนกลางคืน หยางเฉินกำลังนอนอยู่บนเตียง พลิกตัวไปมา ไม่สามารถหลับได้
เช่นเดียวกับฉินซี มีเพียงลูกสาวที่อยู่ระหว่างพวกเขาเท่านั้น ที่นอนหลับสบายโดยที่ศีรษะของเธออยู่ข้างแม่และเท้าของเธออยู่ข้างพ่อ
“สามี คุณหลับหรือยัง?”
ฉินซีถามด้วยเสียงเบา
“ยัง!”
หยางเฉินเอ่ยปากแล้วพูดว่า เมื่อกี้เขาก็สัมผัสได้ว่าฉินซียังไม่ได้นอน
ฉินซีวางตำแหน่งการนอนของลูกสาวของเธอเสร็จ จากนั้นอยู่ระหว่างหยางเฉินและเสี้ยวเสี้ยว กอดสามีของเธอแน่นด้วยมือเปล่า
“สามี ฉันขอโทษ ฉันไม่ควรพูดเรื่องหย่ากับคุณ ต่อไป… ต่อไปฉันจะไม่พูดแบบนั้นอีก…”
ฉินซีสะอึกสะอื้น และพูดประโยคนี้อัดอั้นอยู่ในใจเธอมาเป็นเวลานาน และหลังจากพูดมันออกมา อารมณ์ของเธอก็ควบคุมไม่ได้และเธอก็ร้องไห้ด้วยเสียงต่ำ
หยางเฉินแอบถอนหายใจในใจ กอดภรรยาแน่น จูบกลิ่นผมหอมของภรรยาแล้วพูดอย่างอ่อนโยนว่า “ภรรยา ผมไม่โทษคุณ ผมจะไม่มีวันโทษคุณ…”
ก่อนที่หยางเฉินจะพูดจบ ฉินซีก็ปิดปากของเขาด้วยการจูบ
เช้าตรู่วันรุ่งขึ้น เมื่อหยางเฉินตื่นขึ้นมา ภรรยาที่อยู่ข้างๆเขาไม่อยู่แล้ว
เมื่อนึกถึงความสุขเมื่อคืนนี้ มุมปากของหยางเฉินก็ยกขึ้นเล็กน้อย ทำให้เกิดส่วนโค้งที่มีความสุข
ความรู้สึกของครอบครัวมันดีจริงๆ ถ้าไม่มีเรื่องต่างๆที่เขาต้องทำ เขาหวังจริงๆว่าเขาจะใช้เวลาทั้งชีวิตกับครอบครัวแบบนี้
เขามักจะคิดว่า ชีวิตที่เขาต้องการคืออะไร ตื่นขึ้นมาทุกเช้า ได้พบคนรักของเขา และสามารถดูลูกๆเติบโต
แค่ได้มองดูคนรอบข้างสามารถใช้ชีวิตอย่างมีความสุข ก็พอแล้ว
“พ่อ!”
ทันใดนั้น เสี้ยวเสี้ยวก็พลิกตัวและพึมพำ ราวกับได้กลิ่นเหม็นจากร่างกายของพ่อของเธอ และมุดเข้าไปในอ้อมแขนของพ่อ
หยางเฉินก้มศีรษะลงและจูบหน้าผากลูกสาวเบาๆ แล้วลุกขึ้นและเดินออกไปเบาๆ
หลังจากที่เขาอาบน้ำเสร็จ เสี้ยวเสี้ยวก็ตื่นขึ้นมาและพูดอย่างบ่นว่า”พ่อไม่น่ารักเลย เสียงอาบน้ำของคุณปลุกเสี้ยวเสี้ยวจนตื่นแล้ว”
หยางเฉินไม่รู้ว่าจะหัวเราะหรือร้องไห้ดี เขาพยายามทำให้เบาที่สุดแล้ว คิดไม่ถึงว่าจะทำให้เสี้ยวเสี้ยวตื่น
“พ่อขอโทษ พ่อผิดเอง ต่อไปพ่อจะระวังให้มากกว่านี้”
หยางเฉินรีบขอโทษ
“เห็นแก่คำขอโทษของพ่อ งั้นเสี้ยวเสี้ยวจะให้อภัยพ่อแล้วกัน!”
หลังจากได้รับคำขอโทษจากพ่อแล้ว เสี้ยวเสี้ยวก็ไม่โกรธอีกต่อไป บิดขี้เกียจและลุกขึ้นแต่งตัว
“พ่อหวีผมให้นะ”
หลังจากที่เสี้ยวเสี้ยวแปลงฟันล้างหน้าเสร็จ หยางเฉินก็อยากจะสัมผัสความรู้สึกของการหวีผมให้ลูกสาวของเขา และพูดด้วยรอยยิ้ม
“พ่อหวีผมเป็นด้วยเหรอ?”
เสี้ยวเสี้ยวกระพริบตาโตและมองหยางเฉินอย่างสงสัย
มีความไม่เชื่อในสายตาของเธอ
หยางเฉินถูกปลุกเร้าด้วยจิตวิญญาณการต่อสู้ของเขา และพูดด้วยใบหน้าไม่พอใจ “ในโลกนี้ ไม่มีอะไรที่พ่อทำไม่ได้หรอก ก็แค่หวีผมไม่ใช่เหรอ?”
“โอเค วันนี้ให้พ่อหวีผมให้เสี้ยวเสี้ยวแล้วกัน”
เสี้ยวเสี้ยวขยับเก้าอี้ตัวเล็ก และนั่งข้างหน้าหยางเฉิน
หยางเฉินซึ่งเดิมทีเต็มไปด้วยความมั่นใจ รู้สึกประหม่าเล็กน้อยเมื่อเขาหยิบหวีขึ้นมา ทันใดนั้น เขาก็กังวลมาก ถ้าเขาหวีให้ลูกสาวได้ไม่ดี ควรทำอย่างไร?
“พ่อ ทำไมไม่หวีผมให้เสี้ยวเสี้ยวล่ะ”
เสี้ยวเสี้ยวหันศีรษะและมองพ่อด้วยความสงสัย
เธอจะไปรู้ความกังวลในใจของพ่อได้อย่างไร?
“นี่พ่อกำลังเตรียมตัวไม่ใช่เหรอ?อยากทำทรงผมที่สวยให้ลูกสาวที่รักของพ่อ”
หยางเฉินกล่าวด้วยรอยยิ้ม
พูดเสร็จ เขากัดฟันและวางหวีบนหัวเล็กๆของลูกสาว
อย่างไรก็ตาม ทันทีที่เขาหวีมัน เสี้ยวเสี้ยวก็ส่งเสียงคร่ำครวญอย่างเจ็บปวด “พ่อ เสี้ยวเสี้ยวเจ็บ”
“ขอโทษ ขอโทษ พ่อจะระวังให้มากกว่านี้”
หยางเฉินรีบขอโทษ
เพียงแต่ว่า เดิมทีเขาคิดว่าเขาสามารถหลีกเลี่ยงทำให้ลูกสาวเจ็บด้วยความระมัดระวังของเขา แต่เขาระวังมากแล้ว แต่เขาก็ยังทำให้ลูกสาวของเขาเจ็บ
“พ่อ ตกลงว่าคุณหวีผมเป็นไหม? ผมของเสี้ยวเสี้ยวโดนพ่อหวีจนขาดหมดแล้ว”
ใบหน้าเล็กๆของเสี้ยวเสี้ยวเต็มไปด้วยความน้อยใจ และเธอกำลังจะร้องไห้ สายตาเล็กๆนั้น ทำให้หัวใจของหยางเฉินเต็มไปด้วยการตำหนิตนเอง
“ฉันหวีให้เถอะ!”
ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ ฉินซีได้เข้ามาในห้องแล้ว มองไปที่หยางเฉินที่เหงื่อไหลออกมา เธออดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมาดังๆ
อันที่จริง เธออยู่ที่นี่มานานแล้ว และเธอแค่ต้องการดูว่าหยางเฉินสามารถหวีผมให้ลูกสาวของเธอได้หรือไม่
แต่หยางเฉินจดจ่อมากเกินไป และด้วยเหตุนี้ จึงไม่ได้สังเกตเห็นฉินซีเข้ามา
หยางเฉินยื่นหวีให้ภรรยาของเขาด้วยความอาย จากนั้นนั่งข้างๆ มองดูฉินซีหวีผมของลูกสาวอย่างไร
“ผมของเสี้ยวเสี้ยวเหมือนฉัน มันค่อนข้างแข็งและมากไปหน่อย เมื่อหวี คุณต้องคลายผมของเธอก่อน ไม่เช่นนั้นผมของเสี้ยวเสี้ยวจะพันกัน ซึ่งจะทำให้ลูกสาวเจ็บ”
ฉินซีหวีผมของลูกสาวในขณะที่อธิบายให้หยางเฉินฟังถึงวิธีหวีผมของลูกสาว
หยางเฉินเหมือนนักเรียนที่ดีที่เปิดใจกว้างและตั้งใจเรียน พยักหน้าซ้ำๆและยังได้ถามคำถามสองสามคำเป็นครั้งคราว
เดิมที เขาคิดว่าการหวีผมคือทำให้ผมเรียบลื่นก็พอ แต่ตอนนี้เขาเพิ่งรู้ว่า ผู้หญิงหวีผม ไม่ใช่แค่การหวีผมให้เรียบ แต่เป็นการจัดแต่งทรงผมด้วย
เช่นเดียวกับผมของเสี้ยวเสี้ยว ฉินซียังได้ถักเปียที่น่ารักสองอันให้เธอด้วย
ยี่สิบนาทีผ่านไป หลังจากที่เสี้ยวเสี้ยวหวีผมของเธอเสร็จ
จนกระทั่งถึงเวลานี้เองที่หยางเฉินตระหนักว่า เป็นไปไม่ได้ที่เขาจะแต่งตัวลูกสาวให้ดูดีด้วยช่วงเวลาสั้นๆ