ยัยหมอวายร้ายที่รัก บทที่ 1372 ทำเหมือนเป็นของตนเอง
พี่ภาและคนอื่นๆต่างประหลาดใจมาก
แต่สุดท้าย เพราะพวกเธอเป็นแขก ยากที่จะพูดอะไร สุดท้ายจึงต้องไปตามน้ำ “ถ้างั้นก็ดีเลยค่ะ ฉันจะไปเตรียมห้องไว้ให้ทั้งสองคนนะคะ”
พี่ภายิ้มแล้วไปเตรียมห้องทันที
เมื่อเชียนหยวนล๋ายเย่และคณาธิปยกเหล้ากันเสร็จแล้วกลับมาถึง เรื่องนี้ก็ได้ตกลงกันไปแล้ว
ทำไมพี่สาวถึงไม่มีมารยาทแบบนี้นะ? ที่นี่ไม่ใช่บ้านของเธอซะหน่อย บ้านของคนอื่น จะทำตามอำเภอใจแบบนี้ได้อย่างไร?
เชียนหยวนล๋ายเย่รู้เข้า ก็โกรธนิดหน่อย ทั้งคืนนั้น ใบหน้าเล็กๆแสดงความไม่พอใจ
เมื่อคณาธิปเห็นดังนั้น หลังจากงานเลี้ยงเลิกรา เขาก็เดินมาข้างกายของหญิงสาวตัวน้อยนิ่งๆ “ไม่ต้องเป็นห่วงขนาดนั้นหรอก พวกหมี่ไม่ว่าอะไรหรอก ไว้ผมจะเอาของใช้ประจำวันของคุณมาให้นะ”
“หา?”
เมื่อหญิงสาวได้ยิน ก็เงยหน้าขึ้นมาทันที
“งั้น……ที่รักคุณอยู่บ้านคนเดียวนะ ได้หรือคะ?”
ยัยเด็กนี่ ทั้งๆที่เธอเป็นคนจุดประกายเรื่องนี้เองแท้ๆ แต่น้ำเสียงของเธอ กลับเหมือนไม่ได้คิดจะค้างที่นี่ แต่จะกลับไปอยู่กับที่รัก
คณาธิป “……”
ไม่รู้ว่าควรจะพูดอะไรดี เขาจึงทำได้เพียงเหลือบมองนัยน์ตาสีดำชุ่มชื้นนั้นที่จ้องมองมาที่เขาด้วยแววตาโศกเศร้า ถอนหายใจไปเฮือกหนึ่ง แล้วหันหลังและจากไป
ที่ชั้นบน พี่ภาเองก็กำลังปูผ้าปูที่นอนอยู่
เรืองรองนั้นไม่ใช่วิลล่ากลางภูเขา ที่นี่มีห้องมากมาย ไม่มีปัญหาใดๆถ้าจะมีแขกค้างที่นี่สองสามคน
แต่ว่า ในตอนที่พี่ภาจัดเตรียม ก็ยังคงเลือกชั้นสอง ในสายตาของเธอ ชั้นสามคือห้องนอนของเจ้าของบ้าน ไม่ว่าจะมีห้องนอนมากเท่าไร ก็ขึ้นไปไม่ได้
แต่ในเวลานี้ มีคนขึ้นมาแล้ว
“ว้าว หนูอยากอยู่ชั้นสาม แม่คะ ดูสิวิวชั้นสามดีมากเลย มีระเบียงด้วย แล้วก็มีสระว่ายน้ำ พรุ่งนี้ตื่นมาตอนเช้า ก็ว่ายน้ำได้เลย”
เสียงอ้อนร่าเริงดังขึ้น ทันใดนั้น พี่ภาได้ยินเสียงฝีเท้ารองเท้าส้นสูงดังขึ้น ฝีเท้านั้นกลับเดินขึ้นชั้นบนไป
นี่มันพี่ภาออกมาจากห้องนอนทันที
“คุณขึ้นไปข้างบนไม่ได้ ข้างบนเป็นที่อยู่ของแด๊ดดี๊และหม่ามี๊ของฉัน ลงมาเดี๋ยวนี้ ไม่งั้นพวกเขากลับมาแล้วจะโกรธนะ”
ยังไม่ทันได้พูดอะไร ร่างผิวขาวอมชมพูก็พุ่งตัวออกมาจากสวนดอกไม้ลอยฟ้าที่ชั้นสอง เธอวิ่งไปหน้าบันได ตะโกนขึ้นไปด้านบนอย่างไม่เกรงใจ
หนูรินจังนี่เอง
พี่ภาหยุดชะงักลง เผยรอยยิ้มออกมาแล้วมองเด็กน้อยคนนี้
ใช่แล้ว ในเวลานี้ ไม่มีใครเหมาะสมที่จะออกหน้าเท่ากับเจ้าตัวน้อยแล้ว
เป็นไปตามคาด เชียนหยวน ชิกะที่กำลังมองชั้นบนอย่างตาเป็นประกาย เมื่อได้ยินเสียงเด็กใสแจ๋วจากชั้นล่างแล้ว ก็หน้าแตกไป และต้องหยุดลง
“หนูรินจังหรือ? บ้านของพวกหนูสวยจัง ฉันแค่ขึ้นมาชมน่ะ”
เธอเปลี่ยนแผนใหม่ มองไปยังเด็กน้อยที่อยู่ชั้นล่างแล้วอธิบาย ว่าตนเองแค่ขึ้นมาชม
แต่สุดท้าย หนูรินจังก็ไม่ไว้ใจสักนิด
“แบบนั้นก็ไม่ได้ แด๊ดดี๊ของหนูเกลียดความสกปรก เขาไม่ชอบให้คนอื่นขึ้นชั้นสาม อีกอย่าง เขาก็ไม่ชอบให้ใครมาแตะต้องของของหม่ามี๊ สระว่ายน้ำนั่น เขาสร้างให้หม่ามี๊ ดอกไม้ที่ปลูกตรงระเบียง ก็เป็นแบบที่หม่ามี๊ชอบ รีบลงมาได้แล้ว ไม่อย่างนั้น ดีไม่ดี แด๊ดดี๊โกรธขึ้นมาคุณจะน่าอนาถมากนะ!”
สุดท้ายเด็กน้อยยังตักเตือนไปอีก
แต่ที่พูดล้วนเป็นความจริง เพราะในวิลล่าแห่งนี้ ชั้นสามเป็นเขตหวงห้ามจริงๆ นอกแสนรักและเส้นหมี่ และลูกทั้งสามคนแล้ว คนอื่นนอกจากนั้นจะขึ้นไปตามอำเภอใจไม่ได้จริงๆ
และแล้วสุดท้ายเชียนหยวน ชิกะจึงต้องลงมาอย่างอับอาย
ใบหน้าขาวนั้น แดงขึ้น ไม่ต้องพูดเลยว่ามันน่าสนุกแค่ไหน
เมื่อพี่ภาที่รออยู่ชั้นล่างก่อนแล้วเห็นดังนั้น จึงรีบออกมา “ต้องขอโทษด้วยนะคะ คุณนายเชียนหยวน คุณหนูคิววาย เด็กยังไม่รู้ประสา เพราะปกติพวกเขาไม่เคยเห็นมีคนขึ้นไปชั้นสาม เพราะฉะนั้นครั้งนี้จึงไม่ยอมเหมือนกัน”
“ไม่เป็นไรค่ะ ห้องนอนของเจ้าของบ้าน ไม่ควรไปตามอำเภอใจอยู่แล้วค่ะ”
เมื่อลูกสาวคนโตทำตัววุ่นวาย คุณนายเชียนหยวนเองก็กลืนไม่เข้าคายไม่ออก
ยังโชคดี ที่ทุกคนคลี่คลายเรื่องนี้ไปอย่างรวดเร็ว สุดท้าย สองแม่ลูกจึงไปยังห้องนอนชั้นสองที่พี่ภาเตรียมไว้ให้
เมื่อเชียนหยวน ชิกะเข้าไปแล้ว เธอพบว่าแม้ห้องนี้จะตกแต่งได้สวยงามหรูหรามาก แต่เมื่อเทียบกับชั้นสามแล้ว ต่างกันราวฟ้ากับเหว จึงอดไม่ได้ที่จะตัดพ้อออกมาอย่างอิจฉาริษยา
“เมื่อเทียบกับบ้านของล๋ายเย่แล้วที่นี่หรูหรามากกว่าอีก ทำไมพวกเธอถึงแต่งงานได้ดิบได้ดีขนาดนี้นะ?”
“มันก็ลูกเองไม่ใช่หรือที่ไม่รับแต่แรกน่ะ?”
เมื่อคุณนายเชียนหยวนได้ยิน ก็อดไม่ได้ที่จะพูดอย่างหัวเสีย
เธอเองก็เริ่มรู้สึกโกรธแล้ว ที่มาครั้งนี้ ลูกสาวคนโตคนนี้ ไม่มีมารยาทมาก และทำเรื่องให้เธอขายหน้ามากมาย
แต่เมื่อเชียนหยวน ชิกะได้ยินแล้ว นอกจากจะไม่กลับใจแล้ว กลับยืนมองสวนดอกไม้ที่กว้างใหญ่ในยามค่ำคืนอยู่นอกหน้าต่าง อย่างอิจฉาริษยาและโกรธเกรี้ยว
“หนูไม่เอางั้นหรือ? ทั้งๆที่ยัยเด็กนั่นเป็นคนแย่งไปชัดๆ แม่คะ ตระกูลหิรัญชามีเงินขนาดนี้ หนูจะหาที่นี่คนหนึ่งเหมือนกัน”
“นี่……”
คุณนายเชียนหยวนอกจะแตกตาย
ประจวบเหมาะพอดี ที่มีเสียงเคาะประตูดังขึ้นในเวลานี้
“แมคะ หนูเอาชุดนอนชุดหนึ่งมาให้ค่ะ แม่อยู่ไหมคะ?” เชียนหยวนล๋ายเย่นี่เอง เธอไปที่บ้านของเธอกลับมา แล้วเอาของใช้ประจำวันมาให้แม่และพี่สาวด้วย
เมื่อคุณนายเชียนหยวนเห็นดังนั้น จึงรีบลุกขึ้นมาเปิดประตูให้เธอ